Kohtje

Vanmorgen verliet ik als laatste onze slaapkamer. Het rolluik aan de voorkant was dicht, het verduisteringsrolgordijn in het kantelraam aan de zijkant ook, alleen het kantelraam zelf was niet goed in het slot gevallen. Daardoor ontstond er een piepklein gaatje licht in een hoekje en dat had tot gevolg dat toen ik het licht uitdeed, er in de pikdonkere kamer een prachtige scherpe afbeelding van de gevels aan de overkant van onze straat op de muur boven ons bed verscheen.. op de kop, zoals dat hoort, maar glashelder. De camera obscura in onze eigen slaapkamer. Idioot dat dit oude basisprincipe van de fotocamera me in deze van foto's vergeven tijd nog zo kan verrassen, verwonderen en zelfs een beetje ontroeren... Ik ben nog een paar keer naar boven gelopen om dit 'wonder' nog een paar keer te aanschouwen.

Ik woon midden in de stad maar het zijn meestal mensen die op bezoek zijn die ons attenderen op 'geluiden van de straat'. Alleen de paardentram die hier 's zomers een paar keer per dag door de straat kleppert valt me op. De klokken en het carillon van de grote kerk, hier vlakbij, hoor ik alleen soms bij toeval, en als ze me dan opvallen vind ik het wel leuk dat we dat kunnen horen. Het enige wat ik echt irritant vind is als er 's avonds laat zo'n motorrijder met zo'n super'pokkepokkepok'apparaat de gashendel een paar keer extra open-dicht draait alleen maar om het geluidseffect. De smalle straat werkt een beetje als een tunnel, dus superklankkast.. De keren dat we met de camper op pad zijn en op stille plekjes overnachten kom ik soms niet in slaap omdat het zo "griezelig" stil is.. elk klein ritseltje of tikje klinkt dan meteen onheilspellend. Klussende buren met lawaaigereedschap zijn inderdaad erg irritant, vooral als het langere tijd (meerdere dagen of zelfs weken) aanhoudt. Maar na een aanvankelijk gevoel van machteloze boosheid weet ik me daar toch redelijk voor af te kunnen sluiten. Ik weet niet hoe ik dat doe maar ik kan me dan meer ergeren aan het geklaag van m'n vrouw over dat geluid dan aan het geluid zelf. Irritatie met een omweg, zeg maar...

Ik blijf "vet" een ietwat smerige blijk van waardering vinden...

cool vet..

vet cool.

vet

cool

@Reacher, van harte beterschap.

Je bent niet de eerste en enige hier die dit overkomt en die zich dan een slappeling voelt. Stoppen is niet zo moeilijk maar het gestopt blijven maakt dat er "werk aan de winkel" is. En wie werkt aan de winkel kan fouten en foutjes maken. Daarmee ben je niet meteen een slappeling. Kijken wat er fout ging, niet nog eens dezelfde fout maken en de draad weer oppakken en doorgaan. Zo leidt werken aan de winkel tot het uiteindelijke succes dat ik je wens.

zomer rijmt op omer, dacht ik even veilig hier te kunnen typen want omer is niks, dacht ik nog, maar na voor de gekkigheid toch maar even googlen blijkt omer een biertje te zijn dus een les voor mij om toch maar niet zomaar even uit de losse pols hier wat neer te pleuren...

Onweer met een Donald Duck stem.. daar teken ik voor.

Zo ons Acadiaantje ophalen, zo'n 60 km verderop. Daar zit de, voor ons, dichtstbijzijnde enigszins betaalbare 'eendengarage' die ook nog APK keuringen doet. We komen daar al jaren met veel plezier, want altijd veel kwijlopwekkends te zien.. en in geval van 'niet door de keuring komen' hebben ze daar veelal de onderdelen en zeer zeker de kennis om de boel snel op te lossen. Ons karretje is weer voor twee jaar goedgekeurd, dus mag ie weer 'aan de bak'. Dat 'aan de bak' stelt niet zo veel voor. Af en toe een meetinkje en/of een toerrit. Zo ook morgen. Een toerrit. En dan kan ie weer een hele tijd onze garage in, tot in elk geval na de zomervakantie. Over het weer ga ik het maar niet hebben. De dagen dat het weer totaal naar m'n zin is zijn in Nederland wel op de vingers van een halve hand te tellen...

Was het forum aardig bij me naar de verre achtergrond geschoven, na die (handgeschreven) brief van laatst waarin ik werd geattendeerd op het feit dat er enkelen waren die zich afvroegen hoe het met me ging is het forum van de verre achtergrond opgeschoven naar een nabijere achtergrond. Dat heeft tot gevolg dat ik me af en toe ineens een soort van eenzaam voel zonder dit forum als klankkast. Niet dat dit forum nu zo nodig/onmisbaar (meer) is om me op het 'droge pad' te houden, maar af en toe mezelf horen praten en daar al dan niet reactie op krijgen heeft toch meer functie voor me dan ik me eerder realiseerde. Het alleen maar lezen hier en me al dan niet op te winden houd m'n gemoed in beweging, zelfs, misschien wel vooral, als ik niet op van alles en nog wat reageer. Je opwinden is niet goed voor de bloeddruk. (AF)reageren lijkt dan gezond omdat het de opwinding misschien doet afnemen, maar het tegendeel is voor mij vaak waar(der) gebleken. Door te reageren kan zomaar een kettingreactie ontstaan die tot gevolg heeft dat de opwinding naar steeds hogere regionen opgezweept wordt, gevolg: (tijdelijke) forummoeheid. Door hier te lezen, me op te winden en niet (altijd) te reageren ervaar ik een soort gelatenheid/rust over me die doet denken aan toen ik net gestopt was met drinken en later met roken en een al dan niet heftig trekmoment te ondergaan en uit te laten doven. Het hoort bij de ervaringen die me laten voelen/weten/merken dat ik leef. Zonder dat ik daar wat voor hoef te doen maar juist voor moet laten... Ik zag Adam hier terugkomen. Die heeft me op dit spoor gezet. Het spoor van niet nodig zijn maar wel een beetje nodig hebben.

Goedemiddag. Deze een paar dagen geleden wakker gemaakte slapende hond logt even in om zwaai zwaai te doen en haai haai te zeggen. Relatief gezien gaat alles hier uitstekend, met de nadruk op relatief. Tot een (misschien) volgende groet.

Goedemiddag, Ik val hier zomaar even binnen naar aanleiding van een handgeschreven brief van een oud-forummer die ik net in de brievenbus vond. Deed de brievenbus zomaar weer eens een keer z'n naam eer aan, want ik kan me niet heugen dat er een echte brief in de brievenbus zat, en dan nog handgeschreven ook... . In die brief las ik dat enkele mensen hier mij missen en zich zelfs zorgen maken. Meteen geruststellen, ik ben niet in levensgevaar voor zover ik weet, het gaat eigenlijk gewoon nog zoals het de laatste jaren ging..: pijntjes, kwakkeltjes, lastjes en dat soort dingen, zoveel mogelijk onder de duim gehouden door pijnstillers en bewegingsoefeningetjes om de boel een beetje gangbaar te houden, daarbovenop de laatste weken wel nog veel last van een dubbele longontsteking een paar weken geleden, maar dat moet volgens de prognoses steeds een beetje minder worden. Dit plaatje geschetst hebbende realiseer me dat ik in m'n handjes mag knijpen dat ik al langere tijd niet meer drink en ook bijna een jaar niet meer rook want dat vluchten in de één of andere roes me eerder verder van huis brengt dan dat het verlichting zou brengen, daar ben ik wel van doordrongen. Het steeds weer moeten herstellen van een rook/drink gelag heb ik altijd als zwaarder ervaren dan waar ik nu dagelijks "doorheen" ga.. Dat ik een tijd niets van me heb laten horen is een gevolg van het feit dat ik ineens na de zoveelste korte forumpauze nu ineens helemaal los kwam van de forumbeslommeringen. Ik heb al langere tijd een gevoel van verwijdering gehad, maar nieuwsgierigheid en noem het 'bemoeizucht' deden me toch steeds weer reageren. Tot deze laatste keer. Ik heb nog een paar dagen wat meegelezen en voelde me niet meer betrokken. En zo raakte het forum ineens heel snel op de verre achtergrond en las ik niet eens meer mee. Ik dacht ongezien/ongemerkt met een fade-out te verdwijnen, maar nu die brief, dus toch even een woordje van afscheid. Ik ben overigens niet van plan m'n account op te heffen, bijgelovig als ik ben () denk ik dat dat ongeluk brengt. In de hoop dat ik de mensen met zorgen om mij (vind ik heel lief) gerustgesteld heb laat ik het voor nu even hierbij. Ik wil niemand iets beloven, maar misschien lees en schrijf ik hier in het vervolg toch nog maar weer even wat mee. 29 Augustus 2006 dat ik me hier aanmeldde... brrrrr... ik weet niet of ik die moed van me bij een forum aanmelden nóg een keer zou kunnen opbrengen. PS briefschrijvende oud-forummer, als je nog af en toe meeleest: bedankt voor de brief.

Francesca is iemand uit onze forumjeugd, @spirit. Ze schreef hier voor het laatst in januari 2013. Je bedoelt, denk ik, @Francoise.

En dan zeggen ze bij sommige ziektes en aandoeningen: "je ziet niks aan me, dat maakt het zo lastig". Daar zou je dan met een gipspootje toch geen last van moeten hebben... maar toch! Sterkte @Francoise.

Dat is, op de keper beschouwd, dus inclusief het katertje, een hartstikke positief bericht. Mits je met dat "en maar weer door....." bedoelt dat je nuchter, alcoholloos verder gaat.

Pfff... net terug van priklokatie. M'n moeder kon weer een booster halen. Zaten we in de wachtruimte na afloop, zit er een man tegenover ons, jaar of 75. Die begint een soort van gesprek met m'n moeder over dat tehuis waar m'n moeder woont en waar hij veel kennissen heeft wonen. M'n moeder hoort slecht, ook met gehoorapparaatjes, die man was ook niet echt geweldighorend. Dus elke vraag en elk antwoord moest ik van de één naar de ander overbrengen. En het ging allemaal over mensen die ik helemaal niet ken... Eigenlijk heb ik dus in m'n eentje een vraag- en antwoord gesprek gevoerd over dingen en mensen die ik niet ken en me niet aangaan. Echt, élke vraag en élk antwoord. Heb nu een beetje het heen en weer en ben er eigenlijk geen cent wijzer van geworden.

Sowieso hoef je je daar geen zorgen om te maken, maar na vijf maanden ben je wel een beetje nieuwe af, hoor. Okee, je hoort nog niet tot het meubilair, maar nieuwe ben je alleen de eerste dag. En zelfs dan mag je al op de essentie reageren. Van die wijn blijf je af!! Die had je niet voor jezelf in huis gehaald. Snappie?

Pipo, koeien

ja, van glas

Ik herken Zwolle, daar achter is de Korte Ademhalingssteeg, vind ik een leuke naam, maar ik zeg niet waar dit standbeeld staat want ik wil/kan geen nieuwe vraag bedenken.