Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Jannigje]

@Francoise, hij kan geen percentage geven, hij kan helemaal geen uitslag of garantie geven, want hij weet het ook niet. Ik heb veel klachten die mogelijk veroorzaakt worden door de tumor, maar mogelijk ook niet. Wat duidelijk is, is dat ik een gezwel in mijn lever heb zo groot als een volleybal. Daardoor komt er van alles in de verdrukking en daar heb ik last van. Bijvoorbeeld van kortademigheid, problemen met mijn blaas, rug, altijd een opgeblazen gevoel, altijd moe erg moe. En meer dingen. Het lijkt aannemelijk dat in ieder geval een deel van die klachten veroorzaakt wordt door het gezwel, maar je kunt het nooit met zekerheid zeggen. Daarom is de chirurg erg voorzichtig, hij was bang dat ik zou verwachten dat “alles” over zou zijn na de operatie. Nou, zo naïef ben ik echt niet!

In het ergste geval hou ik wat ik nu al heb en krijg ik er mogelijk nieuwe problemen bij, in het beste geval verdwijnt in ieder geval een deel van mijn huidige klachten en krijg ik er geen (of tenminste weinig)  nieuwe bij. 

[lady jane]

Jannigje, jouzelf kennende (); zou je voor geen operatie hebben gekozen;
je zou dan waarschijnlijk jezelf verwijten de kans op verbetering niet aangegaan te zijn.

Zelfverwijten passen blijkbaar bij je? Misschien is dat het eigenlijke probleem dan nu; want in de wel of niet
goede afloop van de operatie heb je weinig invloed, dat gaat duimen, bidden en hopen(vertrouwen?) worden.

Je kon dus niet fout kiezen. Je kunt wel dat zelfverwijten afleren. Zo zonde van je energie.
En wat ik ook bedacht: dank jezelf maar voor het feit dat je al zo lang niet meer drinkt: dankzij jouw doorzettingsvermogen
is die lever mooi wel in goede konditie om te operatie te ondergaan. Wie weet het deel wat er overblijft dus ook om de funkties weer over te nemen!
De lever heeft de snelst vernieuwende/herstellende cellen van onze organen.

[Gast]

 Jannigje bedankt voor je uitleg. Jee een volleybal dat ik nogal een gezwel , daar moet je idd wel last van hebben.  Je zou zeggen dat het alleen maar beter kan worden. En wat ladyjane zegt , de lever kan zichzelf heel goed herstellen . We horen wel wanneer het de dag is. Laat ik een kaarsje voor je branden ⚘

[Jannigje]

Even gauw opschrijven voor ik het vergeet: ik heb heel lang gedacht dat alles in mijn leven mij “overkwam”, dat ik er zelf geen enkele invloed op had! Dat was heel naar en akelig en klopte natuurlijk niet, maar dat wist ik toen nog niet.

Welnu, dit overkomt mij niet, dit is een bewuste keuze!!

Tjonge, het kan verkeren.

Maar eng blijft het 

Nu naar de sportschool, spinnen en conditie trainen. 

[bumperjim]

Fijn gevoel om de touwtjes in handen te nemen  

[smart]

Spannend!

Maar jee.. gewoon naar de sportschool dus. Moedig!!

[Lika]

wow 

[Jannigje]

Afijn, ik naar de sportschool, spinnen ed. Was er een mevrouw die na het fietsen een heel verhaal had over haar mislukte buikoperatie waar ze allerlei akelige dingen van had overgehouden.  Twee jaar geleden .

Kijk daar zat ik nou net níet op te wachten.

Dus nu maar even aan verdringing doen. 

[Lika]

Bah!! Dat kun je nou net niet gebruiken. Mensen..... net als wanneer je in verwachting bent en iedereen haar eigen rampverhaal over je heen meent te moeten uitstorten. Maar toch...de meeste zwangerschappen verlopen goed!

[Gast]

Pfff zo zijn mensen , nu het goed met me gaat en ze dat zien zeggen ze : pas op hoor, je krijgt nog een terugval . Hoe hoger je klimt , hoe harder de val . Tja wat moet ik dan doen . Geen acht op slaan Jannigje 

[nancy]

Jannigje 

Een bloemetje voor jou!

[Gast]

Op 1/17/2018 om 19:37 zei Jannigje:

 

Kijk daar zat ik nou net níet op te wachten.

Dus nu maar even aan verdringing doen. 

Jouw humor is onovertreffelijkbaar.

[smart]

Geen situatie is gelijk!

Uniek en wonderlijk geval! 

Kop op he ! Tandjes erin... we duimen allemaal 

[Jannigje]

Vrijdag fietste ik weer eens langs de Amstel, er was even geen verkeer. De zon scheen op het water, rietpluimen, waterhoentjes, meerkoeten...... En de wind in mijn oren en door mijn haar. Ik realiseerde me dat ik dankbaar was dat ik niet doof ben, dan hoor je de wind niet, vreselijk lijkt me dat. Het was heel even helemaal goed! Toen kwam er een brommer, twee auto’s en een vliegtuig en was het moment verbroken, maar het was er lekker toch even.

Afijn, de Amstel is voor mij een mijmer-rivier, opvallend genoeg geen pieker-rivier. Ik mijmerde over wat er te gebeuren staat en merkte dat ik bozig werd? Waarom? Opeens dacht ik: ik wil léven! Het feit dat ik zoveel met de dood bezig ben, komt omdat ik vaak zo somber en depressief ben dat ik niet weet hoe ik verder moet. Maar ergens diep van binnen zit een kern en die wil wel! Die wil wel knokken en doet dat ook. Want waarom geef ik nooit op, niet echt? Omdat ik anders wil en blijkbaar ook ergens nog steeds dat sprankje hoop heb dat het beter kan. En verder ben ik natuurlijk een Friezin, dus koppig van huis uit. 

Ja ik ben koppig in de zin van: ook voor mij moet het leven toch eens beter kunnen zijn? Niet altijd alleen maar knokken en watertrappelen om niet te verdrinken? Ik wil me (nog) niet gewonnen geven. “Gun” het “de negatieve krachten” niet dat ze definitief winnen. 

Dat zit allemaal ook in de beslissing om de operatie aan te gaan.

[kruidenthee67]

[Gast]

Go for it Jannigje.  Las net een mooie uitspraak : life isn't about the number of breaths you take , but it's about the moments that takes your breath away.  Ik vond het een hele mooie ❤

[Lika]

Wat fijn...heel even helemaal goed... Tis nooit lang, maar als het er is. Zo mooi!! 

Léven, wat fijn dat je wil Jannigje. Ik omhels je. 

[bumperjim]

Mooi!! 

[Jannigje]

Ik leef in mijn eigen bubbel geloof ik. Het leven gaat door, iedereen doet of doet niet. Ik schreef gisteren dat er toch iets in mij is dat wil leven, maar dat lijkt nu weer ver weg. Eigenlijk ben ik één grote bang wezen. “Get busy dying, or get busy living” een zin uit de Shawshank Redemption. Daar moet ik veel aan denken deze dagen. Ik “moet” me voorbereiden op de operatie, dus eigenlijk met “living”, maar in de praktijk ben ik erg bezig met “dying”. Want als het fout gaat moet mijn vriendin weten wat ze moet doen, wie ze moet bereiken, waar alles ligt, waar/of ik begraven wil worden ed. Vorig jaar ging ik echt dood volgens de artsen, dus toen was het een realiteit die dichtbij kwam. Nu is het de bedoeling dat ik níet doodga en toch moet ik er wel mee bezig zijn. Verwarrend vind ik het. 

Niet wandelen in het park, maar muziek uitzoeken voor mijn begrafenis en adressen op orde brengen. Ben ik vorig jaar mee opgehouden toen “het grote gebeuren” niet doorging. Ik kijk om me heen en realiseer me dat al die spullen die ik heb voor mij een betekenis hebben, belang hebben, maar voor een ander totaal niet. Dus het meeste zal weggedaan worden, misschien een paar dingen naar andere mensen of de kringloop, de rest gaat onverbiddelijk weg. Wonderlijk, zo gaat dat. Vind ik het erg? Het is alsof ik er dan niet ben geweest? Maar dat zit hem niet in spullen....... Ach ik weet het niet. 

Het is de natuurlijke gang van zaken, alleen .........

Het uitzoeken van muziek is wel een mooie klus. Alleen kiezen he! Moeilijk! Er is zoveel moois! Wat ik wel jammer vind is dat ik er niet bij ben als ze het allemaal draaien. Tenminste ik denk dat ik dat niet meer meekrijg? En ik heb veel teveel! Ik kan toch niet verwachten dat men een paar uur gaat zitten luisteren naar mijn muziek?!  

Ik had een fantasie waarin er een mooie ruimte was waar al die prachtige muziek klonk en men in en uit kon lopen voor een hapje en een drankje. Mooie zachte kleuren, bloemstukken, uitzicht op een mooie met bomen en struiken omzoomde vijver. ............ Rust, kalmte, harmonie in die ruimte......Ach ja.

Volgend weekend ga ik met de vriendin die mijn zaken regelt als ik overlijd een plekje uitzoeken op een natuurbegraafplaats. Dus die tuin komt er toch nog voor mij, misschien. En dan langdurig, want daar mag ik blijven liggen.

Klinkt allemaal misschien wel mooi en poëtisch, maar de realiteit is ook dat ik ontzettend bang ben, slecht slaap, pijn in mijn buik heb van de spanning en  tegen de klippen op eet om de spanning aan te kunnen. 

En toch ook bezig zijn met leven. Maar oh oh, dan pas word ik bang. Want wat als het fout gaat? In de zin van: wel overleven maar met allerlei vreselijke bij- en nawerkingen? . 

 

 

[Gast]

Jannigje ❤. Moet even slikken bij je verhaal . Ik ben "daar" niet geweest waar jij nu bent en vorig jaar dus heel dichtbij dus kan daar ook niet in adviseren . Kan je even niet helpen sorry meis. Ik probeer me in jou te verplaatsen maar ik kan het niet . Sterkte iig 

[nancy]

Ik vind hoe jij het proces waar je in zit beschrijft heel ontroerend en ook mooi, hoewel het oneindig moeilijk is natuurlijk. Je moet er uiteindelijk zelf door heen. Ik hoop dat het je helpt om hier te schrijven, ik zou ook graag vanalles helpends willen schrijven of doen, maar weet niet wat. Die machteloosheid zit in mezelf natuurlijk. Blijf vooral schrijven hier Jannigje, en weet dat ik aan je denk en je alle goeds toewens en alle kracht die je nodig hebt en ik ga heel hard duimen voor een goede afloop, want die kans is er ook Jannigje. Een bloemetje voor nu,  en voor wat het waard is: ik denk aan je 

[lady jane]

[Jannigje]

Lieverds dank jullie wel. 

Jullie hoeven niet speciaal iets “helpends” te schrijven, jullie doen het namelijk al. Jullie lezen en sturen me een zonnestraal, een roosje en een hartje, dat is fijn. Ik merk dat het me helpt om hier te schrijven, het helpt me ordenen, het helpt me onder ogen zien van alle aspecten. En het lucht op. Het helpt mij, dus dank voor het lezen. 

 

[Lika]

Inderdaad Jannigje, wat te zeggen? Misschien niets nee. Geboren worden en sterven zijn ongekende grootheden en alleen al vanwege hun aard niet te sturen al menen we vaak van wel. Het zal velen onbewust gebeuren, jij bereidt voor. Hoe dapper en hoe raar. Schrijf hier maar. We lezen. 

[Gast]

Jannigje, je bent een gevoelig, ontroerend en heel erg lief mens. Natuurlijk, helpen kunnen we niet echt. Maar ik laat weer een kaarsje voor je branden, een beetje licht in een koude leegte. Voor jou en voor de bespiegelingen die uit de donkere hoeken van mijn geest opborrelen uit een tijd toen ik ook in zo’n situatie zat. Wat een begin heeft, heeft een einde en uiteindelijk komt alles goed. XX