Spring naar bijdragen

Ik ben


Quinn

Aanbevolen berichten

Heel prettig weekend gehad en nog helemaal geen zin om weer met het hier en nu bezig te zijn. Dus eerst wat geratel over het weekend, want dat is veel leuker. Vrijdag waren we thuis compleet, minus oudste dochter. Vriendin had zelf eten... laten brengen, gelukkig niet gekookt. En zelfs het geharrewar van de tweeling die allebei de badkamer in wilden, maaar absoluut niet meer tegelijk, was prettig. Zaterdag van die gezinsdingen, boodschappen, iets met de kinderen, zelf goed eten koken. Tijd voor beide partners kunnen maken.

En geen minuut in mijn studeerkamer doorgebracht. Vinden ze hier nog wel een aandachtspunt. Want ja, dat is de plek waar ik meestal drink. Dronk. Jeweetwel. Ben ik toch ineens bij hier en nu. Moeilijk weer om te schakelen. Eenzaam ook, ik ben erg gehecht aan mijn mensen. Moeilijk om weer te praten over vroeger, vandaag dan ook niet gedaan. Zag zonet een betoog over godsdienst en niets ten nadele van Bor, maar ik ben daar zo allergisch voor, dat ik het niet eens kan lezen.

Nee, ik ben er nog niet. Morgen maar weer proberen.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Klopt, heel veel slechtere weekenden. Veel slechter ook. Er ging eerlijk gezegd niets mis afgelopen weekend. Best uitzonderlijk, meestal zoek ik wel ergens problemen op. Manieren om de onrust kwijt te kunnen. Nu niet, behalve de sigaren dan, maar ach, die moesten toch ook een keer op. Ik had biefstuk gebakken, man, wat had ik daar zin in.

Snap wat je bedoelt Lars, je realiteit verschuift en er komt meer perspectief. Een echt thuis, een plek waar je graag bent en mensen die belangrijk voor je zijn. Een doel om naar toe te werken en een reden om door de week hard je best te doen.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Quinn , kun je vaker de weekends naar huis? Dan wordt het perspectief echter denk ik. Sterkte vandaag. Met rustig aan bedoelde ik dat voor 'ons soort mensen' alles of niets vaak ons uitgangspunt lijkt te zijn. Dat hoorde ik ook weer de psych die ik zag.' Het lijkt bij jou wel alles of niets. Bij niets is het ook niets'. Dat klopt wel.

Stapjes. Rustig aan. Hulp vragen. En jezelf nauwlettend volgen om daar weer van te leren. Je bent zo goed bezig Quinn. Denk je dat je ooit zo ver bent geweest? Ik heb groot respect voor je. En leer heel veel van je. ❤

(MAAR WAT IS HET HARD WERKEN) sterkte vandaag.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Vandaag op de dagdraad schreef Kohtje over onder andere overgeven aan hulpverlening, mensen die het beste met je voor hebben, nederig opstellen en gevoel voor autonomie. Ik vind het niet okee om dat te kopiëren naar een heel ander deel van dit forum, maar deze steekwoorden beschrijven wel zo'n beetje waar ik vandaag over door ben blijven denken.

Ik ben geen gemakkelijk mens en dus ook geen gemakkelijke cliënt hier, dat besef ik best. Het is echter niet zo dat ik voortdurend aan het schoppen ben, steeds wat minder zelfs. Ja, ik zoek echt wel de grenzen van wat ik kan maken op, dat houdt mijn geest soepel en mijn verstand scherp. Misschien wel de verdedigingslinie intact. Ik neem de kliniek serieus, kom mijn afspraken hier na en doe hard mijn best om meewerkend te zijn. Ik neem mijn opname serieus, het was (is) hard nodig en ik wil, moet en zal hier overheen komen. Enige wat ik moeilijk serieus kan nemen, ben ik zelf.

 

En dan kom ik toch weer op dat tot vervelens toe herhaalde stukje. Waarom al die moeite doen voor mij? Waarom al die energie steken in mij? Waarom zo je best doen voor mij? Ik geloof niet werkelijk in dat mensen het beste met mij voor hebben. Waarom zouden ze? Waardeloos, ongewenst, onwelkom, schuldig.

Inmiddels ben ik vijftig, heb gezonde, slimme, perfecte kinderen. De allergeweldigste partners. Een goede baan en geen financieel gedonder. Maar ergens is een stuk van mij nooit verder gekomen dan de vier-, tien-, zestienjarige versie van mij. De constante boodschap dat ik niet deug, niet goed ben, niets goeds doe en nooit wat goeds zal worden. Ondanks alle tegengeluiden is die stem nog steeds het hardnekkigst aanwezig in mijn hoofd, alleen stil te krijgen met drank, drugs, wat dan ook maar verdoven kan. Hij heeft me een afkeer aangeleerd voor geweld tegen mij, een aversie voor aanraking van mij, maar vooral een bodemloze haat tegen mij.

 

Het beste met me voor hebben klinkt prachtig, maar laat ik mezelf vooral niet wijsmaken dat ik dat beste waard ben.

 

Edit: omdat niet alles op straat hoeft.

bewerkt door Quinn
Link naar opmerking
Deel via andere websites

Je weet hoe ik hier in sta. Het is je gevoel wat zegt dat je niet de moeite waard bent. Ga voor de spiegel staan en kijk naar jezelf. Probeer te kijken hoe andere mensen naar je kijken. Wat zeg jij tegen mij? Zeg dat ook tegen jezelf. Hardop! Je mag er zijn en je bent zeker de moeite waard om je best voor te doen. Jij maar ook anderen. Want die kennen ook die quinn van nu en de quinn die jij niet wilt of kunt zien doordat die stem te hardnekkig is. Die stem van vroeger. Zet er een andere stem tegenover. Niet met je gevoel maar met je verstand. Zeg tegen jezelf dat iedereen het beste met jou voor zou moeten hebben want je bent geweldig. Overdrijf maar flink dan blijft er na het afzwakken nog genoeg over.

Dus maak jezelf nu maar wel wijs dat jij dat beste waard bent. En wie weet volgt het gevoel dan ook op een dag. Maar ga het eerst maar weten. Ga erin geloven quinn!! Je bent het waard ❤

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Beste Quinn,

Weet je waar die gevoelens en gedachtes vandaan komen? Wat de oorzaak is?
Ik heb een hardnekkig negatief zelfbeeld en de dingen die je zegt komen me bekend voor; waardeloos, niet de moeite waard.

Ik weet dat het bij mij als oorzaak heeft dat ik gepest ben geweest en ik heb die pesterijen geïnternaliseerd.

Doordat ik dit weet, weet ik dat die stem in m'n hoofd z'n muil moet houden, net zoals ik wou dat die pesters van vroeger hun muil zouden houden.

En dat gaat met vallen en opstaan, maar ik weet dat die stem mij leugens verteld.

Hoe zit dat bij jou? Heb je daar zich op?
Misschien kun je dit ook met begeleiding die je hebt proberen te achterhalen?

 

Heel veel liefs en sterkte gewenst! :lips:

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Weet het Sing, maar het daadwerkelijk uitvoeren zit achter een enorme drempel. Twee maten om mee te meten hè. Mild voor de wereld, maar niet voor mezelf.

Vasja, ja, ik weet de oorzaken en ken de stem ook heel goed. Ik probeer daar hier voor het eerst in jaren ook over te praten, stap één in het verwerken, zeggen ze. Laat ik het er op houden dat mijn pa in meerdere opzichten last van losse handen had.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Ja quinn heel herkenbaar die twee maten. Daarom kan ik het ook zo goed tegen jou zeggen hoe het werkt. Voor iemand anders weet ik het heel goed.

Maar toch raak ik er langzaam van overtuigd dat als ik of wij maar vaak genoeg tegen onszelf zeggen dat we de moeite waard zijn dat we er dan ook in gaan geloven. Al is het maar een klein stukje. Ook dit in kleine stapjes. De hoop daarop niet verliezen!!!

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Quinn, ik zou dit willen weten:

Er is een man van vijftig, hij heeft liefdesrelaties, kinderen, baan, alles oké. Lief voor anderen, empathisch, geestig.

Deze man is in zijn jeugd zo vernederd en mishandeld dat hij er een diepgewortelde zelfhaat aan over heeft gehouden.

Is het mogelijk om die haat eruit te krijgen en plaats te laten maken voor respect en eigenwaarde?

Of zal hij ermee moeten leven, zal dat basale gevoel standhouden? Heeft het de impact van een stoornis?

Weet jij het antwoord? Ik bedoel 'wetenschappelijk'. Wat zijn de ervaringen?

Je kunt tegen een meisje met anorexia heel vaak en hard roepen dat ze niet dik is, ze weet het wel maar gelooft het toch niet.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Mijn behandelaar en ook eerdere therapeuten zeggen dat het te heftig is wat er is gebeurd en hoe je dat heeft gevormd dat je dat niet helemaal 'op kunt lossen'. Het heef gewoon teveel impact gehad. Te 'langdurig traumatisch' was/is hun uitleg. Er kan aan geschaafd worden maar voor een gedeelte zal ik en jij ook denk ik er mee moeten leren leven. Mijn behandelaar denkt dat als het mij lukt om er anders naar te kijken, om het zeg maar te zien dat dat bij mij hoort, dat het daardoor wel lichter wordt en me daar dan ook anders in ga gedragen (het accepteren in plaats van het weg te zuipen) en daarmee niet de gebeurtenissen an sich accepteren maar dat het me gevormd heeft tot wie ik ben te accepteren. En dat ik dat ikje aardiger ga vinden. En daarmee mijn eigenwaarde wat omhoog gekrikt wordt.

Typfout

bewerkt door Singbluesilver
Link naar opmerking
Deel via andere websites

Hoi Quinn, ook ik heb zojuist even je hele verhaal gelezen en dat is nogal wat....Ik weet ook niet zo goed wat ik er op moet zeggen. Ik vind het ontzettend knap en dapper dat je wel voor hulp open staat en met jezelf bezig bent. Daarbij ben je ons ook allemaal een enorme steun! Volgens mij ben je een grote lieverd! Zet hem op, je kan het, je bent het allemaal waard!

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden
×
×
  • Nieuwe aanmaken...