Spring naar bijdragen

Maverick

Forumdeelnemers
  • Aantal bijdragen

    724
  • Geregistreerd

  • Laatst bezocht

  • Gewonnen dagen

    2

Berichten geplaatst door Maverick

  1. 1 uur geleden zei haddock:

    En de Britten hadden toch radar?

    despitfireandmustanggek

    Zowel aan Duitse als aan Britse kant was er radar. De radar die oa op Schiermonnikoog was geplaatst was onderdeel van de zg Himmelbett gordel. Een labyrint van radarinstallaties bedoeld voor het detecteren van vijandelijke vliegtuigen en tegelijkertijd ook bedoeld om nachtjagers richting de inkomende toestellen te dirigeren. ( de Britten bombardeerde met name bij nacht)

    Heel verhaal maar ook ik heb niet het juiste antwoord op @knakkerzijn vraag -_-

  2. Twee maanden nuchter, alles komt (nog) met 200km/u binnen. Ik herinner mij dezelfde vermoeidheid, de twijfel en schrikachtigheid. Het valt ook niet mee Des, ik voel met je mee ook al ligt het voor mij al wat langer in het verleden. Laat het zo zijn, als het moeilijk is weet je ook (straks) de waarde te herinneren van wat je aan het presteren bent en al hebt gepresteerd.
    Ja het zuigt aan alle kanten maar je doet het wel! Straks gaat het zomaar eens beter, komt de openbaring in kleine dingen maar ze zijn er dan, eindelijk! 
    Heb geduld, het komt als je bij je besluit weet te blijven.

    Kop in de wind, je bent niet zielig.
    Je bent in herstel, je bent aan het leren B)

     

  3. Zo hee, wat gaat het hier in een razend tempo ik durf bijna niet in te voegen!

    Goedemiddag lieven mensen, ik heb nu 4 dagen vrij en heb wat leuke projectjes voor de tuin om mij mee bezig te houden. Ik heb er zin in want mijn drukke hoofd loopt op reserve momenteel, het is veel momenteel op mijn werk . Op zich vind ik mijn werk wel leuk maar er gaat wel een hoop vrije tijd in zitten :rolleyes:

  4. Het (bewust) oproepen van afwijzing is een prima methode om voor jezelf een terugval te rechtvaardigen. Dat is verslavingsgedrag is mij ooit geleerd.

    Als ik onrust of pijn voel van binnen ben ik ook vaak niet te genieten, eerder ging ik drinken want dan had een ander geen last van mijn gifpijlen. Tegenwoordig probeer ik het maar zoveel mogelijk uit te leggen wat mij dwars zit. Valt niet altijd mee, ik weet het.

     

  5. Verdoving als ontdekking, als gewoonte, als reflex. Is dat niet de fuik waar alle verslaafden in zijn gezwommen?

    Bij angst zijn reflexen vaak levensreddend maar dat hoeft niet altijd zo te zijn. Neem (beginnende) motorrijders die te hard een bocht in rijden, die kijken niet meer naar waar ze heen willen, die kijken (vanuit reflex) naar waar ze niet tegen aan willen rijden. 3x raden wat er gebeurd..

    Het vergt oefening en geduld om andere reflexen aan te leren. Onze gedachten hebben de neiging ons te sturen naar daar waar we niet willen zijn. 
    Blijf door de bocht heen kijken ondanks de angst. Grote kans dat je er niet uitvliegt ;)

     

     

     

     

  6. Wat een herkenning @kruidenthee67, en zo mooi omschreven.

    Verstrikt raken in een verslaving was het laatste wat ik wilde als ouder en toch is het gebeurd. Verslaving is gewoon meedogenloos.

    Mijn zoon en dochter praten en vragen er niet meer zoveel over, ze hebben de periode voor zichzelf wel afgesloten schat ik in. Langzamerhand is het vertrouwen terugkomen en gaat het goed tussen ons. Ik kan daar alleen maar dankbaar voor zijn.

    Mijn dochter heeft mij ooit een brief geschreven waarin ze heeft aangeven dat ik niet echt een papa-papa ben geweest. Een voorzichtige korte beoordeling waarin ze mijn tekortkomingen heeft benoemd. Daar tegenover een onvoorwaardelijke houden van en dat ze trots op me is mbt de verandering die ik heb ingezet. 

    Mijn gezin heeft in mijn ogen een ongelofelijke veerkracht laten zien waar ik alleen maar dankbaar voor kan zijn. 
    “Elk nadeel heeft z’n voordeel”  zei Cruijf, mijn kinderen zijn heel voorzichtig met alcohol. Ze hebben 1e rang gezien wat het aanricht als je erin verstrikt raakt.

    Het is wat je schrijft, terugdraaien kan niet meer en dat geeft mij nog wel eens een gevoel van spijt. Gek genoeg is dat gevoel dan ook weer mede de motivator om door te gaan op mijn ingeslagen weg.

    Dank voor je post, het maakte bovenstaande bij mij weer los :rose:

     

  7. Klinkt goed @Lieke7777 

    Meestal maken we keuzes alleen op rationele gronden en passeren we maar al te vaak ons gevoel en/of intuïtie.

    Kiezen vanuit intuïtie en gevoel vergt wat meer moed en vertrouwen in jezelf maar kan zeker verrassend goed uitpakken.

    Succes met je te maken keuzes, volg je hart het klopt altijd ;)

  8. @Lieke7777 Zoals ik je lees ben je super bezig met je herstel. “Het werkt als je eraan werkt” zit bij jou wel snor denk ik.

    De kunst van in herstel zijn en blijven is mede te blijven (h)erkennen wat het je nog steeds brengt en al heeft gebracht.

    Ik denk dat jij ook al een hele lijst kan maken van wat het nuchtere leven je heeft opgeleverd ondanks dat het zeker niet altijd meevalt.

    Niets valt te forceren in herstel daar ben ik wel achtergekomen maar er blijft meer dan genoeg over wat uiteindelijk weer goed kan komen. 

     

     

     

  9. 50 minuten geleden zei Cleo66:

    Fijn hè maverick.  Ook ik moet schoorvoetend toegeven dat dit hier het geval is . Ik 'dacht ' nog dat het bij ons wel meeviel . Mijn jongste met down , daar heb ik een zoveel beter contact mee , die heeft me gewoon niet vertrouwd toendertijd denk ik.  Was gewoon vaak "afwezig" terwijl ik dacht dat hij er niets van merkte.   Schaam me daar ook best wel voor.  Damn hoe heb ik dat toch zo kunnen laten liggen .  En dan was ik 'maar' een jaar of 7 verslaafd 

    De realisatie komt ook pas echt als je uit gebruik weet te blijven. De wreedheid van actieve verslaving zit ‘m  in de verkreukelde realiteit die je op dat moment ervaart. Ik wist niet beter en dacht echt dat het misschien allemaal wel meeviel. Bagataliseren is dan ook één van de strategieën om in gebruik te kunnen blijven. En dat wat wel doorkomt, wat niet klopt en pijnlijk is, probeer je te verdoven. 

    Ik herken de schaamte Cleo, misschien is dat ook wel de reden waarom het in het begin zo lastig is om niet terug te vallen. Het voelt beroerd en dat beroerde gevoel moet weg. Zo heeft nu eenmaal het mechanisme jarenlang gewerkt.

    Verdriet ligt altijd aan iets uit het verleden en angst ligt aan iets in de toekomst, het is dus maar beter om in vandaag te blijven. Vandaag probeer ik er het beste van te maken, om mee te beginnen drink ik niet :)

     

     

  10. Maar weer eens mijn draadje opgevist, had vandaag echt een mooi moment.

    Vandaag merkte ik ineens bij mijzelf op dat mijn kinderen de laatste tijd veel meer met mij delen en ook mij om hulp en advies vragen. Ik werd daar zo blij om!


    Toen ik uit mijn gebruik kwam merkte ik pas hoeveel ik afwezig was geweest ondanks dat ik er wel was. 
    Mijn vrouw was er wel altijd voor ze en daar deelde ze ook alles mee of kregen hulp/ advies. In mijn toen nog nieuwe nuchtere beginperiode voelde ik mij regelmatig buitengesloten en wilde graag weer meedoen en meer contact en helpen. Helaas kwam er al snel achter dat ik niet zomaar kon veranderen dat wat ik zelf had veroorzaakt.

    Vertrouwen gaat te paard en komt te voet en dat is ook met dit weer gebleken. 
    Ik denk wel dat het weer terug is, ik vind het mooi dat ze me opzoeken, advies vragen en dat ik in staat ben om ze te helpen. Ik hou van ze en ben dan ook zo blij dat mijn eigen herstel ook dat grotendeels heeft weten te herstellen.

    Het heeft een aantal jaren geduurd om met elkaar zover te komen maar dat is nog altijd veel korter dan alle jaren dat ik er niet was.

    Jep, ik ben een blij mens, in ieder geval vandaag!
     

  11. Kan me voorstellen dat je jezelf daarin onveilig hebt gevoeld. Ik heb op een enkel incident na gelukkig geen nare periode gehad.

    Dat onveilig voelen heb ik overigens zelf ook ervaren. Ik was behoorlijk paranoïde kort nadat ik was gestopt en vond het doodeng allemaal zonder dat ik eigenlijk wist waarom. Ik zat zo vol met angst en stress dat ze mij ook wel eens hebben gevraagd of ik me wel veilig voelde. 
    Pas later kon ik het beter in perspectief plaatsen en kon ik de hulp als streng maar liefdevol bestempelen. Ik denk dat ik ook geluk heb gehad met mijn lotgenoten en hulpverleners.
    Ik denk dat er geen goed of fout is en of meer mee moeten doen. Wellicht dat een ander behandel-team beter bij je had gepast of een groep lotgenoten waar je meer jezelf had kunnen zijn.

    Misschien toch nog eens het onderzoeken waard?

    Dank voor het delen Des 

     

     

  12. 6 uur geleden zei Descartes33:

    In 2018 ben ik opgenomen geweest. Daar heb ik een aardig trauma aan over gehouden. 
    Ik weet het nu even niet meer. 

    Deze heb ik al vaker van je gelezen en dan vraag ik mij af wat er voor jou zo traumatisch is geweest aan die opname. Wil  of kun je daar iets over vertellen?

    Ik ben daar wel benieuwd naar omdat ik zo’n andere ervaring heb. Dat betekent overigens niet dat ik in een vakantie-kuuroord heb gezeten ;)

×
×
  • Nieuwe aanmaken...