Ik ben

[Lika]

Quinn , kun je vaker de weekends naar huis? Dan wordt het perspectief echter denk ik. Sterkte vandaag. Met rustig aan bedoelde ik dat voor 'ons soort mensen' alles of niets vaak ons uitgangspunt lijkt te zijn. Dat hoorde ik ook weer de psych die ik zag.' Het lijkt bij jou wel alles of niets. Bij niets is het ook niets'. Dat klopt wel.

Stapjes. Rustig aan. Hulp vragen. En jezelf nauwlettend volgen om daar weer van te leren. Je bent zo goed bezig Quinn. Denk je dat je ooit zo ver bent geweest? Ik heb groot respect voor je. En leer heel veel van je. ❤

(MAAR WAT IS HET HARD WERKEN) sterkte vandaag.

[basta]

Een doel om naar toe te werken en een reden om door de week hard je best te doen.

 

Wat een geluk, hè? Zo'n groot doel, in plaats van in het luchtledige ploeteren.

Fijn dat je weekend zo goed ging, Quinn!

[Quinn]

Vandaag op de dagdraad schreef Kohtje over onder andere overgeven aan hulpverlening, mensen die het beste met je voor hebben, nederig opstellen en gevoel voor autonomie. Ik vind het niet okee om dat te kopiëren naar een heel ander deel van dit forum, maar deze steekwoorden beschrijven wel zo'n beetje waar ik vandaag over door ben blijven denken.

Ik ben geen gemakkelijk mens en dus ook geen gemakkelijke cliënt hier, dat besef ik best. Het is echter niet zo dat ik voortdurend aan het schoppen ben, steeds wat minder zelfs. Ja, ik zoek echt wel de grenzen van wat ik kan maken op, dat houdt mijn geest soepel en mijn verstand scherp. Misschien wel de verdedigingslinie intact. Ik neem de kliniek serieus, kom mijn afspraken hier na en doe hard mijn best om meewerkend te zijn. Ik neem mijn opname serieus, het was (is) hard nodig en ik wil, moet en zal hier overheen komen. Enige wat ik moeilijk serieus kan nemen, ben ik zelf.

 

En dan kom ik toch weer op dat tot vervelens toe herhaalde stukje. Waarom al die moeite doen voor mij? Waarom al die energie steken in mij? Waarom zo je best doen voor mij? Ik geloof niet werkelijk in dat mensen het beste met mij voor hebben. Waarom zouden ze? Waardeloos, ongewenst, onwelkom, schuldig.

Inmiddels ben ik vijftig, heb gezonde, slimme, perfecte kinderen. De allergeweldigste partners. Een goede baan en geen financieel gedonder. Maar ergens is een stuk van mij nooit verder gekomen dan de vier-, tien-, zestienjarige versie van mij. De constante boodschap dat ik niet deug, niet goed ben, niets goeds doe en nooit wat goeds zal worden. Ondanks alle tegengeluiden is die stem nog steeds het hardnekkigst aanwezig in mijn hoofd, alleen stil te krijgen met drank, drugs, wat dan ook maar verdoven kan. Hij heeft me een afkeer aangeleerd voor geweld tegen mij, een aversie voor aanraking van mij, maar vooral een bodemloze haat tegen mij.

 

Het beste met me voor hebben klinkt prachtig, maar laat ik mezelf vooral niet wijsmaken dat ik dat beste waard ben.

 

Edit: omdat niet alles op straat hoeft.

24 januari 2017 bewerkt door Quinn

[Singbluesilver]

Je weet hoe ik hier in sta. Het is je gevoel wat zegt dat je niet de moeite waard bent. Ga voor de spiegel staan en kijk naar jezelf. Probeer te kijken hoe andere mensen naar je kijken. Wat zeg jij tegen mij? Zeg dat ook tegen jezelf. Hardop! Je mag er zijn en je bent zeker de moeite waard om je best voor te doen. Jij maar ook anderen. Want die kennen ook die quinn van nu en de quinn die jij niet wilt of kunt zien doordat die stem te hardnekkig is. Die stem van vroeger. Zet er een andere stem tegenover. Niet met je gevoel maar met je verstand. Zeg tegen jezelf dat iedereen het beste met jou voor zou moeten hebben want je bent geweldig. Overdrijf maar flink dan blijft er na het afzwakken nog genoeg over.

Dus maak jezelf nu maar wel wijs dat jij dat beste waard bent. En wie weet volgt het gevoel dan ook op een dag. Maar ga het eerst maar weten. Ga erin geloven quinn!! Je bent het waard ❤

[Lika]

Ik vind dat Sbs dat mooi zegt. Ga het eerst maar hardop zeggen en weten. En dat gevoel volgt misschien. Echt. Het is je zo gegund! ❤

[Vasja]

Beste Quinn,

Weet je waar die gevoelens en gedachtes vandaan komen? Wat de oorzaak is?
Ik heb een hardnekkig negatief zelfbeeld en de dingen die je zegt komen me bekend voor; waardeloos, niet de moeite waard.

Ik weet dat het bij mij als oorzaak heeft dat ik gepest ben geweest en ik heb die pesterijen geïnternaliseerd.

Doordat ik dit weet, weet ik dat die stem in m'n hoofd z'n muil moet houden, net zoals ik wou dat die pesters van vroeger hun muil zouden houden.

En dat gaat met vallen en opstaan, maar ik weet dat die stem mij leugens verteld.

Hoe zit dat bij jou? Heb je daar zich op?
Misschien kun je dit ook met begeleiding die je hebt proberen te achterhalen?

 

Heel veel liefs en sterkte gewenst!

[Quinn]

Weet het Sing, maar het daadwerkelijk uitvoeren zit achter een enorme drempel. Twee maten om mee te meten hè. Mild voor de wereld, maar niet voor mezelf.

Vasja, ja, ik weet de oorzaken en ken de stem ook heel goed. Ik probeer daar hier voor het eerst in jaren ook over te praten, stap één in het verwerken, zeggen ze. Laat ik het er op houden dat mijn pa in meerdere opzichten last van losse handen had.

[Vasja]

Pfffft wat heftig Quinn wens je heel veel moed en sterkte toe!

[kruidenthee67]

[Lieselotje]

In grote lijnen je verhaal gelezen Quinn. Ik wens je veel kracht en steun toe! 

Goed om te zien dat je ook zo actief bent op het forum. Je helpt andere en mij hier enorm mee en daardoor verdien je mijn respect.

Je kunt het, probeer toch zoveel mogelijk in jezelf te geloven 

[Singbluesilver]

Ja quinn heel herkenbaar die twee maten. Daarom kan ik het ook zo goed tegen jou zeggen hoe het werkt. Voor iemand anders weet ik het heel goed.

Maar toch raak ik er langzaam van overtuigd dat als ik of wij maar vaak genoeg tegen onszelf zeggen dat we de moeite waard zijn dat we er dan ook in gaan geloven. Al is het maar een klein stukje. Ook dit in kleine stapjes. De hoop daarop niet verliezen!!!

[Lika]

Twee maten: heel herkenbaar. Al heb ik een totaal andere achtergrond dan jij. Toch is dat heel herkenbaar. Konden we onszelf maar even resetten. Gewoon met een knopje.

Ik zou zo graag iets praktisch opbeurende tegen je zeggen, maar het wordt maar weer: dikke knuffel.

[basta]

Quinn, ik zou dit willen weten:

Er is een man van vijftig, hij heeft liefdesrelaties, kinderen, baan, alles oké. Lief voor anderen, empathisch, geestig.

Deze man is in zijn jeugd zo vernederd en mishandeld dat hij er een diepgewortelde zelfhaat aan over heeft gehouden.

Is het mogelijk om die haat eruit te krijgen en plaats te laten maken voor respect en eigenwaarde?

Of zal hij ermee moeten leven, zal dat basale gevoel standhouden? Heeft het de impact van een stoornis?

Weet jij het antwoord? Ik bedoel 'wetenschappelijk'. Wat zijn de ervaringen?

Je kunt tegen een meisje met anorexia heel vaak en hard roepen dat ze niet dik is, ze weet het wel maar gelooft het toch niet.

[Singbluesilver]

Mijn behandelaar en ook eerdere therapeuten zeggen dat het te heftig is wat er is gebeurd en hoe je dat heeft gevormd dat je dat niet helemaal 'op kunt lossen'. Het heef gewoon teveel impact gehad. Te 'langdurig traumatisch' was/is hun uitleg. Er kan aan geschaafd worden maar voor een gedeelte zal ik en jij ook denk ik er mee moeten leren leven. Mijn behandelaar denkt dat als het mij lukt om er anders naar te kijken, om het zeg maar te zien dat dat bij mij hoort, dat het daardoor wel lichter wordt en me daar dan ook anders in ga gedragen (het accepteren in plaats van het weg te zuipen) en daarmee niet de gebeurtenissen an sich accepteren maar dat het me gevormd heeft tot wie ik ben te accepteren. En dat ik dat ikje aardiger ga vinden. En daarmee mijn eigenwaarde wat omhoog gekrikt wordt.

Typfout

26 januari 2017 bewerkt door Singbluesilver

[Goedehoop]

Hoi Quinn, ook ik heb zojuist even je hele verhaal gelezen en dat is nogal wat....Ik weet ook niet zo goed wat ik er op moet zeggen. Ik vind het ontzettend knap en dapper dat je wel voor hulp open staat en met jezelf bezig bent. Daarbij ben je ons ook allemaal een enorme steun! Volgens mij ben je een grote lieverd! Zet hem op, je kan het, je bent het allemaal waard!

[Quinn]

@basta: ja, dat is in theorie mogelijk. Hoewel een langdurig, slepend trauma moeilijk te behandelen is, is het mogelijk om dit te verzachten of er zelfs van te herstellen. Maar dat hangt van meerdere factoren af, uiteraard. Hoe langer de traumatische ervaringen hebben geduurd, hoe lastiger het oplossen. Hoe langer iets is verzwegen, hoe lastiger het oplossen. Zelfmedicatie helpt er ook niet bij. Openstaan van de persoon voor hulp en therapie is ook een factor. De (cliché) klik met de therapeut ook. En dan is er nog tijd en geduld. Zoiets kost veel tijd en vraagt dus veel geduld. Again, in theorie is het mogelijk om de persoon te leren anders naar zichzelf te gaan kijken. Maar in de meeste gevallen komt het niet verder dan het hanteerbaar maken van het trauma in het dagelijks leven, dus niet een fundamentele gevoelsverandering van de persoon jegens zichzelf.

 

@Etty: ja, dan geloof ik je. Je bevestigt dan mijn mening, gevoel en zelfbeeld, dus wat zou ik daaraan kunnen ontkennen?

 

@Singbluesilver: inderdaad,  eerst verandering van gedrag trucjes leren als het ware en dan langzaam hopen dat het kunstmatige eraf gaat en je je echt beter gaat voelen over jezelf. Of in elk geval, het hanteerbaar weet te krijgen. Jaren van wegzuipen hebben niets opgeleverd, dat moet ik toegeven, dus ja, laten we het eens anders proberen.

 

@Wanhoopje: euh, dank je, ben niet zo goed in dat soort dingen en begrijp ook niet hoe je er bij komt, maar vind het wel erg lief van je.

 

En @vandaag?

Tja, vandaag was zwaar, gesprekken met psycholoog en het gevoel dat ik me helemaal leeg heb gepraat. Na afloop vroeg ze hoe ik me voelde, wat ik op dat moment nodig had. En ik zei dat ik het liefst naar buiten wilde, naar een kroeg en me dan van de wereld af wilde drinken. En omdat ik er toch nog zat, zijn we daar ook maar meteen op door gegaan. Waarom ik wilde drinken? Om te vergeten wat ik net had verteld en dat ik het had verteld, om mezelf kwijt te raken, om van het schaamtegevoel en de schuld af te komen, al is het maar even. Om knock out te gaan en weg, weg van alles. And how's that working for you so far? Well, tja, euh... niet, eigenlijk. Of heel kort dan misschien, als de flessen leeg zijn en mijn licht uit gaat. Ja, dan werkt het voor even. Dan is er niks, hoef ik niks, weet ik niks.

 

Maar kom ik ook niks verder.

 

En dus werd het een stukje rennen. Dat mag weer. Niet alleen though.

[Singbluesilver]

'Waarom ik wilde drinken? Om te vergeten wat ik net had verteld en dat ik het had verteld, om mezelf kwijt te raken, om van het schaamtegevoel en de schuld af te komen, al is het maar even. Om knock out te gaan en weg, weg van alles. And how's that working for you so far? Well, tja, euh... niet, eigenlijk. Of heel kort dan misschien, als de flessen leeg zijn en mijn licht uit gaat. Ja, dan werkt het voor even. Dan is er niks, hoef ik niks, weet ik niks.

Maar kom ik ook niks verder.'

Had ik geschreven kunnen hebben dit stukje. Zo is het gewoon. Zodat je even het letterlijke leven kan vergeten. Ook al is het maar voor even. Maar inderdaad je komt er niet verder mee. Dus maar niet doen dan.

Niet te hard rennen. Zo sneu voor je begeleider

[smart]

Schaamte, schuld... toch schrijf je het hier wel neer!!

 

Ik herken het wel van voorheen, maar heb er steeds meer maling aan gekregen door de tijd heen, domweg wetende dat er bosjes mensen zijn zoals ik,

vol schuldgevoel en schaamte, met moeilijke gedachten en veel woede in me. Juist praten met lotgenoten hielp me. Of een hulpverlener die durft toe te geven zelf ook het eea te hebben meegemaakt en ook ad gebruikt. Mij hielp het... en dan gaandeweg in de spiegel kijken en mezelf steeds aardiger gaan vinden met mijn gekkigheid en rafelrandjes.

Ik gun je datzelfde. Wetend dat je niet alleen bent is een klein begin.... ?

 

[kruidenthee67]

[smart]

Prachtig Etty, de vinger op de juiste plek! Wat kun jij dit goed uit de doeken doen!!

 

Het is een ander zijn probleem.... mij niet te zien voor wie ik ben! (maak ik er nu even van)

En het was niet juist en: onethisch om zo met mij om te gaan toen ik een onschuldig kind was....     :(    

 

Nu dit alles geinternaliseerd is moet ik veel moeite doen om te gaan omdenken

 

aanv.

27 januari 2017 bewerkt door smart

[Quinn]

Lieve Etty (mag dat?), je zegt iets wat vast raak is. In elk geval iets raakt, hard. Moet ik verder over nadenken. Of nee, willen hè. Ik trein nog even, dus misschien kom ik er sneller op terug dan ik nu denk. Bescherming van binnenuit, hmm, wellicht? *denkt na*

[Quinn]

Ik kom nu steeds uit op de gedachtengang dat waardeloos zijn, betekent dat al het voorgaande met reden is gebeurd. Net als schuld hebben. Wie onschuldig is, wordt niet gestraft. Ergo, wie gestraft wordt, heeft schuld. Wat waarde heeft, wordt beschermd, dus wat niet beschermd wordt, precies.

Welk deel is trots? De ijdelheid, het ego zo je wilt. Want wat is er om trots op te zijn? Dat goochelen met woorden? Dat kan ik, maar ik heb er niets voor gedaan. Houden van die kinderen? Niet moeilijk, ze zijn perfect, je kunt onmogelijk niet van ze houden. Vis, tja, dat is een verhaal op zich.

Waarom ik de strijd toch aan ga? Tegen beter weten in eigenlijk. Ik las terug hier vanmiddag en helemaal in het begin heb ik het over perioden van stoppen. En ondanks alles geloof ik diep van binnen nog steeds dat dat voor mij het hoogst haalbare is. Misschien dat daarom het per dag bekijken ook nog steeds werkt. Vandaag is een dag dat ik niet drink. Of me dat morgen lukt, weet ik nog niet.

Ik wil mezelf graag een beter mens vinden, echt, maar het bewijsmateriaal vind ik vooralsnog niet overtuigend.

[Monster]

@basta: ja, dat is in theorie mogelijk. Hoewel een langdurig, slepend trauma moeilijk te behandelen is, is het mogelijk om dit te verzachten of er zelfs van te herstellen. [...] . Maar in de meeste gevallen komt het niet verder dan het hanteerbaar maken van het trauma in het dagelijks leven, dus niet een fundamentele gevoelsverandering van de persoon jegens zichzelf.

Quinn, misschien krijg jij gelijk....

Ik kan alleen over mijn eigen ervaring praten:

Ik durf te beweren dat ik wél verder ben gekomen dan het hanteerbaar maken van het trauma. Ik heb wél een fundamentele gevoelsverandering omtrent mijzelf ondergaan.

Ook al ik durf nog stééds niet te beweren dat EMDR werkt, geef het een kans! Nadat ik alle boosheid, waar ik net als jij zo bang voor was (Pandora's box en zo) er uit had gegooid en mezelf serieus ging nemen door mezelf de boosheid toe te staan, had ik een verleden. Het verleden had mij niet meer. Het was verleden tijd geworden en ik leed er niet meer onder.

Geloof mij niet. Geef het zélf een kans. Als je durft.

 

Waanzinnig, hoe herkenbaar je 'rationele bevindingen omtrent jezelf, je eigen, zijn. En sterk, hoe je ze in woorden weet te vangen. Je voegt toe. Je bent een aanwinst. Wat ben ik blij dat je schrijft zeg.

Dank je wel voor je inspanning om het hier neer te schrijven.

[erik]

Heb de discussie tussen jou en Etty gisteren en nu meerdere malen gelezen. Schuld, schaamte, zelfbeeld, goed zijn in goochelen met woorden en redenaties optuigen.....redenaties die overtuigingen worden en waar je ook in gevangen zit lijkt het. Complex voor jou maar voor mij is het zoveel herkenning. Dit soort overtuigingen aanpakken en niet slechts focussen op het niet drinken. Doe je heel goed en ik ben dankbaar dat ik het mee kan lezen. Dank je wel Etty ook vooral wat betreft de; wat in jou vraag.... de vraag die verwijst naar dat er in ons een heel waardevolle kern moet zitten, die niet zo slecht, waardeloos, ..... is als we ons soms indenken. Dat hele denken meer los laten en wat we denken niet zo meer mee identificeren (mijn maken)

 

Blijf schrijven, voor jezelf en dank je wel dat ik er al lezend van mee mag leren.

28 januari 2017 bewerkt door erik

[smart]

Ik kom nu steeds uit op de gedachtengang dat waardeloos zijn, betekent dat al het voorgaande met reden is gebeurd. Net als schuld hebben. Wie onschuldig is, wordt niet gestraft. Ergo, wie gestraft wordt, heeft schuld. Wat waarde heeft, wordt beschermd, dus wat niet beschermd wordt, precies.

 

 

De beschadigde volwassenen die wij als ouder(s) hadden hebben erg veel fouten gemaakt.

Het is heel legitiem om er op die wijze naar te kijken. De 'schuld' ligt nooit bij het kind, het kind is per definitie onschuldig met een perfect gevoel van wat goed is.

Onmacht van ouders (mensen) laat hen rare dingen doen.

 

Ik ben zo blij dat ik die slapte en hun fouten nu herken. AAARRGHHH  viel niet mee.

 

Die schuldvraag mag je inmiddels gaan omdraaien Quinn.