Kohtje

Wat ik me herinner van de Intact-groep die ik bezocht is dat daar een groeps/gespreksleider bij zat die daar voor getraind was. Dat is niet te vergelijken met een moderator op dit forum. Ik denk dat een verslaafde die nog niet 'stevig' in zijn/haar herstel zit (en die zijn er op dit forum ) een op z'n zachtst gezegd niet ideale gesprekspartner/raadgever is voor een naaste van een verslaafde die nog in gebruik is en andersom. Maar in een groep als Intact, dus met (semi)professionele begeleiding, zou dit een mooie vorm van samen herstellen kunnen zijn. (Ik heb bij Intact één keer een "setje" meegemaakt dat 'apart genomen moest worden' omdat ze elkaar zowat de keet uitvochten... dat is overigens later wel goed gekomen, maar daar is wel een jaar overheen gegaan dat ze niet samen kwamen, maar om de beurt.. )

Nog even voor de duidelijkheid, ik heb echt niets tegen @Violet. Ook niet tegen mijn vrouw. Dankzij het feit dat we onafhankelijk van elkaar aan ons eigen herstel hebben gewerkt en daardoor onszelf beter hebben leren kennen, konden we later weer samen verder als onszelf in plaats van als slachtoffer van elkaar.

Mijn vrouw zat op een forum voor 'naasten van alcoholisten' en ging naar Al-Anon voordat ik zelf hulp zocht voor mijn alcoholprobleem. Ik wist daar destijds niets van, dat ze daar zat, maar ik merkte wel dat ze me steeds meer aan m'n lot over liet, tenminste zo voelde dat voor mij aan. Ik ging er min of meer van uit dat ze me altijd zou steunen, zonodig mijn afwezigheid 'opving' en de dingen die ik liet liggen wel op zou pakken. Dat veranderde langzaam aan. Ze maakte ook geen ruzie meer met me over m'n dronkenschap en zei recht-voor-z'n-raap dat ik dronken was als iemand vroeg waar ik was. Ze hoefde mijn alcoholisme niet meer voor de buitenwereld te verbergen, noemde het beestje bij z'n naam. Ze hoefde niet te leren hoe mijn brein als alcoholist werkte, ze leerde zichzelf te blijven en voor zichzelf te kiezen, niet mijn redder te zijn. Op een gegeven moment hebben we (dat dan nog wel samen) een appartementje gekocht en daar moest ik dan maar gaan wonen. Helemaal op straat zetten wilde ze dan toch ook nog weer niet, maar ze wilde me niet meer in huis hebben. Door haar deelname aan 'haar' forum en aan Al-Anon leerde ze door de ervaring van andere partners en naasten van hoe ze zich staande kon houden 'naast' een alcoholist en/of hoe ze voor zichzelf kon kiezen. Het kwam in grote lijnen neer op de alcoholist los laten. Niet te verwarren met in de steek laten. Zoals hier ook vaak wordt gezegd, een alcoholist kan niet gered worden, die moet zichzelf redden. Alcoholisten zijn bij Al-Anon en waren op dat forum ook niet welkom. Voor het 'veiligheidsgevoel' van de deelnemers en om de voor velen bekende 'welles-nietes' 'discussies' te vermijden. Het gaat niet bij iedereen thuis hetzelfde toe, maar juist om diegenen te beschermen waar het in de eigen omgeving zeer heftig of zelfs bedreigend toegaat, wordt over het algemeen sterk geadviseerd om verslaafden en naasten van verslaafden hun herstel in een omgeving met lotgenoten te zoeken, net als dat de verslaafden die in hún lotgenotenomgeving moeten zoeken.

Onze buurvrouw, ze heeft samen met haar echtgenoot een restaurant hier tegenover ons, is volgens Gault&Millau sommelier van het jaar geworden. In dat restaurant heb ik rond 1985 voor het eerst en laatst gegeten, toen het nog een simpel restaurantje en soort van café was. Het was me er, sinds wij hier wonen (2004), te 'kakkerig', voel me in zulke restaurants niet thuis. Maar ik heb desondanks de buurvrouw, toen ik haar tegenkwam, toch maar wel gefeliciteerd met haar benoeming. Wat moet je anders?

Ja dat is lastig dan. In hoeverre is je omgeving op de hoogte van je struggles? Je hebt er last van maar hoe kun je daar iemand op aanspreken als je zelf zegt nergens last van te hebben? Ben je er al uit of je het misschien ter spraken zal/wil/moet brengen? Of, voor dit moment belangrijker, hoe je jezelf 'in bedwang' gaat houden?

klank è is een een beetje als in 'heh?', klank é is als in 'nee', in het nederlands noem ik ze 'streepje achterover' en 'streepje voorover', dan 'accent sirkonpetje', dat is het dakje en de cedille noem ik in het nederlands 'het friemeltje'.

Ah.. dank je wel @nancy. 't Is me duidelijk, @Yana, dus laat maar. Ik vind je nog steeds wél lief.

Dit soort berichtjes/zinnen blijven m'n aandacht trekken. Iedereen schijnt dit te begrijpen want niemand heeft het er verder over, maar ik snap niet waarom dat vloerkleed genoemd wordt.. @Yana, zou je zo lief willen zijn, als je je daartoe in staat voelt, om dan alleen aan mij, die nietbegrijpert, even wat verduidelijking te geven?

Mensen, visite in huis... wat moet je er mee? Wat moet je zeggen dan?..

dus een streepje van linksboven naar rechtsbeneden zoals op è heet een accent grave

IJskoh.. maar die vlieger gaat niet op.

Ik ben in veel dingen als ik er aan begin nogal mateloos (altijd geweest) maar na een tijdje is dat dan weer over en komt er weer wat nieuws. Het verslavende van alcohol heeft me genekt, dat ging na een tijdje niet zomaar over. Verder heeft eten en drinken me nooit zo erg geboeid.

Dat ging misschien makkelijker toenje nog dronk?

Drinken deed ik ook niet omdat ik het zo lekker vond. In het begin dronk ik vooral om de roes, later alleen nog omdat het móest.

Nou nee, niet echt. Ik zat me juist net te verwonderen over het grote aantal taartofielen hier. Evenals het grote aantal ijscofielen, en dan blijken er nu ook nog ijstaartofielen te zijn... Eten en snoepen doen me niet zo veel.

Ik ook, trouwens..

Ah, @Bob, van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Eerst dacht ik dat het over je 'droogtijd' ging, maar toen je zelf zei: 71 jaar wist ik beter. Ja, en dat hoopt Bob dan ook nog mee te maken, toch Bob?

Dat 'gebemoei' van mij ook... levert alleen maar rommel op.

Dagpact: zbb Roberto Rapilos Yvonne Toos Spirit

@rapilos, sterkte vandaag. En daarna natuurlijk ook. @Yana, gefeliciteerd met je Ziekenhuis-Uit-Komst. @Yvonne, tien jaar rookvrij. Na 1001 keer stoppen zou dit wel eens een 'blijvertje' kunnen worden.

Je 'komt er nog steeds goed mee weg' met dat drinken. Je hebt nog altijd mensen om je heen die je keer op keer vergeven en 'gewoon' met je doorgaan. Je hebt nog altijd je echtgenoot, kinderen, boodschappen, huis, boot... Geen redenen om het echt anders aan te pakken. (Nog) geen 'rock bottom'. Soms denk je je rock bottom bereikt te hebben, maar als je daarna toch weer doorgaat op de 'oude weg' dan is dat een teken dat het niet diep genoeg was. Je hoeft niet perse echt je rock bottom te bereiken om het anders aan te pakken. Het besef dat je met je manier van leven tot nu toe 'geluk' hebt gehad en dat de koek ook een keer op kan zijn, zou ook een ommekeer teweeg kunnen brengen. Dat laatste heeft mij 'gered'. Het besef dat m'n voortbestaan aan een zijden draadje hing, en dat ik dat draadje alleen zelf kon versterken. Niet door te vertrouwen op dat anderen me wel (weer) zouden begrijpen en van alles door de vingers zouden zien, maar door zelf aan m'n herstel te gaan werken.

Ik weet niet meer wat ik gegeten heb, maar het was genoeg. Daar gaat het om. Geen honger lijden. Toch?

KOHningin, leuke meisjesnaam.

En dat noemt zich 'vriend'? Ik zou het uitmaken...

En ook @Yana gaat het?