Jannigje

Ik hoop dat je een fijne dag hebt met je dochter @ikkanhet. Welkom @Elton.

Het is ook een vreemde gewaarwording, ik was ook echt geschokt toen het in 2016 gebeurde. En het bleek geen placebo effect te zijn. Tegelijkertijd voelde ik een enorme opluchting: zie je wel! Ik ben níet gek, ik ben zíek. Het is eigenlijk vreemd dat iedereen suikerziekte accepteert als ziekte, en een hoop mensen depressie niet. Natuurlijk spelen leefstijl ed mee, maar het spuiten van insuline omdat je lichaam dat niet aanmaakt is normaal. En verstoorde aanmaak of functie of wat dan ook van neurotransmitters niet? Omdat we het antwoord niet hebben denk ik. Sorry, ik ben misschien negatief, maar ik word zo moe van het onbegrip en de oordelen.

Dank voor je uitgebreide reactie, ik ben er blij mee. Je beschrijft precies hoe het kan zijn in de goede momenten en hoe het is in de donkerte. En die donkerte, die onmacht, die stroperigheid, die zwaarte is niet uit te leggen. Het is fijn voor mij om te lezen dat jij het vergrijpt, @Lika ook. Helaas betekent dat dat je het zelf hebt ervaren. Ik slik inmiddels als maanden Bupropion. Doordat ik voor, tijdens en na de verhuizing niet durfde veranderen slik ik het nog steeds, in overleg met de psychiater. Door het hele Corona gebeuren is her contact met haar nogal in het water gevallen. Ik weet dat ik zelf actie moet ondernemen, maar het lukt me nu niet. Het is zó moeilijk om vol te houden. Ik was een weekje weg met een vriendin. Daar zie ik altijd tegenop (geen voorpret-endorfines helaas) omdat ik bang ben dat ik haar vakantie verpruts door somber te zijn. Zij weet het en laat me ‘s ochtends zodat ik op gang kan komen. Maar door haar dwing ik mijzelf om mee te doen. Verder lift ik mee met haar structuur. Alleen lukt het me niet, samen wel. Door weg te zijn, samen dingen te ondernemen, kan ik meestal de somberte wegduwen. Onder de oppervlakte houden. Maar dan moet ik ook weer naar huis. En dan komt de Zwaarte, de somberte, de eenzaamheid weer in volle heftigheid op me af. Ook de zelfverwijten. Je kon het wel met haar, waarom niet alleen? Het bekende verhaal. JA!

Je bent niet meer online zie ik, Ik ga ook maar eens proberen te slapen.

Waarom is de kliniek geen oplossing voor je? Wat bedoel je dat jouw probleem daar alleen maar erger wordt?

Gefeliciteerd @Lieke7777

Houden van een Chinees, of een Chinees halen, heb ik nooit gedaan, echt Chinees eten daarentegen vind ik heerlijk.

Appeltjes te jatten uit de boomgaard van een tuinder verderop was een sport, vooral de appels die half over de sloot hingen, die trouwens helemaal niet te eten waren, veel te onrijp, maar daar was het ook niet om begonnen

Goedenavond allemaal.

Vorige week wilde ik reageren op een aantal van jullie berichten, was opeens mijn bericht weg. We hadden een slechte tot geen internetverbinding, dus ik heb maar gewacht tot ik weer thuis was. @Lika, ik kan me goed voorstellen dat je wilt weten of je zonder kunt, dat het niet meer nodig blijkt. Dat is een heel andere reden om te stoppen dan schaamte. Inmiddels ben Ik die schaamte al lang voorbij, maar helaas lukt het niet om medicatie te vinden die echt helpt bij mij. Ik heb al van alles geprobeerd, elke keer weer opbouwen, bijwerkingen voor lief nemen, een tijd slikken want anders weet je niet of het werkt, weer afbouwen en met iets anders opnieuw beginnen. Ik weet niet meer hoelang ik seroxat weer heb geslikt, in ieder geval lang genoeg volgens de arts. Citalopram heb ik ook geprobeerd, nu heb ik ook Bupropion @Maja, ik heb niet de indruk dat het iets doet. Wel liggen mijn darmen door die pillen zo goed als stil, heel vervelend. @Sowhat, ik zal het eens vragen aan de psychiater, wie weet is het een optie om het toch nog eens te proberen. Ik heb in 2016 een poosje Trazodon gekregen en daar reageerde ik geweldig op. Ik wist niet wat me overkwam, de zwaarte verdween. Het is dat ik het zelf heb meegemaakt, anders zou Ik het misschien niet geloven, maar ik voelde het gebeuren. Ik kan het niet omschrijven. Omdat ik ernstige bijwerkingen had stelde mijn psychiater voor om de dosering te splitsen, mogelijk zou dat de bijwerkingen iets verminderen. Had ik dat maar nooit gedaan. Hij kon het niet weten, ik ook niet, maar het bleek fataal. Zoals ik voelde dat de zwaarte minder werd, zo voelde ik hem ook weer op mij neerdalen. Ik weet nog waar ik was, in de auto , ik weet zelfs de bocht. Ik heb gesmeekt, gebeden, nee alsjeblieft, nee niet weer. Geen houden aan. Binnen een paar dagen was het volledig weg en het is nooit meer terug gekomen. In die periode van 4 weken begreep en voelde ik waarom mijn heit het leven nog best de moeite waard vond, op zijn 93e in een verzorgingshuis. Op deze manier kan en wil ik het ook wel voelde ik. Mijn problemen, mijn gedoe waren niet veranderd, maar ik wel. Ik heb even geproefd hoe anders het leven kan zijn in maart 2016. Dat gevoel wil ik terug.

Hangende pruimen scheen Jantje te willen plukken, schoon zijn vader het hem verbood.

“Limonade met een rietje” doet me denken aan het liedje van Johnny Lion “zij dronk ranja met een rietje”, jeugdsentiment

Ik heb nu ook geen weegschaal, maar ik vrees 69

Hangt ervan af hoe ik mij voel. Als ik mij redelijk goed voel heb ik het niet nodig, Als ik mij niet goed voel vind ik het prettig om wel internet te hebben. Als afleiding

Goedemorgen Vanuit Zeeland. Een week vakantie, in een huisje midden in het groen. Er vloog net een roodborstje binnen, gelukkig kon ik het beste snel naar buiten krijgen. Nauwelijks internet, ben ik niet meer gewend. Ik merk dat ik er toch erg afhankelijk van ben. Geen verbinding? Beetje paniek, want wat te doen zonder? (retorische vraag).

@bolletje, de techniek staat weer voor niks blijkbaar. Het lukt niet een plaatje met tekst voor elkaar te krijgen. Nu dus maar zo. Gefeliciteerd, ik zing een liedje voor je.

Ja @Lika, de nachten en ochtenden, vreselijk! Elke keer weer dat gevecht, moeilijk en uitputtend. Het geeft me ook een gevoel van hopeloosheid. Hierbij heb ik wel het gevoel dat het me overkomt, het valt op me, zit in me. Elke dag opnieuw moet ik proberen het de baas te worden. Maar jij hebt dus ook medicatie gevonden die je hielp. Ook nadat je gestopt was en later opnieuw begon? Ik ben ooit gestopt met Seroxat (wat bij mij toen goed werkte) omdat ik mij schaamde. Schaamde voor het feit dat ik het niet zelf kon, zwak vond ik het. Ik verweet het mijzelf. Dus ben ik gestopt, op eigen initiatief, zonder overleg met een arts. Toen ik later opnieuw dit middel kreeg werkte het niet meer. Waarom wil jij stoppen? Dat jij weer zin in de dag kunt hebben vind ik wel spectaculair. Wat een verandering, wat een opluchting ook, letterlijk een verademing. En hoe je er precies gekomen bent? Misschien doet dat er niet (Meer) toe? Ben je bang het weer kwijt te raken of groeit en voorzichtig vertrouwen? Ik weet dat jij niet zegt dat als ik maar harder zou werken, beter mijn best zou doen etc...., dan.......Helaas zijn er nog veel mensen die wel zo denken en dat direct of indirect ook laten merken. Ik vind het moeilijk daar mee om te gaan.

Angst regeert niet meer, hoe bijzonder is dat! Angst regeert niet meer, wat fijn dat je dat zo voelt, ervaart, kunt zeggen ook. Nu wel je eigen keuzes maken. Ik denk dat het dan ook makkelijker is om daar dan je eigen verantwoordelijkheid voor te kunnen aanvaarden. Je hebt zelf de keus gemaakt, om welke redenen dan ook. Het is je niet overkomen. Dat gevoel heb ik heel lang gehad, het leven overkwam mij en ik had geen regie. Dat vond ik doodeng , voelde me een speelbal van het lot of hoe je het ook wilt noemen.

Vastpakken van mensen, bijvoorbeeld voor een knuffel, zit er voor mij waarschijnlijk nog heel lang niet in omdat ik met niemand een huishouden deel.

Ja, dat is bij mij ook zo, zowel het me niet thuis en op mijn gemak voelen als het vermijden van dingen. ik heb heel veel niet gedaan omdat ik te bang was. Het gebeurde ook wel dat ik dan anderen zag doen wat ik niet durfde. En soms dacht ik dan: maar dat kan ik toch ook en misschien zelfs beter? (Dat zou ik nooit hardop zeggen) . Maar die gedachten hielpen nooit, de volgende keer gebeurde hetzelfde. De angst heeft vaak gewonnen. Ik was bijvoorbeeld altijd bang dat ik “het” niet zou kunnen en als ik het wel zou doen dan was het natuurlijk nooit goed genoeg. Ik vind het erg dat we dingen niet hebben gedurfd, dat voelt niet als keuze ( op basis van argumenten), daarom vind ik het ook vaak moeilijk verteerbaar. Denk jij of weet jij of de angststoornis en de chronische depressie oorzaak en gevolg zijn of worden ze als twee aparte aandoeningen beschouwd? Het doet er misschien helemaal niet toe, maar ik ben wel benieuwd omdat ik daar nog steeds geen duidelijkheid over heb bij mijzelf. Ik ha toch met de psychiater overleggen over de angst. Wat fijn dat de medicatie bij jou werkt! Jij kent het verschil, weet waar je vandaan komt. Betekent het nu voor jou dat je minder angstig bent en ook minder depressief? Dank je .

Dit herken ik helaas maar al te goed.

Ik heb geprobeerd het uit te leggen op mijn draad.

Aaaaa, knuffel van Tijgetje, Knorretje en Winnie, fijn , die kan ik goed gebruiken