Jannigje

Ja, ze zit ongeveer 1m naast de schutting, maar inderdaad in haar eigen tuin.

Mijn was laagje is nog niet (helemaal) goed, ik werk eraan. De buurvrouw rookt, bijna recht onder mijn slaapkamerraam, vervolgens laat ze de asbak met peuken daar de hele dag staan blijkbaar, dat stinkt! In eerste instantie dacht ik, nou ja ze moet dat kunnen doen in naar eigen tuin, maar ze zit echt vlak naast de schutting, pal tegen de gevel aan. Ze heeft verdorie een hele tuin waar ze kan roken. Dat wordt nog wat. Moed verzamelen eerst.

Ik wens je een goede nachtrust @Renaldo61

Het is ook niet gemakkelijk om de beslissing te nemen. Dit leven ken je, al is het nog zo akelig. Maar als je stopt betekent het dat je in het ongewisse terechtkomt. En wat dan? Dat weet je nog niet. Door te blijven drinken/eten/drugs en vul maar in, ben je niet bezig met de onderliggende problemen, daar kom je ook niet aan toe, want je hebt je handen al vol aan het alcohol-gebeuren. Stoppen betekent mogelijk het onder ogen zien van wat er schuil gaat in jou. Jezelf onder ogen komen, je relatie, je kinderen. Niet gemakkelijk wellicht, maar het levert je hoogst waarschijnlijk wel veel op . Succes hier.

Het is wel apart dat iemand als ik die mijn hele leven in een min of meer onderdanige rol heeft gezeten, die altijd bezig was met: doe ik het wel goed, hebben anderen geen last van me, neem ik niet ten onrechte plek in etc.nu hierin verzeild ben geraakt. Van proberen het iedereen zo goed mogelijk Naar de zin te maken naar iemand die overlast bezorgd. In de politiek zouden ze kunnen zeggen”ik herken mij niet in deze tenlastelegging “

Dat vind ik wel een mooie, daar moet ik nog wel flink aan werken, maar ik geloof wel dat ik begrijp wat je bedoelt.

Twee van mijn favorieten , ik hou van hun muziek, Dank je wel, mooie tekst, mooie melodie.

Na de aanvankelijke ineenschrompeling dacht ik dat ook Lika. Ik baal ervan, maar als het moet dan moet het. Ik heb na 42 jaar eindelijk een huis met een tuin waarvan ik hoop te gaan genieten op den duur en nu zou zij mij al in willen perken met onmogelijke eisen? De kunst is nu om haar probleem niet tot het mijne te maken. Die neiging heb ik wel, M aar nu zal ik daar erg alert op moeten zijn en het niet doen. Mijzelf kennende zal dat een hoop energie kosten, maar dat is dan niet anders. Als ze blijft klagen kan ik zeggen dat ik last heb van haar roken. De rook komt mijn huiskamer en slaapkamer binnen. (Dat doe ik natuurlijk niet, het mens moet kunnen roken in haar eigen tuin, jammer dan voor mij.Ik wil me natuurlijk helemaal niet verlagen tot dat niveau. ) Ik kan haar ook aanbieden oordoppen voor haar te kopen.

Ben ik ook wel hoor, maar ja, als ik elke keer toegeef aan de angst gebeurt er nooit wat, dus ik probeer die angst maar elke keer weer te overwinnen. Dat lukt lang niet altijd, maar zeer regelmatig ook wel. Ik vind het pas eng (heel eng) als er mensen mee luisteren die zelf ook rondleiden of er werken, dan ben ik opeens veel meer gespannen. Maar ik heb me er wel goed doorheen geslagen geloof ik.

Ik ben van slag. In de namiddag hoorde ik mijn buurvrouw, zij had mij iets te zeggen. Ze heeft last van mij. Wat? Hoe dan? Geluidsoverlast! Zij gaat vroeg slapen en hoort volgens haar bij mij boven dan geluid. Wat voor geluid? Radio of tv, dat wist ze niet. Maar ik heb boven nooit iets aanstaan. Toch heeft ze last van me. Dan zal het de tv beneden wel zijn volgens haar. Ik ben al heel voorzichtig, luister buiten als ik bijvoorbeeld muziek aan heb met de deur open om te controleren hoe hard het klinkt. De tv staat niet hard, dus ik snap werkelijk niet waar zij het over heeft. Ik voelde me ineen schrompelen, bah. Gelukkig weet ik toevallig dat ze ook problemen heeft met de andere buren, die daar ook niets van snappen, maar toch vind ik het heel vervelend. Ik zou bijna de anonimiteit van de flat terugwillen. Ik probeer een plekje te vinden voor mijzelf hier, temidden van de mensen die hier al woonden en houd (veel) rekening met wat ik doe en wanneer. Het is nu de kunst voor mij op overeind te blijven, niet nog verder weg te zakken. Ik schrompelde meteen, had meteen het gevoel van “Zie je wel, ik ben teveel, ik mag niet”. Maar er is ook iets van “ ben jij nou helemaal betoeterd “” Ik zal mijn plekje moeten claimen, en niet wachten op toestemming van de buren. Rekening houden met, prima Aanpassen, oké tot op zekere hoogte. Onderdanig zijn, niet oké.

Dank voor de informatie.

68 kg

@Maja, die droge mond had ik ook in het begin, dat is overgegaan. Ik slik het inderdaad ‘s ochtends.

@GewoonDoen, Ik heb er wel over nagedacht, maar nog nooit geprobeerd. Ik zal het er opeens met de psychiater over hebben, mogelijk heeft zij er ervaring mee. Ik weet van iemand die het ook gebruikte tegen de pijn, maar daar zat naast THC dat andere bestanddeel in, ik weet even niet hoe het heet. Hoe wist jij welke dosering je moest hebben? Via de site die in jouw bericht staat? En geen zorg hoor, ik vind het wel fijn dat je erover begint, ik had er zelf niet meer aan gedacht.

Ik zie het voor me en voel het in mijn buik, akelig . Geen goede plek voor jou dus, hopelijk hoef je daar niet vaak te zijn.

Ik doe dat ook meestal, dat sociaal gewenst antwoord, maar zij (of eigenlijk haar man) staat iets dichter bij mij. Gisteravond kon ik nauwelijks mijn tranen bedwingen en ik kreeg “goed hoor” niet voor elkaar. Om toch een antwoord te kunnen geven zei ik dat ik nog erg moet wennen, wat overigens ook zo is. Ik wilde tegen haar niet zeggen dat ik me vreselijk somber en eenzaam voelde. Daarna heb ik snel het gesprek op haar gebracht en wel doorgevraagd, toen ging het tenminste niet meer over mij. Ik heb wel vaker gezegd dat ik de balans moeilijk vind, wat zeg ik wel en wat niet. Mijn buitenkant en binnenkant lopen vaak zo uiteen. Behalve als ik me erg depressief voel, dan zijn we wel dicht bij elkaar. Maar dan is het weer moeilijk om me onder mensen te begeven omdat die dan niet weten dat ik last heb van depressies. Helaas @Maja, als de pillen zouden werken zou ik me toch beter moeten voelen. Misschien moet ik naar 450 MG, daar heeft de psychiater het wel over gehad, maar dan vrees ik dat mijn darmen echt in de problemen komen. Heb jij daar geen last van?

We hadden vanavond een bijeenkomst van ons koor, Corona proof, dus alles op gepaste afstand en níet zingen, want dat mag nog niet.. Het is nu officieel, alle concerten zijn voor dit jaar geannuleerd. Misschien gaan we in groepen zingen. Het bestuur stelt voor om bijvoorbeeld met de mensen met wie je in de rij zit een groep te vormen, want “dan zit je fijn bij je zangmaatjes”. Leuk idee zou je zeggen. Maar ik vind het vreselijk, ik ben namelijk vorig jaar zeer tegen mijn zin in een andere rij gezet, wel met een maatje gelukkig. Ik zit nu naast de enige vrouw met wie ik (en velen met mij maar die hielden meestal hun mond) problemen heb en ik voel me absoluut niet prettig in die rij. Er zijn drie fijne rijen en die willen natuurlijk graag bij elkaar blijven. Misschien valt het mee, maar ik kon/kan het vandaag niet hanteren. Ik zat met al die koorleden maar voelde me zo vreselijk alleen, eenzaam. Ik zag hen maar kon geen verbinding voelen, had ook geen tekst. De Corona afstand kwam nu wel even goed uit. Terug naar de auto liep iemand met me mee, zij weet dat ik ben verhuisd. En, vroeg ze, woon je lekker in je nieuwe huisje? Ik moet nog erg wennen zei ik. Wennen? Je woont er toch al een tijdje? Ja dat klopt. En je hebt nu toch fijn een huis met een tuin? Ja, dat klopt. Hoezo moet je dan nog wennen? Ja, wat zeg je dan.

Och @Lika, ik kan me je angst zo goed voorstellen. Er zijn inderdaad factoren waar we geen invloed op hebben en dat is soms erg beangstigend, zeker als het niet (zo) goed gaat. @Cleo66, ja dat bagatelliseren is erg. Ik heb liever dat men niet weet wat te doen of zeggen en dat vervolgens zegt dan dat wegpoetsen. Ooit was er een vriendin die ik vertelde over mijn boulimia. Zij zei toen tegen mij “ik snap er niets van, maar ik geloof je wel”. Dat deed me zo goed! Want natuurlijk snapte ze het niet, ik snapte er zelf ook niets van, maar ze nam me wel serieus. voor jullie allebei

Welterusten @lady jane, en anderen die nog op zijn. Dank jullie voor jullie steun vandaag, de dag bleef zwaar en akelig, maar ik voelde me wel gesteund. Anders was ik misschien nog verder weggezakt. Morgen weer een andere dag hoop ik.

Aankleden, fietsen en bedenken wat ik ga zeggen als de fysiotherapeut vraagt “hoe gaat ie”? Dank jullie wel Tranen nu.

Dank je ik voel me niet zo dapper nu.

Aahh lieve @Yvonne dank je wel. En ja, dat plaatje. Precies!!

@Renaldo61 en @Elton, ik weet dat wandelen goed is. Het moeilijke voor mij is nu om letterlijk in beweging te komen, om mijn huis te (durven) verlaten. Ik kan en moet van alles doen, maar verder dan dat bedenken lukt nu niet. Ik zal nu moeten omdat ik naar de fysiotherapeut moet, maar die zou ik het liefst afbellen. Maar ik ben van de oude stempel, afspraak is afspraak, dus ..

Ja ik snap je, en dank je wel. . Een zetje was misschien niet het goede woord, hoewel ik ook wel letterlijk ik beweging moet komen. Een lief of bemoedigend woord past beter, daar durfde ik niet om te vragen merk ik.

Ik heb het moeilijk vandaag, ik voel me als een vastgelopen lp. De naald komt niet uit de groef. Kan iemand mij een zetje geven?