Kohtje

Jopie, dat is volgens mij de basisopvatting van wat wij levensgenieters noemen..

Nou ja, Wijfie.. wat een mooi voorbeeld om duidelijk te maken wat ik bedoelde in m'n vorige bericht.. Jij vindt dat je je goed moet voelen... je zit daar heel (on)geduldig te wachten tot je je goed voelt en dat gebeurt maar niet...daar word je lusteloos van. Hoe zou je je goed, of in elk geval beter kunnen gaan voelen? Door actie te ondernemen.. door wél lekker te gaan wandelen met je pup, door wél naar een puppycursus te gaan. Door uit je lusteloosheid en slachtofferrol te kruipen en de wereld tegemoet te treden. Te genieten van wat je kúnt doen ipv te gaan sippen over wat er nu (even) niet is.

Goeiemorgen, Even voor wat het waard is voor Fruitvlieg. (en voor alle andere lezers ook, hoor..) Nooit rust vinden. Ik werd er moe van toen ik nog dronk, ik word er nu nóg wel eens moe van. Maar naarmate ik langer clean ben voelt moe nú, toch heel anders dan moe tóen. Nu ben ik zelfs blij dat ik nooit rust vind. Het houdt me in beweging. Het houdt me aan het denken. Dat denken, altijd maar dat denken. Eerder wílde ik niet meer denken, moest dat denken stoppen. Hoe? Drank! Nu ben ik blij dat ik denk.. Denken maakt me nu ánders moe door niet meer te denken vanuit: "Ik Vind......" maar vanuit: "Hoe..." Denken vanuit "ik vind.." is (vaak) roeien tegen de stroom in, de wereld naar mijn hand proberen te zetten. Denken vanuit "hoe..." is constructiever. Het doet een beroep op m'n fantasie, m'n intelligentie, m'n inlevingsgevoel en m'n realiteitsbeleving. Denken vanuit "ik vind.." maakt me tot een (kleine) dictator, en als niets lijkt te lukken tot een (groot) slachtoffer. Denken vanuit "hoe..." geeft me verantwoordelijkheid en de mogelijkheid om met mensen sámen een draai aan m'n leven te geven. Denken vanuit "hoe..." laat ook ruimte voor fouten maken en van daar uit weer te denken "hoe.." Denken vanuit "hoe..." maakt me nederig, laat me onderdeel zijn van de hele grote buitenwereld, daar waar denken vanuit "ik vind.." me tot een zielig en aanstellerig drammertje maakt dat het meestal toch verliest. Ik heb wel eens gedacht dat als ik zou mediteren zoals ik begreep dat mediteren eigenlijk hoorde, dus al m'n hersens leeg zou moeten maken van gedachten, dat ik zou eindigen in "hersendood"... daarvan raakte ik zo in paniek dat ik volschoot met allerlei (rare) gedachten... het werd dus steeds vóller ipv leger in m'n hersens. Later ontdekte ik dat mediteren niet zozeer het elimineren van gedachten is, alswel het ordenen. En dat dat ordenen betekent dat alle overbodige gedachten losgelaten worden en elke nieuwe gedachte meteen gestopt door terug te gaan naar één basisgedachte.. ademhaling. Net zo lang terug gaan naar concentratie op ademhaling tot ademhaling geen gedachte meer is maar een beleving. Door me hier op te concentreren kan ik me ontspannen en "resetten". En door me te ontspannen kan ik vanuit het "ik vind.."denkpatroon in het "hoe.."denkpatroon komen. Hierdoor is geduld ook niet meer nodig. Geduld is verbonden aan "ik vind.."denken. Als ik vind dat... dan moet ik geduld opbrengen tot dat wat ik vind ook gebeurd is. Maar als ik "hoe.."denk, kan ik nu meteen aan de slag met werken aan een oplossing of liever gezegd met werken aan een voortzetting van m'n leven. Ik drink nu al geruime tijd niet meer, niet omdat "ik vind" dat ik niet meer moet drinken maar omdat ik bezig ben met "hoe" ik dusdanig met m'n situaties omga dat drinken geen "oplossing" meer is.

Weet je, Monster, hoe ik het waardeer dat mensen die net een dag clean zijn/droog staan, hún ervaringen delen? Want hoe makkelijk het me nu allemaal af lijkt te gaan, ik ben blij dat ik er met grote regelmaat aan herinnerd word dat ik ook uit een diep dal ben gekomen. En niet alleen de mensen die net een dag clean zijn, maar ook de mensen die waar dan ook in hun herstel zitten. Elke ervaring, elke mening, is er één die me weer in de spiegel doet kijken.

Goh.. ben best een beetje jaloers Ik ben al blij dat ik één zo'n staart bij elkaar kan binden.. deze meid heeft er zes!!! (6!!) Maar ja, m'n elf jaar jongere broer kan zelfs die ene niet meer bij elkaar krijgen(als ie dat al zou willen).. die is zo goed als kaal.

Och Monstertje... ik heb er nog even over gedacht om ook naar die meeting te komen. Ben daar al geruime tijd niet meer geweest, ga altijd op woensdag. Nou ja, je zult gezien hebben dat ik er niet was, zaterdag.. wél in de buurt Enneh.. die toekomstmuziek.. tja, wat me vandaag overkomt is gedeeltelijk de toekomstmuziek uit het verleden.. Eigenlijk ben ik, sinds ik met mijn herstelprogramma begon, elke dag wel een beetje door toekomstmuziek omringd...

Hee, Kruidenthee... Op het moment dat je een verwachting wáár wilt maken heb je geen verwachting meer maar een opdracht.. dan wordt je verwachting een doel. En een doel bereiken is één ding, maar een doel wáár willen maken is knokken. Als dat dan niet lukt heb je een opdracht niet volbracht, of is de opdracht mislukt. Geen man overboord. Verwachtingen zijn altijd "los zand".. niet in definities te vangen. Een verwachting zou niet meer moeten zijn dan een heel vaag vermoeden van beloning.. Een verwachting komt vanzelf uit, zelfs als je het niet verwacht had.. ongemerkt, op een niet nader te bepalen tijdstip, als die vage beloning voor datgene wat je in het heden doet.. Of een verwachting uitkomt is pas na afloop te bepalen.. eigenlijk kun je alleen "zeker weten" verwachten met terugwerkende kracht. Kijk maar naar het weer.. Wat je wél in de hand hebt is je besluit om wel of niet te drinken. En daarmee heb je je teleurstelling ook zelf in de hand. Daar heb je een doel gesteld, een opdracht. Niet drinken. Dat is iets dat je kunt definiëren. Dat betekent niet die eerste slok nemen. Als je dan die eerste slok wél neemt, komen achteraf je verwachtingen niet uit.. logisch. Door je niet te richten op je verwachtingen maar op wat je nu doet, kun je jezelf veel beter sturen en is schuldgevoel totaal overbodig. Je hebt een handeling verricht die je doel teniet doet gaan. Wat kun je daaruit leren? Simpelweg in elk geval díe handeling niet meer verrichten. Laat verwachtingen maar aan de toekomst over, en houd je bezig met je handelingen in het hier en nu. Je had dan geen slechte dag waar je je voor moet schamen, maar een leerzame dag waar je blij mee mag zijn. :rose:

Goeiemorgen, Ben bekaf na een weekeindje "Deventer op Stelten". Drie dagen door de stad geslenterd, kijken, genieten, puffen in de brandende zon, uitpuffen op schaduwrijke plekjes, nu en dan een terrasje, en dan tussendoor weer even naar huis. Wat is er toch een hoop creativiteit onder de mensen. Wat een fantasie. Heerlijk. Door al die verschillende artiesten hun totaal verschillende acts te zien opvoeren, varierend van leuk, vreemd, mooi en knap tot gevaarlijk, grappig en ontroerend, in de meest vreemde, leuke, mooie, knappe, grappige, ontroerende uitdossingen, realiseer ik me dat ik vaak toch in een klein kringetje van vermeende mogelijkheden in het leven blijf rondhangen. Dat ik meestal op mijn creatiefste momenten tóch uitga van het bekende om een resultaat te bereiken dat min of meer op verwachting is gebaseerd. Soms heb ik even een "boost" nodig om me te realiseren dat er altijd mogelijkheden in het leven zijn die mijn "perken te buiten gaan" en dat geeft me dan weer de energie om verder te kijken dan mijn neus lang is. Creatief zijn op bekend terrein laat me uithoekjes zien van mijn eigen mogelijkheden. Maar creatief zijn op onbekend terrein legt een hele wereld voor me open. Daar valt nog echt te ontdekken. Ik heb daar echter wel een soort van "werkvoorbereiders" voor nodig. En die vind ik in bijvoorbeeld die artiesten die ik van het weekend bezig heb gezien. Zij openen mij m'n ogen en geven grofweg ook aan waar dat onbekende terrein ligt... zonder hen zou ik wegzweven in de cosmos, reddeloos verloren. Hetzelfde verhaal geldt ook voor mijn herstel. Als ik alles zélf had moeten uitvinden was ik uit het zicht van de realiteit geraakt of (heel waarschijnlijk) niet eens aan de reis begonnen. Had ik heel waarschijnlijk nog steeds alle mogelijkheden geprobeerd om met tóch een beetje (hahaha...) drank een normaal leven op te bouwen. Maar door me te richten op voorbeelden, werkvoorbereiders, mensen die langere tijd zónder drank (en drugs..) een succesvol leven vol fantasie, creativiteit én realiteit hadden weten op te bouwen, heb ik een mogelijkheid gevonden om af en toe mijn grenzen totaal weg te vegen en te gaan exploreren. Ik laat me af en toe compleet verrassen door wat ik in het dagelijks leven tegenkom en ga daar dan op een nieuw soort creatieve manier mee om. Niet meer zozeer vanuit verwachtingen maar vanuit ondergaan.. omgaan met bevindingen. Mijn leven is onhanteerbaar. En dat houdt het op de één of andere manier ook mooi. Op het moment dat ik het onder controle wil gaan houden, wordt het stroef en moeizaam. Nemen en geven, aanpakken en loslaten, komen en gaan.. dynamiek. Vertrouwde dingen loslaten vind ik moeilijk. Zelfs vertrouwde dingen die ik niet leuk vind. Maar door los te laten aan de hand van ervaringen van zgn. voorgangers ben ik tot zeer verrassende inzichten in m'n eigen doen en laten gekomen. Ik vind mezelf helemaal in de mooie posting van Jopie: het leven is als een dans. Zonder stapjes zijwaarts of achteruit rest slechts een betekenisloze mars.

Goeiemorgen, Door het "fietsenverhaal" van gisteren en de reakties daarop werd ik weer even aan het denken gezet wat betreft het aangeven van grenzen, het bewaken van grenzen, het verleggen van grenzen enz.. Ik kwam, al denkende, uit bij Stap 1 van het 12 Stappen programma. In de literatuur van NA-Anonieme Verslaafden die ik gebruik als leidmotief en naslagwerk voor mijn herstel luidt deze stap: Wij erkenden dat wij machteloos stonden tegenover onze verslaving, dat ons leven onhanteerbaar was geworden. Nou vind ik "erkennen" iets waar ik twee kanten mee opkan. Ik erken dat ik een verslaafde ben, dat ik, als ik éénmaal begin te drinken, een stevig verlangen krijg naar een tweede en derde en nog een glas.. dat ik een probleem heb met alcohol. Da's mooi dat ik dat erken, dat ik dat toegeef, maar daar schiet niemand wat mee op, ikzelf al helemaal niet. Ik kan ook erkennen met overgave. Okee, ik geef toe dat ik een probleem met alcohol heb, maar ik ben bereid te doen wat noodzakelijk is om clean te worden en vooral te blijven. Dat eerste "erkennen" is niet zo moeilijk geweest. Toen de wereld om me heen aan het instorten was en ik zelf ook steeds "wrakkiger" werd, was me wel duidelijk geworden dat ik een probleem had. Om dát te accepteren was het makkelijkste deel van Stap 1. Om te erkennen dat mijn leven onhanteerbaar was geworden was op zich ook niet zo moeilijk. Alles liep totaal anders dan ik het voor ogen had, al mijn plannen en ideeën liepen op niks uit. De eisen die ik aan het leven stelde werden totaal genegeerd en/of gepasseerd. Hoe vaak ik dingen ook probeerde, steeds liep het uit op mislukking. Nu zijn verslaafden over het algemeen sterren in het manipuleren van de waarheid. Ik was dat wel in elk geval. Ik wist het altijd zó te draaien dat als dingen niet volgens (mijn) plan verliepen, ik niet zelf mijn koers wijzigde, maar dat ik verwachtte, of zelf eiste, dat anderen hun koers zouden wijzigen. Dat dat regelmatig tot ergernis, teleurstelling, verwarring en -op z'n zachtst gezegd- irritatie van beide kanten leidde mag duidelijk zijn. Toen kwam bij mij het begrip "overgave" om de hoek kijken. En nu kom ik bij die grenzen.. In een staat van totale ontreddering besloot ik mij over te geven. Dat hield in dat ik al mijn grenzen plat gooide. Mijn grenzen hadden mij in staat gesteld om de illusie van wat ik was min of meer in stand te houden. Mijn grenzen waren niets anders dan een rechtvaardiging voor mijn opvatting van wat het leven zou moeten zijn, en -door het steeds botsen met wat het leven werkelijk was- een rechtvaardiging voor mijn alcoholgebruik. Door mijn grenzen plat te gooien werd ik enorm kwetsbaar. Er was immers geen "huid" meer om mij tegen de realiteit te beschermen. Tot op de dag van vandaag vind ik dit het moeilijkste deel van Stap 1, dat erkennen en accepteren dat mijn leven onhanteerbaar is. Nog steeds heb ik de neiging om dingen onder controle te willen hebben en houden. Steeds kom ik er achter dat dat onmogelijk is. Maar door me er bewust van te zijn dat het leven zijn eigen loop heeft en dat ik, hoe slim, intelligent, creatief, wilskrachtig ik ook mag zijn, toch elke keer weer voor teleurstellingen kom te staan, kan ik inzien dat grenzen stellen maar een tijdelijke bescherming biedt. Elk mens stelt grenzen om zichzelf enigszins veilig te voelen. Maar door mijn grenzen elastisch te maken, kan ik me op elk moment aanpassen aan de omstandigheden.. Dat gaat, met een beetje oefening en hulp, veel gemakkelijker dan de omstandigheden aan mij aanpassen. En bij elastische grenzen hoort nu eenmaal af en toe slikken, door de vingers zien, een ander in z'n waarde laten.. in één woord: vergeving. Elastische grenzen betekenen: geven en nemen. Ik mag best af en toe mijn grenzen aan anderen duidelijk maken, maar ik hoef me niet totaal overrompeld en verslagen te voelen als een ander mijn grenzen overschrijdt.. De realiteit doet niet anders dan mijn grenzen overschrijden. En anderen horen nou eenmaal bij die realiteit. Bedankt voor het onderwerp. Zo blijf ik aan mezelf werken.

Agnieta, meissie.. heb je nou nog steeds niet in de gaten dat je jezelf Slightly Mad maakt door niet te accepteren dat het is zoals het is...

Ik reageer meestal niet op iemand die zegt hier ontzettend bezopen te verblijven. Ik weet ook niet of je je, als je eenmaal weer wakker bent, kunt herinneren dat je hier je verhaal verteld hebt. Maar toch wil ik hier even wat schrijven. Als je je werk zo haat, je werknemers (niet allemaal) ook en dan ook nog je klanten en daardoor je problemen moet "wegdrinken", dan lijkt me dat stof genoeg om met je huisarts te bespreken. Uit je mededeling dat je bedrijf prima een aantal weken/maanden zonder jou kan maak ik op dat je ergens hoopt op een opname. Hoop echter niet teveel dat een opname jouw drankprobleem zomaar wegneemt. Na die opname zul je weer terugkeren bij je bedrijf... Je zegt dat je op het oog alles prima voor elkaar lijkt te hebben. Verslaafden zijn meesters in schijnwerkelijkheden op houden. Ze zijn daar vaak zo meesterlijk in dat de buitenwereld daar graag in lijkt te geloven zolang alles goed gaat. Maar als jij er werkelijk aan kapot gaat en anderen er daadwerkelijk gevolgen van gaan ondervinden dan heb je de poppen pas echt aan het dansen. Je ziet voor jezelf duidelijk een oorzaak voor het steeds weer naar de alcohol grijpen. Als je die haat nu eens onderzoekt, waar komt die vandaan, waar is die tegen gericht... en dan eens bedenkt hoe je het anders zou willen, dan komt er misschien een vaag vermoeden bij je binnen van wat je werkelijk zou willen. Soms moet een mens rigoreuze stappen nemen om verder te komen in het leven. Een bedrijf loslaten is zo'n rigoreuze stap. Maar een bedrijf dat als een molensteen om je nekt hangt mee blijven torsen is óók geen sinecure. Door alleen alcohol weg te nemen los je je problemen niet op. Sterkte.

Hoi Ztiertje, Ik lees (nog steeds) veel angst en woede bij je. In plaats van me te richten op het "grote" kwade zaad, in plaats van te proberen dat te verdelgen, richt ik me liever op mijn eigen "kleine" kwade zaad, om maar in jouw termen te blijven. Ik kan de wereld niet veranderen, ik kan een ander niet veranderen, alleen mezelf. Door mezelf anders op te stellen komt de wereld om me heen in een ander perspectief te staan. Bij die wereld horen ook hebzucht, jaloezie, macht. Dat is altijd zo geweest, dat zal altijd zo blijven. Het is vechten tegen windmolens als ik dat wil uitroeien. Ik hoef niet burgerlijk ongehoorzaam te zijn. Liever niet, zelfs. Ik hoef alleen maar gehoorzaam te zijn aan mijn geweten. Als ik mijn geweten volg, heb ik niets te vrezen. (Enneh...pffff... de scroll-knop van m'n muis gaat er helemaal aan als ik jouw bericht een paar keer wil doorlezen. Je interlinie is wat groot en de plaatjes zijn toch niet echt nodig?... )

Huttula, ik kan er de vinger niet helemaal opleggen.. Die knop kan ik steeds wel omzetten maar op een gegeven moment springt ie steeds terug. Wat met drank wel lukt lukt met roken niet. Misschien omdat ik met een sigaret op niet zo klierig ben als met drank op.. Misschien moet ik eerst m'n "rock bottom" nog bereiken, moet er eerst iets ergs gebeuren voor ik overtuigd ben... Misschien moet mijn vrouw me eerst weer eens het huis uitgooien...

Als jullie als moderatoren plaatjes van (vermeende) kersenbonbons weghalen dan zullen jullie ook de plaatjes (emoticons) van een glas wijn en bier moeten weghalen. Zo blijft het forum, in elk geval optisch, alcoholvrij. 't Is toch een beetje vloeken in de kerk.

Ludwig, Fijn om te lezen dat nu "de knop om is". Wat doe je nu anders dan al die vorige keren? Ben wel benieuwd naar je antwoord. Mijn knoppie springt steeds weer naar de "originele" stand van slapte...(of zo).

Laat het antwoord hierop nou net vandaag op de Happinez-kalender gegeven worden... Mode is een zo onverdraaglijke vorm van lelijkheid dat we er elk half jaar verandering in moeten aanbrengen. (Oscar Wilde)

Grappig, akelei. Ja, Ami is ook leuk, ook een A-type. Wat betreft dat last hebben van.. ik heb er wel last van, hoor. Menigeen in een moderner vehikel ziet een eendje aankomen en denkt dan: O, nee, dáár wil ik niet achter zitten... en dan schieten ze nog nét even vóór je de weg op.. of ze drukken je zowat van de weg af als ze wél achter je zitten. Ook, of liever gezegd zelfs als ik de gewone toegestane maximumsnelheid rijd. Ik ben met mijn ziekte/gedragsstoornis héééééél vervelend voor andere (snellere) weggebruikers.

Wij hebben dus die ene auto met 2 cilinders, en ook nog een met 3 cilinders, dan nog een met vier cilinders, en een met 5 cilinders.. Het maffe is dat het aantal cilinders helemaal niets uitmaakt om van A naar B te kunnen komen. En ook maf is, dat hoeveel auto's je ook hebt, je er maar in één tegelijk kunt rijden. En wat nóg maffer is, is dat als je helemáál geen auto hebt, je óók overal kunt komen.

Mijn vader had een Berine-eitje op een gewone herenfiets hangen.. was ook zoiets. Die fiets met eitje kan ik me alleen voor de geest halen als dat ie in de kelderbox stond. Heb hem nooit rijdend gezien. M'n vader had wel een Eendje, zelf bij elkaar gezocht en in elkaar gezet van schade-eendjes. Hij werkte bij Citroën-Amsterdam. Naast het Olympisch Stadion. Dat "scharreleendje" was mijn eerste ervaring met auto's. Ik ben Citrofiel, zoals dat heet. Is Citrofilie nou een ziekte en/of genetisch bepaald? Of toch gewoon een gedragsstoornis?

Ja, Dyane is prima.. Ach, een echte Solex? Daar wordt mijn vrouw helemaal weekhartig van. Ze heeft er vroeger ééntje gehad. Hoop gezwoeg en hoog belachelijkheidsgehalte. Eigenlijk net als met de Eend/Dyane.. Lekker, hoor.

Hai Mai.

Hoe "saaier" ik word, hoe interessanter het leven om me heen weer wordt. Gisteren (hoe saai, maar o, wat leuk) in m'n Dyane meegereden met een toerrit door de ommelanden van Wesel. Er was een "verrassing" ingebakken in deze tocht. Een bezoek en rondleiding door een kornbrennerei. Vooraf aan de rondleiding kreeg iedereen een glaasje om één van de produkten te proeven. Mijn "saaie" besluit om niet aan die proeverij mee te doen deed niets af aan de interessante rondleiding. En wat ik ook best interessant vond was dat niemand ook maar een wenkbrauw optrok dat ik als enige geen glaasje nam. Ik denk dat als ik wel een glaasje genomen had, mijn gedachten daarna alleen maar bezig geweest zouden zijn met of ik nou wel of niet goed gehandeld had. Wat dat glaasje met me deed. Spijt, schuldgevoel, gevoel van falen, of juist een gevoel van overwinning? Als ik dit kon, kon ik wel meer ook.... M'n gemoedsrust zou danig verstoord zijn geweest. Ik zou dan niet meer echt van de picknick achteraf, de rest van de toerrit en van m'n Dyaantje hebben kunnen genieten, maar zou weer helemaal "verzopen" zijn in mijn kleine-cirkeltjes-denken.. Nu was het alleen even wachten tot ieder z'n versnapering op had, terwijl ik even bij mezelf te rade kon gaan, en daarna gewoon genieten van de dag.

Lieve lady jane, jij hebt het over jouw blinde vlekken. Misschien is het wel net andersom. Jij ziet gewoon wat er is, en ik (wij) zie(n) door achterdocht meer dan dat. Zo samen komen we er toch mooi uit? We hebben elkaar nodig om een gemiddelde realiteit te filteren uit al die persoonlijke realiteitjes...

Het is waar, A3, dat we zelf dat eerste, tweede, derde etc... glas hebben genomen. Maar je maakt mij niet wijs dat je er zelf voor gekozen hebt om het zover te laten komen dat je het niet meer in de hand had, dat jij het willens en wetens zover hebt laten komen dat je nu hier op het forum bent..

Hoi Peet, Interessant wel, wat je hier aansnijdt. Ik ken ook een paar mensen die zich op deze manier aan hun verantwoordelijkheden onttrekken. Op zich zijn het best aardige lui, hoor. Maar soms word ik een beetje naar van hoe ze zichzelf weten schoon te praten onder het mom van allerlei bijbelse uitspraken, en anderen precies weten te vertellen hoe het moet zonder zelf echt te veranderen. De bijbel uit je hoofd leren is dan een nieuwe vlucht uit de realiteit geworden. Ik ken echter ook mensen die zich met ziel en zaligheid in het geloof hebben gestort, óók de bijbel bijna letterlijk kunnen citeren en daar dan niet anderen mee om de oren slaan maar zichzelf.. en de ervaringen die dát oplevert delen met anderen. De uitdrukking: "de hand in eigen boezem steken" betekent bij je eigen geweten te rade gaan en wordt ook in de bijbel gebruikt. En daar zit hem volgens mij het grote verschil tussen beide soorten mensen. Daar gaat het ook om bij je eigen verantwoordelijkheden nemen. Weten wat je verantwoordelijkheden zijn is iets anders dan je verantwoordelijkheden nemen. Ik, als verslaafde, heb in het (nabije) verleden heel wat mensen benadeeld, zowel materieel als psychisch. Inclusief mezelf. Daar was ik me altijd wel min of meer bewust van, maar onder invloed kon me dat geen barst schelen. Of eigenlijk wel een beetje, maar ik was niet bij machte om het anders te doen. Om mijn verslaving in stand te houden deed ik dingen die ik nu nooit zou (durven) doen...keer op keer. Met de bereidheid om mezelf te veranderen en de verantwoordelijkheid van mijn daden en woorden uit de tijd dat ik niet echt voor rede vatbaar was op me te nemen, kon ik dingen goed gaan maken, voor zover dat in mijn vermogen ligt. Nou zitten en zaten er niet veel mensen te wachten op een "sorry" van mijn kant. In het verleden had ik dat al zo vaak gezegd, maar even later deed ik precies hetzelfde wéér. Gevolg: geen vertrouwen meer. Ook het steeds weer zeggen dat ik het vanaf NU helemaal anders ging doen was op het laatst absoluut niet meer geloofwaardig. De meest effectieve manier om mijn spijt te betuigen is niet de bijbel uit m'n hoofd leren en verkondigen maar te stoppen met gebruiken en mensen als gelijkwaardig en met respect te behandelen. Hoe ik dat bewerkstellig is geheel aan mij. Ik werk aan mezelf, probeer grenzen te verleggen als ik weet dat ik daar beter van kan worden, sta open voor kritiek en ben bereid m'n verleden met z'n consequenties onder ogen te zien zonder dat ik dat als last mee hoef te dragen. De hogere macht is voor mij niet iets om me achter te verschuilen maar om me te laten voelen wat leven is. Net zoals de erkenning dat ik een ziekte (verslaving) heb geen excuus is voor mijn doen en laten onder invloed. Ik heb een ziekte die de kop op stak toen ik de realiteit niet meer onder ogen kon en/of durfde zien. Ik ben ziek, dus ik kan er niks aan doen.. gaat niet op. Ik ben ziek, dus ik moet op zoek naar herstel. Ik ben niet verantwoordelijk voor het ontstaan van mijn ziekte verslaving, ik ben wel verantwoordelijk voor mijn herstel. Ik moet de realiteit de realiteit durven laten zijn. Vertrouwen. Oók als ik het allemaal niet meer durf te vertrouwen..