Jannigje

Precies! Als ik niet had gevraagd hoeveel de verzendkosten waren, had ik opeens een abonnement gehad.

Oohhh, wat mooi!

Je hebt helemaal gelijk. Dat vergeet Ik soms veel te snel.

Ik ben vanmiddag vergeten naar de apotheek te gaan, dus moet ik nu nog. Weer een half uur fietsen, geen zin in. Maar ja, ik kan ook niet de hele dagdraad gaan vullen, dus Hup! In de benen.

Ik hoop dat ze er wel waren, de mensen om je heen? Jij had hen nu nodig, het is vaak genoeg andersom.

Bij de super stonden vanmiddag twee jonge, frisse meiden, duidelijk in de verkoop modus. Wilt u een krant mevrouw ? Ik ben al abonnee. Dan mag ik u een andere krent geven. Nou leuk, dank je wel. Bent u al lang abonnee, alles bij elkaar langer dan een jaar?. Jazeker. Dan mag ik u een cadeaubon aanbieden: u kunt gratis een krant naar keuze lezen, een jaar lang. Nou geweldig, wat een leuk cadeau! Afijn , alles geregeld, zegt de jonge schone: u moet alleen wél even de verzendkosten betalen. Oké, hoeveel is dat? €5,25 per week. Per week??? Per week. Dan mag je hem houden zei ik. En toen begon ze, ze was goed getraind, ze haalde alles uit de kast. Ik was nog net geen mevrouwtje, maar het scheelde niet veel. Maar ja, dan word ik koppig, dus hoe meer zij aandrong hoe meer ik ervan genoot om “nee” te zeggen. Als het te mooi is om waar te zijn.........

@Jopie @Cleo66, jij ook een . Het valt niet mee, dat is duidelijk. Lastig om geduld te hebben en niet te kunnen wat je graag zou willen.

Dat was ik. Ik heb de afzender geblokkeerd, maar kreeg doodleuk hetzelfde bericht van een andere afzender. Dus het blijft opletten.

Mijn besluit om niet meer te drinken is voor mij duidelijk. En dat lukt me inmiddels al een aantal jaren. Nu staat er een halve fles rosé in de koelkast (vanmiddag weer vergeten mee te geven) en ik word er toch onrustig van. Dat valt me een beetje tegen eerlijk gezegd. Ik weet dat ik het niet op zal drinken, maar ik vind het onprettig dat ik toch onrust voel. Ik zou het zeker niet hebben aangedurfd nadat ik pas was gestopt.

Succes @Sophie84. En ook nog welkom van mij.

Zo herkenbaar!!” Altijd vrezen dat je niet genoeg doet. Wat Jane schrijft klopt voor mij helemaal. Maar het blijft moeilijk om soms te kiezen voor jezelf, zoals nu jullie vakantie en dan verdragen dat je nu niet bij je moeder bent bijvoorbeeld. Maar oh, wat kan dat lastig zijn. Helpt het (nu even) als ik zeg: ja @Lika je mag? (of denk je dan: moet je horen wie het zegt.)

Ja, huilen mag best. Maar Oh die oordelen, om gek van te worden. Ze liggen altijd op de loer (bij mij tenminste) en hoe kwetsbaarder ik me voel hoe steRker zij naar boven komen. Mildheid de deur uit, de oordelen, zelfveroordeling snellen binnen. Ga Inderdaad maar waaien en huilen morgen.

@Asterix. Gaat het?

68

Majestueus landschap! Moeilijke, verdrietige herinneringen die weer gewone herinneringen worden. Dat is mooi @Jopie, dat is inderdaad helen, geheeld zijn. En wat fijn dat je naast het mentale ook het fysieke verschil zo goed voelt. En nu bonustijd. Fijne tijd nog.

Dat standbeeld valt voor mij meer in de categorie “iets bereikt hebben”, dat bedoelde ik niet. Nalaten gaat voor mij meer over iets betekenen voor anderen, er toe doen voor (een)aantal) anderen. Geen eiland zijn.

Ja @Sandro, precies. Intrensiek en extrinsiek, daar zit een groot verschil. In dat plaatje kan ik de woorden discipline, motivatie en wilskracht invullen. Ik moet inderdaad mijzelf dwingen om in beweging te komen, ik zou graag willen dat het ook vanuit een behoefte kwam, of vanuit zin in. Maar zolang dat niet zo is moet het vanuit “ het is goed voor me”, en “ik voel me beter als ik wel in beweging kom” komen. Dat het koppie dan vanzelf weer in orde komt gaat niet voor iedereen op helaas, was het maar zo. Maar dank voor je plaatje Sandro, Ik kende het wel, maar was het vergeten. ik begrijp nu mijn eigen frustratie weer beter.

Ik worstel al dagen met deze materie, had een stukje geschreven en het weer weggehaald omdat ik de juiste woorden niet kon vinden. Ik voelde O.a. frustratie. Toen schreef jij bovenstaande en viel een muntje. Voor mij is discipline inderdaad erg gekoppeld aan motivatie. En waarom lukt het me dan zo vaak niet? Omdat ik de motivatie niet op kan brengen. En waarom is dat dan? Omdat ik het emotioneel niet kan, niet red. En dat is zeker het geval in tijden van depressie. Dan lukt het me niet met motivatie, die kan ik dan echt niet vinden ( de voldoening blijft namelijk uit, ik moet dan echt elke dag opnieuw bevechten, er is a.h.w. geen bevestiging, positieve herinnering) dan blijft er alleen nog wilskracht over. Zoiets.

Vanmorgen hoorde ik een gesprek op de radio waarin het erover ging wat je in je leven hebt bereikt en wat je na laat als je er niet meer bent. Dan vliegen de oordelen mij meteen weer om de oren en denk ik meteen weer te groot vrees ik. Want ja, wat laat ík na, wat beteken ik, wat heb ik betekend? De vraag “wat laat ik na” vind ik trouwens een beter vraag dan “wat heb ik bereikt” realiseer ik me nu. Er is geen brug naar me vernoemd, maar ik hoop toch wel dat ik iets nalaat. Het is zo wie zo moeilijk om dat van jezelf te zeggen denk ik, voor een ander vind ik het gemakkelijker. Ik heb de neiging om te kijken naar wat ik níet heb bereikt of gedaan. Weer die oordelen. Al peinzend landt er opeens een dagpauwoog op mijn knie. De kleine dingen Jan, de kleine dingen.

Goedemorgen Ik moet ook moed verzamelen.

Ja, misschien wel, of eerder waarschijnlijk wel. Als ik de oordelen uit kan zetten, lukt het me beter om dat te zien.

Dat lijkt me voor jou/jullie wel ingewikkeld. Hoe doe jij dat dan naar hem toe als je wel verdrietig bent?

Ach @Cleo66, wat naar Weet de jongste het al?