Kohtje

Beste Jaap, God of Hogere Macht druipt van het 12-stappen programma af.. dat is nou ook juist dát wat het programma anders maakt dan bijvoorbeeld in de "reguliere" verslavingszorg. Het begint al in Stap 1, waarin je wordt gevraagd eens na te denken over of je nu wel of niet in staat bent om je verslaving los te laten. De meesten zullen, als ze eerlijk zijn, moeten toegeven dat dat niet lukt. Misschien is onthouding wel even mogelijk, maar op de één of andere manier blijft het trekken. Door jezelf die vraag uit Stap 1 te stellen en er eerlijk op te antwoorden, dus niet te zeggen: ik kan stoppen wanneer ik wil, en ach, het valt allemaal wel mee, nee, door eerlijk toe te geven dat je compleet machteloos staat tegenover die verslaving, zet je eigenlijk al één voet op het pad naar het toelaten van een Hogere Macht. Want hoe kun je nu ooit hopen en verwachten dat je ooit niet meer zult hoeven gebruiken/drinken, als je net hebt toegegeven dat dat voor jou onmogelijk is gebleken? Daar is hulp voor nodig.. Hulp van mensen heb ik vele malen gehad, mensen die me dierbaar zijn, mensen die ik totaal niet kende (professionele hulpverleners), tot en met politie en justitie aan toe.. Maar het enige wat ze me aan hulp konden bieden bestond uit de wijze raad en het (dringende) advies om te stoppen met drinken. Ik moest alleen maar niet meer beginnen te drinken. En dat staat ook in de literatuur van het 12-stappen programma: het begint allemaal met die eerste niet te nemen. Ik heb geleerd in het programma mezelf niet als de regelneef van m'n eigen leven te zien. Daar ben ik te onmachtig voor, te klein. Daarvoor gebeuren er dagelijks teveel dingen waar ik met alle goeie wil niks aan kan veranderen. Ik heb leren loslaten, m.a.w. me over te geven aan... tja, aan wat? Schoorvoetend heb ik toegegeven dat niet alles wat me overkwam anders had gemoeten, dat niet alles zo gelopen was door een "slecht gesternte", dat de mensen uit mijn jeugd en verdere verleden niet schuldig waren aan mijn ellende. Schoorvoetend gaf ik toe, hoop te hebben dat, ook al had ik het niet onder controle, mijn leven wel "los zou lopen", ook als ik niet dronk. En toen ik daar begon achter te komen, dat ellende en niet drinken ook samen konden gaan zonder dat dat voor mij het einde betekende, dat er gewoon weer een volgende dag kwam, ook als ik me niet kiplekker voelde, toen begon ik een betekenis, een omschrijving te zien in wat voor mij Hogere Macht zou kúnnen zijn. God of Hogere Macht komt overal terug in het 12-Stappen programma. Maar er wordt ook duidelijk en meermaals op gewezen dat het geen religieus programma is. Voor veel mensen is God synoniem voor geloof, kerk, religie.. Maar in het programma kun je God of Hogere Macht invullen naar eigen behoefte. Zoals ik het zie hoef ik de Hogere Macht niet te dienen, maar dient de Hogere Macht mij. Ik heb mijn Hogere Macht wel eens vergeleken met een TomTom.. ik kan eigenwijs zijn, afdwalen van wat TomTom zegt, maar waar ik ook ben, TomTom berekend elke keer opnieuw de route naar mijn eindbestemming. TomTom dient mij, wijst me de weg, straft me niet als ik anders doe en houdt z'n mond als ik hem uitzet, als ik zelf de regie weer in handen wil nemen. Met een grote kans dat ik hopeloos verdwaal.. zet ik hem dan tóch weer aan, dan zal opnieuw de route berekend worden.. Door erop te hebben leren vertrouwen dat het goed is zoals het is, dat alleen vandaag ertoe doet en dat ik open kan staan voor de verassingen (zowel positief als negatief) van het leven, heb ik de regie van mijn eigen leven uit handen gegeven. En aan wie dan wel?? Tsja.. ik noem het aan het Toeval. Mijn Hogere Macht is dát wat me toevalt, elke seconde, elke minuut, elke dag... Misschien is dit Toeval van tevoren uitgestippeld, zoals de route in een TomTom, maar ook op een onbekende uitgestippelde route is elke meter/kilometer een verrassing. Door mijn Hogere Macht te vertrouwen ben ik zo vrij als een vogeltje om mijn eigen weg in het leven te volgen. Niet meer de weg van gebruiken/drinken, niet meer de weg die verslaving voor me klaar heeft liggen die kaarsrecht of met haarspeldbochten, doch zonder zijwegen met andere mogelijkheden, naar een langzame dood leidt.

Originally posted by: Jaap Eén van de dingen waaraan ik werk is bijvoorbeeld om meer uit eigen beweging te vertellen. Ik wachtte te vaak af dat mensen er naar vroegen. Maar als ze het niet weten, dan kunnen ze er hele- maal niet naar vragen. En zo bleef ik er mee zitten. En zo heeft een ieder zijn invalshoek.quote> Jaap, zo rotzooi ik óók maar wat aan. Ik deel hier mijn bevindingen in herstel. Of iemand anders daar wat aan heeft?? Geen idee. Maar dat is ook niet aan mij. Ik geef weg wat ik zelf zo rijkelijk toebedeeld krijg.. meer niet.

Goeiemorgen allemaal, Vandaag weer begonnen aan het "reguliere" leven. Ateliertje in, doek klaarzetten, verf op het palet en vervolgens.... niet schilderen maar denken. Ik denk wat af op een dag. Zo zat ik me vanmorgen ineens te bedenken hoe simpel het leven eigenlijk is, hoe vanzelf het gaat.. en als ik dan wil omschrijven hoe dat dan komt dat het zo simpel is, dan beginnen de vraagstukken zich op te stapelen. Altijd weer de vraag: Waarom? (moet meteen denken aan de vijf waarom-vragen waar bb op 11-07 mee aankwam in het Baclofen-draadje:)). Ik realiseer me dat ik, qua karakter, qua persoon, nog steeds dezelfde ben als- pak 'm beet- tien jaar geleden. Toen dacht ik ook overal een "waarom" bij.. met een subtiel verschilletje: IK.. toen kwam het steeds neer op "waarom ik?" Ik heb ondertussen geleerd dat dat één van de kenmerken van de meeste verslaafden/alcoholisten is. Het alles op zichzelf betrekken, het leven vanuit zichzelf als middelpunt van alles zien, de egocentrische instelling. Sinds ik mezelf uit dat middelpunt heb gehaald en ben gaan zien en accepteren als onderdeeltje van een gigantisch mechanisme, is het veel gemakkelijker geworden om "waarom-vragen" van bevredigende antwoorden te voorzien, of, als dat niet lukt, te aanvaarden dat dingen gewoon gebeuren omdat ze gebeuren, zonder dat ik daar een "bericht van verantwoording" bij geleverd krijg. Als egocentrist met alleen maar "waarom ik" vragen vond ik de antwoorden nooit bij en in mezelf maar moest ik ze steeds zoeken in de concrete gevolgen van omstandigheden en andere personen, met als gevolg: slachtofferrol. Nu zijn "waarom" vragen niet meer bedoeld om de situatie waarin ik terecht ben gekomen te verklaren, te verantwoorden, maar veeleer om het onverklaarbare verhaal waarin ik m'n rol speel om te zetten in een medium waarin mijn (beperkte) brein een soort van vat heeft op mijn leven. Waarmee ik nog steeds niet zeg dat ik alles onder controle heb of wil hebben, maar het geeft mij de mogelijkheid om te voelen, om te waarderen, om te verwonderen en om lief te hebben. En door dit te kunnen, door "waarom?" te vragen en antwoorden te vinden die ik niet meteen begrijp maar wel aanvaard, kan ik nu zeggen dat het leven simpel is, zonder dat ik dat uit kan leggen.. Fijne dag voor iedereen.

doei doei..

Hai Wijfie, Wat maakt dit zaterdagmiddag momentje moeilijker dan, pak 'm beet, een dinsdagochtend momentje? Ligt dat aan de supermarkt? Of ligt het aan jezelf?

Hottentottensoldaten, Mag ik je alsjeblieft ook Hots noemen? Zou me een hoop correcties in alleen al het typen van je naam schelen. Ik stel graag vragen aan mensen en hoor daar graag antwoorden op. Maar het laatste wat ik wil is iemand ter verantwoording roepen. Tegenspraak wil ik wel geven, maar alleen ondersteund door ervaringen van mezelf. Je schrijft nu ook weer twee dingen die in tegenspraak zijn met elkaar, nl: "Ik heb vele fouten en mijn angst is er nog meer te maken", en: "Er zijn geen winnaars of mensen die tekortkomen". Ik herken mezelf in wat je schrijft. Wijsheden weten, maar ergens diep van binnen niet kunnen geloven dat die voor jezelf óók (kunnen) gelden. Als je een beetje wilt weten hoe ik met goed en fout omging en omga, het verschil tussen hoe ik dat vroeger deed en hoe ik dat nu doe, en hoe goed dat voor me werkt, zou je mijn berichtje van vanmorgen op het draadje "Thema's" "Wat kan AA betekenen" (11.18 uur) eens moeten lezen. Misschien kan dit je uit de cirkel doen breken van wat jij noemt "angst en onwetendheid"... PS. niet bang zijn dat ik je wil bekeren of zo. Waarheid zit hem niet in welke stroming, religie of wat dan ook, waarheid is voor ieder persoonlijk en anders, maar kun je alleen in jezelf vinden.

Hoi Lytse. Ja, als er iets is dat voor mij het vakantiegevoel afsluit, dan is dat wel een draaiende wasmachine.. en die staat hier nu al aan de tweede vakantiewas te werken. Dus ja, het went al weer aardig..

hallo hottentottensoldaten, Je noemt jezelf, als ik het goed begrijp, de clown die dagelijks huilt. Even daarvoor schrijf je het zinnetje: Onverschilligheid is een gemeen goedje. Ben je je ervan bewust dat je, als clown, als grappenmaker, een schijnbare onverschilligheid aan de dag legt die de werkelijkheid, waar je dan om huilt, alleen maar schrijnender maakt? Het feit dat je huilt maakt duidelijk dat je niet onverschillig bent, maar het feit dat je alles wat je pijn doet met een grap af wil doen, legt je machteloosheid, je kwetsbaarheid bloot. Zou het niet fijn zijn om, in plaats van van gedeelde smart halve smart te maken, je eigen smart uit de weg te ruimen door er vrede mee te krijgen?

Wel of niet huggen/knuffelen, wel of niet God/Hogere Macht, wel of niet naar meetings gaan, wel of niet drinken/gebruiken, wel of niet eerlijk zijn naar mijn medemens, wel of niet doen wat een ander/sponsor me aanraadt... wel of niet. Deze keuzemogelijkheid kom ik keer op keer tegen op mijn pad van herstel. Wat dat betreft is er geen steek veranderd aan het leven nadat ik ben opgehouden met drinken. Het leven lijkt nog steeds te bestaan uit een reeks van twee- of meersprongen waar elke keer opnieuw een keuze gemaakt moet worden. Het grote verschil is dat een keuze die ik nu maak, niet meer definief goed of fout is. In het verleden heb ik vele ""foute" keuzes gemaakt. Als ik dat doorkreeg was de enige oplossing deze fout te maskeren middels list en bedrog. Ik vond mezelf erg slim op dat gebied. En als de grond onder m'n voeten me te heet werd (wat al snel zo was) dan was er de vlucht in dronkenschap. En als de roes uitgewerkt raakte en het rauwe leven met al z'n gevolgen van mijn gedrag/keuze weer een beetje binnenkwam, dan wist ik het meestal wel zo te draaien dat ík er niks aan kon doen, dat de fout bij anderen lag of dat alles me gewoon tegenzat en dat ik alleen maar slachtoffer was van een lot dat het op mij had voorzien.. Ik nam zelf geen verantwoordelijkheid voor mijn daden en toonde anderen geen respect voor hun daden. En ik schoot geen steek op. Ik bleef in een klein kringetje van liegen, bedriegen, de schijn ophouden, somberheid, angst, hopeloosheid, radeloosheid, respectloosheid naar anderen en mezelf, en vooral zelfmedelijden rondgaan. Bestaat God of niet? Geen idee. Ik gebruik God, of liever zeg ik Hogere Macht omdat het woordje God bijna beeldend is (zowel positief als negatief), als het me uitkomt. Ik kom op mijn weg in herstel regelmatig vragen/problemen tegen waar ik zo één, twee, drie geen antwoord op heb. Zo'n gat in mijn begrip vul ik dan (tijdelijk) op met Hogere Macht.. als een onbekende exponent x in een wiskundig vraagstuk. Door me bezig te blijven houden met dit probleem, door mezelf te blijven onderzoeken, kan ik dan als het ware "berekenen" wat "x" is, zodat ik weer verder kan op mijn ontdekkingstocht. En op deze manier is Hogere Macht, afhankelijk van het vraagstuk, steeds weer iets anders. Maar Hogere Macht helpt me wél om op een keuzepunt werkelijk een keuze te máken, i.p.v. er tegenaan te blijven hikken. Eigenlijk is Hogere Macht voor mij niets anders dan een vulmiddel om de vragen, de tweesprongen, de gaten, die ik in mijn leven tegenkom, al dan niet tijdelijk te vullen. Ik vul (tijdelijk) Hogere Macht in om mijn weg te kunnen vervolgen in plaats van mezelf vol te gieten met alcohol om de tweesprong (tijdelijk) niet te hoeven zien. Op deze manier is een keuze niet meer fout of goed, maar slechts een keuze. Als ik dan de consequenties van elke keuze accepteer als logisch gevolg en niet als een straf of beloning voor een foute of goede keuze, dan kan ik altijd verder. Dan hoef ik niet steeds terug om fouten goed te maken, dan hoef ik niet te vluchten in vergetelheid, dan hoef ik niet mezelf schoon te liegen, dan kan ik gewoon toegeven dat ik iets "niet zo handig heb aangepakt", eventueel excuses maken als dat nodig is en doorgaan. Tot zover mijn ervaring tot op heden met het begrip God/Hogere Macht.

Goeiedag, Terug van vier weken camper vakantie naar Zweden (kleine drie weken) en Bretagne met vrouw en hond. Genoten van de steeds grotere rust en stilte naar het noorden toe en daarna van de langzaam terugkerende drukte en gekte terug naar het zuiden toe. De donkerloze nachten up north hebben me wat nachtrust gekost, net als de vele muggen. Twee lekke banden gehad onderweg, maar dat mocht de pret allemaal niet drukken. Vier weken lang geen meetings bezocht, geen fellows gebeld en gesproken, vier weken lang niet actief aan herstel gedacht. Maar ook vier weken lang niet met alcohol bezig geweest... Ben ik dan genezen?? Nee, tuurlijk niet. Ik ben en blijf een alcoholist. Maar de stappen en principes van het 12-stappen programma zijn van theorie langzaam aan overgegaan in een natuurlijke toepassing. Ik mag best drinken, geen mens die me kan tegenhouden als ik daar mijn zinnen op zou zetten. Alleen is er geen haar op m'n hoofd die mij een reden kan bedenken om er maar weer eens een te nemen. Maandag ga ik weer naar een meeting. Niet omdat het programma begint te haperen en ik in gevaar verkeer, maar omdat ik de mensen die ik al zo lang ken wel weer eens wil horen en zien. Heerlijk om ze een tijdje achter me te laten, maar nog heerlijker om ze weer te zien. Net als het forum.. Groetjes, Koh.

Tja, bb... als je zo alle "waarom" vragen beantwoord kom je niet ver in het leven...dan verwonderd het me ook niet echt dat jij er niet uitkwam..

Lieve Agnieta, Als je bang bent voor waar je nu bent, werkt dat alleen maar in je voordeel als je op reis gaat naar een ander leven. De toekomst is niet enger dan het nu, mits je stappen neemt die anders zijn dan die je in het verleden hebt genomen. Voor je op reis GAAT moet je echter eerst het BESLUIT hebben genomen om op reis te gaan. En dat BESLUIT luidt: vandaag neem ik die eerste NIET. Ik wens je een mooie reis.

Overigens hoeft deze eigenschap niet altijd negatief uit te pakken. Het kan me ook helpen om "verborgen" noodsignalen bij medeverslaafden/fellows te zien/horen. Bij sponsee's kan ik er dan op wijzen om een bepaalde Stap te bestuderen en het Stappenwerkboek er eens bij te nemen, zonder ze aan te spreken op hun "verborgen" signalen. Vaak ontdekken ze dan zélf dat ze met zichzelf aan het werk moeten... En als ik er met mijn interpretatie van de signalen naast zit, is er nóg geen man overboord, stappenwerk heeft nog nooit iemand geschaad..

Ja, dat is zo. Maar ja, ik ben en blijf een verslaafde, hè.. dus hypergevoelig voor sfeer en dingen die niet expliciet gezegd worden maar wel doorschemeren.. ook herkenning van eigen oud gedrag.. niet expliciet zijn. "Zo de waard is vertrouwt ie z'n gasten" gaat voor de meeste verslaafden, al dan niet in herstel, meer dan op.

Ik vraag geen vergeving, ik ga niet in de verdediging. Ik geef antwoord met uitleg op de vraag van bb of ik wel eens van de vijf "waarom" vragen heb gehoord. En ik stel bb gerust dat ik hém ook niet heb willen aanvallen. Ik kreeg af en toe het gevoel dat hij dat zo voelde. Ik wilde alleen met open geest naar de verschillen tussen ons kijken.

Originally posted by: Agnieta Koh! Waarom doe je dit nu? Je laat je gaan en meeslepen, je laat je Kalmte varen Koh. Ik bewonderde dat zoveel juist! quote> Vanwaar deze vraag, Agnieta? Ben ik aanvallend geweest?

?

Originally posted by: bb heb je wel eens gehoord van de vijf "waarom" vragen ? Het gaat zo: je stelt jezelf een vraag en je geeft antwoord, stelt wederom "waarom". Dit herhaal je 5x en op het eind (na 5x "waarom") weet je waarom je verslaafd bent ! Probeer het maar (ik kwam er niet uit ) quote> Nee, ik denk ook niet dat vijf keer "waarom" vragen genoeg is. En je moet natuurlijk ook niet vijf keer dezelfde waarom-vraag stellen met hetzelfde antwoord. Als je om het waarom van iets vraagt, daar antwoord op geeft en dan weer het waarom van het antwoord wilt weten, dan kom je vooruit. Achter iedere waarheid schuilt een grotere/diepere waarheid. Op die manier ben ik dingen van mezelf te weten gekomen en ook het waarom van dingen die me aangedaan zijn, overkomen zijn, weet ik waarom ik verslaafd geraakt ben. Niet door alcohol (dat was slechts de uitingsvorm), niet door mijn gedrag (dat was slechts een reaktie op alles en iedereen), maar door hoe ik naar het leven keek. Egocentrisch, als middelpunt van m'n eigen universumpje, als degeen die de controle moest hebben en houden.. Door te accepteren dat ik het verleden niet kan veranderen maar dat het onlosmakelijk met me is verbonden, door in te zien dat ik zélf aan mijn verleden heb meegedaan, door begrip op te brengen voor het handelen van mezelf én anderen, en vooral door te kunnen vergeven, kan ik mijn leven als geschenk zien, iets dat ik elke dag kado krijg, niet als straf die ik, met alles onder controle, moet uitzitten. Ondanks vervelende dingen die gebeurd zijn. "Waarom" vragen aan mezelf is een never ending story. "Waarom"-vragen zijn de wind in m'n zeilen die ervoor zorgen dat ik nooit op een zogenaamd eindpunt vastroest. En nog even een waarom-vraagje naar jou ter afsluiting: als jouw verhaal af is, waarom slik je dan nog baclofen? Nou, je zult me nu wel spuugzat zijn. Voorlopig zul je geen "last" van me hebben. Ik ga vier weken met vrouw, hond en camper zwerven door Zweden. O ja, toch nog even dit: bb, ik gun je van harte wat je bereikt hebt, ik ben blij voor je dat je van de zucht naar alcohol af bent en ik hoop oprecht dat dat ook zo zal blijven. Dit "gesprek" van de afgelopen week was ook geen aanval naar jou of baclofen. Ik ging hier op door omdat ik de grote gaten in de "successtory" van baclofen zie als ik dit zélf zou gebruiken. En ik was benieuwd hoe jij die gaten gedicht had.. Jij ziet die gaten niet, en dat is misschien je geluk. Misschien zijn er voor jou helemaal geen gaten. Hoe dan ook, voor mij zijn er nog enorme gaten. Zoals we al eerder zeiden, ieder ziet/doet het op z'n eigen manier. Het beste, bb. En bedankt voor het beantwoorden..

bb, hoi.. Ik maak uit je berichten op dat je je min of meer een beetje zorgen om me maakt.. Hahaha... datzelfde doe ik naar jou toe. Ik ga dat NU loslaten. Ik hoef me helemaal geen zorgen om jou te maken, jij kent jezelf het beste en als jij rust ervaart en geen zucht hebt naar alcohol, dan is dat mooi. Om mij hoef je je ook niet druk te maken. Ik heb ook rust gevonden en geen enkele zucht naar alcohol. Maar ik vind het wel heel interessant allemaal, die verschillen die lijnrecht tegenover elkaar lijken te staan, totaal verschillende dingen met ons doen maar met hetzelfde beoogde concrete,zichtbare resultaat, nl. niet meer drinken en dan ook nog zonder moeite.. Voor jou is dat genoeg, ok.. voor mij niet. Jij denkt dat ik nog dagelijks strijd lever en in jouw ogen is accepteren opgeven, en maar zien waar het schip strandt.. Ja, als je het zo bekijkt, heb ik nog wel wat strijd te leveren. Maar ik zie en ervaar het anders. Accepteren is voor mij de start geweest om de strijd tegen alcohol (die ik toch steeds verloor) los te laten en aan het werk te gaan! Ik strijd niet meer, bb. Ik strijd niet meer. Ik ben niet meer echt bezig met alcohol. Ik ben inderdaad nog wel veel bezig met verslaving. Niet om deze te overwinnen, maar om te begrijpen hoe verslaving in het algemeen werkt, hoe het komt dat een verslaving zich openbaart, en hoe bij mij persoonlijk de verslaving zich heeft kunnen ontwikkelen. Het programma waar ik me aan verbonden heb vraagt om zelfonderzoek. Niet oppervlakkig, maar de onderste steen bovenhalen. Ik kan en wil dit doen omdat ik heb geaccepteerd dat ik een verslaafde ben. Doordat ik dit geaccepteerd heb, wil ik er ook oprecht alles aan doen om mijn manier van leven te veranderen. Daar heb ik hulp bij van andere mensen die ook het klappen van de zweep kennen, ervaringsdeskundigen zogezegd. Die weten op welke plekken schoenen kunnen wringen, wat geniepige valkuilen kunnen zijn, hoe ik mezelf in slaap kan sussen en mezelf wijs kan maken dat ik niet meer verslaafd zou zijn.. Door meetings te bezoeken en met mijn sponsor te communiceren word ik vrijwel vanzelf tot dit voortgaande zelfonderzoek gedwongen, omdat ik in vele verhalen en zowel goede als slechte ervaringen van anderen, ongenadig helder met mezelf wordt geconfronteerd. Alleen zó kan en durf ik de meest duistere kanten van mezelf onder ogen te zien. Het zijn juist deze duistere kanten die me in het leven hebben gebracht tot daar waar ik was op mijn dieptepunt: minderwaardigheidsgevoel, daardoor liegen, bedriegen, manipuleren om mezelf staande te houden, egopoetserij, nog meer liegen en bedriegen en uiteindelijk grootheidswaanzin.. waanzin, ja. Want m'n hele leven bestond uit gebakken lucht. Alleen onder invloed kon ik m'n eigen geweten nog een beetje onder ogen komen. Die duistere kanten heeft iedereen wel min of meer, maar ik had ze als een soort van verdedigingsmechaniek zo sterk ontwikkeld dat ze de overhand kregen. M'n zonnige kant werd totaal weggedrukt, zat bijna onherkenbaar ergens ver weg in een hoekje gedrukt. Spiritueel was ik zo goed als dood.. ik leefde alleen nog maar op uiterlijk vertoon, wat steeds moeilijker werd. Door te accepteren dat ik ziek was, dat ik, wat ik ook probeerde, niet uit mezelf zoals ik was kon stoppen met drinken, door toe te geven dat ik machteloos stond tegenover mijn verslaving, dat ik was verslagen.. alleen daardoor ontstond er een voetensteuntje van waaraf ik mezelf weer in een spiraal naar boven kon krijgen. Ik ben blij dat ik nog dagelijks met dit deel van mezelf bezig ben. Daardoor ben ik ook in staat om anderen te helpen in hún herstel. Niet door ze te zeggen wat ze moeten doen, en al zeker niet dat ze maar net zo moeten doen als ik, maar door ze deelgenoot te maken van mijn ervaringen en ze zo hun eigen verslavingsleven te laten ontrafelen. Het programma heeft mij niet mijn leven teruggegeven, dan zou er niets veranderd zijn. Het heeft mij een hele nieuwe manier van leven aan de hand gedaan. Een manier van leven waarin ik me bewust ben van mijn tekortkomingen maar ook van mijn kwaliteiten. En door regelmatig een inventaris op te maken van mijn doen en laten, dus door (daar is ie weer!!) een vinger aan de pols te houden, kan ik mezelf bij (laten) sturen voordat ik weer serieus van het padje raak. Misschien is dit niet de meest makkelijke weg, maar wel een weg waar ik erg veel zelfvertrouwen en voldoening uit haal. Door op deze manier te leven kan ik voor het eerst van m'n leven oprecht zeggen dat ik waardevol ben.. Bb, je vraagt me om begrip voor jouw kant van het verhaal.. Heb ik. Ik heb begrip voor jouw kant van het verhaal. Maar volgens mij is dat verhaal ook nog niet af..

heeee, bb... Jij accepteert niet dat je alcoholist bent en vindt een middel om niet meer te hoeven drinken.. Ik accepteer wel dat ik alcoholist ben en vind een manier om zonder alcohol te kunnen leven.. Jij drinkt niet meer en hebt daar ook geen enkele behoefte meer aan. Ik drink niet meer en heb daar ook geen enkele behoefte meer aan. Het beoogde doel hebben we alletwee bereikt. Wie is er nou goed en wie is er nou fout? Ik denk dat dat niet aan de orde is. Wat ik met dit gesprek tussen ons voor mezelf wil, is dat ik niet vastroest in mijn eigen opvattingen, dat ik geen slaaf wordt van andermans denkbeelden en ga denken dat dat mijn denkbeelden zijn en dat mijn oude manier van denken naar boven komt van: ik ken/ben de universele waarheid.. Ik heb geaccepteerd dat ik alcoholist ben, maar had met dat feit op zich absoluut geen vrede. Dat had ik in eerste instantie wel, toen ik nog zo eigenwijs was dat ik dacht dat ik daar zelf wel mee overweg kon, dat ik zelf wel een manier zou vinden om te stoppen met drinken. Dat ik dus eigenlijk nog dacht dat ik kon stoppen met drinken wanneer ik dat wilde. Maar toen ik keer op keer na gestopt te zijn tóch weer begon te drinken en het bestaan om me heen steeds verder afbrokkelde, steeg het water me tot aan de lippen. Ik wilde stoppen met drinken maar kreeg het niet voor elkaar om gestopt te blijven. Als ik toen van baclofen had gehoord, had ik het waarschijnlijk wel willen proberen. En misschien had het me geholpen op dat moment, was ik door die barrière van de obsessie heen kunnen komen. Misschien had me dat op dat moment kunnen redden van een zekere ondergang. Ik ben echter nogal onrustig van geest en nogal verslaafd. Als ik mijn ervaringen uit het verleden doortrek naar een een heden en zelfs een toekomst met baclofen (even logisch doorfantaseren...) dan schat ik voor mezelf in dat, als de euforie van het niet drinken voorbij was gegaan en ik er achter kwam dat ik nog steeds het leven tegenkwam met al z'n kick's en tegenslagen, ik nog steeds het gevoel zou hebben dat ik zelf degene was die daar aanleidingen en oplossingen voor zou moeten zoeken. En dat, als iets niet zou gaan zoals ik dat voor ogen had, ik daar nog steeds schuld- en schaamtegevoelens en ontevredenheid over zou voelen. En dat ik weer alles op alles zou zetten om een ander ervan te overtuigen dat niets mijn schuld was en dat alles en iedereen mij tegenwerkte.. En dat ik dan weer op zoek zou gaan naar manieren (en/of middelen) om die gevoelens op de één of andere manier te dempen. Simpel en alleen om het feit dat ik het leven weer ondraaglijk en onrechtvaardig zou gaan vinden. Puur hypothetisch dan, hè? En dan was ik uiteindelijk misschien wel op hetzelfde pad terecht gekomen als waar ik nu ben. Dat pad waar ik nu ben, de manier waarop ik nu leef, wil ik niemand opdringen, zelfs niemand aanraden. Ik heb zélf de keuze gemaakt dit programma binnen te stappen aan de hand van ervaringen van anderen, niemand heeft mij hiertoe gedwongen. Misschien in eerste instantie om die mensen die zo gelukkig en tevreden konden zijn zonder alcohol/drugs te proberen te kopiëren, maar ik kwam er al vrij snel achter dat kopiëren, hetzelfde willen als wat een ander doet en/of heeft, ook vluchtgedrag is. Door aangereikte richtlijnen te volgen, te experimenteren, te ervaren, en die ervaringen te delen met anderen, met een open geest te luisteren naar ervaringen van anderen en weer te leren en te experimenteren aan de hand van de ervaringen van anderen, blijf ik in beweging, blijf ik zoeken, maar blijf ik me ook verwonderen. Blijft het spannend, uitdagend. Zo heb ik met volle teugen van het leven leren genieten. Het gaat al lang niet meer over drank. Drank was slechts een uitingsvorm, een vluchtweg van mijn ontevredenheid over het leven. Door drank weg te nemen bleef mijn ontevredenheid. Maar door mijn ontevredenheid over het leven om te zetten naar bewondering voor het leven heb ik leren accepteren. Of eigenlijk andersom: door te leren accepteren, heb ik ontevredenheid om kunnen zetten naar bewondering. Ik ben niet meer ontevreden over het alcoholist zijn omdat ik het wonder dat ook alcoholisme is, leer te doorzien en er aldus mee kan omgaan. Je sluit nu twee keer je antwoord naar me af met "blijven geloven". Ik geloof niks op voorhand. Ik vertrouw en ervaar. Ik maak fouten en wil ze toegeven. Ik leer. Soms door schade en schande, soms door nieuwsgierigheid, vaak als "beloning voor goed gedrag", maar altijd vanuit een gezond soort eigenbelang. Niets is zeker, dus alles is mogelijk. Ga goed, bb. Ik hoop dat je wakker blijft, dat gun ik jou. Geestelijk dan, hè? Want ik hoop natuurlijk ook dat je goed slaapt. Lichamelijk dan weer...

Agnieta, Moed is alleen maar dat kleine stapje dat je neemt als je het eigenlijk niet durft. Hoop is het vertrouwen dat je wenst vlak voor je dat stapje neemt. Vertrouwen is de beloning na het nemen van dat stapje. Blijven gaan, dametje..

Originally posted by: bb Hallo iedereen, orde van de dag, tja ik ben er nu toch. Hebben de dames nou niets te melden, de heren vergeten we maar, daar krijg je helemaal niks van te horen, schande ! quote> Nou ja, zeg... val ik buiten de orde van de dag? Krijg je van mij niks te horen? Hoezo schande? Zoals wel vaker roep je bij mij (man) in je berichtjes veel vragen op. Maar beantwoorden doe je niet echt. En als ik dan een gesprek probeer te starten gooi je, als we nog maar net begonnen zijn, de deur voor m'n neus dicht met de woorden: "bedankt voor je gesprek, was leuk. Het ga je goed..." Ik stel je nog maar een vraag, eentje die ik al langer wil stellen omdat je het al vaker gezegd hebt: wat bedoel je nou eigenlijk precies met "Ik accepteer niet, omdat ik anders nooit had bereikt wat ik nu bereikt heb?" Zoals ik jou begrijp, dus mijn interpretatie van jouw woorden, verdoof jij je alcoholisme. Jij accepteert niet dat je alcoholist bent en door de zucht naar alcohol weg te nemen met behulp van baclofen hoef je dat ook niet meer te accepteren omdat je niet meer drinkt. Zoiets? Maar dat is dan toch net zo iets als een ontstoken kies hebben, naar de tandarts gaan en dat alleen maar om een verdovingsspuit te vragen? Want als de pijn weg is is er geen reden meer om te accepteren dat je een rotte kies hebt. Je hoeft alleen maar naar je lichaam te luisteren en als je voelt dat de pijn terugkomt neem je weer een verdovingsspuit. Is dat de rust die jij bedoelt? Pijn weg, geen probleem meer.. Begrijp me goed, bb. Ik wil je niet aanvallen op jouw aanpak, ik wil alleen weten of ik het mezelf nou onnodig zo moeilijk maak of dat ik blij moet zijn dat ik die tandarts die kies heb laten behandelen en de moed heb gekregen om regelmatig ter controle terug te gaan en daar ook het belang van ben gaan inzien. Tot nu toe heb je me nog niet overtuigd. En nou hoef je me ook weer niet per se te overtuigen, maar ik zou het fijn vinden als ik je beter kon begrijpen. Jouw manier van rust begrijp ik tot nu toe nog niet anders dan "in slaap sussen". Groetjes.

Nog even een PS-je Ik zie nog met grote regelmaat klinieken van binnen. Ik kom en ga daar echter als bevrijd mens, bevrijd van de obsessie om te gebruiken. Ik kom daar naar meetings die gehouden worden in ruimtes die aan herstellende verslaafden beschikbaar gesteld worden (tegen een symbolische huur om onze onafhankelijkheid te waarborgen), ik kom daar om nu en dan mijn levensverhaal te vertellen aan mensen die nog zoekende zijn naar hun "way out", waarbij ik de nadruk leg op het leven in herstel en ik kom daar soms om puur voorlichting te geven over het 12-stappen programma aan diezelfde mensen. En elke keer dat ik zo'n kliniek binnenstap voel ik de wanhoop, de angsten en tegelijkertijd de hoop die ik had toen ik zelf acht jaar geleden voor behandeling zo'n kliniek binnenging. Maar ook elke keer als ik daar dan ben voel ik de opluchting, de dankbaarheid dat ik ben waar ik nu ben, simpel en alleen omdat ik het eens niet heb gedaan zoals mij dat het beste uitkwam, maar door me ontvankelijk op te stellen en ogenschijnlijke onmogelijkheden een kans te geven.. Vandaag 1668 dagen clean.

Originally posted by: bb ....zo had ik het niet bekeken. ....zo'n eenvoudige vraag en ik heb geen antwoord Ik weet het niet ! ....goh probeer het eens, krijg ook maar eens rust in je leven, je verdiend het. quote> bb, zomaar drie zinnetjes uit je laatste berichtjes waardoor ik geroerd ben. De eerste twee omdat je daarin zegt dat je niet overal een antwoord op weet en waarmee je je aldus kwetsbaar opstelt, de derde omdat je daarin precies dát verwoordt wat me in mijn actieve verslavingstijd altijd zóóó tegenstond, waarvan ik zóóó kwaad kon worden maar waarvan ik zóóóveel profijt heb sinds ik werkelijk dingen probeer, erop vertrouwend dat een ander me suggesties aan de hand doet vanuit een goed hart. Een goed hart, een begrip waar ik altijd wantrouwend tegenover heb gestaan. Ik zag mensen die mij suggesties aan de hand deden niet als mensen met een goed hart maar als autoriteiten die mij naar hun beeld wilden vormen. En ik wilde nooit gevormd worden, ik wilde mezelf zijn. Nou, dat heb ik geweten. Door steeds zoveel mogelijk mijn eigen gang te gaan, mezelf te willen zijn, raakte ik zo verward met het leven om me heen, dat uiteindelijk (alcohol)verdoving nog de enige manier leek om me nog een beetje "mezelf" te kunnen laten voelen. Met één been over de rand van de afgrond kwam er een heel zacht fluisterend stemmetje bij me binnen dat me voorstelde om nou eens voor één keer te luisteren naar de raad van mensen die wisten dat er een goed leven mogelijk was zónder drank, zgn. ervaringsdeskundigen. En dan niet alleen te luisteren, maar door nu ook eens te proberen wat ze me suggereerden.(je derde zinnetje..) Dat fluisterende stemmetje in combinatie met het feit dat ik totaal nergens meer antwoorden op had (de enige uitweg die ik zag was de weg uit het leven..), het in een flits tot me komende besef dat ik totaal verslagen was, was de eerste stap op een weg waarop ik niet alléén hoefde te lopen maar waar er een hele mensheid bleek te bestaan die het goed met me voorhad.. het was het moment waarop ik terechtkwam van het grandioze drama: "Ik tegen de wereld" in de realityserie: "Het werkelijke leven." In die werkelijkheid waarin ik tegenwoordig verblijf, ben ik alcoholist. Dat is gewoon een feit. En alcoholisten willen/moeten drinken. Daarom worden ze alcoholist genoemd. Omdat drinkende alcoholisten niet met hun geest in de realiteit verblijven maar in een surrealiteit, "sporen ze niet helemaal" met de gang van zaken. Maar met hulp van mensen die ervaring hebben met leven als verslaafde zónder te gebruiken, mensen die komen van waar ik ook geweest ben, mensen die levens leiden zoals anderen dat ook doen met alle ups en downs, met hele gewone dagen en met hele goede en heel verdrietige dagen en dat dan al jaren achter elkaar, alleen maar door toe te geven dat ze niet altijd overal een antwoord op hebben en de bereidwilligheid om dingen te proberen waar ze zelf nooit opgekomen waren, die ze zelf nooit zo hadden bekeken, kunnen ze wel "sporen" met de gang van zaken. Door hun suggesties en m'n eigen gezonde verstand te gebruiken "spoor" ik ook weer. En de grote verrassing of misschien wel beloning is dat ik nu méér mezelf kan zijn dan toen ik dat nog tegen de verdrukking in wilde zijn. En dan kom ik nog weer even terug op die vinger aan de pols. Zoals ik al eerder zei overvalt een terugval in oude gedragingen en opvattingen me niet van de ene dag op de andere. Het is een sluipenderwijs verlopend proces dat in gang gezet wordt als ik dingen teveel als normaal, als gewoonte begin te ervaren.. eigenlijk ervaar ik die dingen dan al niet eens meer, zo gewoon zijn ze geworden. Dáár loert voor mij het gevaar. En om dat gevaar voor te zijn blijf ik mijn geest scherpen aan ervaringen van anderen. Daar loop ik echt niet voor op mijn tenen, beste bb. Ik kan heel goed genieten van het leven. Ik kan heel goed genieten van een terasje, van een café, net zo goed als ik kan genieten van meetings, van vakantie, van mijn vrouw, van mijn werk, eigenlijk van alles. Genieten hoeft niet meer euforisch te zijn, het kan heel klein zijn. Ik kan ervan genieten dat ik niet meer altijd zo ontevreden ben, dat ik heb geleerd wat (be)rust(ing) en vergeving voor me kan betekenen. Ik luister niet alleen naar mijn lichaam, maar ook naar mijn lotgenoten, de spiegel die ik nodig heb om mezelf in te bekijken, die me niet laat zien zoals ik vind dat ik ben, maar die me laat zien waar ik op moet passen. Ik voel me heerlijk vrij als verslaafde in herstel. Ik heb er vrede mee gevonden dat ik deel van de realiteit ben geworden. Mijn manier lijkt je niks voor jou. Dat hoef je me helemaal niet te vertellen, joh.. dat weet ik toch. Dit is mijn manier. Jouw manier is die van jou. En wat mij zorgen baart aan jouw manier neem ik weer mee in mijn eigen programma.. Zo heb ik door jouw antwoorden en mijn reakties daarop weer even voor mezelf het belang ingezien van "vinger aan de pols". Voor vanavond: slaap lekker. Laat je door mij niet wakker houden.

Jawel, jawel.. ik ben wel tevreden. Vandaag ben ik clean. Beste bb, ik vraag je niet om me alles uit de doeken te doen omtrent "je coke snuiver", ik ben alleen benieuwd naar je manier van aanpakken. Om dan meteen maar een concrete vraag te stellen: hoe hou jij bij jezelf een vinger aan de pols omtrent je gedrag? Ik ga nu al verscheidene jaren naar bijeenkomsten van lotgenoten. Daarnaast heb ik een sponsor/begeleider met wie ik regelmatig mijn herstelverloop evalueer, om het zo maar te zeggen. Het is voor mij heel gemakkelijk om te zeggen dat alles goed met me gaat en te denken dat ik geen anderen meer nodig heb om op dit zogenaamde rechte pad te blijven. Het idee dat ik niks meer kan bijleren kan bij mij makkelijk postvatten. Ik heb echter ook ondervonden dat, wanneer ik langere tijd geen meetings meer bezoek, en niet meer aan zelfonderzoek doe, ik heel geleidelijk weer terugval in dezelfde gedragingen en opvattingen die me uiteindelijk aan de drank hebben gebracht. Ik merk dat ik aan het afglijden ben als ik me bijvoorbeeld een tijdje lusteloos ga voelen, als ik dingen voor me uit ga schuiven, als ik me begin af te zonderen van anderen of als ik ontevreden begin te worden over andere mensen. Door dit soort dingen bespreekbaar te maken bij mijn sponsor en bij lotgenoten, ontdek ik meestal dat anderen niets verschillen van mij, dat ze ook dit soort momenten kennen en dat dit geen gevaar hoeft te betekenen mits ik er wat aan doe, mits ik onderken dat ik afdwaal van mijn "rechte pad" en bereid ben mezelf eerlijk in ogenschouw te nemen en dát te veranderen wat ik kan veranderen. Ik heb momenten dat ik er ontzettend van baal dat ik steeds mezelf in de gaten moet houden, dat ik niet automatisch een alcoholvrij- of alcoholveilig leven kan leiden. Heb jij dat nooit, dat je er van baalt dat je steeds aan je baclofen moet denken? Maar aan de andere kant ben ik heel blij dat ik een manier heb gevonden die me op een plezierige manier van het leven kan laten genieten, zoals jij dat ongetwijfeld hebt met baclofen. Maar, om nou nog maar even die concrete vraag uit het begin te herhalen: hoe hou jij bij jezelf een vinger aan de pols omtrent je gedrag? Wederom een groet!