Jannigje

Welterusten @lady jane, en anderen die nog op zijn. Dank jullie voor jullie steun vandaag, de dag bleef zwaar en akelig, maar ik voelde me wel gesteund. Anders was ik misschien nog verder weggezakt. Morgen weer een andere dag hoop ik.

Aankleden, fietsen en bedenken wat ik ga zeggen als de fysiotherapeut vraagt “hoe gaat ie”? Dank jullie wel Tranen nu.

Dank je ik voel me niet zo dapper nu.

Aahh lieve @Yvonne dank je wel. En ja, dat plaatje. Precies!!

@Renaldo61 en @Elton, ik weet dat wandelen goed is. Het moeilijke voor mij is nu om letterlijk in beweging te komen, om mijn huis te (durven) verlaten. Ik kan en moet van alles doen, maar verder dan dat bedenken lukt nu niet. Ik zal nu moeten omdat ik naar de fysiotherapeut moet, maar die zou ik het liefst afbellen. Maar ik ben van de oude stempel, afspraak is afspraak, dus ..

Ja ik snap je, en dank je wel. . Een zetje was misschien niet het goede woord, hoewel ik ook wel letterlijk ik beweging moet komen. Een lief of bemoedigend woord past beter, daar durfde ik niet om te vragen merk ik.

Ik heb het moeilijk vandaag, ik voel me als een vastgelopen lp. De naald komt niet uit de groef. Kan iemand mij een zetje geven?

Ik hoop dat je een fijne dag hebt met je dochter @ikkanhet. Welkom @Elton.

Het is ook een vreemde gewaarwording, ik was ook echt geschokt toen het in 2016 gebeurde. En het bleek geen placebo effect te zijn. Tegelijkertijd voelde ik een enorme opluchting: zie je wel! Ik ben níet gek, ik ben zíek. Het is eigenlijk vreemd dat iedereen suikerziekte accepteert als ziekte, en een hoop mensen depressie niet. Natuurlijk spelen leefstijl ed mee, maar het spuiten van insuline omdat je lichaam dat niet aanmaakt is normaal. En verstoorde aanmaak of functie of wat dan ook van neurotransmitters niet? Omdat we het antwoord niet hebben denk ik. Sorry, ik ben misschien negatief, maar ik word zo moe van het onbegrip en de oordelen.

Dank voor je uitgebreide reactie, ik ben er blij mee. Je beschrijft precies hoe het kan zijn in de goede momenten en hoe het is in de donkerte. En die donkerte, die onmacht, die stroperigheid, die zwaarte is niet uit te leggen. Het is fijn voor mij om te lezen dat jij het vergrijpt, @Lika ook. Helaas betekent dat dat je het zelf hebt ervaren. Ik slik inmiddels als maanden Bupropion. Doordat ik voor, tijdens en na de verhuizing niet durfde veranderen slik ik het nog steeds, in overleg met de psychiater. Door het hele Corona gebeuren is her contact met haar nogal in het water gevallen. Ik weet dat ik zelf actie moet ondernemen, maar het lukt me nu niet. Het is zó moeilijk om vol te houden. Ik was een weekje weg met een vriendin. Daar zie ik altijd tegenop (geen voorpret-endorfines helaas) omdat ik bang ben dat ik haar vakantie verpruts door somber te zijn. Zij weet het en laat me ‘s ochtends zodat ik op gang kan komen. Maar door haar dwing ik mijzelf om mee te doen. Verder lift ik mee met haar structuur. Alleen lukt het me niet, samen wel. Door weg te zijn, samen dingen te ondernemen, kan ik meestal de somberte wegduwen. Onder de oppervlakte houden. Maar dan moet ik ook weer naar huis. En dan komt de Zwaarte, de somberte, de eenzaamheid weer in volle heftigheid op me af. Ook de zelfverwijten. Je kon het wel met haar, waarom niet alleen? Het bekende verhaal. JA!

Je bent niet meer online zie ik, Ik ga ook maar eens proberen te slapen.

Waarom is de kliniek geen oplossing voor je? Wat bedoel je dat jouw probleem daar alleen maar erger wordt?

Gefeliciteerd @Lieke7777

Houden van een Chinees, of een Chinees halen, heb ik nooit gedaan, echt Chinees eten daarentegen vind ik heerlijk.

Appeltjes te jatten uit de boomgaard van een tuinder verderop was een sport, vooral de appels die half over de sloot hingen, die trouwens helemaal niet te eten waren, veel te onrijp, maar daar was het ook niet om begonnen

Goedenavond allemaal.

Vorige week wilde ik reageren op een aantal van jullie berichten, was opeens mijn bericht weg. We hadden een slechte tot geen internetverbinding, dus ik heb maar gewacht tot ik weer thuis was. @Lika, ik kan me goed voorstellen dat je wilt weten of je zonder kunt, dat het niet meer nodig blijkt. Dat is een heel andere reden om te stoppen dan schaamte. Inmiddels ben Ik die schaamte al lang voorbij, maar helaas lukt het niet om medicatie te vinden die echt helpt bij mij. Ik heb al van alles geprobeerd, elke keer weer opbouwen, bijwerkingen voor lief nemen, een tijd slikken want anders weet je niet of het werkt, weer afbouwen en met iets anders opnieuw beginnen. Ik weet niet meer hoelang ik seroxat weer heb geslikt, in ieder geval lang genoeg volgens de arts. Citalopram heb ik ook geprobeerd, nu heb ik ook Bupropion @Maja, ik heb niet de indruk dat het iets doet. Wel liggen mijn darmen door die pillen zo goed als stil, heel vervelend. @Sowhat, ik zal het eens vragen aan de psychiater, wie weet is het een optie om het toch nog eens te proberen. Ik heb in 2016 een poosje Trazodon gekregen en daar reageerde ik geweldig op. Ik wist niet wat me overkwam, de zwaarte verdween. Het is dat ik het zelf heb meegemaakt, anders zou Ik het misschien niet geloven, maar ik voelde het gebeuren. Ik kan het niet omschrijven. Omdat ik ernstige bijwerkingen had stelde mijn psychiater voor om de dosering te splitsen, mogelijk zou dat de bijwerkingen iets verminderen. Had ik dat maar nooit gedaan. Hij kon het niet weten, ik ook niet, maar het bleek fataal. Zoals ik voelde dat de zwaarte minder werd, zo voelde ik hem ook weer op mij neerdalen. Ik weet nog waar ik was, in de auto , ik weet zelfs de bocht. Ik heb gesmeekt, gebeden, nee alsjeblieft, nee niet weer. Geen houden aan. Binnen een paar dagen was het volledig weg en het is nooit meer terug gekomen. In die periode van 4 weken begreep en voelde ik waarom mijn heit het leven nog best de moeite waard vond, op zijn 93e in een verzorgingshuis. Op deze manier kan en wil ik het ook wel voelde ik. Mijn problemen, mijn gedoe waren niet veranderd, maar ik wel. Ik heb even geproefd hoe anders het leven kan zijn in maart 2016. Dat gevoel wil ik terug.

Hangende pruimen scheen Jantje te willen plukken, schoon zijn vader het hem verbood.

“Limonade met een rietje” doet me denken aan het liedje van Johnny Lion “zij dronk ranja met een rietje”, jeugdsentiment

Ik heb nu ook geen weegschaal, maar ik vrees 69

Hangt ervan af hoe ik mij voel. Als ik mij redelijk goed voel heb ik het niet nodig, Als ik mij niet goed voel vind ik het prettig om wel internet te hebben. Als afleiding

Goedemorgen Vanuit Zeeland. Een week vakantie, in een huisje midden in het groen. Er vloog net een roodborstje binnen, gelukkig kon ik het beste snel naar buiten krijgen. Nauwelijks internet, ben ik niet meer gewend. Ik merk dat ik er toch erg afhankelijk van ben. Geen verbinding? Beetje paniek, want wat te doen zonder? (retorische vraag).

@bolletje, de techniek staat weer voor niks blijkbaar. Het lukt niet een plaatje met tekst voor elkaar te krijgen. Nu dus maar zo. Gefeliciteerd, ik zing een liedje voor je.