Etty

Bij mij is het ook veel minder. Ik ben niet echt bang denk ik, maar wil eerder er van weg dan er naar toe. Dat mag tegenwoordig, ik hoef er niets mee.

Wat fijn @niks, dat je er over kunt praten. Als je al een tikje geneigd bent tot je schuldig voelen, dan is het krijgen van kinderen een uitgelezen manier om ze op te botvieren en die gevoelens en gedachten te laten groeien. Mooi dat je ze al bij de wortel in de gaten hebt.

Want: dan blijft dat gedrag waar het om gaat ergens in de lucht hangen. Als een los eindje. Je zit in iemand te prikken, valt hem aan, drukt op zijn knoppen. Expres. Zou je dat doen in een kroeg dan kreeg je binnen 5 minuten klappen. Maar hier, op het forum, gaan we opeens dingen die logisch zijn ( x-gedrag = bloedneus ) ter discussie stellen. Want het is internet en daar gelden andere regels. Hoezo? Waarom die grens oprekken? Niemand heeft gezegd dat dat zo hoort, moet, wenselijk is. Het is gedrag dat als jouw kind dat vertoont, je je ernstig zorgen gaat maken over zijn sociale netwerk later. En als je ouders dat gedrag vertonen, dan maak je jezelf op een gegeven moment wijs dat het geen pijn doet. En als het wel pijn doet dan doe je iets verkeerd. Ligt het aan jou. Overlevingsmechanisme van het kind in een gewelddadige omgeving. En later, een manier om je niet te laten raken, nog steeds vanuit de overleefstand. Zoals ik. Ik was er trots op dat ik zoveel kon hebben. Voelde me aangetrokken tot agressieve mensen, was erg goed in hen kalmeren, en voelde me krachtig dan. Dacht dat ik wist wat zij voelden. Had een soort drang om me over hen te ontfermen. Niet vanuit empathie, maar omdat het mijn aangeleerde manier was om me krachtig te voelen. Als de agressieveling mij dan een toffe peer vond, dan kreeg ik vleugeltjes. Herkent iemand zich in dat patroon? Vanuit dat patroon kun je ook tegen de ander zeggen: dat jij geraakt bent zegt iets over jou. En dan werkt het niet. Je neemt de dader in bescherming, hem begrijpen gaat altijd voor de pijn van de ander. Want daar ligt jouw fix.

@Clivia hoe gaat het?

Daar doelde ik ook op, voor de duidelijkheid:)

Over die demonen @Quinn, vind jij dat ze weg moeten? Je zei iets over zelfacceptatie. Hoort daar ook bij, accepteren wat je is aangedaan? Toch iets gezegd, hopelijk vind je het niet erg.

Als je het hebt over verantwoordelijkheid, dan vind ik dat degene met de behoefte aan steun daar om zou moeten vragen.(uiteraard heb ik het over volwassenen). Lukt dat niet, dan is dat natuurlijk heel jammer. Voor degene met behoefte aan steun. En ook voor degene die de kans niet krijgt om die te geven, want elkaar helpen is fijn. Zodra je achteraf het niet geven van steun als verwijt krijgt, of het jezelf verwijt, omdat je denkt/te horen krijgt dat je het had moeten zien/ruiken/voelen, wacht dan even voordat je in dat verhaal mee gaat. Voor je het weet zit je net als ik de rest van je leven subtiele signalen op te vangen van mensen die al dan niet geholpen willen worden, en voel je je eindeloos tekort schieten als de ander tegen een mislukking aanloopt. Ben je de dankbare praatpaal, pispaal, boksbal. Als jij mij nou de schuld geeft, dan voel ik me schuldig, deal? Mijn zuchtende moeder. Wat is er? 'niets hoor'.

En dat alleen maar afschuiven op : dat zijn jouw eigen gevoelens, dat gaat ook niet.

Eens. Niemand anders kan het zijn. Jij bent de enige die andere woorden kan schrijven dan je jezelf aangewend hebt. In het zuivere en ideale geval wend ik me tot jou als jij iets doet wat over mijn grenzen gaat en als ik wil dat het stopt. Of ik trek me terug en zorg dat ik je niet meer hoef tegen te komen. Al het andere eromheen, de bemoeienissen van anderen, dat gaat vaak over het (ongevraagd) overnemen (en ontnemen) van de verantwoordelijkheid van één van de twee 'partijen'. Waar je niet aan kunt ontkomen als je meedoet. Denk ik.

Het gaat je wel lukken, misschien niet in één klap. Daadkrachtige personen hebben vaak moeite om om hulp te vragen. Te ervaren dat ze iets niet kunnen. Moeilijk vinden. Ze moeten sterk zijn. Zonder alcohol voel je je bij ontwenning afhankelijk, en je afhankelijk voelen is heel naar. Klein, eenzaam. Door te drinken verdoof je dat gevoel maar je wordt steeds afhankelijker. Gaat steeds meer een hekel aan jezelf krijgen. Van de blije drinker die je misschien ooit was is niets meer over, en ze komt ook nooit meer terug. Je mag het moeilijk vinden. Niet drinken is iets waar je je in kunt bekwamen. Stap voor stap. Sta jezelf dat toe, stel je op als een leerling. Ontdek wie je bent zonder alcohol. Ben je niet ergens nieuwsgierig? Door alle negatieve gedachten die we over onszelf hebben als we eenmaal zien wat we aan het doen zijn maar niet kunnen stoppen, vergeten we helemaal dat het mogelijk is onverdoofd te genieten van ons eigen gezelschap. We zijn gewend aan een staat van groeiende zelfhaat die verdwijnt zodra er een borrel in gaat. Ga uit van de hypothese dat het niet TE moeilijk is , dat je er heel blij van gaat worden dat je uit deze fuik bent gezwommen, en gun jezelf te ontdekken dat het waar is! Misschien kan de huisarts je doorverwijzen naar iemand die met je meekijkt naar wat je kunt doen als je het moeilijk krijgt?Je moet het wel zelf doen, maar alleen is niet nodig.

Hopelijk is het niet nodig. Hoe gaat ie?

Er komt meestal gedoe als iemand je de verantwoordelijkheid geeft over zijn of haar gevoelens en gedachten n.a.v. iets wat je hebt gezegd. En dat ie er dan niet vanaf te brengen is. Mensen die daar de neiging toe hebben, kunnen niet anders dan meten met twee maten. Je wordt niet getriggerd langs een logisch en rechtvaardig systeem.

Succes!

Goedemorgen, Gisteren een corona zelftest gedaan (gelukkig voordat ik naar het filmhuis wilde) en die was positief. Klachten vallen mee. Leuk serie aanrader op NPO: het jaar van Fortuyn (of zoiets).

En @Clivia, hoe werd je wakker vanochtend?

Dat bedoel ik dus, met die gedachten die met je op de loop gaan. Er is altijd wel wat dat als een excuus kan dienen. Niet in trappen!

Veel succes @Clivia! En laat je niet gek maken door je gedachten, die kunnen alle kanten opgaan. Smoezen om het toch nog maar even uit te stellen. Zo'n gedachten bombardement in mijn hoofd duurde ongeveer een kwartiertje, dan zakte het weer. En dan voelde ik me opgelucht. Schrijf hier van je af als je het moeilijk hebt, vandaag.

Bij ons was en is dat ook zo, en ik vind mezelf soms best wel zielig daarom. Ik zou heel graag met ons gezin op avontuur. Sommigen gezinnen lijken zo'n team met elkaar. Kijken met zoveel lol terug op gemeenschappelijke ervaringen. Ik heb alles uit de kast gehaald maar het heeft niet geholpen. Stikjaloers. Ga maar even mijn zegeningen tellen.

Goedemorgen,

Goedemorgen,

Ja zo werkt het natuurlijk ook:) Ik doel dan vooral op de onzekerheden, de schaamtevolle zaken, datgene waaronder we lijden. Maar misschien kun je dat ook oppoetsen om een ander in te palmen. Kijk ons eens hetzelfde zijn! Ik heb het ook! Schrijven is minder direct reageren, dan kun je letten op je afweren. In het echt spelen die dan toch de baas. Doe je nerveuzer, opgeblazener, mysterieuzer dan je 'echt' bent.

Een soort uitreiken in een loze ruimte? Voor mij is er geen onderscheid, ik zou niet weten hoe ik dat zou moeten maken. Er moet wel eerst iets gebeuren, een soort herkenning van mezelf in de ander. De manier van denken, en hoe iemand met zijn lijden omgaat. Als ik iets lees kan ik me ook verbonden voelen met de schrijver, of met een personage in een film. Ik heb een paar goede vrienden die ik eerst virtueel kende. Een voordeel van schrijven kan zijn dat je eerst de binnenkant krijgt te zien. Al die lichaamstaal, daarbij kun je ook een hoop invullen. Waardoor je niet hoort wat iemand zegt.

Wanneer gaat verbondenheid over in afhankelijkheid? Ik kan me verbonden voelen met een ander als ik in verbinding kan blijven met mezelf (niet wegdruk wat ik denk of voel op dit moment) terwijl ik in contact ben met de ander. Op dat soort momenten ben ik mezelf niet aan het verdedigen of oppoetsen, ,de ander niet aan het pleasen, aanvallen, claimen etc. Geen afweergeschut. Dan kan ik de ander zien. Als ik denk dat ik de ander nodig heb om me zo te voelen, dan verlies ik acuut de verbinding met mezelf en kan je denk ik ook niet meer van verbinding spreken met de ander. Dan is die muur er weer en ben ik mezelf aan het beschermen, er voor zorgen dat de ander in mijn buurt blijft.

Heb je hulp @Rosee? Ik wilde dat ik dat voor mezelf had geregeld, achteraf. Het was een hele zware tijd en ik ben blij dat het voorbij is. Gisteren was hij op bezoek en nu hij volwassen is, zijn leven op de rit, zo anders dan de zwaarte van vroeger. Ik ben blij dat we altijd achter hem zijn blijven staan, hem hebben geholpen waar we konden. Dat ziet hij nu ook en dat hij daar de vruchten van plukken kan. Alleen jammer dat we onszelf vergaten, dat was achteraf niet nodig. En ook, er ging veel aandacht naar hem waar onze dochter nu van aangeeft dat ze daar behoorlijk onder heeft geleden. Dat maakt dan ook weer een soort boeman van hem. Allemaal patronen waar we nu weer wat mee kunnen. Als een kind met een 'dingetje' in de puberteit terecht komt dan is dat geen normale puberteit. Dan helpen de gangbare adviezen niet. Kom maar op met een puber, maar dit is echt andere koek.

Ik ga aan de slag. Routines omgegooid, om in de ochtend het meeste werk gedaan te krijgen, zodat ik in de middag buiten kan gaan spelen. De wekker stond op zes uur, dat was ff hard. Het leek een goed idee tijdens de duinwandeling gisteren. Begin zowaar wat discipline te ontwikkelen. @niks, als je nog netflix of boekentips tips nodig hebt of yogaoefeningen voor je gezicht en handen, roept u maar. Sterkte!