Kohtje

:$ Agnieta, Het belangrijkste voor je eigen gemoedsrust is dat je vrede met jezelf kan hebben. Mijn ervaring is dat dat het dichtst benaderd wordt door de realiteit te aanvaarden in al z'n facetten. Wat niet wil zeggen dat je niet meer strijdvaardig kan zijn. Maar dingen veranderen gaat het best vanuit een kalm hart, een kalm gemoed. Dan kun je dingen heel rustig aan buigen zonder ze te breken. Ok, als afsluiter nu alleen een , voordat het allemaal te onstuimig wordt..

Lieve Agnieta, (+) dat maak ik op uit het zinnetje "Allemaal "leuke"dagen waarop ik mijn zoon moet missen." Door dat "leuke" tussen aanhalingstekens en het woordje "moet"... Er spreekt verdriet uit, kan ik me goed voorstellen, hoor. Maar ik voel daar ook een boosheid in doorklinken. En dan alles aanvaarden wat je vandaag hebt besloten, ook het stoppen van de oorlog om je kind, is in mijn beleving een tijdelijke oplossing. Morgen besluit je misschien weer anders.. Werkelijk aanvaarden gaat dieper, hoef je niet te besluiten maar alleen toe te laten. Je vraagt Kalmte om te aanvaarden, eenmaal aanvaard krijg je Kalmte er gratis bij..

Lieve Agnieta, laat nog eens doordringen waar het gebed om Kalmte, Moed en Wijsheid werkelijk over gaat.. Als je Kalmte vraagt om te aanvaarden wat je niet kunt veranderen en je wordt vervolgens boos omdat je niet kunt aanvaarden wat je niet kunt veranderen, dan klopt er iets niet.. ook logisch, toch?

Nou kijk, dat bedoel ik, Jen. Je kunt blijven hangen in een gevoel dat je helemaal buiten het maatschappelijk aanvaarde valt, je kunt ook verder kijken dan je neus lang is. De maatschappij kent vele mensen die alleen zijn tijdens de feestdagen en er zijn veel mogelijkheden om dat allene gevoel weg te nemen, zoals hier bijvoorbeeld al dat gebeuren met de arreslee. "Maatschappelijk gezien" is geen star gegeven maar kent vele takken. Uiteindelijk is ons leven niets anders dan wat we er zélf van maken. Als je op 1 oktober al opziet tegen de komende feestdagen kun je je ruim twee maanden ellendig gaan voelen, je hebt ook ruim twee maanden om ervoor te zorgen dat je een paar fijne dagen tegemoet gaat.

Ja, Hannah.. sluit me wel zo'n beetje aan bij wat Sowhat schrijft. Je zet zelf ook "gezellig" al tussen aanhalingstekens als het de feestdagen betreft. Gezellig heeft toch niets te maken met "hoe het hoort", maar alles met "hoe het voelt". Er zijn door het hele jaar heen méér dagen dat je alleen bent dan tijdens die paar feestdagen. Jou kennende ben je eigenwijs genoeg om je niks aan te trekken van het toevoegsel "feest" als het om die paar dagen gaat.. Niet bang zijn dat tijdens die paar "allene, gezellige feest"dagen ineens niemand meer van je zal houden, hoor. Dat kun je jezelf wijsmaken, maar al je dierbaren trappen daar niet in..

Originally posted by: Hannah1 Weer die feestdagen....zo totaal geen zin in. Ik vrees dt ik ze alleen door moet komen. Kan ik me nu al druk over maken...quote> Vanwaar die vrees, Hannah?

Herkenbaar?? Jazeker, dat is de waanzin van verslaving. Steeds hetzelfde weer doen en denken dat het resultaat déze keer anders zal zijn.. En niet alleen ik herken me er in, jijzelf zult je er ook wel in herkennen. Lees je eerste bericht van dit draadje nog maar eens.. Sterkte!

Hoi Ztiertje, Je bezoekt wekelijks een fijne AA groep waar je veel aan hebt, maar heb je ook een sponsor en een soort van Stappen werkplan? Een diepgaand zelfonderzoek kan veel meer ophelderen dan je van te voren denkt. Ik reageer op je vanwege één pakkend zinnetje: "heel bijzonder feit is dat ik er plots mee stopte toen ik bij een verhuizing op 6 jarige leeftijd kwam." Ik stopte ook vaak met "mezelf op een rijtje zetten" als ik op een punt kwam waar ik overweldigd werd door allerlei soorten onrecht die me waren aangedaan. Met hulp van mijn sponsor kon ik na kortere of langere tijd echter door dat "onrecht" heenkijken en mijn eigen aandeel in het geheel zien, waarop ik (ook als kind van zes, zeven jaar) m'n eigen verantwoordelijkheid alsnog op me kon nemen, hoe klein en onbeduidend die verantwoordelijkheid ook leek. Door dingen zo vanuit mezelf te gaan zien i.p.v. ze bij anderen neer te leggen, heb ik mijn manier van denken en handelen kunnen ontcijferen en het gevoel van "onrecht" om kunnen zetten in een gevoel van "logisch gevolg". Niet dat ik nu ineens helemaal veranderd ben, maar ik heb wel de mogelijkheid gekregen om, als ik weer volgens die "mij wordt onrecht aangedaan" manier denk en handel, meteen mijn eigen aandeel te herkennen en erkennen. Ik kan dan makkelijker relativeren en de slachtofferrol van me afschudden. AA en z'n groepen zijn gebaseerd op een herstelplan in 12 stappen (het programma). Die stappen komen niet vanzelf tot ons, daar moeten we wel mee/aan werken. Ik heb in de verschillende groepen die ik bezocht veel geluisterd, en ik vond iemand die (misschien wat overdreven en fanatiek) met de Stappen bezig was. Die persoon heb ik gevraagd mijn sponsor te zijn. Regelmatig stond ik op het punt het bijltje erbij neer te gooien, maar door hele kleine duwtjes van de kant van mijn sponsor en hele kleine stapjes van mijn kant, ben ik door die barrières heengekomen. Ik heb een vierde stap geschreven waar ik tot op de dag van vandaag veel profijt van heb. Nogmaals: ik ben niet zozeer radicaal veranderd, maar ik weet heel goed hoe het anders kán... en dat is genoeg om me niet meer naar drank te doen grijpen als het eens tegenzit. Dus, om antwoord te geven op je laatste vraag: ja, wel doorgaan. Zo'n soort van levensverhaal schept veel duidelijkheid, mits je het open en eerlijk houdt, dus zonder (voor)oordelen. En daarbij zou je misschien hulp kunnen gebruiken. Zoek iemand die je kunt vertrouwen en waar je denkt wat van te kunnen leren en vraag dan gewoon om die hulp... je hoeft niet alles alleen te doen, je moet het wél zélf doen!! PS. Bij NA-Anonieme Verslaafden (Narcotics Anonymous) hebben ze een uitgebreid Stappen Werkboek waar ik heel veel aan heb. Stap voor stap word je aan de hand van stukjes tekst met (veel) vragen door het programma heengeleidt. Hartelijke groet, Koh.

Ik zal om 12.00 uur ook even bij de receptie komen kijken of ik nog wat "onbekenden" zie..

Agnieta, Jij noemt het "verloren". Maar jij leeft nog, je kind leeft nog.. het verhaal gaat verder, meid. Je weet nu even niet hoe of wat.. maar daarvoor bestaat er zoiets als TIJD. Tijd bestaat omdat anders alles tegelijk zou gebeuren. Niet mijn woorden maar van A.Einstein en die kon het weten. Morgen zie je het alweer een beetje anders dan vandaag en overmorgen nog weer een beetje anders. Dit heb je nuchter gedaan, blijf dat ook doen, Agnieta. Einstein had nóg zo'n mooie en o, zo ware: Je hoeft de wereld niet te begrijpen, je moet er alleen je plaats in zien te vinden. Als JIJ je plaats weet te vinden, vallen de andere stukjes ook makkelijker op hun plaats.

Ok, meis. En bedankt voor al die rozen... krijg er zowaar een beetje een rood hoofd van, hihi..

Ah.. grote kans dat je weer net weg bent terwijl ik dit berichtje typ.. nou ja, dan lees je het later wel. Even over die tabak van je. Ik las (gisteren geloof ik) dat je van je eigen verbouwde tabak aan het genieten bent. Nou bemoei ik me d'r niet graag mee, maar ik moest even denken aan het verhaal van m'n grootvader. Hij was ook een fervent roker en is in de oorlog, bij gebrek aan tabak, z'n eigen tabak gaan verbouwen. Nu waren de omstandigheden natuurlijk niet zo als dat ze nu zijn, maar toch.. Hij liep op een gegeven moment een longontsteking op die hij ternauwernood overleefde. Z'n huisarts, tevens een goede vriend van hem, heeft toen eens zijn tabak letterlijk onder de loep genomen. Hij heeft het laten onderzoeken in 't één of andere laboratorium en kwam tot de onthutsende ontdekking dat de tabak wemelde van de schadelijke schimmels. Hij was echter zo verslaafd aan roken, dat zelfs dat hem niet helemaal deed stoppen.. maar goed.. Wat ik wil zeggen, lief Bolletje, wees wel een beetje voorzichtig. Ofschoon er in de reguliere tabak natuurlijk ontzettend veel schadelijke stoffen zitten, is er wel de constante kwaliteitscontrole overheengegaan.. Misschien kun je jouw tabak ook ergens (ik zou niet weten waar) kunnen laten controleren op "aanwezigheden" die er beslist niet horen te zijn. Ik had begrepen dat je ook nogal gevoelig bent voor (fijn)stof en dat soort dingen.. dus alleen maar even een goedbedoelde waarschuwing.. En dan wens ik je toch nog een heel fijne dag. Hoje.

nee dus..

Bolletje, ben je d'r nog?

Originally posted by: Toetje Voor mij valt die weg nog zwaar omdat ik aan het begin sta. Dan lijkt en is die top zo verdomde hoog. Hoe lang duurt het überhaupt dat je je beter gaat voelen?quote> Toetje, die top is helemaal niet ver weg. Je staat er dagelijks bovenop, op de top van je kunnen. Je toekomst is maar één stap verder. En of dat nou omhoog, omlaag of (alleen maar) vooruit is, dat maakt niets uit. Jouw (mijn) realiteit bestaat uit niets anders dan de stap die je vandaag maakt. De rest is toekomst, dus in nevelen gehuld.. en dan bedoel ik niet de nevelen van vergetelheid, maar de nevelen van mogelijkheid. En hoe lang het duurt voor je je beter gaat voelen? Ik had een tijd (een maand of wat) nodig om tot me door te laten dringen dat ik me inderdaad beter ging voelen. Zowel physiek als mentaal. En ik had nog langer nodig (minstens een jaar) om tot me door te laten dringen dat het physiek en mentaal beter voelen een gevolg was van spirituele groei. Let wel: die tijd had ik nodig om het tot me door te laten dringen.. ik voelde me eigenlijk al vanaf dag één beter, maar merkte dat nog niet zo op.. Dat eerste jaar had ik nodig om de essentie van het 12-stappen programma op me in te laten werken, en op zich was dat een zo fijn proces dat alcohol een flauw surrogaat was verworden om mijn problemen "op te lossen". Ik vind het heerlijk om te kunnen ontrafelen waarom of waardoor ik me op bepaalde momenten niet fijn voel. Op die manier kan ik mezelf bijsturen of zelfs terugfluiten zonder dat ik me hoef af te sluiten van die "boze" buitenwereld. Sterker nog, ik voel mezelf steeds meer verbonden met die "boze" buitenwereld, waardoor de spanning tussen mij en m'n omgeving afneemt en zelfs verdwijnt en dus ook dat "boze". Nou moet ik weer niet te ingewikkeld gaan doen. Het hele verhaal van mijn persoonlijke succes staat of valt met die eerste slok.. Door die eerste NIET te nemen schep ik voor mezelf de mogelijkheid om te groeien. Dus hoe beroerd het misschien aanvankelijk ook voelt, die eerste slok NIET nemen voelt uiteindelijk tóch al beter.. Als je dus het kleine kunt zien, kunt herkennen, dan duurt het helemaal niet lang voor je je beter gaat voelen. Dan begint "je beter voelen" al op het moment dat je jezelf verbaast door NIET te drinken als je dat wel zou willen. Groetjes.

Originally posted by: jane4 kohtje? Ik dacht dat jij eerder gestopt was als ik? rekenfoutje? quote> Lieve Jane, even op het "jaarpact" gekeken wanneer jij gestopt bent. Ik ben inderdaad iets vóór jou gestopt. Ik heb me echter niet verrekend maar vertypt.. vandaag 1751 dagen clean, iets meer dan 57 maanden. Die vertyping was me niet opgevallen als jij me bovenstaande vraag niet had gesteld.. merci beaucoup.

Ik zal er ook weer zijn. Ben benieuwd, ze hebben de opzet vernieuwd..

Je voelt je dan misschien niet zo sterk, maar je hebt onvermoede krachten in je. Je hebt al het sterke besluit genomen om vandaag te stoppen met drinken. Nog meer sterkte toon je door het in elk geval vandaag óók nog echt niet te doen, en elke dag die je zonder drinken doorkomt zal je sterker maken.. je zal het merken.

Originally posted by: Toetje .... zeer leerzaam, maar ook wel als voorbeeld van JEETJE wat een lange, zware weg nog voor de boeg. quote> Dat lijkt misschien zo als je er zo voor staat en er tegenopziet als een tegen een berg. Ik heb dat heel anders ervaren. Vanaf die dag dat ik met de 12-stappen behandeling begon en meetings ging bezoeken is het eigenlijk niets anders geweest dan een spannende, leerzame weg, bovenal erg bevrijdend, een weg die niet van tevoren uitgestippeld was maar die ik elke dag opnieuw, dag voor dag, kon en mocht invullen. Elke dag was en is een overwinning op mijn Verslaafde Zelf. De weg die ik had afgelegd vanaf het eerste glaasje dat ik ooit dronk tot waar ik was op de dag vóór de 12-Stappen, dié was pas lang en zwaar.. toch heb ik daar van tevoren ook nooit bij gedacht: Pfoeiiii, wat een lange, zware weg nog voor de boeg.. dat ging ook "bijna vanzelf". Groet, Koh.

Hai Toetje, Ja, ik heb hulp gezocht. Meerdere keren zelfs. "Gewoon" om te beginnen mijn probleem aan de huisarts voorgelegd en toen is het balletje gaan rollen. Dat bezoek aan de huisarts was het begin van het toegeven van mijn machteloosheid tegenover alcohol. Ik had me al zo vaak voorgenomen om niet meer te drinken en steeds deed ik het tóch weer, jarenlang. Steeds nam ik me heilig voor om geen schade (voornamelijk verdriet) meer toe te brengen aan mijn vrouw, familie en mezelf en steeds deed ik het tóch weer. Ik wist niet meer hoe ik hier zelf nog ooit uit zou komen, dus ik zocht hulp. M'n huisarts prees me om m'n moed en verwees me door naar de verslavingszorg. Ik had geen idee wat me te wachten stond maar was vastbesloten deze weg af te gaan leggen. Ik maakte echter een grote fout door te denken of zelfs te verwachten, dat deze mensen in de verslavingszorg mij zomaar "beter" konden maken. Ik hoefde alleen maar te doen wat zei zeiden dat ik moest doen om als niet-alcoholist verder te kunnen. Ik heb een half jaar doorgebracht in een kliniek (detoxopname, diagnostiekopname en klinische opname) en daar veel geleerd over hoe een verslaafde denkt en hoe dat te veranderen. Ik deed erg m'n best en ik moet zeggen dat het me uiteindelijk anderhalf jaar van de drank heeft gehouden, dus dat ik erg tevreden was over de behaalde resultaten. Punt was echter dat ik al het geleerde, nadat ik de kliniek verlaten had, niet onderhield, dat ik geen richtlijnen had om dat wat ik geleerd had te blijven toetsen aan de werkelijkheid. Met als gevolg dat mijn aloude manier van denken en doen langzaamaan weer teruggleed in z'n vertrouwde sporen. In de sporen van de alcoholist die ik nog altijd was, ook al dacht ik dat ik dat niet meer was. Het gevolg was dat het leven me steeds weer dreigender, donkerder, zwaarder, overweldigender voorkwam, ondanks (of misschien wel dankzij) het feit dat ik al een hele tijd niet meer dronk. Het leven werd zo dreigend dat ik uiteindelijk weer vluchtte in de roes van alcohol. En wéér kwam ik hier niet uit. De verslaving had mij weer helemaal in z'n greep. Theoretisch wist ik allemaal nog wel hoe het moest om niet meer te hoeven drinken, maar de praktijk was dat ik de obsessie van het moeten drinken niet los kon laten. Grote wanhoop, groot verdriet, grote machteloosheid. Ik was bereid alles te doen om te stoppen maar was het vertrouwen in de klinische behandeling een beetje kwijtgeraakt. Toen kwam er een mogelijke oplossing op mijn weg. Er was net een behandeling gestart die de 12 Stappen van AA als basis had (het Minesotamodel). Ik had al wel gehoord en gelezen over dergelijke behandelingen, maar die waren veelal in het buitenland en ook weer langdurige opname. De behandeling die net gestart was, was in Nederland, duurde 16 weken, maar bestond uit dagelijkse middagbijeenkomsten. Dus gewoon 's avonds naar huis. Nu liep ik niet meteen warm voor de AA manier, die 12 Stappen en al dat "gedoe" met hogere machten en zo.. maar ik had vanuit mijn wanhoop wel iets van: baat het niet, dan schaadt het niet.. Ik heb mij dus aangemeld en kon direct beginnen. Vanaf dag één voelde ik me hier op m'n plek. Hier waren ervaringsdeskundigen aan het woord die de klappen van verslaafd zijn uit eigen ervaring kenden en die een goed leven hadden opgebouwd zonder verdovende middelen. Het viel me alleszins mee dat er niet over God gepraat werd als in welke religie dan ook, maar dat de nadruk gelegd werd op eerlijk zijn naar jezelf en diepgaand zelfonderzoek doen. Naar de rol die je werkelijk in het leven speelt en niet naar de rol die je denkt te moeten spelen. Dit werd omschreven als "spiritueel in het leven staan". De onderzoekende geest in mezelf werd wakker geschud, de geest die kinderen hebben als ze de wereld en het leven aan het ontdekken zijn. De onderzoekende geest die ik in slaap had gesust door angsten, (voor)oordelen, jalouzie, verkeerde verwachtingen en uiteindelijk verdoving. Mij werd ook zeer dringend verzocht om minimaal 2x per week een meeting te bezoeken van AA (Alcoholics Anonymous), NA (Narcotics Anonymous), CA (Cocain Anonymous) om dat wat ik geleerd had te delen met anderen en om de ervaringen van anderen tot me te nemen. Dit is de (levenslange) nazorg die ik zo gemist had na mijn opname in die eerdere kliniek, die toetssteen. Ik heb de eerste jaren in mijn herstel heel veel verschillende (vooral NA) meetings bezocht om zoveel mogelijk mensen met het 12-stappen programma bezig te zien. Ik heb veel verschillende manieren en opvattingen gehoord, heb de resultaten hiervan kunnen meemaken en een schat aan handvatten en andere hulpmiddelen en visie's meegekregen. Daarbij heb ik ook een sponsor gevonden, iemand met de nodige ervaring, die mij persoonlijk bijstaat als ik op de een of andere manier in de knoop raak met het programma. Hiermee kan ik op mijn eigen wijze mijn nieuwe manier van leven samenstellen. Het aantal meetings dat ik nu bezoek is wat minder geworden, maar ze zijn nog altijd de momenten waar ik mezelf kan toetsen, waar ik naar uitkijk. Want deze meetings bestaan uit mensen die -elk op hun eigen manier- een manier (denken te) hebben gevonden om met hun verslaving om te gaan zonder dat ze nog hoeven te gebruiken. Mensen zoals ik. Heel bijzonder, maar vooral heel gewoon. Niemand heeft de waarheid in pacht, maar de waarheid van een ander kan wel degelijk een opbouwend steen(tje) bijdragen aan mijn eigen werkelijkheid. En dat bedoel ik met dat kadootje dat ik mezelf heb gegeven. Toen ik het net uitpakte, dus toen ik net begon met die 12-stappen behandeling, dacht ik nog: nou, ben benieuwd wat dat moet worden.. Nu zie ik dat ik het kadootje met wat liefdevolle zorg heb laten groeien tot iets wat bij me hoort en echt niet meer kwijt wil raken. Vandaag 1449 dagen clean en zeeeeeer tevreden met het leven zoals het is. Groetjes, Kohtje. (zonder "n":))

Toetje, Je zegt dat je bang wordt van de woordjes "nooit meer". Dit klinkt niet onbekend in "Alcoholistenland". Ik dacht ook dat ik daar bang van werd maar ben het gaan nuanceren. Ik realiseerde me dat ik vaak zei: "zo ziek als ik nu ben van die drank, dat wil ik nooit weer, ik drink nooit meer.." Dat was dan een heel oprechte gedachte, recht vanuit m'n diepste ik. Er ging hoop vanuit, hoop op een nuchter en beter leven. Helaas ging het, zodra ik me wel weer redelijk voelde, al gauw weer mis.. keer op keer op keer op keer.. Ik werd wel bang voor die woordjes "nooit meer" als er "mag" voorgezet werd. "Ik mag nooit meer drinken." Dit voelde als een soort straf, als een terechtwijzing, als een waarschuwing van: je mág niet, maar als je wél, dannnnn...... Wars van wat voor vorm van autoriteit ook, lapte ik die waarschuwing keer op keer aan m'n laars, wát nou: ik mag niet.. met als gevolg dat ik me keer op keer bijna dood voelde gaan. Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik banger was geworden voor de woordjes "steeds weer" dan voor de woordjes "nooit meer".. Want "steeds weer" kwam ik op het randje van de afgrond terecht, alleen maar doordat ik "nooit meer" niet wilde aanvaarden. Het heeft mij in het begin erg geholpen om het dag voor dag, zelfs (half) uur voor (half) uur te doen.. door m'n eigenwijsheid het te laten winnen van m'n onbedwingbare behoefte om alcohol te nuttigen, gewoon door tegen mezelf te zeggen: Nu even niet.. straks misschien, maar NU even niet. Ik wist vaak niet waar ik het zoeken moest tijdens zo'n trekmomentgevecht, maar ik vond elke keer na een tijdje tóch weer rust. Afleiding zoeken tijdens hevige trek valt niet mee omdat afleiding zoeken dan meestal weer terecht komt bij toch maar drinken, ééntje maar om die onrust weg te halen, maar dan zei ik weer: NU even niet.. De dagen konden op deze manier lang duren, dát weet ik nog wel. Toch duren ook dit soort lange dagen maar 24 uur. Theoretisch wist ik dat toegeven aan de eerste slok alles weer opnieuw zou laten beginnen, de praktijk deed me vaak de theorie vergeten. Het was een verschrikkelijke tijd en ik ben blij dat ik die eerste dagen, weken, maanden achter me heb gelaten. Maar ik moest er wel doorheen, net als ieder ander. Als ik dit allemaal alleen had moeten doen, was het me nooit gelukt om dit allemaal vol te houden. Ik heb hulp gezocht, gevonden en met beide handen aangenomen. Ik begon voor het eerst van m'n leven eens te luisteren naar adviezen en suggesties van mensen die deze zelfde weg al met succes afgelegd hadden. Hun verhalen bestonden ook niet louter uit rozegeur en maneschijn, maar ze waren wél al voor langere tijd clean. En voor het eerst van m'n leven heb ik het gevoel dat ik mezelf een kado heb gegeven dat bij het uitpakken verschrikkelijk leek (nooit meer drinken) maar dat nu elke dag mooier en waardevoller blijkt te zijn. Ik wil het niet meer kwijt.. Ik ga hier even voorbij aan de baclofengebruikers die (naar eigen zeggen) geen moeite hebben met stoppen, maar dat doe ik omdat er genoeg alcoholisten zijn die niet aan de baclofen willen, en ook voor hen is er zicht op een gelukkig en alcoholvrij leven. Misschien niet de makkelijkste weg, maar ja, het leven van een alcoholist is óók allesbehalve makkelijk. Zo verging het mij dus, die eerste dagen, weken, maanden zonder alcohol. En het vergaat mij niet veel anders dan de andere mensen die ik ken die al langere tijd gestopt zijn. Zo bijzonder ben ik niet..

Mooie b, PiSta. Kan me er in vinden..

Originally posted by: PiSta aquote> Nou PiSta, nu moet je volgens het spreekwoord ook b zeggen..

Originally posted by: Dennis ...Het is allemaal heel nuttig, en heel rationeel wat hierboven allemaal staat. Het is WEL allemaal achterafgeredeneer van mensen die (tijdelijk?) ADB zijn. Ik weet niet of Huilebalkje daar zoveel aan heeft... quote> Ach ja, Dennis. Als ik het allemaal vooraf had kunnen redeneren was ik hoogstwaarschijnlijk niet verslaafd geraakt. Ik heb mezelf het meest kunnen spiegelen en optrekken aan mensen die ook allemaal achteraf redeneerden, ervaringsdeskundigen zogezegd.

Huilebalkje, Je bent natuurlijk niet van het ene op het andere moment een alcoholistische moeder geworden. Niemand raakt in één dag verslaafd. Wat wél een belangrijk punt is, is dat je op het moment dat je hulp ging zoeken in één keer toegeeft dat je een alcoholprobleem hebt. Dat is zowel voor jouzelf als voor je naasten een moment dat het allemaal erg werkelijk wordt. Voor die tijd hebben jij en anderen wel de lasten van je drinkgedrag ondervonden, maar er geen duidelijke oorzaak voor aan kunnen wijzen. Ja, niet zoveel drinken.. maar dat was allemaal wel onder controle. Morgen zou het allemaal wel beter gaan en zo... dat wordt de ontkenningsfase genoemd. Maar op het moment dat jij toegeeft een alcoholprobleem te hebben, verandert er ineens een heleboel. Dat is namelijk het moment dat er wel een oorzaak valt aan te wijzen. En dat dat een hoop onrust geeft en onzekerheid, hoe nu verder te gaan.. is logisch. Maar bedenk dat dit moment ook het moment is waarop je de deur naar hulp bij het stoppen op een kier zet. En hulp voor alcoholisten én hun naasten is er in soorten en maten. Misschien is zo'n opname zo gek nog niet.. Als je het allemaal in je uppie wilt doen heb je daar een hele kluif aan. Maar er zijn genoeg mensen en instanties die je willen en kunnen helpen. Hou op met huilebalken en neem daadwerkelijk stappen om van die alcohol af te komen. Dat begint bij jezelf, zoals je ook zelf hebt toegegeven dat je een alcoholprobleem hebt, en neem in elk geval dat eerste glas, die eerste slok niet.. dat is iets dat niemand voor jou kan doen, behalve jijzelf.. je bewijst jezelf en anderen daarmee dat je niet verslagen bent.. Je hebt de eerste stap gezet, nu doorlopen, ongeacht wat je tegenkomt op je weg.. Succes!!