Hallo. Doodeng.

[Lika]

De spannende periode is definitief aangevangen.

Tot nu toe gaat het best. Alleen: ik vind het minder leuk. Dat mocht ik nooit toegeven, geloof ik. Ik eet het nu leuk?

Interessant. Ik ga mezelf even volgen. Kijken of het zo is....

[Lika]

Piekers, piekers, piekers

Nieuwe taken. Gaat allemaal goed en dan opeens....BAM!! 1 (klein?) ding en ik word misselijk, bang, in paniek. Verlam. Pijn in mijn knieen.

freeze. Letterlijk.

Ik zou bij voorbaat 100 x sorry willen zeggen en dat het dan allemaal goed is. Dan worden ‘ze’ niet boos. 

Maar toen (gisteren) dacht ik dat ik het goed deed. Daarna twijfelde ik. Ik kan kiezen tussen twee oplossingen. Die beide geen oplossingen zijn. Ik kan ook gewoon verder gaan.  Het opschrijven helpt al. 

Toch?

[bumperjim]

Hi @Lika het is nu 3 uur later. Voel je dit nog steeds of hoe lang duurt het meestal?

[kruidenthee67]

Je 'Goed' voelen en boven je enkels afgehakt door een klein iets. Afschuwelijk. Dan lijk je weer terug naar af. Lika, helpt het om 'je verstand ' te gebruiken? Je weet dat het uit proportie is? Helpt het als iemand dat tegen je zegt? Als ik het zeg?

Je doet het goed er vallen geen slachtoffers. En het gaat voorbij. Adem. Accepteer. En je kunt verder.

[Lika]

Nu pas naar huis.

ja, alles helpt me. Ik weet dat het niet om dit ene kleine gaat. Gelukkig kwamen er snel nieuwe ‘echte’ problemen. Die loste ik snel en adequaat op. Die van een ander oplossen is niet zo lastig...

Het is even de nieuwe situatie waarin ik weer ‘groot mens’ speel. (Zo lijkt het soms). En (te) druk.

Ik, Lika, neem me plechtig voor het deze week anders te doen. (En ik word niet boos als dat niet gelijk lukt...;-)

 

[bumperjim]

Als iedereen nou andermans problemen oplost, en omgekeerd ook, wat wordt het leven dan kinderlijk simpel  

[Lika]

Het valt mee en ook weer niet. Ik ben groot in kleine dingen groot maken. Dat gebeurt als ik te veel heb gedaan, moe ben, grenzen overschrijd. Zo ook nu.

Maar ik adem, ik zwem en ik merk verandering op. En het is ook gewoon moeilijk. Ik rouw. In stukjes en beetjes.

[Lika]

Onthouden: ergens is iets in mij veranderd.De basis is steviger. Dat voelt heel erg fijn. 

 

[Lika]

Als de dood dat ik weer in een burnout beland. Ofzo. Ik trek aan de bel. Hopelijk op tijd. Huil ook op mijn werk. Voel me zo te kort schieten. Waarom nou weer ? Of zijn het de hormonen en is het maandag beter? 

Bah, bah, bah, bah, bah, bah. Of toch een kans? Een kans om mezelf niet meer ergens doorheen te duwen. Waarom? Waarom zou ik blijven duwen om iets te moeten kunnen wat ik misschien nietmeer kan? De deadlines, die constante deadlines, in het werk dat ik nu tijdelijk doe zitten ze veel. En ik ben daarin afhankelijk van anderen. 

Ik breng het niet meer op. Eens kijken. Volgende week ga ik even weg. Daarna gelijk een gesprek met baas gepland. Het moeilijkste vind ik altijd als ze vragen hoe ze me kunnen helpen. Geen idee! Nog een paar maanden en dan mag ik mijn eigen werk weer doen. Yes!! Ik hoop dat ik het haal. Toen ik hier ‘ja’tegen zei was mijn vader nog niet ziek en dood. Dat maakt veel uit. Ik voel me wankel. 

Toch wil ik het zien als kans. En proberen een modus te vinden waarin het gaat. 

3 mei 2019 bewerkt door Lika
R

[bumperjim]

Hoe ze je kunnen helpen: bepaalde taken afstoten?

[Lika]

ja, maar wat dan en dan moet ik ze overdragen en en en....

3 mei 2019 bewerkt door Lika

[Woodie]

Probeer de dingen waar je energie van krijgt qua werkzaamheden te blijven doen, de rest kan vast wel door iemand overgenomen worden. Leg de lat niet te hoog voor jezelf! En ik denk dat ze vast wel begrip hebben voor je persoonlijke situatie. Tenminste, dat mag ik hopen! Sterkte Lika 

[Lika]

Leg de lat niet te hoog voor jezelf! 

Die zin komt binnen. Dank.

[kruidenthee67]

Precies...je hoeft het niet te weten. Daarin geholpen worden.

[Lika]

Ja. Dat is het. Ik ben maar begonnen met me uit te spreken. Dat helpt al. Afspraken gepland met bazen. Geeft ook een goed gevoel. En een (voor mij) avontuurlijke vakantie. Om maximaal in het nu te zijn. Goed voor de ontspanning.

dank voor de tips! Het meedenken. Ik ga het gebruiken!

[kruidenthee67]

Goed bezig jij!

Geniet nog!

[Lika]

Zie opeens wat ik altijd doe. Meedoen in de grote mensenwereld. Lika kan alles aan! Stapelen die zakken op haar rug. Ook als ik zeg dat ik het niet trek, zien/horen mensen dat meestal niet. Zij zien iemand die opgeruimd en sterk overkomt. Bij wie al die zakken veilig zijn. Zo fijn! Hoppa nog één.

Ik stapel en stapel en stapel en stapel. Eerst met een ook voor mij zelf ogenschijnlijk gemak en plezier. Tot het teveel wordt. Dat voel ik, maar dan stop ik niet. Alleen die vier zakken nog! Eerst de wereld nog redden.

En dan: BOEM! Val ik om. Kan ik niets meer. Moet gered? En weer opkrabbelen vanuit niets. En weer hetzelfde.

Volgens mij doe ik het ongeveer zo. Ben bij misselijk van dit inzicht. Zo...zo, zo....frustrerend! 

Ben weer bij de B van BOEM! Het gaat nu na de burnout snel om daar weer te komen....

Dacht dat ik veel had veranderd. Heb ik ook. Geen oordeel, Lika. Het geeft niet. Als je anders had gekund...

Tja, het allermoeilijkste vind ik het om precies genoeg zakjes te hebben. Te zeggen: ‘nee, deze is even te veel.’ Of Ik heb zoveel zakjes te dragen, wil je er 2 overnemen? Dan kan ik verder. 

Ik weet niet of het mij ooit gaat lukken dit wat gezonder voor mezelf aan te pakken. Ik zal wel moeten. Maar ik vind het dood en doodeng. Keuzes en verantwoordelijkheid. Brrrrrrr.....

[Bob]

Leren plannen heeft mij in het verleden heel veel rust gebracht. Vooraf je grenzen al bewaken, niet pas als het teveel dreigt te worden.

8 juni 2019 bewerkt door Bob

[Onbekend]

Voor mij blijft het een kwestie van signalen in mijn lijf leren herkennen. Bepaalde signalen die er komen ‘als het al te laat is’ herken ik nu goed. (Angst, depressieve gevoelens, drank, niet tegen onverwachte geluiden kunnen, niet uit mijn veilige omgeving weg willen, noem maar op) Ik ga proberen om de signalen een stadium eerder te gaan herkennen, want ik weet zeker dat die er zijn.... 

veel sterkte!

 

 

[Bilo]

29 minuten geleden zei Lika:

Ik weet niet of het mij ooit gaat lukken dit wat gezonder voor mezelf aan te pakken. Ik zal wel moeten. Maar ik vind het dood en doodeng. Keuzes en verantwoordelijkheid. Brrrrrrr.....

Ik vrees dat je inderdaad wel zal moeten. Je hebt geleerd van het verleden en je wilt niet weer terug vallen. Dus je hebt geen keuze. Omdat iets moeilijk is, maakt het zeker niet onmogelijk. Vraag hulp, accepteer die en ga ervan uit dat je dit moet doen. Gaat vast goed komen. De wil is er dus die weg komt vanzelf. Ga in ieder geval niet dingen van te voren negatief invullen en laat het op je af komen. Men lijdt het meest, van het lijden dat men vreest

[Lika]

Wat je hier beschrijft is geheel waar voor mij. En ik voel me zelfs misselijk van angst ( ? )als ik het lees en het tracht te erkennen. 

Ik verlam vaak vanuit paniek. Denk dat het heel eng is dit gewoon te gaan doen ipv wachten tot de grote mensen zeggen dat ik mag opgeven.

[Lika]

Ik wilde net een toevoeging opschrijven. Dat was eigenlijk in essentie dit. Zodra ik iets niet kan, gaf ik het op. Nooit echt geleerd te leren denk ik. 

[Lika]

Dat mag @GewoonDoen. Het is eigenlijk veel kleiner dan we ervan maken en omdat het zo basaal is, heel groot.

We mogen leren en stap voor stap. Ook als we ongeveer 50 zijn! 

[Lika]

Er flitst een beeld van mezelf naar boven. Binnen in de keuken op tapijttegeld met mijn nieuwe plastic rolschaatsen met vier wielen. Dat ging niet.

Buiten zouden ze vies worden, zou ik me onbeholpen voelen. Ik heb natuurlijk nooit leren rolschaatsen....

[kruidenthee67]

Lieve Lika, wat een ontzettend herkenbaar proces beschrijf je hier.

 

De angst om..........en precies die heeft mij ervan weerhouden 'te doen'.

En juist dat 'doen' is nodig om te leren, om te leven.

 

Het goede nieuws is,  t'is nooit te laat om te leren.

Om te leven.

Nu