Kohtje

Tijdens de eerste jaren droogstaan kwam ik mezelf ook met regelmaat tegen voor wat betreft: 'toch (nog) eens proberen hoe het ook alweer was' of: 'zal ééntje wel of niet kunnen' of zelfs: 'nu moet ik toch wel een keer 'genezen' zijn, maar uit eigen ervaring en daar bovenop zeer zeker ook de ervaring van andere verslaafden wist ik dat m'n brein me van alles probeerde wijs te maken in het voordeel van m'n verslaving. Die momenten waren het eerste jaar echt moeilijke momenten maar naarmate de (droge) tijd vorderde werden het meer en meer lastige en/of irritante momenten. Op een gegeven moment werden het momenten die ik kon weglachen en na een jaar of vijf, zes kwamen die momenten eigenlijk helemaal niet meer voor. Nu, bijna veertien jaar verder, komt de gedachte om iets alcoholisch te nuttigen niet meer bij me op, let ik ook niet meer op wat anderen drinken en levert de aanblik van flessen, etiketten, (gevulde) glazen, zgn. wijn- en bierpaden in de supermarkt, slijterijen, volle terrassen, café's en noem maar op, geen enkele emotie meer bij me op. De negativiteit en een zekere angst om alles wat met drank te maken had heb ik hard nodig gehad om zelf te kunnen stoppen maar is nu opgelost. Ik noem mezelf niet 'genezen van alcoholisme'. Ik heb mezelf wel een dikke huid t.o.v. alcohol gekweekt. Daar ben ik blij mee.

Ha @Lika!! Toch (ook) wel benieuwd wat voor essentieel fietsonderdeel er nou bij jou onder de bank is terechtgekomen. De fietssleutel lijkt me het meest aannemelijk, maar is dat nou een fietsonderdeel of een (onder)deel van een fietsslot?

@Yvonne, je wilde weer eens wat van me horen. Blij nu?

@Freekie, als je nou die twee weekenden zonder kinderen gaat oefenen en volhouden zonder drank (je hoeft in principe alleen maar nee te (blijven) zeggen op moeilijke momenten), dan hoef je die elf dagen achter elkaar niet nog eens eerst apart normaler te gaan maken. Dan wordt niet-drinken zonder tijdslimiet en onder alle omstandigheden de norm (dus normaal). Het opsplitsen van 'stoppen' in verschillende onderdeeltjes maakt het onnodig moeilijk en ingewikkeld. Als je elf dagen zonder drank kunt, kan je ook tweeëntwintig dagen zonder drank en ook drieëndertig, etc. Normaal máken lijkt een klus, maar als je normaal dóet hoef je niets normaal te máken. Dan wordt het vanzélf normaal.

amateur dramaqueen..

Tja, als je er een verpulverd paracetamolletje doorheen roert is het ook medicinaal, toch?

Weet die allene mevrouw wel dat de 'klik' uit het laminaat is?

... en een oud bont beschilderd VW-busje om na het feest in te overnachten.

O, dat is nogal wat, Quinn. Ik had trouwens uit eerdere berichten begrepen dat jij je Brinta zo dik maakt dat je je tanden er op stuk kan bijten. Maar zo erg is het dus blijkbaar niet.

Ha, ja.. die piepende rookmelders als de batterij vervangen moet worden. Ze beginnen altijd met af en toe een luid piepje geven. Ik vraag me dan altijd de eerste dagen af: "wat was dat, waar komt dat vandaan, heb ik het wel goed gehoord?" Meestal ben ik ruim een maand verder voor ik doorheb dat het van een rookmelder komt. Nu heb ik op elke verdieping (behalve dus nog beneden in de gang, maar dat komt..) een rookmelder met een batterij die tien jaar meegaat. Daarna moet je de hele rookmelder vervangen, maar dat moet je met élke rookmelder doen. Hoogtevrees heb ik niet, maar het werken boven m'n hoofd gaat me moeilijk af door een aandoening aan nek/schouders/armen.

Ons hondje heeft gisteren zijn laatste pilletje (ontstekingsremmer) gehad nadat hij in de vakantie door een adder was gebeten. Op een zwart bobbeltje op z'n voorpoot na is er niets meer aan hem te merken of zien. Likt er niet meer aan, loopt niet meer een beetje mank.. Het gekke is dat hij, na dit "avontuur" beter eet dan hij ooit gedaan heeft. Ik hoef geen fratsen meer uit te halen om hem naar z'n etensbak te lokken. .

Goedemorgen. Roberto, bedankt voor de reminder. Ik moet ook nog een rookmelder ophangen, beneden in de gang. Ook al zo hoog, iets meer dan vier meter.

Dag 15. Van je nieuwe droge leven, neem ik aan? Dat is dan mooi weer een dag er bij, sinds gisteren. En als je het goed doet dan gaat dat maar door en door en door... Aanbevelenswaardig, zeg ik uit eigen ervaring. Niet altijd even makkelijk, maar toch aanbevelenswaardig. Op naar dag 16.

Dat was een heel prettig weekendtreffen van de DyaneVereniging. Ik ben zo goed als overgehaald om volgend jaar juli-augustus naar de wereldmeeting van 2cv-vrienden te gaan in Zwitserland. Met de acadiane, uiteraard en ons vouwwagentje. Ik had er totaal geen zin (meer) in maar als je dan in zo'n weekend weer mede-gekkies ontmoet die je in sommige gevallen al zo'n kleine veertig jaar kent, dan begint het toch wel weer te kriebelen. En de (veel) jongere gekkies zijn ook best aanstekelijk gek. Het valt me op dat er, zowel door jong als oud, veel minder bier en wijn doorheen gaat in zo'n weekend dan zo'n 35 jaar geleden. Het lijkt me toch dat het alcoholontmoedigingsbeleid vruchten afwerpt. Niet (mee)drinken wordt normaler en normaler. De sfeer wordt er in elk geval niet minder door. Integendeel zelfs. Veel minder oeverloos gebral en gebrul. Hoewel oeverloos ouwehoeren over autootjes natuurlijk gebleven is... dat is de kern van het samenkomen..

Je zou het misschien niet zelf bedenken, maar dan werkt je brein tóch anders.. Mijn brein werkt ook met horten en stoten en via rare omweggetjes of ezelsbruggetjes. Ik gebruik ook al sinds de middelbare school een papieren agenda, maar heb op m'n laptop, die ik zo goed als dagelijks heb aanstaan, een papiertje geplakt waarop staat dat ik in m'n (papieren) agenda moet kijken. Want ook al ligt dat ding naast m'n laptop, ik vergeet gewoon met regelmaat om er in te kijken. Ik dacht vaak dat dat te maken had met m'n alcoholgebruik en leeftijd, maar ik realiseer me dat ik altijd al zo (niet)gedacht heb. Soms ben ik heel logisch, maar ook regelmatig totaal onlogisch in m'n denken (en doen). Toch heb ik het tot nu toe altijd nog op deze manier weten te rooien dus ik heb me er maar bij neergelegd dat het zo is. Ik kan m'n moeder van bijna 92 ermee geruststellen als ik haar vermeende vergeetachtigheid vergelijk met die van mij. Dan vind ze het bij haar nog wel weer meevallen.

Ja, goeiemorgen, ikkanhet. Schelvispekel op z'n minst, hoewel daar maar 35% alcohol in zit. Liever ging ik voor nóg 'gezonder', smaak, naam en soort maakten niet zoveel uit. Het ging om de C2H5OH. Daar kwam ik de winter (en de andere jaargetijden) wel mee door. Tot ik concludeerde dat het middel erger was dan de kwaal.

De "R" zit weer in de maand. 'Vroeger' gingen we dan massaal aan de levertraan om gezond de winter door te komen. Ik heb daar later een alcoholische variant op gevonden, leek me nog veel gezonder, en niet alleen als de "R" in de maand zat. Nu doe ik al jaren niet meer aan de "R" in de maand, maar elke september moet ik er toch nog weer even aan denken... die goeie ouwe tijd die niet beter was dan de tegenwoordige tijd. Wel anders. Levertraan is nu, geloof ik, een verboden product. De echte levertraan, bedoel ik dan, de alcoholvrije oorspronkelijke. Gelukkig maar... brrrrrrr.... Die andere, de alcoholische 'variant' heb ik zélf op m'n lijst van verboden producten gezet. Wel zo gezond.

Je bent wel lekker lang weg met je boot, @bor @Remi1. Wie zorgt er nou thuis voor de plantjes?

Kan ook nog zijn dat je het gewoon verkeerd verstaan hebt, ook al zei ze het volgens jou echt heel duidelijk. Morgen, donderdag... allebei met een 'o'.. en was de wens de... eh.. hoe ging ie ook alweer, de wens was de vader/moeder van de gedachte, of zo... Nou ja, wat dan ook.. Gelukkig plaats je een smiley achter je bericht, dus je tilt er, denk ik, niet te zwaar aan. Wel goed van je om bij je huisarts je verhaal te doen. Na aanvankelijk enorme zenuwen vanwege schaamte om het aan m'n huisarts te vertellen, was er uiteindelijk grote opluchting. Voor een huisarts is het gewoon onderdeel van z'n/haar werk en voor mij was het het begin van een nieuw begin. Ik hoor je natuurlijk eerst welkom te heten op dit forum, maar ik haal het bovenstaande niet weg. Dus daarom nu alsnog welkom op dit forum. Dat je er maar veel aan mag hebben.

O nee, eerst goedemorgen zeggen... sorry. Goedemorgen.

Dus 2456 kwart liters niet gedronken... da's nog veel niet-nikser..

Een boekje zichtbaar hebben liggen stelt niets voor, zbb, dat weet je zelf ook. Je kunt een hele bibliotheek in huis halen (nou ja, op een zeilboot misschien niet...) maar daarmee ben je er niet. Boeken/boekjes zijn gebruiksartikelen, alleen bij de IKEA hebben ze een decoratieve functie. Als je het moeilijk vind om te delen of voor te lezen dan doe je dat niet, in elk geval niet voordat je daar aan toe bent. Je bent niets verplicht, en ook dat weet je wel. Ik hoorde in meetings ook regelmatig mensen die er wat van vonden als iemand "nooit" iets zei, maar dan werd er duidelijk op gewezen dat er geen wetten zijn binnen NA/AA/CA/ elke ..A, die voorschrijven dat je móet delen, lezen, ... Lúisteren is echter wel degelijk een belangrijk onderdeel. Ik dorst ook nauwelijks wat te zeggen in de meetings uit m'n begintijd, maar zachte aanmoediging van o.a. m'n sponsor heeft me daar langzaam maar zeker overheen geholpen. Hoe meer ik één werd met het programma, hoe meer ik durfde, maar ook kón delen omdat ik tijd nodig had om de overeenkomsten tussen de fellows en mezelf te 'ontdekken'. Op een gegeven moment verlangde ik er zelfs naar om m'n ervaringen in m'n herstel te delen. Die langzaam groeiende zelfverzekerdheid liet me nieuwe deuren en wegen ontdekken voor wat betreft spiritualiteit, dat dat in de kern niet iets zweverigs is maar juist de basis van m'n zijn, en dat heeft me geholpen om voor mezelf in elk geval te gaan geloven dat ik een voor mij werkende manier had gevonden om m'n verslaving de baas te kunnen zijn. Het is zoals lady jane / coco zegt, als je weet wat je moet doen om te veranderen moet je alleen nog maar doen wat je moet doen om te veranderen. De richtingaanwijzer staan aan, nu alleen nog die richting inslaan.

Een veelgehoord advies. Dat zeiden ze ook in de kliniek waar ik zat. "Lees je dagboek terug, denk eens aan hoe je je toen voelde...." Toch werkte het bij mij zo ongeveer als bij Zbb, voor wat betreft wéten en dóen. Als eenmaal de gedachte 'ik zou er wel ééntje kunnen nemen' om wat voor reden dan ook in m'n kop zat dan ging ik echt niet terúg denken aan hoe verschrikkelijk het was maar kon alleen nog maar vóóruit denken aan hoe het zou zijn. En dan heb ik het niet over denken aan de verschrikkelijke gevolgen maar aan die 'heerlijke' roes waar ik met het oppoppen van die drink-gedachte om de één of andere op dat moment niet te beredeneren reden een verschrikkelijk ontembare behoefte aan had. Het berouw kwam altijd na de zonde. Pas met hulp van het 12-stappen programma (in mijn geval NA), inclusief de hele rambam van meetings/fellowship, werken aan m'n herstel met hulp van een "streng-in-de-leer-sponsor", en een behoorlijke mate van fanatisme daarin, lukte het me om m'n eigen verslavingsgedachten enigszins van te voren te gaan herkennen en er op tijd naar te handelen. Op eigen houtje was dat me nog nooit gelukt en zou me dat ook in de toekomst niet gelukt zijn omdat ik, door m'n verslaving, niet op mezelf kon vertrouwen. Puur en alleen omdat ik niet kon denken aan wat IK het beste voor me vond maar aan wat M'N VERSLAVING het beste voor me vond... Ik stond machteloos tegenover m'n verslaving. Dat laatste erkennen is het begin (stap 1) van een mogelijk herstel. (Als ik het me goed herinner ging jij ook een tijdje naar NA-meetings, @Zbb. Overweeg eens of je het de moeite waard zou kunnen vinden om daar weer eens heen te gaan... )

Mogge allen.