Jannigje

Ik moet zelf ook in een soort lockdown, niet ivm Corona klachten maar omdat er vandaag vocht uit mijn bil is gehaald, na een val van de trap kreeg ik een dikke bil aan een kant. Van de zijkant had ik bijna een Kim Kardashianbil. Omdat ze er een ontstekingsremmer in hebben gespoten mag ik een week lang weinig doen, zelfs geen flinke wandeling maken. Daar had ik niet op gerekend. .

@Smaragd, sterkte met je nieuwe poging! Je werk verliezen zou voor jou inderdaad vreselijk zijn hè? Goede stok achter de deur. @Rosee, blijkbaar moeten we ons laten testen als we in contact zijn geweest met iemand die Corona heeft als we niet in quarantaine willen, omdat we wel al meteen besmettelijk kunnen zijn. Wel een heel gedoe. @SanMiquel kreeg jij quetiapine als middel tegen behoefte aan drank? Ik wist niet dat het ook daarvoor gebruikt werd. @Bor bedankt voor het bellen. Hehe, eindelijk lees ik weer eens overdag mee ipv ‘s avonds of dagen later.

Dank je @Lieke7777

@Bor, ik kan zelfs niet bij benadering voelen wat jij doormaakt. Ik kan me er een beeld van vormen, maar dat dekt totaal de lading niet denk ik. Ik lees je worsteling, je gemengde gevoelens , het eigenlijk niet kunnen en het tóch doen door wat jij zelf hebt meegemaakt. Je doet wat je kunt omdat je vindt en voelt dat je het moet doen. Daar heb ik respect voor en dat wil ik even tegen je zeggen. Geen idee wat wijsheid is in dit geval, ik wens het je wel toe.

Heb je nog wat over? Dan kom ik het graag ophalen, hoef ik zelf niet te koken.

Goedenavond allemaal, eerst een kop thee en dan bijlezen.

Gefeliciteerd @Pats, mooi cadeau heb je jezelf gegeven! Van mij een

Heel soms schreeuw ik in de auto met de ramen dicht natuurlijk.

Ik las ooit over een shouting tree, dat is een boom tegen wie je kunt schreeuwen, Vloeken,, huilen, wat je maar wilt, hij kan het hebben. Zoek zo’n boom was het advies. Ik heb wel gezocht, maar wij leven veel te dicht op elkaar, ik was te bang dat anderen me zouden kunnen horen, dus dan hield ik mijzelf erg in. wat ik ooit wel heel lekker vond was tijdens een zelfverdedigingscursus leren een plankje door midden te slaan, terwijl je een kreet slaakt. In het begin waren het kreetjes, maar al vrij snel werden dat heuse kreten. Een kreet slaken en dan een plankje doormidden slaan. Dat gaf wel een sterk gevoel. En het voelde heel bevrijdend.

Mag ik ook?

Probeer eens: verhuizen naar een kleiner huis.

Nee joh, dat heet “een heel groot huis”.

Heel herkenbaar, vooral het op gang komen, dat vind ik ook erg lastig.

Goedemorgen @niks, wat schattig die kleertjes. Heb je al een kastje vol? @Cleo66 ik heb al maanden een airfryer, maar hij staat nog ongebruikt op het aanrecht. Hij stond voor vandaag op het to do lijstje: airfryer proberen. Nieuwe dingen, apparaten vooral, moet ik in stapjes leren kennen. Maar ik ga vanmiddag naar mijn broer, die is jarig, en ik eet daar. Dus dat stapje komt er vandaag nog niet.

@Lieke7777, ik kan me alleen maar bij benadering proberen voor te stellen in welke emotionele rollercoaster jullie zitten. Ik heb respect voor je, ondanks alles houd je vol, goed hoor. En het einde is nu in zicht. Sterkte! En ik hoop dat je ook voorzichtig al een beetje blij kunt zijn.

Gelukkig is dit er ook Lika, hiermee kunnen jullie de wereld daar wel aan. Vertrouw maar op jou en jullie gevoel en geniet straks maar van de ruimte die jullie krijgen, het mooie uitzicht en het vele groen in jouw nieuwe buurt.

Dat is mooi zeg, voluit boos én ook kwetsbaar kunnen, durven, mogen zijn. Blijkbaar heb jij niet de angst voor onherstelbare schade? Vertrouwen dat het kan en mag, boos worden en dat het daarna weer goed kan komen met de mensen tegen wie je boosheid is gericht? Er vanuit gaande dat het mensen zijn die er toe doen voor jou. Ik zou het ook wel willen leren, want dat zou mij een hoop innerlijk gedoe besparen, zelfverwijt bijvoorbeeld.

Gecondoleerd @Smaragd. En @Jopie, wat mooi dat je nu ook gezelligheid en huiselijkheid in je bus wilt hebben, klinkt goed. En zeker niet lachwekkend.

Dank je wel.

Ik reageerde op @Reacher voordat ik jouw bericht las. De angst voor boosheid klopt bij mij helemaal, ik werd inderdaad verdrietig, maar veel later ook zelfdestructief. Ik ging de boosheid op mijzelf botvieren vrees ik. Durf jij ook ongenuanceerd boos te zijn in gezelschap ? Ik ben nu wel vaker boos van binnen, maar naar buiten toe niet. Openlijke Verontwaardiging is voor mij al heel wat. Het lijkt me ook heel fijn om die boosheid te kunnen uiten, in het vertrouwen dat je niet relaties daarmee onherstelbaar verwoest.

Met Wat je hier schrijft sla je de spijker behoorlijk op zijn kop. Boos worden is voor mij inderdaad een grote, en misschien wel dé grootste, uitdaging. Ik heb heel lang geen boosheid kunnen voelen, vakkundig verdrongen. Boosheid stond voor mij voor destructie, onherstelbare schade. Ik heb het niet geleerd. Ik was er heel bang voor, en nog wel, maar minder. Wat voor mij lastig blijft is mijzelf goedkeuring geven voor de boosheid die ik voel. Want mag ik boos zijn, heb ik het recht daartoe? Wie ben ik dat...... Bij jouw eerste zin denk ik meteen aan mijn moeder: je beschrijft haar ten voeten uit! Gék werd ik van het altijd vooral de andere kant zien., van nooit eens boos mogen worden op iemand of iets. Want ja, die andere kant...... Zo voorkom je inderdaad conflicten, dat heb ik ook heel goed geleerd.

Als ze dit gezegd zou hebben dan had ik dat kunnen begrijpen. Zeker als we het erover hadden kunnen hebben wat wij allebei nodig hebben.

@lady jane, ik ken inderdaad haar binnenkant niet Dit is waar het voor mij vooral om gaat. Het verwijt dat het na de verhuizing slechter met me ging. In dat verwijt hoor ik dan “schuld”. Mijn eigen schuld dat ik na de verhuizing tot op zekere hoogte in elkaar zakte, emotioneel en ook wel lichamelijk uitgeput. En schuld is voor mij een zeer gevoelig punt. Ik heb me zo vaak geschaamd en schuldig gevoeld voor mijn depressies, ze als een tekortkoming gezien.