Etty

Goedemorgen, Fijne vakantie @Lika. Geeft niks, mag best:) (enneh, niet doen hoor, levert niks op)

Man kookt. Malai Kari met pompoen https://thehappyfoodie.co.uk/recipes/meera-sodhas-pumpkin-malai-curry/

Dit kan heel kwetsend zijn, niet persé voor degenen die je autist noemt, maar wel voor degenen die autisme hebben en hun hele leven moeten opboksen tegen alle vooroordelen. Wie wilde je nu aanspreken met je bericht? Ik hoop dat ik je gewoon helemaal verkeerd begrijp.

Ik heb wisselende ervaringen met therapeuten. Degene die me het meest geholpen heeft leerde me wat ik moest doen als de oude shit naar boven komt door triggers. Dus hoe je daar dan in het nu je dingetje mee kunt doen en weer verder kunt waar je mee bezig was. Niet uitspinnen tot een groot drama met daders en slachtoffers. Ik hoop dat ze nog lang blijft leven zodat ik af en toe voor een opfrisbeurt naar haar toe kan gaan. Zoals ze me niet laat zeuren en weigert mee te gaan in mijn drama is kostelijk, ik lig dan vlak van het lachen. ja maar ja maar pieperdepiep. Ze heeft me geloof ik geholpen bij volwassen worden. Niet meer handelen vanuit het perspectief van een kind. Ik weet niet of zij daarin de hoofdmoot was, of ik dat ook op eigen houtje voor elkaar gekregen had, met behulp van een boek of zo, of gewoon door het bereiken van de volwassen leeftijd van 55:-)

lieve @Yana Toen ik iets naars meemaakte, zei iemand tegen me: 'zo onverdiend'. En een ander 'ik gun jou dit zo niet' (wie gun je dit wel? denk ik dan). Dat lijkt voor mij een beetje op: 'het is zo oneerlijk.' Als ontvangende partij van dit soort lief bedoelde uitlatingen merk ik dat ik me er niet beter door voel, het stoort me in mijn pogingen het leven te ervaren zoals het zich aandient. Zulke opmerkingen moedigen me aan om me te verzetten, en dat wil ik niet. In verzet zit zoveel lijden. Toch hoor ik mezelf wel eens zeggen tegen iemand dat het oneerlijk is, als iemand de ene rampspoed na de andere te verwerken krijgt. Dan denk ik: dit gelóóf je toch niet? Ik kan op dat moment dan niks anders verzinnen.

Goeiemorgen!

Je had nog een antwoord tegoed van me:). Tja welke smeoes was het dit keer? Ik heb er even over nagedacht en ik denk dat de gemene deler bij mij is dat ik me een periode neerslachtig voel en er niet uitkom met wat ik heb geleerd om te doen dan. Het is bij mij nooit zo erg dat ik de gordijnen dichtrek, het sluipt erin. En er ontstaat een houding van dat het me niet zoveel kan schelen als het weer zou uitmonden in maandenlang tobben, zo is het leven dan toch al. Ik wilde me heel graag een keer goed voelen, weten hoe dat ook alweer was. Ik was ook nieuwsgierig. En daar hebben we het volgens mij al vaker over gehad, voor mij is het meest aantrekkelijke van alcohol dat de zelfafwijzende gedachten als sneeuw voor de zon verdwijnen. Ik hoef jou niet te vertellen dat het er vanaf dat moment niet beter op gaat worden. Meer alcohol nodig om hetzelfde gevoel te bereiken en door het leven met een geslonken dopamine voorraad. Een leven van droogdrinken. Ik heb de negatieve spiraal kennelijk nodig om er weer uit te komen. En per saldo is het wel twee stappen vooruit één achteruit.

Ja zo gek, ik eet bijna voor 100 % biologisch en veganistisch, en kieper er zo een fles gif achteraan. Biologisch gif, dat dan weer wel. Inderdaad @Musashi, het is een weg, misschien wel zonder bestemming?

@ikkanhet dikke knuffel en sterkte. Het lijkt me bijna ondraaglijk spannend dit.

@ikkanhet Hoe was het gesprek, heb je al wat meer duidelijkheid?

@Jac"en dat het niet aardig was, dat klopt en zo was het bedoeld maar het is wel de waarheid elke dag overspoeld te worden door hosanna verhalen over sober blijven maakt je minder scherp , In elk geintje zit een seintje, naar mijn mening zou er een draad van gemaakt moeten worden een maandverslag voor de uitglijders onder ons . " Was het nou wel of niet aardig bedoeld? Voorkomt het vertellen van hosanna verhalen over onthouding een uitglijder? Stel dat jij zou uitglijden, wat zou een maandverslag voor jou kunnen betekenen? Een soort schandpaal effect? Je bericht komt op mij over als een soort uitnodiging tot schaamte.

Maar wat heb je nou proberen over te brengen, ik begrijp je boodschap niet helemaal geloof ik. Welk seintje?

Goedemorgen, Ik sluit aan in het rijtje geloof ik:-) Ben weer op een vertrouw punt aanbeland. Na een jaar of twee niet drinken af en toe een glas in december, naar mateloosheid. Van de week bij mijn zus anderhalve fles wijn opgedronken. En verschrikkelijk brak, gatver. De week ervoor twee glazen wijn op een terras, en onderweg naar huis een fles gekocht en opgedronken. Is het nu weer klaar? Ik denk het wel. Het voelt wel zo. @Francoise

Dat denk ik ook. Zonder vallen zal het niet gaan. Uiteindelijk zullen ze zelf tot de conclusie moeten komen dat iets niet werkt. Als ze alleen de raad van anderen opvolgt kiest ze in jouw voorbeeld misschien weer iemand uit met dezelfde issues. Ik reageer er zelf niet goed op als iemand mij vertelt hoe ik moet leven, dat zoals ik dat nu doe niet goed is. Dat zal ook wel gelden voor jongvolwassenen, misschien nog meer, omdat ze graag als volwassene serieus genomen willen worden.

@ikkanhet ik hoop dat jullie morgen een waardevolle dag hebben

Ik weet niet of ik dan nog loyaal ben. Waar ik aan dacht is de klassieke situatie dat de partner direct op het eerste gezicht al wordt afgekeurd op uiterlijk, manier van praten, afkomst, gewoonten, wat ie doet voor de kost etc. Doe maar niet, denk ik dan. In het geval dat je kind loyaal blijft aan een partner die haar duidelijk slecht behandeld, dat lijkt me moelijk aan te zien. Als ze de partner kansen blijft geven omdat ze medelijden heeft bijv. Fijn dat je dochter nu een partner heeft waarbij ze zich gelukkig voelt.

Ja, en wat gij niet wil dat u geschiedt... Ik ervaarde kritiek op mijn partner als zeer onwelkom, nog steeds eigenlijk. Mijn loyaliteit ligt uitdrukkelijk bij hem. Als iemand daar aan zit te prutsen kan ie optiefen.

Voor de vaders van dochters, uit een Kronkel van Carmiggelt: ‘ik zal je eens wat zeggen over de vrije opvoeding. Ik vroeger - ik vertelde mijn ouders niks. Maar ik deed wat ze zeiden. En zo'n modern kind vertelt je alles, maar 't doet nooit wat je zegt. Nou ja, aan het begin is dat nog geen doodwond. Maar zo'n meisje groeit op, hè, en dan komen de jongens. Goed, de natuur moet zijn loop hebben, dat kan ik billijken. Maar ik weet nog precies, ze was veertien en toen komt ze thuis met een knul van achttien. Ik zag 't zó - een gluiperd van het zuiverste water. Harry - ik droom nog wel eens van hem als ik wat zwaar getafeld heb. Maar wat doe je, in de moderne opvoedkunde? Je zegt niet: “Zeg, uit me ogen met dat stuk verdriet.” Nee, je haalt de kwal in of hij Sinterklaas is. Die Harry! Hij was er voortdurend. En mee-eten. Hij moest ook telkens mee-eten. En dan was hij zo gedienstig, weet je wel. Zo glijerig. Hij reikte je alles an - de sju en het zout en de aardappels. Bah. Ik dacht, als dát me schoonzoon worden moet, dan verhang ik me op een mooie, stille zondag in 't Bosplan. Maar ja, ze was veertien toen, dus je had nog wel een zékere invloed. “Hoe vind je Harry, pa?” vroeg ze. En ik link. Ik begon 'm enorm te prijzen, man, ik prees hem regelrecht het graf in. Dat hij zo beleefd was. En dat hij je alles zo mooi aanreikte. Op die manier zaagde ik indirect de poten onder zijn stoel uit, want zo'n meisje heeft dat niet graag, dat pa zo enthousiast is. In een maand had ik 'm plat. Dag Harry.’

Wat leuk @bumperjim, de rol van schoonvader. Je lijkt me een hele leuke. Het heerlijke van dit soort ontmoetingen is dat er veel bereidheid is elkaar te mogen, het halve werk is al gedaan voor ze binnenkomen. Een beetje als op vakantie, dan zijn we ook zo aardig tegen elkaar. Toevoeging: tegen vreemden.

Soms kom je er in je eentje niet uit. Ik vraag ook of mijn partner met me meekijkt, die haalt de angel er vaak uit. Of ik zelf al, als ik het mezelf hardop hoor vertellen aan hem. Dan zie ik dat mijn wantrouwen en angst voor afwijzing opspeelt. Opschrijven helpt ook, maar minder. Als mijn partner er niet zou zijn denk ik dat ik wel op zoek zou gaan naar iemand anders om dat te doen. Ken je iemand die je zou kunnen helpen op dit soort momenten? Bij mij was de angst voor afwijzing en belachelijk gemaakt te worden heel sterk. Ik had allerlei onbewuste neigingen en patronen ontwikkeld om die angst en de pijn onder die angst te voorkomen: slijmen, helpen, indruk maken enz. En dan vooral bij de personen door wie ik me juist afgewezen voelde en daardoor eigenlijk niet mocht. Ik heb hierbij veel gehad aan therapie. En ik denk ook dat de leeftijd heeft geholpen. Ervaringen van echt afgewezen worden ook. Ik ben er niet meer bang voor. Het doet nog steeds pijn als het gebeurt, en dat is volstrekt normaal. Het kan niet worden voorkomen. En hoeft ook niet want de pijn is te doen. Dat ik me zo schrap zet en bang ben is een overblijfsel uit het verleden en daar kan een therapie bij helpen, als dat onbeheersbaar is en je in zijn greep houdt. Het heeft voor mij niet te maken met sterker worden, meer met je zwak mogen voelen en voor mijn eigen emoties zorgen.

Gotspe is brutaliteit, maar niet als in een grote muil opzetten tegen je oma. Het is meer als iemand het ziekenhuis inslaan en dan zeuren dat ie je niet kan helpen verhuizen de volgende dag. Althans, zo heb ik het begrepen.

Goedemorgen, Vandaag op huizenjacht. Aardig zijn ja, maar het luistert nauw. Het moet niet op manipulatie lijken, geslijm. Zo van: je moet ze gewoon paaien. Dat hebben ze niet door. Of je moet het goed doen, dat het er dik bovenop ligt:

@JacHopelijk een geval van droge humor en niet van droogdrinken ? Dit doet me denken aan pak 'm beet 1973. Ik plakte op 1 april mijn grote mensen voortanden af met stukjes drop zodat mijn moeder zou denken dat ik was gevallen. Alle kinderen uit de buurt deden dat. Leuk joh. Mijn moeder schrok zich dood en begon te huilen, en gaf me een flinke draai om mijn oren toen bleek dat ik haar voor de gek had gehouden. Dat was niet de bedoeling. Maar wat dan wel? Wat dacht ik nou dat mijn moeder zou gaan doen? Wist ik veel, ik voelde me gewoon lekker opgejut door meedoen met de groep kinderen en dacht niet na over degene die de grap moest ondergaan.

Genieten van het feit dat je de fuik uit bent gezwommen, of dat nou per ongeluk was of expres, je bent eruit.

Heel herkenbaar. Mijn zoon is na de middelbare school 6 keer gestopt met een opleiding. Uiteindelijk werd hij oud en volwassen genoeg om het roer om te gooien. Baan , huis, vrouw, kind. En ook als ze zo'n leven hebben kan er van alles mis gaan, waar je je als ouders weer net zo druk over kunt maken. Als het goed gaat moet het zo blijven, als het mis dreigt te gaan komen we met onze oplossingen. Dochter heeft besloten dat ze een tijdje geen contact wil, dan kun je helemaal niks meer met je ouderlijke helpdrang, daarmee knalde ik keihard tegen een muur. Pijnlijk maar heel leerzaam kan ik je zeggen. Noodgedwongen is mijn leven een oefening in loslaten geworden, en daar zijn wel wat lichtpuntjes in te vinden. "en nu wil ik heel graag dat ze iets begint en dan ook echt afmaakt. Maar dat ze nu diepongelukkig en helemaal de weg kwijt is, dat is voor mij het ergste." Het grappige is dat we ons als ouders behoorlijk ongelukkig voelen door te rumineren over de toekomst van onze kinderen, en dat dat blijkbaar geen punt is voor ons. Maar zij mogen niet ongelukkig zijn (waarom wij wel en zij niet?), terwijl het leven gewoon shit is af en toe of vaak. We gaan het fixen zodat wij ons geen zorgen meer hoeven maken. Dit gaat over onszelf, daarvan ben ik overtuigd inmiddels. Een studie afmaken geeft geen garantie tot geluk. Ik heb een studie gekozen die niet bij me paste, en heb na het afronden ervan een jaar in de bijstand gezeten, ik kwam niet eerder dan drie uur in de middag mijn bed uit. Mijn partner (toen een soort surrogaatvader denk ik) vroeg elke dag of ik al naar het uitzendbureau was geweest, en ik nam me elke dag voor om dat morgen te doen. Ik vond die vraag vreselijk, en denk dat het mijn lijdensweg alleen maar verlengde. Had hij me in mijn eigen sop laten gaarkoken, dan had ik mezelf bij de kladden moeten pakken. Maar ik kreeg daarvoor geen kans. Mijn probleem toen, en dat is het nog steeds maar veeeel minder, is dat ik vooral keek naar de verwachtingen van anderen. Ik vind het wondelijk hoe weinig je maar hoeft te doen als ouders van volwassen kinderen. En hoeveel het voor ze kan betekenen als je dat kunt. Niets verwachten, ze zijn precies goed zoals ze zijn. En als dat niet lukt, dan direct de focus op jezelf en weg van hen, omdat je ze weer aan het fixen bent. Als ze iets nodig hebben dan vragen ze het, of je kunt het aanbieden. Het is gewoon te eenvoudig, en één van de moelijkste dingen om te snappen. Steeds als ik het snap ontspan ik.