Jannigje

68

Ach @knakkerwat naar. Verdrietig voor jullie allemaal. Sterkte.

Een dierbare vriendin van mij is vorige week geopereerd, daardoor is veel aandacht naar haar gegaan, met liefde overigens. Zij is echt een vriendin voor mij in alle opzichten. Ik denk dat zij de enige is die mij zonder reserves accepteert. Zij is ook degene met wie ik nu een paar keer op vakantie ben geweest. Zij weet van mijn depressies, van mijn gevecht. Zij laat mij ‘s morgens ook als ze ziet dat het moeizaam gaat. Hooguit de vraag: is het weer moeilijk? Ja, het is weer moeilijk. En dan daarna rustig ontbijten, thee/koffiedrinken en dan kon/kan ik (meestal) wel weer. Daarna kunnen wij het heel gezellig hebben samen. Al het onderliggende hoef ik dan niet meer te benoemen, dat voegt voor mij niets toe. Maar ik kán het zeggen en dat maakt alle verschil van de wereld. Toen haar partner stierf kon ik er voor haar zijn, ten tijde van mijn operatie was zij er voor mij (en hóe) en nu kan ik er weer zijn voor haar. Dat is fijn en goed. Tegelijkertijd bemerk ik dat zij voor mij blijkbaar een rots in de branding is, ik heb altijd het gevoel dat ik een beetje meelift met haar, ja met wat? Haar kracht, haar levensenergie? Ik weet het niet goed. Zij zei altijd: ik heb het moeilijk, ik ben vreselijk verdrietig, maar ik ben niet depressief . Jij wel, dat is anders. Nu is zij degene die weinig kan, die pijn heeft, die verzorging (letterlijk) nodig heeft en dat die krijgt ze, van verschillende kanten. O.a. van mij. Natuurlijk, vanzelfsprekend. Maar ik ben ook van slag en dat is meer dan alleen de bezorgdheid voor naar gezondheid en welzijn. Ik weet heel goed wat ik bedoel en voel, maar ik weet niet goed of ik het in woorden kan vangen zodat het duidelijk is voor jullie. Alsof ik mij voel wankelen omdat zij nu minder stevig is? Doordat ik veel met haar bezig ben, zijn jullie reacties minder binnen gekomen dan ik dacht. Ik lees de laatste pagina terug en merk dat ik veel reacties nu beter tot me door kan laten dringen. En nogmaals : dank! Want ik kan er ook echt wat mee. En die ADB knokploeg zie ik helemaal zitten, even in de fantasie, zo nu en dan. We hadden ook ooit zoiets in een therapiegroep, aangedragen door iemand die dat ook ooit daadwerkelijk had geregeld in haar eigen leven. Dat was natuurlijk niet de bedoeling, maar soms konden wij wel even stoom afblazen met de fantasie. Het idee van jullie achter en om me heen met de bokshandschoenen aan indien nodig is wel een fijne gedachte.

Goedemiddag allemaal. Een vriendin van mij is pas geopereerd, voor die tijd heeft ze niemand gezien, zelfs de chirurg niet, alles ging telefonisch of per mail. Ze heeft niet op al haar vragen een antwoord gekregen en dat vond ze lastig. Ook de nacontrole zal per telefoon zijn. Afgelopen dinsdag moest ze voor 1 dag terug, ik zou haar ‘s middags halen, maar ze moest al na een halve dag weg. De afdeling werd gesloten ivm Corona!. Gelukkig heeft zij haar operatie gehad, ze was nu mogelijk te laat en wie weet hoe lang mensen die geen Corona hebben nu moeten wachten. Ik merk dat in mijn deel van de stad veel mensen nog geen mondkapje dragen, ik word dat behoorlijk sacherijnig van. Amsterdam is bijna koploper in Europa! Maar ja, ik kan alleen zelf mijn best doen, maar ik baal er echt van. Straks gaat de boel weer op slot. Zelf heb ik na lang aarzelen de huisarts gebeld en een afspraak gekregen, sommige dingen kunnen toch niet over de telefoon geregeld worden. Het voelt als een gunst in deze tijd. Sterkte met Kees @Yvonne, hebben jullie inmiddels wel antwoorden gekregen?

Spannend inderdaad. Het is inmiddels achter de rug? Gefeliciteerd

Ik ben blij met jullie reacties. Ik raak zo de kluts kwijt door dit soort dingen dat ik in eerste instantie in elkaar krimp. Vroeger dacht ik altijd dat alle nare dingen mijn schuld waren, (door ervaringen van vroeger waaruit ik dat afleidde) dus ik heb altijd de neiging om de fout eerst bij mijzelf te zoeken en zelfs als ik hem niet kan vinden, denk ik (vaak)nog steeds dat het toch míjn fout wel zal zijn. Want de gedachte dat de “fout” ook bij de ander zou kunnen liggen was aanvankelijk voor mij onvoorstelbaar. Dat wordt wel minder de laatste jaren, maar zodra ik in de stress terecht kom, val ik terug in oude gedachten en patronen en daar moet ik dan weer mee aan het werk. En nee @Lieke7777, ik ben geen herrieschopper in de avond, zelfs niet overdag. Het is toch wonderlijk hoe ik mij door dergelijke mensen in de hoek laat drukken. Ik wéét dat ik geen herrie maak maar de beschuldiging op zich is blijkbaar al genoeg voor mij om me toch schuldig te voelen. Ik denk niet meteen, nou die mensen sporen niet, ik denk meteen: fout, fout. Maar @Yana, de verontwaardiging is er inderdaad wel en neemt toe. Nu is het de kunst om die op een goede manier in te zetten. Niet verdragen, maar af laten glijden: dat kan ik nog niet, maar dat is wel waar het om gaat. Verdragen, ja dat kan ik, dat heb ik geleerd, maar dat andere (nog) niet.

Ha @Ietje, de reden dat je hier weer bent is niet fijn, maar toch goed om je weer te “zien” @Rosee, ik ben nog steeds wel gespannen, maar ik voel me wel gesterkt door o.a. jullie opmerkingen om vooral wél mijn eigen dingen te doen in mijn eigen huis. Dat dat mag, dat dat goed is, dat dat normaal is. Als die buurman weer aanbelt en zeurt ga ik de wijkagent bellen, en dat ook zeggen tegen hem. Klachten? Bel vooral de politie, graag zelfs. Sterker nog, ik bel zelf wel even. Ik moet weer uit elkaar zien -te-schrompelen, uitdijen, mijn eigen ruimte innemen. Niet mijn sterkste kant, maar ik wil inderdaad niet als een angsthaas in mijn eigen huis leven. Heb ik na al die jaren van buren onder, naast en boven me één buurvrouw! En dan tref ik deze. T is toch wat. Welterusten allemaal

Ik vraag me ook af waar het echt over gaat. Kijk als een persoon klaagt kan het nog zijn dat die overgevoelig is voor geluid, maar als drie volwassen mensen beweren dat zij niet kunnen slapen door mijn kabaal? Ik dacht dat ik met haar een aardig gesprek had gehad, maar die zoon! Die was ook al zo vervelend met de schutting. Goed dat jij je eigen tempo wilt bepalen met deze meneer na de date. Ik gun het je dat je het op jouw manier kunt doen. Succes en goed blijven voelen wat je wilt en nodig hebt. Moet ik zelf ook proberen te doen. Voor. Nu welterusten. Zachtjes tandenpoetsen nu maar.

Welterusten @takeiteasy, goed gedaan joh.

Ik realiseerde me gisteren dat ik goed ben geworden in dat vrijwilligerswerk, ik zeg het niet snel van mijzelf, maar ik keek van een afstandje en zag dat ik veel heb geleerd in de zin van kennis vergaren, maar ook in de zin van durven zeggen dat ik iets niet weet. Gisteren waren er mensen die veel meer wisten van specifieke onderwerpen dan ik en dat kan ik nu benoemen en dankbaar aanvaarden en zeggen dat ik het leuk vind dat ik van hen kan leren. En dat meen ik ook. Gisteren voelde het niet als tekortschieten, ik hoefde al die dingen ook niet te weten, mijn verhaal was goed genoeg. En de informatie van een timmerman was aanvullend en heel welkom. Ik werd er niet onzeker van. En al die mensen opvangen, met alles wat weer net iets anders liep dan verwacht en gepland, het was geen probleem. ik kan dat wel, ik raakte niet in paniek, kon alles opvangen, . Vandaag ook, we moesten improviseren, maar met een vriendelijk woord en een kopje thee (doet het altijd goed, zeker als mensen dat niet verwachten) kom je ver. Ik val daar niet meer van omver. En aan de andere kant , tegelijkertijd ben ik dat kleine onzekere, angstige wezen dat niet goed voor haarzelf op kan komen. Dat oprecht niet weet hoever een ander mag gaan omdat ik dat nooit heb geleerd. Waar mag ik Ho zeggen, waar mag ‘ik zeggen dit wil ik niet, dit vind ik niet acceptabel. En het dan ook zo zeggen dat het overkomt. Congruent, dus woorden en lichaamstaal die dezelfde boodschap spreken. En toch zit er ergens ook iets van verontwaardiging, van “ben jij nou helemaal betoeterd”! ,Maar dat is een kwetsbaar stekje nog, dat vergt goede verzorging, goede aarde, genoeg water en aandacht, want het is teer. Ik kon wel huilen dat ik zo gespannen was dat ik het goede van deze dag met geen mogelijkheid kon voelen. Ik heb het wel geregistreerd, in mijn hoofd. maar wat jammer. Dit gebeurt te vaak In ieder geval vanavond geen boze buurman.

Vandaag was ik weer op pad als vrijwilliger. Een interessante plek, leuke mensen, aardige gesprekken, niets mis mee. Behalve dan de enorme steen in mijn buik en in mijn borst. Het deed fysiek pijn. Ik heb geprobeerd te ontspannen, mijzelf toegesproken, moed ingesproken, het werkte niet. Ik ben bang merk ik. Bang voor de onredelijkheid ban de buren, ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan. Je hebt gelijk @Yvonne, ik moet natuurlijk haar roken niet in de strijd gooien, ik moet helemaal geen strijd aangaan. Maar ik moet ook niet helemaal verkrampen en dat doe ik nu wel. Ik durfde vanmiddag bijna niet naar huis en beweeg als een schim in mijn eigen huis. Niet goed!

@Kohtje ik probeer al die “ont” dingen te snappen, maar ik ben nog steeds zo gespannen als een veer, ik lees het maar zie het niet. Ik hou van taal, maar het dringt allemaal niet door nu. Ik probeerde te ontspannen maar dat is me niet gelukt. (Ont + werkwoord = ?) En wat herkende ik weer de behoefte om te verdoven, niet te voelen, geen spanning, geen angst vooral. Ik realiseer me dat het enige waar ik vandaag echt dankbaar voor ben is dat ik niet meer drink. Want oh wat had ik vandaag weer veel “redenen”.

Sorry @Yvonne, ik was gisteravond en vanmorgen zo van slag dat ik vergeten ben mijn gewicht door te geven, nog steeds 68

Goedemorgen, op stap voor vrijwilligerswerk. Misschien meteen weer de laatste keer? Dank voor reacties op gisteren, ik reageer vanavond als ik thuis kom.

Vanavond na elven werd er bij mij aangebeld, de zoon van de buurvrouw, dat beloofde al niet veel goeds. Hij kwam klagen over de geluidsoverlast! Alweer. Hetklinkt alsof er ‘savonds bij u geklust wordt, want u bent nog niet klaar. En er worden meubels verschoven, een machine die steeds staat te brommen, een afzuigkap oid. Het is zo erg dat zij er alle drie niet van kunnen slapen. Met de vorige bewoner en met de andere buren hadden ze nooit last, m.A.W. Het moet wel bij mij vandaan komen. Ik kan u verzekeren dat ik niet klus ‘s avonds laat, niet met meubelen schuif ed. Ik heb mijn tv al heel zacht aan. Nou ja hij geloofde zijn moeder, zichzelf en zijn broer en moest mij dan maar op mijn woord geloven. Waarna hij dan weer zei dat ik toch echt rekening met hen moest houden en dat hij het recht had om te klagen. Maar wat wilt u u van mij? Ik zei al dat ik die dingen niet doe, ik kan mijn eigen tv al bijna niet horen, ik heb de tv in mijn slaapkamer nog nooit aangehad om uw moeder niet tot last te zijn. Dus wat wilt u nu nog van me. En zo ging het door en praatten we langs elkaar heen. Wilt u in het vervolg eerder aanbellen, want ik schrik me rot als de bel om 23.00 uur gaat. Als ik last heb bel ik aan zei hij. O, u ervaart nu dus last (ik had de tv uit, zat stil te werken aan mijn computer) Nee nu niet. Maar waarom belt u dan nu aan. Om andere keren etc. ik wil op alle manieren rekening met jullie houden maar ik ga niet vanaf 22.00 uur stilletjes in een hoekje zitten omdat j́ullie anders niet kunnen slapen. Ik woon hier nu, ik doe normale dingen en ik houd rekening met u. Meer kan ik niet doen. Afijn, hij begon van voren af aan. We praatten langs elkaar heen. Ik zei hem dat ik er knap zenuwachtig van werd omdat ik op deze manier niet eens normaal in mijn eigen huis kon wonen. Nou ja uiteindelijk ging hij min of meer dreigend weg. Ik vloek niet snel, maar ik heb vanavond keihard zitten vloeken. Met redelijke mensen kan ik praten, wil ik rekening mee houden, maar dit? Alle voorbeelden die hij aandroeg kon ik weerleggen, maar toch had ik ze volgens hem gedaan. Ja dan ben je toch uitgepraat? Eerst was zei het alleen, nu durft zij niet goed en stuurt ze haar zoons op mij af. Ze Kunnen dus ALLEDRIE niet slapen door mijn geluidsoverlast. En ik snap het echt niet. Hij ging heel denigrerend doen. Niet doen zei ik ik ben heel serieus, ik draag van alles aan maar ik krijg geen antwoorden. Want wat wilt u nu van mij, concreet. De dingen die hij opgenoemd had, die ik al niet deed, moest ik niet meer doen. Duh... Ggggghhrrrrrr. Nog geen half jaar woon ik hier. Voor mij zijn de uren tussen 22.00-2.00 de beste van de dag en die willen zij mij afpakken. Zo klinkt het. Sorry misschien wat onsamenhangend, maar ik zit te trillen in mijn bed. Met drie uiterst gespannen Chinezen aan de andere kant van de muur, luisterend wat ik nu weer verkeerd doe. Wie had het ook al weer over een les die ik te leren heb? Nou die kan me gestolen worden, ik heb genoeg lessen waar ik nog mee bezig ben. Nou ja zo kan ik nog weleen poosje doormopperen. Als dit zo doorgaat ga ik haar roken in de strijd gooien. Afijn, adem in adem uit. Slapen, morgen weer vroeg op en werken.

Of ben je inmiddels al uitgelogd.

Geen nachtburgemeester wel een zwaar gefrustreerd forumlid, hier.

Ik was bezig een reactie op de dagdraad te schrijven toen de woorden opeens weer uit het toetsenbord vloeiden. Dat hoeft allemaal niet op die draad, dus maar even hier. @knakker jij zei meen ik dat de deze periode ook wel fijn vindt, ondanks de Corona omdat je (o.a) meer tijd met je gezin doorbrengt. Dat raakt me , ik kan me daar van alles bij voorstellen. Voor mij geldt dat niet. Mijn leven is enorm veranderd en dat vind ik heel moeilijk. Ik heb juist activiteiten buiten de deur nodig om structuur te hebben en mensen te ontmoeten, het begon weer op gang te komen, maar door de nieuwe maatregelen worden dingen weer teruggedraaid, logisch natuurlijk. Vanavond zouden wij weer een koorrepetitie hebben, voor het eerst in 7 maanden maar dat gaat niet door. Ik heb boeken genoeg, kan wel een paar jaar vooruit, er zijn nog cursussen uit te werken of opnieuw door te nemen. Dat is het allemaal niet, ik moet naar buiten om dingen te ondernemen en mensen te zien. Het heeft me heel veel moeite gekost om te komen waar ik ben en nu dit. Sorry, het is niet mijn bedoeling om zielig te doen. MAar ik maak me echt zorgen om mijzelf en dan heb ik het niet over de Corona, die ook zorgelijk is. Over relaties gesproken, gisteren kwamen allerlei meningen langs, de meeste heel begrijpelijk voor mij. Ik zou zelf ook geen relatie met mij willen hebben denk ik, tenzij ik inderdaad heftig verliefd zou worden. Nu zit ik aan de kant van iemand “ aan wie iets mankeert” en dat valt niet mee. (Ik bedoel dit overigens niet als veroordeling of klacht, maar als constatering van een feit) Er zijn mensen die een vriendschap met mij hebben verbroken en dat snap ik wel. Mijn harde werken en mijn best doen kunnen niet voldoende zijn. Tegelijkertijd is dat een reden waarom ik huiverig ben om te delen hoe het echt met mij gaat en ben ik in aardig wat situaties de aardige, vrolijke, geïnteresseerde persoon (die ik ook wel ben.). Vaak helpt dat ook wel, maar lang niet altijd en dan wordt het lastig. Ik ben als de dood dat mensen afhaken. Jij zei als eerder dat het misschien beter is om (meer) te delen, maar ja..... Ik ben daar nog lang niet uit.

Dagpact;BorikkanhetKnakkerRenaldo61Rapilos Smaragd Jannigje

Goedemiddag Een kennis van mij haar man werkt bij de politie, zonder (verplichte of geadviseerde)mondkapjes tot op heden, hij deed het wel voor zichzelf. Haar kinderen studeren én werken in de horeca. Zij hebben al een week in quarantaine gezeten ivm een besmette collega. gelukkig bleken zij oké. Zij zei ook, wij doen zo voorzichtig mogelijk, eerder kunnen we niet doen. Want inderdaad, wat moeten ze anders?

Respect voor jullie, moeders en vaders!

Mooi @niks, goed geregeld. Ik heb vanmorgen een dierbare vriendin naar het ziekenhuis gebracht voor een operatie die niet zonder risico is, gelukkig hoorde ik net van haar dochter dat die operatie goed gegaan is. Door de Corona mocht ik niet samen met haar wachten tot ze werd opgenomen, begrijpelijk maar toch vervelend. Machteloos gevoel, niets meer kunnen doen, weggaan en haar daar achter laten en hopen op een goede afloop.

Ik denk dat Jopie niet zegt dat je niets mag of moet doen. Door Er voor hen te zijn en naar hen te Luisteren en hun vragen te beantwoorden doe je volgens mij al heel veel, maar je stuurt of dwingt dan niet. Dat is waar het over gaat denk ik. Ik wilde ooit mijn neef heel graag voor rampspoed behoeden die ik op hem af zag stevenen. Toen zei iemand tegen mij: je moet hem zijn eigen fouten gunnen. Daar heb ik flink over na moeten denken. De leeftijd van de kinderen /betrokkenen speelt natuurlijk wel een grote rol.

“Het voelde weer zo goed”, dat gaat het volgens mij om. Je gevoel weet het, je hart weet het, maar dat hoofd he. Ik herken het zo. Ik heb vriendinnen die niets positiefs kunnen zien in mij nieuwe huis, ik heb niet gedaan wat zij vinden dat ik moest doen. Ik heb toch de keuze gemaakt en weet nog helemaal niet of ik de juiste heb gemaakt uiteindelijk. Ik hoopte op steun, kreeg, die niet. Ik betrok dat op mijzelf, alsof ik dus een fout het gemaakt, maar het zegt meer over hen denk ik nu. Precies, dat kan en dat mag. Dank voor deze zin. Ik heb handschoenen aangetrokken hoor, de thee was heerlijk. Je hebt wel een heftige avatar nu , zij springt je echt tegemoet. Een beetje als Fleurtje, maar dan op zijn Reachers natuurlijk. Ik ruik regelmatig aan wijn, vraag daar dan om als ik met wijn-drinkenden ben. Je mag wel proeven. Nee hoor, ik wil alleen maar even ruiken. Ik vind dat nog steeds lekker en het is geen probleem voor me, gelukkig kom ik er niet door in verleiding.