Jannigje

68

Heel goed, dan krijg je hopelijk duidelijkheid.

@nancy, fijn je weer even te zien hier. @Bor, hoe is het met je heit? @Cleo66, geduld, geduld, geduld: zó moeilijk! En dan heb jij ook nog anderen in je gezin, waar jij altijd voor zorgt. Die kwamen altijd al eerst hè? Lastig om dat te veranderen. Doorgaan met proberen maar?

Heb je een (makkelijk) recept voor me? Ik heb een courgetteplant en die heeft één vrucht voortgebracht, daarvan wil ik ook soep maken. Nog nooit gedaan.

Goedemorgen

Ik behoor tot een groep mensen bij wie therapie werkt, maar bij wie de depressies ed niet overgaan. M.b.v. Therapie bleef ik op de been zeg maar. Bij de GGZ is therapie gericht op herstel en aangezien ik niet herstel in de zin van beter worden, vinden ze behandelen niet meer zinvol. De therapie is daar dus gestopt. Ik ben nog bij hen ivm medicatie (psychiater), daardoor kan ik niet elders therapie krijgen. (Verzekerings kwestie) Bij een vrijgevestigde therapeut kan ik waarschijnlijk wel terecht , maar dus niet nu.

Fijn @Lika

Een mooie dagdraad vandaag, mindfull, met aandacht. Ik kan er niet in mee, ik ben aan het overleven. Al een tijdje, niemand ziet het, want ik laat het niet/ nauwelijks zien, een heel klein beetje bij een paar vriendinnen. Want ik heb een nieuw huis, ik ben er op vooruitgegaan, dus het gaat goed met mij. Net als na mijn scheiding, toen was ik opgelucht, of althans dat hoorde ik te zijn. Ik was het niet, ik was verdrietig en ongelukkig, net als nu. Maar ik zeg het niet. Maar zo langzamerhand voel ik me als een vulkaan die op uitbarsten staat, alleen ik explodeer niet, ik implodeer. En imploderen betekende of kon betekenen: eten, drinken, roken. O ja, en mijzelf opsluiten, isoleren. Dat wilde ik minder gaan doen, mijzelf isoleren. Maar ik doe het weer, in ieder geval even. Ik moet weer op de rails komen. Voor en na de verhuizing was ik sterk, tot ieders en mijn eigen verbazing. Voor mijn omgeving betekent dit: zie je wel, je “kunt het”. Het? Een klus klaren? Ja dat kan ik. Leven? Niet zo goed. Ik was sterk, ik heb veel gedaan, veel geregeld. En daarbij ben ik gigantisch over mijn grenzen gegaan, dat wist ik, dat kon voor mij ook niet anders, ik wist niet hoe ik het anders moest of kon doen. Ik weet hoe het in dit soort situaties bij mij werkt, ik zet mijzelf volledig in en sluit alle angst, onzekerheid, somberheid op in een kerker ergens diep in mijzelf. Dat kan ik een tijdje volhouden, tot het niet meer gaat of tot een klus geklaard is. De buitenwereld weet niet of weinig van die kerker. Voor hen was ik “beter” en dat kwam door mijn nieuwe huis. Maar ik ben zelf degene die is verhuisd, mét mijn depressies, mijn angsten, mijn wanhoop. Die zijn weer uit hun kerker gekomen en wonen hier nu ook. Ze zijn overal, ook in mijn tuin. Ik wil ze niet, maar ze zijn er en ik moet er mee omgaan, dat moet ik al heel lang. Vanmorgen durfde ik weer mijn bed niet uit. Gisteren eigenlijk ook niet maar toen moest ik naar het museum en dan kan ik mijzelf dwingen, omdat men op mij rekent en ik daar een taak heb. Vandaag zou ik gaan wandelen, spinnen, circuittraining ed. Het is mijn sportwoensdag, Maar ik ga niet, ik kan nu geen mensen zien. Gisteren vond ik de knop nog wel weer, als die om is merk je niets aan me. Dan zie je de wanhoop en somberheid niet want die laat ik niet zien. Als Jekell and Hyde , zo gedraag ik mij. Naar buiten toe ben ik mevrouw Jekell, het vriendelijke best opgewekte mens, van binnen ben ik een soort Mevrouw Hyde (niet het misdadige) wiens gevoel mijlen ver afstaat van haar gedrag. Mijn buurman heeft net besloten dat hij gaat zegen en schuren en óók zijn muziek wil kunnen horen, ik ben van mijn apropos. Ben meteen de draad kwijt. Ik schrijf hier omdat ik wel wil delen, wel wil zeggen hoe ik mij voel, even een beetje druk van de ketel wil. Mijn eerder berichten heb ik verwijderd omdat ik bang ben dat ik op een negatieve manier aandacht vraag, mij als slachtoffer gedraag. Oud thema. Nu laat ik het maar staan.

Ik zag dat ik vorige week de topper van de week was , samen met @Meadow. Jammer dat ik niet eerder gekeken heb, dan had ik me misschien de hele week een topper kunnen voelen. Nou ja, vandaag 68 kg.

Jammer, je bent me voor.

Geeft helemaal niets. Je was inderdaad heel eerlijk en op zich ook wel duidelijk, dat vind ik mooi. Ik werd er ook wel een beetje verdrietig van, dat komt denk ik door een stukje herkenning. Het zijn ook lastige vragen waar ik zelf in ieder geval al lang en nog steeds mee worstel. Dank je dat je geprobeerd hebt te antwoorden. En goed van je dat je het verhaal dan weer weghaalt omdat het niet goed voelt.

Goedemorgen. Fietsen, wandelen en weer fietsen in de regen, 3 uur in totaal. Ik weet (nog) niet of ik daar wel zin in heb. Afijn, daar kom ik vanzelf achter.

Welterusten weer , en om met Sonja Barend te spreken: morgen gezond weer op.

Sterkte @Cleo66 en @bolletje. @knakker, gefeliciteerd met je zoon. Mooi hè dat zo’n kind nog onbevangen roept dat hij jarig is en daar opgetogen aandacht voor vraagt. @Lieke7777, wat ontzettend balen!! En ook nog: goedenavond allemaal.

Maar @Bor, als je weet dat je doet alsof, dan is er toch een weten van “ het andere wat je om wat voor redenen dan ook niet wilt of kunt laten zien”? Ik doe ook vaak alsof, veel mensen doen dat misschien tot op zekere hoogte ook, maar ik voel me er vaak niet goed bij, maar jij blijkbaar wel? Of in ieder geval goed genoeg? Of lees ik je verkeerd?

Hoe voel je je @takeiteasy? Welterusten

Tevreden, daar gaat het om @Lika

Mooi initiatief @Bob.. Mijn hele leven worstel ik al met mijn gewicht. Ik was een mollige baby, dat werd vroeger niet als probleem gezien. Op de lagere school was ik nog steeds mollig, te dik en werd daarmee gepest. BessyTurf, het dikke zusje van Billy Turf, werd ik genoemd. Vanaf die tijd heb ik een verstoord zelfbeeld wat mijn lichaam betreft. “Ik ben dik” was mijn overtuiging geworden, dik en lelijk. Op de middelbare school was ik niet (meer) dik, maar dat wist ik niet, mijn overtuiging had zich in mij vastgezet en bleef ongewijzigd. Als ik nu foto’s zie van toen ik 18 was, kan ik wel huilen. Zo’n verkeerd zelfbeeld!!!. Dat is nooit meer over gegaan. Ik ben stevig gebouwd, maar niet dik. Dat weet ik met mijn hoofd , maar mijn gevoel zegt iets anders. Mijn beeld is nog hetzelfde. Toch was ik toen nog niet met diëten bezig, dat kwam pas later. Ik jojode wat af, had en heb kleren in verschillende maten. Eten werd pas echt een probleem toen ik boulimia kreeg. Hoe ik het kreeg? Geen idee, in een tijd van een diepe depressie ontstond het. Ik wist niet eens dat het een naam had, ik dacht dat ik de enige was die zo gestoord was. Ik verving mijn ellende door een andere ellende, ik kreeg een eetverslaving. Daarna is eten nooit meer iets vanzelfsprekends geweest. Ik ben nu niet te zwaar, maar naast gezond eten is er een mateloosheid die ik moeilijk vind. Inderdaad niet “ gewoon” een of twee koekjes kunnen eten,altijd op moeten letten. En als het me wel lukt schreeuwt de rest me toe. Eet mij. Wilskracht lukt dan tot het niet meer lukt, dan ga ik toch weer voor de bijl. Dus ja, Beheersing zonder de eeuwigdurende strijd, dat zou fijn zijn.

Hebben jullie allemaal een digitale weegschaal? De getallen zijn zo precies, wel prettig lijkt me. Ik heb een ouderwetse, dus ik rond af, vandaag 68,5

Welterusten @Cleo66

Je meent het.

Ha @lady jane, ik ben heel blij dat je niet helemaal weg bent!!

Tevreden dochter Wijze rechter Opgeluchte moeder?

Hij is wel wat groot uitgevallen @Jopie, thermosfles erbij? (Die zoek ik maar niet op)

Komt ie......