KiloKiller

[Lika]

92,7 en een jaar droog!

[NickyLJ80]

87.7

[rapilos]

66.3

[Bob]

106

[Pelle2]

Lika, bijna 10 kilo in een jaar, gaat dat van zelf of heb je daar nog veel aan gedaan?

[Lika]

@Pelle2 Omgekeerd kan ik ook hoor....! 

Koolhydraatarm. Grip op koolhydraten, Yvonne Lemmers. Ben daar 6 jaar geleden 25 kilo mee afgevallen. Lang vastgehouden, toen compleet losgelaten en alles er weer bij. Met eten ben ik net zo als met drinken. Nu gewoon vasthouden. En doorgaan.

ik eet gedurende één maaltijd, één uur per dag wel koolhydraten. Pasta, fruit, chocoladepepernoten.... alles wat ik eventueel wil moet in dat uur in beperkte mate gecombineerd met koolhydraatarm. 

Het fijne ervan vind ik dat je suikerspiegel niet schommelt. Daardoor geen hongeraanvallen en zo houd ik het makkelijk vol. gaat uiteindelijk allemaal om de calorieen.

En ik beweeg meer, maar door hielspoor ook weer niet te veel....

ik heb geen haast, maar voel me wat dunner beter. Ook goed voor mijn hielspoor....

[Pelle2]

Minder koolhydraten... ook eens in m'n achterhoofd houden dan. Ik hoopte eigenlijk dat het van zelf zou gaan...

 

[Pelle2]

91,5 kg 

[Lika]

11 minuten geleden zei Pelle2:

Minder koolhydraten... ook eens in m'n achterhoofd houden dan. Ik hoopte eigenlijk dat het van zelf zou gaan...

 

Kan misschien ook hoor Pelle. Ik heb alleen geen rem en wel altijd 'zin in iets...'.

[Parimendes]

Afvallen heeft helaas niets te maken met welke stoffen er in het dieet zitten. Ik leg dit graag uit aan de hand van een tekst Nederlands grootste expert op het gebied van eten en drinken, emeritus hoogleraar Voedingsleer aan de VU Amsterdam, prof. dr. Martijn B. Katan.

Dieetgoeroes schrijven het dikmakende effect van eten vaak toe aan bepaalde stoffen in dat eten. Dertig jaar geleden was dat vet. Nu zijn het koolhydraten, dus van aardappels, brood en fruit? Of is het geen van beide en ontbreken er in je voeding juist stoffen die beschermen tegen vetzucht, bijvoorbeeld vezel of bioactieve stoffen uit groenten?

Dat lijken zinnige vragen. Tot nu toe werden immers alle ziekten die met eten te maken hebben veroorzaakt door iets wat in dat eten zit of wat erin ontbreekt. Als kinderen alleen maar rijst krijgen worden ze blind door een tekort aan vitamine A, als er geen jodium in het eten zit veroorzaakt dat struma en dwerggroei, en een tekort aan ijzer veroorzaakt bloedarmoede. Andere stoffen maken je ziek als er te veel van in je eten zit; te veel zout verhoogt de bloeddruk, te veel salmonella's in de gebarbecuede kip veroorzaken een darminfectie. 

Toen vetzucht een volksziekte werd, was het dus logisch dat zowel wetenschappers als leken op zoek gingen naar de verantwoordelijke stoffen. Veel dieetboekschrijvers zeggen dat ze die ontdekt hebben. Op grond daarvan bedenken ze en dieet. En inderdaad daar val je van af. Doorzetters vallen in de eerste maanden twee tot twaalf kilo af, met een gemiddelde van rond de vijf. Hoe meer begeleiding, hoe beter het gaat. Het enige wat er niet toe doet is welk dieet je volgt. Weinig of veel koolhydraten, weinig of veel eiwit, alles werkt even goed - of slecht. 

Dat klinkt ongelooflijk. Immers al die diëten worden aanbevolen met aannemelijke klinkende theorieën. Van vet word je dik en van koolhydraten niet, zeggen de voorstanders van het vetarme Ornishdieet, want je lichaam slaat vet op en koolhydraten niet. Eet dus veel brood wet weinig beleg en veel spaghetti en weinig saus. Atkins, Montignac en hun navolgers zeggen juist het omgekeerde: je moet veel vet eten en juist weinig koolhydraten. Koolhydraten activeren het enzym dat het vet vanuit je bloed in je vetweefsel overbrengt en doen het vetweefsel uitdijen; brood en frisdrank zijn de boosdoeners, van ganzenleverpaté en Franse kaas val je juist af. Allebei fout, zeggen de eiwitadepten. Eet eiwit, dat bevat aminozuren die via hersenreceptoren tot verzadiging leiden. Daardoor voel je je vol en hou je eerder op met eten. magere biefstuk, cottage cheese, en proteïnepreparaten, die zijn de oplossing. 

Zo zijn er honderden dieten en allemaal hebben ze een plausibel klinkende theorie over stoffen in voedsel. En inderdaad val je van al die diëten af - tenminste in het begin. Een experiment van Tufts University in Boston illustreert dat. Willekeurig gekozen groepen van veertig dikke mensen kregen een dieet met of veel koolhydraten of veel vet of veel eiwit. Gemiddeld viel elke dieetgroep na twee maanden ongeveer vier kilo af. Daar was na een jaar of twee drie kilo van over. Er waren wel grote verschillen: sommige mensen vielen totaal niet af, andere wel 15 kilo. Hoe trouwer iemand zich aan het dieet hield, hoe meer hij afviel. Maar 'trouw' betekende in de ene groep zo veel mogelijk vet en in de andere zo weinig mogelijk vet. Hoe kan dat!? Als je afvalt van een dieet met heel weinig vet, dan kan je toch nooit afvallen van een dieet met heel veel vet!?

Ja, dat kan wel. De reden dat mensen afvallen van een dieet is eenvoudig maar tegelijk ongrijpbaar; mensen vallen af omdat een dieet minder lekker en minder gemakkelijk is dan wat ze gewoonlijk aten. Daardoor eten ze minder. Dat houden ze een tijd vol maar na drie tot zes maanden komen het roggebrood met de cottage cheese, de eierkoeken, de maaltijdrepen, de ganzenleverpaté en de shakes ze de neus uit en wordt het verlangen naar het eten dat ze gewend waren onweerstaanbaar. Dan gaan ze weer gewoon eten, in gewone hoeveelheden, en dus komen ze terug op hun oude gewicht. 

Afvallen heeft dus nogmaals, niets te maken met welke stoffen er in het dieet zitten. De gehaltes aan koolhydraten of vetten in het dieet verklaren niet waarom iemand afvalt, en afvallen komt ook niet door het effect van specifieke stoffen uit een vermageringsdieet op de spijsvertering of de stofwisseling. Zelfs calorieën zeggen weinig. Zonnebloemolie bevat twintig keer zo veel calorieën als cola, maar al haal je nog zo veel olie in huis, je gaat er geen glazen vol van drinken en dus word je er niet dikker door. Van een koelkast vol cola word je wel dik; wie houdt van dat mengseltje van bruin, zuur, suiker en cafeïne drinkt het bij de liters en krijgt aldus te veel calorieën binnen.

Dik worden is geen kwestie van stoffen in voedsel, maar van lekker, goedkoop en gemakkelijk, van smaak, uiterlijk, verpakking, geur en geluid. Chips zijn onweerstaanbaar, niet vanwege de koolhydraten, maar vanwege hoe ze kraken tussen je tanden en hoe dat aanvoelt in je mond. Chips gedrenkt in water hebben dat niet, dus lust je ze niet, dus word er niet meer dik van.

Gevolg van deze paradigmaverschuiving* is wel dat de voedingswetenschap bij vetzucht met lege handen staat. Onze kennis van vitamines, eiwitten en koolhydraten is irrelevant geworden: als het goedkoop is, koop je er meer van; als het eindeloos goed blijft, het je het altijd voor het grijpen en als je het in je zak kunt stoppen en met één hand kunt eten terwijl je auto rijdt, gaat het vanzelf.

De klassieke voedingswetenschap berustte op scheikunde en biologie, maar die kunnen niet kwantificeren welk pakje of zakje de onweerstaanbare combinatie van smaak, uiterlijk, mondgevoel, prijs, houdbaarheid en verpakking heeft om mensen tot eten en dus tot dik worden aan te zetten. Daarmee is de voeding van een natuurwetenschap veranderd in een gedragswetenschap. Gedrag is veel moeilijker te begrijpen en voorspellen dan de gezondheidseffecten van vitamines, de ziekteverwekkendheid van een bacterie of het effect van koolhydraten op het bloedsuikergehalte. Idealiter zouden voedingswetenschappers de verleidingskracht van ultrabewerkt kant-en-klaarvoedsel willen weten en de uitkomsten in tabellen verwerken, zodat overheid, ouders en scholen dikmakend voedsel kunnen herkennen en er maatregelen tegen kunnen nemen. Maar ik weet niet hoe je dat moeten meten. Hoe verwerk je calorieën, mondgevoel, geur, portiegrootte, verpakking en honderd andere factoren tot één dikmaakscore?

Bij een paradigmaverschuiving verkeert de wetenschap tijdelijk in grote verwarring. Zolang die niet is opgelost, kan ik mensen met overgewicht alleen aanraden om niet te letten op welke stoffen er in een voedingsmiddel zitten maar je af te vragen: vind ik het lekker? Als het antwoord ja is, laat het dan staan.

 

* een revolutie in de wetenschap

 

 

[bumperjim]

Mja... ik denk niet dat je met 1 artikeltje de hele voedingswetenschap aan de kant kan schuiven. Voor deze expert zijn er honderden andere.

Ik geloof best dat je van welk dieet dan ook afvalt, vanwege betere aandacht voor wat je eet en minder eten vanwege minder lekker. Dat neemt nog niet weg dat WAT je eet een enorme invloed heeft op je gewicht en algehele conditie. Kijk naar de eetgewoonten van bepaalde Amerikaanse bevolkingsgroepen en het overgewichtprobleem daar. 

Welke stoffen je eet is uiteraard van belang. Er is niet een magisch dieet waar je vanzelf van afvalt, is denk ik de boodschap achter het artikel. 

[Skyer]

Vandaag gewogen: 86,5

[Parimendes]

Mja... ik denk niet dat je met 1 artikeltje de hele voedingswetenschap aan de kant kan schuiven.

Het aan de kant schuiven van de voedingswetenschap is juist wat al die zelfbenoemde experts en dieetgoeroes met hun niet of slecht onderbouwde theorieën doen. Daar zul je de schrijver van het bovenstaande artikel niet op betrappen.

Voor deze expert zijn er honderden andere.

Miljoenen mensen, miljoenen meningen. Maar ga de expertise en knowhow van Katan niet vergelijken met het niveau van de gemiddelde auteur van een dieetboekje.

Dat neemt nog niet weg dat WAT je eet een enorme invloed heeft op je gewicht en algehele conditie.

Je kunt uitstekend afvallen door alleen maar rotzooi te vreten als je onderwijl wel op het aantal calorieën let. Is het gezond en verstandig om alleen maar junkfood te eten? Nee, uiteraard niet. Maar dat is ook de discussie niet. 

[bumperjim]

Dat is de discussie wel. Het gaat erom je goed en gezond te voelen, niet om het getal op de weegschaal. Als de conclusie is, het maakt niet uit wat ik eet als ik er maar niet te veel van eet, dan ben ik het daar pertinent mee oneens. Het maakt WEL uit wat je eet EN je moet er niet te veel van eten. 

[Bob]

5 uur geleden zei Parimendes:

... al die zelfbenoemde experts en dieetgoeroes met hun niet of slecht onderbouwde theorieën ...

Ik wil er op wijzen dat de gediplomeerde diëtiste die ik tegenwoordig op advies van mijn huisarts consulteer en die haar vakliteratuur volgens mij goed bijhoudt, mij vertelde dat een koolhydraatarm eetpatroon onder haar vakgenoten algemeen als doelmatig wordt gezien. Het leidt er onder meer toe dat opgespaard lichaamsvet wordt afgebroken. Uit eigen ervaring kan ik jullie laten weten dat het geen hongergevoel opwekt.

Voorts wil ik er op wijzen dat Katan ongelijk heeft als hij beweert dat mensen na een hongerdieet uiteindelijk weer op hun oude gewicht uitkomen. In werkelijkheid komen ze doorgaans op een hoger gewicht uit. Dit zogenaamde jojo-effect wordt veroorzaakt doordat het lichaam nadien anders omgaat met voedingsstoffen die het als schaars heeft leren kennen.

25 november 2017 bewerkt door Bob

[nancy]

Zucht. 

Nou, hier 80.0.

[Gast]

20 uur geleden zei Parimendes:

Afvallen heeft helaas niets te maken met welke stoffen er in het dieet zitten. Ik leg dit graag uit aan de hand van een tekst Nederlands grootste expert op het gebied van eten en drinken, emeritus hoogleraar Voedingsleer aan de VU Amsterdam, prof. dr. Martijn B. Katan.

Dieetgoeroes schrijven het dikmakende effect van eten vaak toe aan bepaalde stoffen in dat eten. Dertig jaar geleden was dat vet. Nu zijn het koolhydraten, dus van aardappels, brood en fruit? Of is het geen van beide en ontbreken er in je voeding juist stoffen die beschermen tegen vetzucht, bijvoorbeeld vezel of bioactieve stoffen uit groenten?

Dat lijken zinnige vragen. Tot nu toe werden immers alle ziekten die met eten te maken hebben veroorzaakt door iets wat in dat eten zit of wat erin ontbreekt. Als kinderen alleen maar rijst krijgen worden ze blind door een tekort aan vitamine A, als er geen jodium in het eten zit veroorzaakt dat struma en dwerggroei, en een tekort aan ijzer veroorzaakt bloedarmoede. Andere stoffen maken je ziek als er te veel van in je eten zit; te veel zout verhoogt de bloeddruk, te veel salmonella's in de gebarbecuede kip veroorzaken een darminfectie. 

Toen vetzucht een volksziekte werd, was het dus logisch dat zowel wetenschappers als leken op zoek gingen naar de verantwoordelijke stoffen. Veel dieetboekschrijvers zeggen dat ze die ontdekt hebben. Op grond daarvan bedenken ze en dieet. En inderdaad daar val je van af. Doorzetters vallen in de eerste maanden twee tot twaalf kilo af, met een gemiddelde van rond de vijf. Hoe meer begeleiding, hoe beter het gaat. Het enige wat er niet toe doet is welk dieet je volgt. Weinig of veel koolhydraten, weinig of veel eiwit, alles werkt even goed - of slecht. 

Dat klinkt ongelooflijk. Immers al die diëten worden aanbevolen met aannemelijke klinkende theorieën. Van vet word je dik en van koolhydraten niet, zeggen de voorstanders van het vetarme Ornishdieet, want je lichaam slaat vet op en koolhydraten niet. Eet dus veel brood wet weinig beleg en veel spaghetti en weinig saus. Atkins, Montignac en hun navolgers zeggen juist het omgekeerde: je moet veel vet eten en juist weinig koolhydraten. Koolhydraten activeren het enzym dat het vet vanuit je bloed in je vetweefsel overbrengt en doen het vetweefsel uitdijen; brood en frisdrank zijn de boosdoeners, van ganzenleverpaté en Franse kaas val je juist af. Allebei fout, zeggen de eiwitadepten. Eet eiwit, dat bevat aminozuren die via hersenreceptoren tot verzadiging leiden. Daardoor voel je je vol en hou je eerder op met eten. magere biefstuk, cottage cheese, en proteïnepreparaten, die zijn de oplossing. 

Zo zijn er honderden dieten en allemaal hebben ze een plausibel klinkende theorie over stoffen in voedsel. En inderdaad val je van al die diëten af - tenminste in het begin. Een experiment van Tufts University in Boston illustreert dat. Willekeurig gekozen groepen van veertig dikke mensen kregen een dieet met of veel koolhydraten of veel vet of veel eiwit. Gemiddeld viel elke dieetgroep na twee maanden ongeveer vier kilo af. Daar was na een jaar of twee drie kilo van over. Er waren wel grote verschillen: sommige mensen vielen totaal niet af, andere wel 15 kilo. Hoe trouwer iemand zich aan het dieet hield, hoe meer hij afviel. Maar 'trouw' betekende in de ene groep zo veel mogelijk vet en in de andere zo weinig mogelijk vet. Hoe kan dat!? Als je afvalt van een dieet met heel weinig vet, dan kan je toch nooit afvallen van een dieet met heel veel vet!?

Ja, dat kan wel. De reden dat mensen afvallen van een dieet is eenvoudig maar tegelijk ongrijpbaar; mensen vallen af omdat een dieet minder lekker en minder gemakkelijk is dan wat ze gewoonlijk aten. Daardoor eten ze minder. Dat houden ze een tijd vol maar na drie tot zes maanden komen het roggebrood met de cottage cheese, de eierkoeken, de maaltijdrepen, de ganzenleverpaté en de shakes ze de neus uit en wordt het verlangen naar het eten dat ze gewend waren onweerstaanbaar. Dan gaan ze weer gewoon eten, in gewone hoeveelheden, en dus komen ze terug op hun oude gewicht. 

Afvallen heeft dus nogmaals, niets te maken met welke stoffen er in het dieet zitten. De gehaltes aan koolhydraten of vetten in het dieet verklaren niet waarom iemand afvalt, en afvallen komt ook niet door het effect van specifieke stoffen uit een vermageringsdieet op de spijsvertering of de stofwisseling. Zelfs calorieën zeggen weinig. Zonnebloemolie bevat twintig keer zo veel calorieën als cola, maar al haal je nog zo veel olie in huis, je gaat er geen glazen vol van drinken en dus word je er niet dikker door. Van een koelkast vol cola word je wel dik; wie houdt van dat mengseltje van bruin, zuur, suiker en cafeïne drinkt het bij de liters en krijgt aldus te veel calorieën binnen.

Dik worden is geen kwestie van stoffen in voedsel, maar van lekker, goedkoop en gemakkelijk, van smaak, uiterlijk, verpakking, geur en geluid. Chips zijn onweerstaanbaar, niet vanwege de koolhydraten, maar vanwege hoe ze kraken tussen je tanden en hoe dat aanvoelt in je mond. Chips gedrenkt in water hebben dat niet, dus lust je ze niet, dus word er niet meer dik van.

Gevolg van deze paradigmaverschuiving* is wel dat de voedingswetenschap bij vetzucht met lege handen staat. Onze kennis van vitamines, eiwitten en koolhydraten is irrelevant geworden: als het goedkoop is, koop je er meer van; als het eindeloos goed blijft, het je het altijd voor het grijpen en als je het in je zak kunt stoppen en met één hand kunt eten terwijl je auto rijdt, gaat het vanzelf.

De klassieke voedingswetenschap berustte op scheikunde en biologie, maar die kunnen niet kwantificeren welk pakje of zakje de onweerstaanbare combinatie van smaak, uiterlijk, mondgevoel, prijs, houdbaarheid en verpakking heeft om mensen tot eten en dus tot dik worden aan te zetten. Daarmee is de voeding van een natuurwetenschap veranderd in een gedragswetenschap. Gedrag is veel moeilijker te begrijpen en voorspellen dan de gezondheidseffecten van vitamines, de ziekteverwekkendheid van een bacterie of het effect van koolhydraten op het bloedsuikergehalte. Idealiter zouden voedingswetenschappers de verleidingskracht van ultrabewerkt kant-en-klaarvoedsel willen weten en de uitkomsten in tabellen verwerken, zodat overheid, ouders en scholen dikmakend voedsel kunnen herkennen en er maatregelen tegen kunnen nemen. Maar ik weet niet hoe je dat moeten meten. Hoe verwerk je calorieën, mondgevoel, geur, portiegrootte, verpakking en honderd andere factoren tot één dikmaakscore?

Bij een paradigmaverschuiving verkeert de wetenschap tijdelijk in grote verwarring. Zolang die niet is opgelost, kan ik mensen met overgewicht alleen aanraden om niet te letten op welke stoffen er in een voedingsmiddel zitten maar je af te vragen: vind ik het lekker? Als het antwoord ja is, laat het dan staan.

 

* een revolutie in de wetenschap

 

 

Er zijn wetenschappers die het leuk vinden zich in de schijnwerperpers te zetten door het opwerpen van zgn. baanbrekende theorieën. Ze larderen vage teksten met vakjargon uitsluitend om een, uiteraard volstrekt illusoire, deskundigheid suggereren (die zin was van mezelf, ook goed he?).  Ik denk dat emeritus hoogleraar Voedingsleer aan de VU Amsterdam, prof. dr. Martijn B. Katan wellicht zijn vrouw met zijn idiote theorieën imponeert, maar ik zelf heb zelden zo’n loeiende flauwekul gehoord. Het lichaam heeft de eigenschap energie (en dat geldt dus voor eiwitten, vetten én koolhydraten) op te slaan die niet onmiddellijk wordt verbruikt. Dientengevolge kom je bij als je meer energie binnenkrijgt dan je verbruikt. En niet omdat je dingen eet die lekker kraken of omdat je onbeperkt cola zuipt omdat het goedkoop is. Na het stoppen met roken ben ik 15 kilo bijgekomen, door minder calorieën te consumeren ben ik 17 kilo afgevallen. En ik ben niet afgevallen door kranten of stro te gaan eten! Het op een goed gewicht blijven is een problematiek apart. En daar zijn betere oplossingen voor dan de kletskoek die hier wordt uitgekraamd. Met de oogkleppen van deze prof. dr. emeritus hoogleraar los ik ook de alcohol-, rook- en noemmaaropverslaving op in een oogwenk. Dus, jongelui, gewoon alles laten staan wat je lekker vindt.

26 november 2017 bewerkt door Gast
komma vergeten

[lady jane]

ik verbaas me altijd dat er nog mensen zijn die zulke lappen tekst lezen.

Mijn boerenverstand zegt gewoon; elk pondje gaat door het mondje.

[bumperjim]

Ik denk dat Katan een punt wou maken en daarin nogal is doorgeslagen. Waarschijnlijk om aan te zetten tot een polemiek. Weet niet in wat voor kader dit gepubliceerd is, klinkt als een artikel uit een zaterdagbijlage.

Ja natuurlijk verandert de voedingswetenschap van theorie. Eerst was het vet, nu is het "carb". Noem mij een wetenschap waar de theorie niet elke paar decennia op de schop gaat en als die bestaat is het een dode wetenschap.

Beetje vrijblijvend om schrijvers van dieetboeken weg te zetten als onkundige goeroes. Misschien hebben Montignac c.s. wel meer voor de volksgezondheid betekend dan Katan. Maar ook die opmerking is vrijblijvend  

26 november 2017 bewerkt door bumperjim

[bumperjim]

1 minuut geleden zei lady jane:

ik verbaas me altijd dat er nog mensen zijn die zulke lappen tekst lezen.

Mijn boerenverstand zegt gewoon; elk pondje gaat door het mondje.

Weekend hè

brein heeft tekst nodig

ook een verslaving  

[Gast]

7 minuten geleden zei lady jane:

ik verbaas me altijd dat er nog mensen zijn die zulke lappen tekst lezen.

Mijn boerenverstand zegt gewoon; elk pondje gaat door het mondje.

Hoe bedoel je dat, Jane? 

[lady jane]

[lady jane]

ja, eten en hoe we (hier op adb)daarmee omgaan, heeft zeker te maken met verslavingsgevoelig zijn. Net als roken denk ik.
Bij mij kwamen na het drinken soortgelijke verschijnselen bloot, die hardnekkiger zijn, want we moeten (mogen hoor bij mij) nou eenmaal eten. En ik vind koken leuk, zelfs boodschappen doen en me erop verheugen wat ik ga koken vind ik leuk. En er is veel te veel keus in troep-eten, de verleidingen weerstaan kost me de ene keer totaal geen moeite, maar zit ik niet lekker in mn vel, of heb ik stresvolle omstandigheden die ik niet goed kan handelen, nou dan troost ik me lekker met een zak St.schuimpjes (gisteren dus). Dat hoeft gelukkig nog maar zelden, maar ik kompenseer nog steeds met eten. En weet vanbinnen precies hoe het zit bij mij, daar heb ik geen theorieen voor nodig van anderen.

26 november 2017 bewerkt door lady jane

[Yvonne]

Ik zag de zin: 'Bij een paradigmaverschuiving verkeert de wetenschap tijdelijk in grote verwarring...... ' en dan krijg ik al vlekken in mijn nek... .... 
Heb het artikel toch even diagonaal doorgelezen en vind het eigenlijk een beetje een nietszeggend artikel, waar ik het grotendeels niet mee eens ben.
En dat iemand hoogleraar is.. ach ook dat zegt mij echt niet alles... ook in die hoge regionen zit nogal wat kaf tussen het koren. 
En ja, ook bij de hedendaagse experts en dieetgoeroes kunnen we aardig wat kaf vinden... maar er zitten ook juweeltjes tussen. 
Zomaar Katan als het ware als 'god' bestempelen en alle anderen als charlatans.... getuigt toch ook van enige hoovaardij om ook maar eens een moeilijk woord te gebruiken 

Afijn, ik ga even de getalletjes van de afgelopen week in orde maken. 
ben zo weer terug lui... 

[lady jane]

gelukkig maar Adri, want ik heb het niet gelezen haha (liever lui dan moe hier, verbrand mn calorietjes altijd op t volleybalveld☺)