Jannigje

@Kohtje, ik kan me voorstellen dat het inderdaad scheelt dat je veel groepen hebt bezocht en daardoor meerdere sponsors hebt gezien en meegemaakt. Een verantwoordelijke taak, sponsor zijn, je gaat wel iets intensiefs aan met iemand. Ook wel mooi en leerzaam denk ik. Wat jij zegt @Fruitvlieg2019 is inderdaad wel van groot belang, de sponsor heeft het zelf ook meegemaakt. Maar dan nog, het vergt wel moed om jezelf helemaal bloot te geven, om alles onder ogen te zien. Én tegelijkertijd is het de enige manier denk ik. Er voor iemand zijn, de ander zijn eigen tempo gunnen, samen een vertrouwensband opbouwen, en dan eigen grenzen ook goed bewaken, allemaal belangrijk lijkt me. En ja, vertrouwen bouw je natuurlijk langzaam op. Zelf heb ik een therapeut gehad die ik volledig vertrouwde en tegen wie ik alles kon zeggen, mijn grootste falen, mijn grootste angsten. Hij is overleden, ik mis hem nog steeds.

Bijzonder als je zo iemand vind aan wie je die kanten durft te laten zien.

@Bor

Heftig hoor, ik heb het droogdrinken blijkbaar nooit echt begrepen, maar dit begrijp ik wel. Een aantal symptomen vind ik overigens heel herkenbaar, daar schrik ik wel van. Bah, Bor wat rot! Dat meen ik echt.

Goed van jou! Mooie beloning voor je moed.

Dagpact; Bor Kohtje Jopie Jannigje

28 binnen, slaapkamer de hele nacht 31. En geen druppel regen. De buien weken als de Rode zee voor Mozes opeens uiteen en gingen helemaal om ons heen.

Heel terecht dat je trots bent! Ik weet niet wie de dierbaren zijn die je bedoelt, hoe dicht ze bij je staan, maar ik denk dat het je kan helpen om te delen. Als ik één van je dierbaren zou zijn, zou ik het wel willen weten. Ik zou blij zijn met het vertrouwen dat je in me stelt door het te delen en ook dat ik je bij kan staan mocht dat nodig zijn. En het kan jou ook helpen, inderdaad in verwerking maar ook als je het toch nog eens moeilijk krijgt.

Dat je dat durft!

GGM = Goed Gedaan Meisje.

Dank je

Ja alles verandert meteen, de verhoudingen worden anders, de blijen durven niet openlijk blij te zijn, de verdrietigen hebben opeens mogelijk allerlei problemen erbij. Want zie in deze tijd maar eens een nieuwe baan te vinden. Er lijken ook meteen kampen te ontstaan die er daarvoor niet waren. Inmiddels hebben vier mensen met wie ik het beste op kan schieten, met wie ik het meeste contact heb, te horen gekregen dat ze ontslagen worden. Ik vind het heel erg voor hen, maar ook voor mijzelf.

Waar zo’n spin toch allemaal toe kan leiden. Gelukt, lading eraf?

Klopt, maar toch.......... Ik ben er nog niet overheen, over de angst.

Ja precies!!!

“Vandaag wordt waarschijnlijkeen vrouw die nogal kritisch ontslagen, in haar geval om nogal dubieuze redenen vrees ik. “ Ja hoor, ze moet weg! Met haar heb ik veel contact, zo jammer.

Ja, ik vond mezelf inderdaad moedig, zeker omdat ik alles in etappes, heel bewust, ademend, inwendig gillend toch voor elkaar kreeg.

Ja ja, dat ken ik ook. Tot ze hele avonden knagend aan mijn boeken , zich overal onder en achter verstoppend mijn huis over leken te hebben genomen, toen was de lol eraf. Buiten op het balkon vond ik het prima.

Waarschijnlijk niet, het is vaak de onmacht van die ander denk ik, want ja, het is ook lastig en nooit fijn om te horen. Veel mensen zullen misschien niet weten dat “wat rot voor je, ik gun je zoveel beter” meer dan genoeg is om te horen. Meer hoeft niet, meer kan vaak ook niet. Natuurlijk wil ik ook wel eens dat iemand “het” voor mij oplost, maar dat kan niet. Dat is soms om gek van te worden, maar het is niet anders, al wil ik dat soms niet weten in een opstandige bui.

Gisteren was ik in “mijn” museum. De sfeer was bedrukt, dat is al een aantal maanden zo. Nauwelijks bezoekers, dat moet consequenties hebben. De eerste medewerker was twee maanden geleden al ontslagen, gisteren en vandaag hadden en hebben de anderen een gesprek. Van het team waar ik voor werk worden 5 van de 8 ontslagen! Vandaag wordt waarschijnlijk een vrouw die nogal kritisch is ontslagen, in haar geval om nogal dubieuze redenen vrees ik. Dat er ontslagen vallen was te verwachten, maar het gaat elke keer weer over de manier waarop. Ik heb zelf nare ervaringen en ben misschien extra gevoelig geworden, maar waarom niet alles zo goed en eerlijk mogelijk doen, met open vizier, met empathie. Hetging mij niet persoonlijk aan, maar ik liep de hele dag met een brok in mijn keel en met de tranen hoog. De fijne ontspannen sfeer die er ooit was is verdwenen, er is opeens geen wij meer. Alleen maar allemaal ikken die natuurlijk het beste voor zichzelf willen. Degenen die mogen blijven zijn “blij”, hoewel ze een andere functie aangeboden hebben gekregen met een behoorlijk lager salaris. De mensen met wie ik het meeste contact hebben zijn mensen die worden ontslagen. Dit is de eerste ronde, want het kan heel goed zijn dat het museum over enige tijd dicht moet omdat het financieel het hoofd niet boven water kan houden, de subsidieaanvragen zijn afgewezen, de bronnen van inkomsten ernstig teruggelopen. Dan verlies ik weer een vaste plek, een veilige plek, een clubje mensen waar ik toch (een beetje) bij hoor en dat vind ik moeilijk.

Dubbel bericht

Advies geven omdat je daar ook weer zelf van leert, daar zal ik eens op letten. Dat geeft een ander perspectief.

Dat herken ik wel. Vaak is “wat rot voor je” inderdaad genoeg. De erkenning is dan belangrijk, het voelt dan even minder eenzaam.

Goedemorgen Gisteravond laat kreeg ik de schrik van mijn leven. Ik zat moed te verzamelen om maar bed te gaan toen opeens een reuzenspin naar binnen stormde. Zo’n grote had ik in Nederland nog nooit gezien!! (En nee, het was geen hooiwagen, hij was 6a7 cm groot) Hij kwam niet binnengewandeld, nee, hij rende echt met een rotvaart de kamer in. Iiiiieeeeeeee (gelukkig niet gegild). Maar nu? Kalm,kalm, adem adem.... Met een bezem lukte het niet om hem weg te krijgen. Uiteindelijk lukte het een bakje over hem heel te zetten, de eerste keer mislukte dat omdat ik te langzaam was (lees te bang), dus daarna met alle moed die ik kon verzamelen een uitval gedaan en warempel ik had hem. Tussendoor elke keer weer ademen om te kalmeren. Daarna er iets onder geschoven . Goed vasthouden natuurlijk! Ik liet het beest bijna vallen omdat hij als een malle in het bakje heen en weer rende! Ik ben écht bang voor spinnen, dus het vergde heel veel moed. Uiteindelijk heb ik hem buiten gekregen en ben ik echt een eindje buiten de tuin gegaan om hem los te laten. Om Twee uur zat ik met bonkend hart en zwetend van tot tot teen weer in de kamer.

Ik had een balkon op het zuidwesten waar het heel heet kon worden, dus dat kan het niet zijn. Er is hier wel veel meer wind, valwinden om de hoek zeg maar. Verder weet ik het niet. Mijn nieuwe boom heeft meeldauw.