Kohtje

Originally posted by: paul (.....) Ik zit bij mezelf uit te zoeken waar mijn innerlijke overtuiging zit om ook ECHT te stoppen uit overtuiging. Destructie is voor mij bekend en ik wil het in mijn hoofd omzetten naar constructie. Ik was afgelopen dinsdag gestopt met drinken maar heb het nu al weer moeilijk omdat ik ook meer aan drank moet denken door het forum hier. Nogmaals: ik ben op zoek in mij zelf naar een stevigere diepere overtuiging. Eentje die niet zo snel omvalt. Een mentale instelling waarmee ik ook echt kan stoppen. quote> ...."De aanvaarding van onze persoonlijke machteloosheid wordt uiteindelijk de basis waarop we een nieuw, gelukkig en zinvol leven kunnen bouwen." ...."Zolang hij zichzelf niet nederig maakt, zal zijn nuchterheid - als die al bestond - zeer onzeker zijn." ...."Toen kregen we te horen dat, wat alcohol betreft, zelfvertrouwen uit den boze was; feitelijk een waar blok aan het been. Onze sponsors vertelden dat we het slachtoffer waren van een dwangvoorstelling, die zo indringend was dat geen enkele menselijke wilskracht deze kon doorbreken." ...."Vele minder wanhopigen probeerden AA, maar mislukten omdat ze het hopeloze van hun toestand niet konden toegeven." ...."Door de gesel van het alcoholisme worden we naar AA gedreven en daar ontdekken we de noodlottige aard van onze toestand. Pas dan, en dan alleen, kunnen we genoeg open staan en zijn we bereid om te luisteren zoals alleen stervenden dat kunnen. We zijn bereid om alles te doen wat de meedogenloze dwanggedachte van ons wegneemt." Paul, zomaar wat citaatjes. Jawel, uit de AA literatuur. Bij AA zijn alcoholisten en hun problemen niet onbekend. AA heeft vele alcoholisten in het verleden en heden een nieuwe manier van leven geboden. Deze citaatjes komen alleen nog maar uit Stap 1, waarin we erkennen dat we machteloos staan tegenover alcohol en dat ons leven stuurloos is geworden. Een mentale instelling om echt te kunnen stoppen, niet alleen met drinken maar ook met alcohol-is-de-oplossing gericht denken kun je vinden in het programma van AA. Stap 1 doen is alleen nog maar het begin, het openzetten van je geest voor het veranderen van je leven. Als je een stevige en diepe overtuiging zoekt, zul je veel moeten veranderen. Daarbij bieden de overige 11 Stappen een prachtige leidraad. Als een AA bijeenkomst (nog) niet aan de orde is kun je altijd via internet AA literatuur aanchaffen. Om de prijs van de literatuur hoef je het niet te laten. Geef jezelf een kans en lees op z'n minst wat.

An, stoppen met refusal omdat je "denkt" dat het zonder ook lukt lijkt me niet zo'n strak plan. Ik "dacht" ook vaak dat dingen me wel zouden lukken, maar wat betreft m'n alcoholisme gaat wat ik "denk" vaak niet op. "In het volste vertrouwen" werkt bij mij beter. En dan bedoel ik niet "denken" dat ik het volste vertrouwen heb, maar ik bedoel "overgave. (Stappen 2, 3 en 11)

Originally posted by: Aicha ... 3 maanden ook een fantastische prestatie hoor! Ik mocht willen dat ik al zover was. quote> Aicha, meissie, dat komt wel als je zover bent.. gewoon dag voor dag zoals je dat nu vanaf 30 september al doet. Elke dag is een prestatie, dus dat doe je hartstikke goed. Haenig an!

An, Heb je een sponsor? Iemand die de stappen serieus toepast in haar leven en jou daarin ook wil begeleiden? Zo iemand kan op momenten als waar je nu tegenaan loopt van levensbelang zijn. Heb je al eens een lijst gemaakt van je zwakke en sterke punten, een morele balans van je leven? Als deze AA "club" de enige is waar je terecht kunt, is het misschien toch niet onverstandig om daar heen te blijven gaan. Door de stappen en in dit geval vooral ook de tradities te bestuderen kun je je groepsgenoten er op wijzen hoe belangrijk het voor jou is om het stappenprogramma met elkaar te bespreken, om daarover ieders licht te laten schijnen. Het stappenprogramma is een spiritueel programma, d.w.z. we leren verder te kijken dan onze eigen wil, onze eigen verlangens en behoeftes. We leren wat nederigheid betekent om functioneel te kunnen zijn in een groter geheel, om dienstbaar te zijn en om diensten van anderen aan te nemen. In de eerste plaats denk ik hier aan de Tweede Traditie: "Wij erkennen in onze groep slechts één uiteindelijke autoriteit: een liefhebbende God, zoals Hij zich openbaart in het geweten van onze groep. Onze leiders zijn toegewijde dienaren, zij regeren niet." Maar ook de Eerste Traditie: "Ons gemeenschappelijk welzijn moet op de eerste plaats staan; persoonlijk herstel hangt af van de eenheid in AA." Dan is de Twaalfde Traditie er ook nog een om in te prenten: "Anonimiteit vormt de geestelijke grondslag van al onze Tradities; deze herinnert ons eraan dat principes voorrang hebben boven persoonlijke belangen." Stap Tien helpt mij om in plaats van de fouten van anderen te be- en veroordelen te kijken naar mijn eigen tekortkomingen. Mijn eigen tekortkomingen zijn vaak juist díe, die me in een ander zo ergeren. In plaats van een ander te willen veranderen kan ik beter mijn energie steken in mezelf veranderen. En door mezelf te veranderen kan ik een voorbeeld zijn voor diegenen die met diezelfde tekortkomingen zitten. Kán.... ik leer ook een ander in zijn of haar waarde te laten en de vrijheid te geven om mijn ervaringen wel of niet op te pikken. Net zoals ik de vrijheid heb om het voorbeeld van een ander wel of niet te volgen. Zonder elkaar de les te lezen bieden we elkaar een zeer gevarieerd lespakket waarmee een ieder zijn of haar eigen lesprogramma kan samenstellen, al dan niet met behulp van een sponsor. Nogmaals, An, als dit de enige groep is waar je terecht kunt, blijf dan gaan. Zoek mensen die ook belang hechten aan het werken aan de stappen. Als je die gevonden hebt is er nog altijd de mogelijkheid om met die mensen een nieuwe AA meeting te beginnen, eentje waar wel volgens de tradities gewerkt wordt... Enneh... gefeliciteerd met je 3 maanden.

Voor mij was het aangehouden worden, blazen, rijbewijs invorderen, naar het politiebureau afgevoerd worden, met justitie in aanraking komen, dat hele gedoe... de gebeurtenis die me deed beseffen dat mijn drankgebruik niet alleen maar MIJN pakkie an was, maar dat ik mijn omgeving er ook mee schaadde en dat ik ook voor anderen een potentieel levensgevaar was geworden. Dit was het punt waar ik toegaf machteloos te staan en dat ik mijn leven niet meer in de hand had. Ik was fel tégen dronken rijden, en ik deed het tóch.. Ik gaf toe dat ik verslaafd was en dat ik hulp wilde.. Die zoektocht naar hulp begon meteen. Ik heb me de volgende dag bij de huisarts gemeld en kwam terecht in het circuit van de verslavingszorg. De hulp die ik nódig had vond ik pas enkele jaren later, toen ik echt bereid werd aan mezelf te werken. En de vanzelfsprekendheid van het hebben van een rijbewijs als je het eenmaal gehaald hebt is voor mij ook onderuitgehaald. Het rijbewijs is een gunst. Ik realiseer me nu elke keer als ik in de auto stap, dat ik een bult verantwoordelijkheid op m'n schouders neem. Ik ga daar niet onder gebukt, integendeel.. het maakt me oplettend en mild. Ik zit meer ontspannen achter het stuur dan toen ik een rijbewijs nog een recht vond.

An, ik herken het gevoel dat je hier beschrijft en hoor het ook vaak van anderen. Ik ging de eerste (ruim) drie jaren van m'n herstel naar zes, soms zelfs zeven verschillende meetings in de week. Legde heel wat kilometers af in die tijd. Ik kwam in meetings (voornamelijk AA) waar de zgn. "langdrogers" de ''minderlangdrogers" voortdurend les gaven. Nieuwkomers werden niet gewezen op het programma van AA, maar werden voornamelijk getracteerd op drama- en jubelverhalen van de zgn. oudgedienden.. hoe verschrikkelijk zij wel gedronken hadden, wat ze allemaal hadden uitgevreten en moest je nou eens kijken hoe geweldig ze nu waren... dat kon allemaal door alleen maar die eerste te laten staan. (Na al die jaren droogstaan hadden ze het er overigens nog wel altijd moeilijk mee als het "terrasjesseizoen" weer aanbrak en voelden ze zich weer een beetje zielig... net als met de feestdagen en andere bijzondere gebeurtenissen...??) Dit soort meetings liet ik na twee of drie keer over aan de "genieters" van dit soort one-man-shows.. Ik zocht verder.. Ik heb één AA meeting in mijn regio gevonden die werkte volgens het principe: jouw éigen ervaringen in herstel delen met andere verslaafden ZONDER in discussies te vervallen, en die dat deden aan de hand van een Stap of Traditie. Verder vond ik het in NA (Narcotics Anonymous) en in CA (Cocaine Anonymous). Het gaat mij er niet om of iemand verslaafder of minder verslaafd is dan ik. Verslaafd is verslaafd, in gradaties denk ik niet, ook niet wat betreft herstel, dus hoe lang iemand clean/droog is. Totaal onbelangrijk in een beweging die zegt Alleen voor Vandaag te leven. Wat ik wél belangrijk en interessant vind is hoe iemand aan zichzelf werkt, hoe iemand het programma toepast op alledaagse dingen en hoe iemand daardoor een kwalitatief goed leven weet te leiden. En dat begint al bij een nieuwkomer die vertelt hoeveel beter hij/zij zich voelt na één dag niet gebruiken maar het nog onmogelijk acht om dit vol te houden en zoekt naar manieren om toch clean te blijven. Ook degenen die een maand of twee of drie maanden onderweg zijn boeien me. Hier hoor ik een begin van jubel en tegelijkertijd de nog aanwezige onzekerheid wat betreft het verder aanpakken van het herstel. Ik hoor de opluchting als mensen een sponsor hebben gevonden, de gretigheid om zichzelf te gaan ontrafelen en het leven totaal anders te gaan zien en aanpakken. Ik zie ze zich verbazen over zichzelf als ze weer een sleutelhanger in ontvangst mogen nemen omdat ze weer een paar maanden clean zijn. Wat me ook mateloos boeit is degeen die na kortere of langere tijd terugvalt in gebruik en dan tóch de meetings weer opzoekt en het herstel weer oppakt.. Velen hebben dit wel eens ervaren in hun herstelprogramma, ik ook. Die terugkomende terugvallers zijn voor mij het beste bewijs dat het programma werkt. Niet de mensen die al twintig jaar zonder gebruik trouw de meetings bezoeken, maar de terugkomers na een terugval... Want meetings bezoeken is voor mij geen herstel. Herstel is meer dan die eerste laten staan. Herstel is voor mij werken aan Eerlijkheid, Openheid van geest en Bereidwilligheid. Dus ook terugkomen als het een keer helemaal mis gaat. Herstel is voor mij werken aan en toepassen van de 12 Stappen zoals die door AA ooit zijn ontwikkeld. Herstel is voor mij ook twijfelen of AA wel wat voor me is, maar dan niet opgeven maar zoeken naar manieren, naar een omgeving, naar de juiste mensen om die 12 Stappen wél hun werk te laten doen. Het is niet de groep die bepaalt of ik goed in mijn herstel zit. Ik zit goed in mijn herstel als ik het programma een kans geef mij aan het werk te zetten.

Hai Maan, Ik denk dat je inderdaad te snel vooruitgang verwacht. Of liever gezegd: je verwacht te grote vooruitgang, want vooruitgang zal er zeker al zijn na drie weken. Je zegt dat je vele malen beter functioneerde toen je nog dronk.. dat lijkt me sterk, en ik denk dat je vriendin daar ook anders over denkt. Je moet je er wel van bewust zijn dat je na jarenlang een fles wodka per dag, je lichaam zogezegd enorm "geweld aandoet" door niet meer te drinken.. dat lichaam heeft wel even tijd nodig om weer uit te zoeken waar het eigenlijk voor bedoeld was, dus fuctioneren zónder drank. Er zijn herstelprocessen in gang gezet die (veel) tijd nodig hebben.. de natuur laat zich niet dwingen door wat wij willen. Maar door niet meer te drinken en je lichaam, jezelf tijd te geven komt het stukje bij beetje heus wel weer goed met je.. ook met je concentratievermogen. Aan een therapeut die je niet kan spreken heb je niet veel. Maar hier op het forum kun je altijd "in gesprek gaan" met lotgenoten. Ook zijn er verschillende zelfhulpgroepen waar je begrip en herkenning kunt vinden. Drie weken nuchter is heel knap. Maar laat je niet gek maken als niet alles snel genoeg naar je zin gaat wat betreft beter voelen.. Die fles wodka per dag heb je ook niet in één dag zo opgebouwd.. Geen wodka per dag heeft ook tijd nodig.. Blijf in elk geval dat eerste glas NIET nemen, alleen zo zul je vooruitgang boeken. Succes!

Originally posted by: jopie En dan het drama waar ik in zat. aandacht kreeg ik, troost ook, ruimte om niet te hoeven presteren ook .dat leek fijn. maar t hielp me werkelijk geen ene moer!quote> Ik zie dat je dat laatste ook net hebt toegevoegd....

Originally posted by: jopie En dan het drama waar ik in zat. aandacht kreeg ik, troost ook..dat leek fijn. maar t hielp me werkelijk geen ene moer!quote> hihi.. zo ervaar ik dat ook. Aandacht en troost maakten het zelfs nog erger want m'n zelfmedelijden werd er flink door gevoed. En daardoor werd ik nog passiever dan ik al was..

Hoi. Ik kan ook wel zeggen dat ik niets bijzonders heb te melden, maar ik realiseer me dat het leven dat ik nu leid best wél bijzonder is voor een alcoholist als ik. Ik heb namelijk weer een dag niet gedronken en ook niet de behoefte om dat te gaan doen. Alcohol zal ik nooit de baas worden. Ervaring heeft me geleerd dat als ik alcohol tot me neem, alcohol binnen de kortste keren weer de baas over me wordt. Ik ben dankbaar dat ik een manier heb gevonden om de obsessie om te moeten drinken de baas te worden. Die obsessie om te moeten drinken kan ik bij me weghouden door mezelf actief te blijven "bestuderen". Niet alleen als alles lekker gaat, maar ook of júist als het niet lekker gaat. Niets is het waard om te gaan drinken, wordt wel eens gezegd. Dat klinkt zo simpel, maar is voor mij de eerste stelling die onderuitgehaald zal worden als ik denk een reden te hebben om wél te drinken... Okee... niets is het waard om te gaan drinken, maaaaaaarrrrrr nu...... Als dit door m'n hoofd gaat, dan is het de hoogste tijd om mezelf aan het werk te zetten. Om m'n denkpatroon onder de loep te nemen. Om de alcoholist in mezelf te herkennen, mezelf weer terug te denken in een aantal jaar geleden, om mijn denkfouten als denkfouten te zien en niet als rechtvaardiging om er maar eens eentje te nemen. Zolang ik dit kan en ook werkelijk dóe, ben ik in herstel. Zolang ik in herstel ben heb ik niets te vrezen. Gewoon best bijzonder dus eigenlijk.

Originally posted by: Dune want waarom zou stoppoging 6788 wel lukken dan? quote> Het woord stop"poging" geeft al een beetje het ongeloof in eigen kunnen weer. Een poging doen, is wel iets beginnen, maar twijfel hebben over een goede afloop. Stoppen is stoppen, een stoppoging is een beetje soft, een beetje halfslachtig.. Als dit de 6788e keer is dat je stopt, betekent dat, dat je daarvoor al 6788 keer bent begonnen. Als je vanaf nu de eerste laat staan en bedenkt dat je gestopt bent en niet een 6789e keer wilt stoppen, dan zou die 6788e keer stoppen zomaar eens de laatste keer kunnen zijn. En het is dan aan jou om te zeggen wanneer je die laatste keer stoppen geslaagd noemt.. ik denk hierbij aan het mooie stukje van Jopie over "oogsten"..(blz. 3, 12.52uur) Ditzelfde verhaaltje geldt natuurlijk ook bij 1 of 2 keer stoppen en ook nog bij 12418 of 31874 keer stoppen.. De vraag zou niet moeten zijn: waarom zou de 6788e keer stoppen wel lukken, maar: wat heb ik er voor over om na 6788 keer stoppen mezelf eens toe te staan te groeien. En uiteindelijk te oogsten. Dune, ook jij bent waardevol. Jezelf ontkennen is jezelf vernietigen. Klinkt misschien lekker makkelijk, maar de hel van zelfvernietiging, van verslaving is de hel vergeleken bij de hel van herstel..

Ik sluit af. Ons campertje (hoera, we hebben weer een California met hefdak) moet nog klaargemaakt worden. Morgen gaan we voor een paar dagen naar Normandië.. Tot later.

Akelei, de weg van de minste weerstand is inderdaad menselijk, sterker nog, de hele natuur is gericht op de weg van de minste weerstand. Maar groei is alleen mogelijk door tegen weerstand in te gaan. Kijk bijvoorbeeld maar naar de eerste de beste boom die je tegenkomt. Als die de weg van de minste weerstand had gekozen was ie nooit boven de grond uitgekomen. Maar door tegen de zwaartekracht in te groeien is het een boom geworden. Oud gedrag, oftewel de weg van de minste weerstand, heb ik ontwikkeld vanuit mijn prilste jeugd omdat ik niet geleerd had de realiteit te aanvaarden zoals die vaak rauw op m'n dak valt. Isoleren, verstoppen, uit de weg gaan, niet aanvaarden en alle werktuigen die daarvoor nodig waren zoals manipulatie, ego, leugenachtigheid en tenslotte verdoving waren mijn manieren om met die realiteit om te gaan, of eigenlijk om die realiteit niet te aanvaarden. Met al mijn "hulpmiddelen" was ik natuurlijk net zo goed een deel van de realiteit, het deel dat samengevat kon worden onder het etiket "alcoholist". Alcoholisten zijn ook deel van de realiteit. Maar waar ik stilstond, groeide alles om mij heen door.. ik raakte steeds meer vervreemd van de werkelijkheid, raakte het contact steeds verder kwijt. En dat was inderdaad niet prettig, om het simpele feit dat ik me daarvan bewust was. Zo ontstond de slachtofferrol die ik me aanmat. En hoewel niet prettig, het voelde wel heel vertrouwd. Nu ik een tijdje tegen de verdrukking in probeer te groeien merk ik resultaten. En dat vind ik fijn, maar het vergt ook energie. En daar word ik dan wel weer eens moe van.. Ik mag best af en toe uitrusten, maar ik moet ervoor waken dat uitrusten niet uitmondt in luiheid. Luiheid doet mij weer afglijden naar het "oud gedrag", naar passiviteit. En passiviteit leidt me uiteindelijk weer terug in dat vertrouwde (niet prettige) spoor van de weg van de minste weerstand. Het enige dat die weg me oplevert is een gevoel van verslagenheid.

Hot...soldaten, helemaal gelijk. Ieder zijn eigen manier. Meerwaarde is persoonlijk en kan niet opgelegd worden. Een ander overstijgen gaat niet, we zijn allemaal druppels in één oceaan. Niets weten is een zegen. Leren ook. Hoe meer ik leer, hoe minder ik weet.

Originally posted by: Agnieta Het is ook leren om hulp te vragen maar dan moet je het nog aanvaarden en er wat mee doen ook. Dat laatste was ik even vergeten, voor het gemak denk ik.quote> hihi... herkenbaar, hoor.

Ah, Jopie. Een herstelde verslaafde. Je bent verder dan ik. Ik ben nog steeds herstellend, een werk in uitvoering. Als ik stop met werken aan mezelf glijd ik -al dan niet langzaam- terug in de sporen die me zo vertrouwd zijn. Men noemt dat "oud gedrag". Ik ben zodanig gevormd dat ik steeds de makkelijkste weg ga volgen als ik mijn eigen wil volg. En die makkelijkste weg mondt bij mij steeds weer uit in verdoving, de realiteit uit de weg willen gaan.. Tot ik hersteld ben zal ik in herstel zijn, dus bewust van mijn doen en laten. Of dat nou obsessie is of niet maakt me niet uit, zolang ik me er maar bewust van ben en er achter sta. Drank is niet de kern, verandering/verbetering, beweging, leven is de kern.

Je hebt gered willen worden en gered willen worden. De ene passief, de andere actief. In eerste instantie wilde ik steeds passief gered worden, dus een ander alles op laten knappen. Toen dat niet bleek te werken, zelfs tegenwerkte, nam ik ten einde raad de beslissing om actief gered te willen worden. Ik stelde me open en begon dingen aan te nemen van anderen die zich gered hadden door zichzelf te veranderen. Door dingen uit te proberen, dingen anders te gaan DOEN kon ik mezelf gaan redden met hulp en steun van anderen. Pfff.. het is bijna een ambacht om herstellende verslaafde te zijn. Maar wel een mooi ambacht.

Af en toe sentimenteel zijn kan volgens mij niet veel kwaad. Als het echter sentimentalisme wordt, een levenshouding dus, iets wat ik me tijdens mijn gebruiksjaren steeds meer eigen maakte, dan werkt het in mijn geval tégen me. Het holde me uit, ik werd steeds onechter, begon gevoel steeds meer in te ruilen voor zelfmedelijden. Als ik het zo opschrijf, krijg ik weer helemaal de rillingen. Zie ik weer de overeenkomsten met m'n vader die ik wel kon wurgen als ie weer eens in zo'n dronken en supersentimentele bui was... en dat ik later precies hetzelfde werd... oh bah... Wat dat betreft ben ik toch wel blij dat ik gered ben.

Originally posted by: hottentottensoldaten Mocht ik ooit van de drank geraken. Stille hoop is dat jullie blijven. In volle gezondheid,en de wens die jullie begeren. Jullie geven mij het gevoel dat ik ergens bijhoor.quote> Sentimentele ouwe reus..

Wijfie, een oplossing voor jouw moeilijkheden wat betreft je omgaan met een (dood)zieke echtgenoot heb ik niet. Maar aangezien dit een Alcohol-de-baas forum is wil ik wel reageren op je laatste twee zinnetjes en je onderschrift. Om te beginnen dat laatste: Er is leven na de drank..... Helemaal waar. Dít is jouw leven na de drank. Maar vergeet niet dat dit leven, beter gezegd deze omstandigheden, er óók zouden zijn als je zou drinken. Je bent nu al zo'n beetje aan het eind van je Latijn, maar als je de moeilijkheden omtrent je zieke man ook nog onder invloed of afkickend zou moeten ondergaan, zou je voorbij het eind van je Latijn zijn en alle zorg en aandacht die je man van je nodig heeft niet meer kunnen geven. In ons gebruik en onze afkick zijn we vooral met onszelf bezig. Je doet nu wat je kunt doen, hulptroepen zoeken en inschakelen.. tot aan de wanhoop toe. Maar als jij nu toegeeft aan je verslaving, kun je dat niet meer doen. Dan wordt je man in plaats van een last een vijand. Een last is soms zwaar te dragen, maar door de liefde die je toont door het tóch maar te doen, ondanks veel gezucht, gesteun en gemopper, zie je dat je het nu toch al een hele tijd met hem "uithoudt". Dat je man erg met zichzelf bezig is, is niet zo gek. De behandeling die hij ondergaat is op z'n zachtst gezegd niet prettig en doet veel met zijn lijf en psyche. Maar zijdelings zal hij voelen dat er iemand naast hem staat (jij dus) die met zijn lot begaan is, die zich zorgen maakt om hem.. als dát zou wegvallen, als jíj dus zou wegvallen, door te gaan drinken, als je hem tot je vijand maakt, tja... doe hem én jezelf dat niet aan.

Originally posted by: Asje de vorige keer ben ik na ruim 5 jaar droog weer gaan drinken. Toch dat alcoholduiveltje!? quote> Je beschermengeltje zal het niet geweest zijn, denk ik zo...

Myriam7 en Asje, pas op hoor.. dat alcoholduiveltje sterft niet als je alcoholist bent. Je kunt dat duiveltje in coma brengen door niet te drinken, zgn. coma-NIET-zuipen, maar je moet allert blijven.. op de meest onverwachte momenten kan hij/zij zomaar weer uit die coma ontwaken!

In bitterheid tel je alleen je tegenslagen bij elkaar op en kom je tot een indrukwekkende lijst. Gehuld in rozengeur en maneschijn, op een roze wolk, tel je alleen je meevallers bij elkaar op en kom je tot een indrukwekkende lijst. Als we ons alleen richten op één van die twee dan wordt het gevaarlijk. We zien dan maar de helft van wat het leven ons daglijks aanbiedt. Lieve Hannah, maak ook eens een lijst van meevallers... en vergeet dan niet om ook op de kleintjes te letten.

Herstel heeft, waar dan ook of volgens welke methode dan ook, niets te maken met intelligentie maar met zelfacceptatie. Zelfacceptatie is mezelf accepteren zoals ik ben, met al mijn talenten alsook met al mijn tekortkomingen. Mijn grootste tekortkomingen zie ik ontstaan vanuit angst. Angst in velerlei soorten en maten. Angst om niet te bereiken wat ik wil, angst om niet aardig gevonden te worden, angst om afhankelijk te zijn van anderen, angst om afhankelijk te zijn van middelen, angst om dingen te moeten doen die ik niet leuk vind, angst om ziek te worden, angst om nat te worden in de regen, angst om uitgelachen te worden als ik iets zeg of doe wat een ander niet van me verwacht, angst om niet genoeg geld te hebben voor de dingen die ik zou willen hebben, kortom, angst om mezelf tegen te komen, angst om te falen, angst om niet te voldoen aan waaraan ik dénk te moeten voldoen. Angst laat me bij voorbaat al afzien van de meest heldere ideeën die ik heb. Mijn intelligentie speelt me hierbij parten. Feilloos weet ik allerlei strategieën en scenario's te bedenken die leiden naar een "unhappy end". Zelfs intelligentie kan door angst kapotgemaakt worden, of liever gezegd: nutteloos gemaakt worden. M'n intelligentie wordt door angst geregeerd en gestuurd en staat zo dus maar voor de helft tot mijn beschikking. Openheid van geest (open mindedness) laat me mezelf én de hele wereld om me heen zien zoals ze werkelijk zijn. Openheid van geest haalt blokkades/barrières, (voor)oordelen weg, die me verhinderen mezelf te zijn. Openheid van geest is alleen mogelijk als ik volkomen eerlijk naar mezelf ben, en volkomen eerlijk naar mezelf zijn is weer alleen mogelijk als ik open van geest ben. Om deze combinatie mogelijk te maken moet ik bereidwillig zijn. Bereidwillig om mezelf onder ogen te komen zoals ik werkelijk ben, dus helemaal compleet, met talenten én tekortkomingen. In het engels wordt dit zo mooi samengevat in: HOW ... it works.. (Hoe het werkt..) -H-onesty (Eerlijkheid) -O-pen mindedness (Openheid van geest) -W-illingness (Bereidwilligheid) Als ik me hierop richt dan hoeft intelligentie niet hoog of laag te zijn, maar dan kan de intelligentie die ik heb, die precies bij me past, me alle kanten opbrengen die ik aankan. Dan kan ik een leven op maat gaan leven, en hoef ik me niet mooier voor te doen dan ik ben. Dan kan ik MIJN leven leven..

Originally posted by: Hannah1 Domme fout.quote> Nee meis. Vergissinkje.