Tweeeneenhalfjaar droog.
'Mijlpalen' zijn wel mooie momenten om hier weer wat te schrijven.
Het gaat goed. Nuchter zijn is een soort van vanzelfsprekendheid geworden. Natuurlijk gevolgd door mijn 'maar', dat ik er wel alert op blijf, en de dingen doe die mij helpen om dit ook zo te houden. Dat is in contact zijn met lotgenoten en 'aan mezelf werken'...kan het niet anders verwoorden. Mijn werk neemt een mooie wending, veel kansen en mogelijkheden, thuis gaat het goed, in mijn relatie gebeuren fijne dingen...wat wil ik nog meer? Ik heb mezelf een coach gegund om ook daadwerkelijk stap(jes) te zetten...nee, niet meer graven, dat hoeft niet meer, maar vooruit kijken, constructief en positief. Dat kan nu ook. Nuchter. Spannend soms, oncomfortabel...als er geen drama meer is, wat dan wel?
De zon schijnt, ik hoor vogels fluiten en ik drink niet. Rozengeur en maneschijn? Nee hoor, heus niet...wel keuzes, om te doen wat werkt, om de richting in te wandelen die ik wil. En als het even niet zo soepel loopt, ook daar mee te dealen.
Ik lees hier nog dagelijks. Reageren wat minder en dat is oké. Voor mijzelf voelt dat wel logisch en het is een patroon wat ik bij meerdere waarneem. Dat vind ik overigens wel mooi en ook geruststellend. Dat stoppen en gestopt blijven gaat bij velen volgens een gelijk patroon meen ik te zien. De AA groep heb ik nu verlaten. Het kostte me energie. Ik heb overwogen een andere te zoeken, maar wil het nu even zonder. Me bewust van de uitnodiging die er ligt: 'als het nodig is weet je ons te vinden'.
Inmiddels weet ik hulp te vinden, steeds beter...me uitspreken, voor mezelf zorgen.
Ach, jullie weten het inmiddels, het is het zó waard door te zetten, om van de drank af te blijven. Ook als het niet lukt, als je valt...geef het niet op. Doe het zelluf, maar niet alleen. Er is nooit een reden om te drinken, er zijn er des te meer om het níet te doen...
Keep up the good work.