bumperjim Geplaatst 29 januari 2019 Rapport Geplaatst 29 januari 2019 20 minuten waakzaam en dan ist weer over hè Lika reageerde hierop 1
kruidenthee67 Geplaatst 30 januari 2019 Rapport Geplaatst 30 januari 2019 Ik noem het 'pauze van mezelf'
Lika Geplaatst 30 januari 2019 Auteur Rapport Geplaatst 30 januari 2019 Klopt als een bus. Combinatie verantwoordelijkheid en onduidelijkheid. Die nekt me. En ja, dan de drang naar onstnapping, zorgeloosheid. Zorgen maken. Ik ben er groot mee geworden. Ik weet dat de zorgen voor ouders niet stoppen voorlopig. Dat is hard. Ik ga ze ook niet beter maken. Ook hard. De vraag of ik genoeg doe?? Au! Maar ik zie mezelf worstelen. Dat is okay. En ik mag pauze ja. Dat is een bewuste actie. Die niet altijd lukt;-)
Lika Geplaatst 30 januari 2019 Auteur Rapport Geplaatst 30 januari 2019 Dank. Voor mij helpt het zo als ik zie dat ik gewoon ook eens een fout mag maken of misschien ook wel dat het soms zo is dat ik wel eens niet mijn best mag doen.
bumperjim Geplaatst 30 januari 2019 Rapport Geplaatst 30 januari 2019 Wauw, dat laatste!! Ik heb zoveel van mn fouten geleerd, ik maak er denk ik nog maar een paar. Wie zei dat hier ook alweer? Ik vind het wel een uitspraak van @Cleo66 Lika reageerde hierop 1
Woodie Geplaatst 30 januari 2019 Rapport Geplaatst 30 januari 2019 Ik heb een gedeelte van je bijdrages gelezen Lika. Inspirerend, herkenbaar en wat heb jij een ontwikkeling doorgemaakt. Lika reageerde hierop 1
Lika Geplaatst 2 februari 2019 Auteur Rapport Geplaatst 2 februari 2019 En gisteren en vandaag... werkverantwoordelijkheid, beslissingen, zieken, dingen overnemen, ouders. Het schiet erin. Zelfverwijt, weten dat ik het slecht heb gedaan, verkeerde beslissingen, angst, paniek, onrust, moeheid. Same old story. Malen, malen, malen. Ik zie het. Weet even niet wat te doen. Maar dat is het juist, hè. Het is even blur. Ok. Als maandag de wereld op mijn werk niet is vergaan door al mijn fouten... dan is het dinsdag daarna en alles weer goed? Mhmmmm, Lika get real. Dit is het gewoon. Hier doorheen. Dat kun je.
Lika Geplaatst 8 februari 2019 Auteur Rapport Geplaatst 8 februari 2019 Week bleef blur... gisteren huilen op het werk. En toen, toen klaarde het op. Gewoon door te zeggen dat ik onzeker ben. Dat het veel is. Of als veel voelt... dat is het meer. Vandaag vader verhuisd. Alleen. Hij en ik. Ik zag er zeer tegenop. Maar het werd een dag om nooit te vergeten. Ik huil nu weer. Mooi en verdrietig tegelijk. Ik heb hem heerlijk veel geknuffeld. We hebben gelachen. Ik hoop maar dat hij kan slapen. Goed gedaan Lika. lady jane en Kohtje reageerden hierop 1 1
kruidenthee67 Geplaatst 8 februari 2019 Rapport Geplaatst 8 februari 2019 'Blur'..dat woord ken ik niet, gebruik ik niet...maar voel wat je bedoelt. Ja soms is het (weer) blur... Goed gedaan Lika
Kohtje Geplaatst 8 februari 2019 Rapport Geplaatst 8 februari 2019 Lika, ik moet je nodig weer eens bijlezen. Toen ik niet met de laatste Sinterklaas maar die daarvoor (eersinteren, zeg maar) een gedicht voor je maakte kon ik, door een beetje je Wie Is Wie door te lezen, nog wel een beetje 'op de hoogte komen' van je reilen en zeilen. Natuurlijk lees ik je nog altijd met grote regelmaat hier, ik zie dat er veel met jou en om je heen gebeurt, maar toch ben ik het overzicht in je levensverhaal een beetje kwijt geraakt. Vraag me niet waarom, ik weet het niet. Niet goed opgelet, niet goed bijgehouden. Maar ja, ik ben gelukkig geen therapeut of één of andere -loog, dus jouw voortgang hangt niet af van mijn samenvatting en/of evaluatie. Toch pakken je berichten van de laatste tijd me weer meer op de een of andere manier maar kan ik je niet meer helemaal volgen. Ik dacht: 'dan ga ik je maar weer even teruglezen.' En toen zag ik dat we al op pagina 66 zitten, hier. Dus ik weet niet of ik ooit weer helemaal bij kom. Ik zal me dan maar behelpen met je af en toe gewoon een like te geven of een kort bemoedigend woordje. Want je bent me te dierbaar om helemaal niks meer te laten blijken. Dag Liefka. Ik zal proberen je te volgen. En ik wens je tot slot nog een heleboel sterkte en kalmte. Aan moed en wijsheid heb je geen gebrek. Lika reageerde hierop 1
IJsvogel Geplaatst 8 februari 2019 Rapport Geplaatst 8 februari 2019 3 uur geleden zei Lika: Week bleef blur... gisteren huilen op het werk. En toen, toen klaarde het op. Gewoon door te zeggen dat ik onzeker ben. Dat het veel is. Of als veel voelt... dat is het meer. Vandaag vader verhuisd. Alleen. Hij en ik. Ik zag er zeer tegenop. Maar het werd een dag om nooit te vergeten. Ik huil nu weer. Mooi en verdrietig tegelijk. Ik heb hem heerlijk veel geknuffeld. We hebben gelachen. Ik hoop maar dat hij kan slapen. Goed gedaan Lika. Wat komt er veel op je af, en wat fijn dat je tevreden terugkijkt. Klein en overzichtelijk gehouden met zijn tweetjes. Goed gedaan Lika !! Lika reageerde hierop 1
Lika Geplaatst 9 februari 2019 Auteur Rapport Geplaatst 9 februari 2019 Dank lieverds. En eindelijk mag de hond mee naar zijn nieuwe huis. Dus ik ga straks gewapend met hond en kind op pad. En weet je @Kohtje ....?
Lika Geplaatst 12 februari 2019 Auteur Rapport Geplaatst 12 februari 2019 En gek. Leek ik vorige week nog in de fuik van ellende te zwemmen. Van het niet aankunnen, instorten, op willen geven en alleen maar HELLUP IK VERDRINK roepen, sinds gisteren is het anders. Voelt het anders. Ik kan het aan. Weer. Gewoon door. Hoe dat nou toch gebeurt...?? Ik adem weer. Fijn.
kruidenthee67 Geplaatst 12 februari 2019 Rapport Geplaatst 12 februari 2019 Da's een rare gewaarwording he? Ik vertrouw mezelf op zulke momenten niet...is het waar dat ik dus niet omval...maar dat het gewoon door kan gaan...dat ik het gewoon kan? Da's niet echt, ik hou mezelf voor de gek...die gedachten...hoe kan het dat ik nu geen stress meer voel...dat de aanknop toch is omgedraaid? Angst dus. Dat later de grote knal tegen m n kop komt....nu 'weet' ik inmiddels dat dat niet hoeft, die grote knal. Is dat het oogsten...van het werken aan mezelf...van het nuchter aangaan? Ik denk het...vertrouwen groeit. En we ademen...adem in en uit....nu. Fijn voor je Lika. Lika reageerde hierop 1
Lika Geplaatst 12 februari 2019 Auteur Rapport Geplaatst 12 februari 2019 Ja. Dat , Thee! Het is niet waar, kan niet... kan toch!!
kruidenthee67 Geplaatst 12 februari 2019 Rapport Geplaatst 12 februari 2019 Ik herken het zó..... Maar vind het soms zo stom om dat dan weer te zeggen....'ik herken wat je beschrijft'....zullen we vriendjes zijn O, dat is ook raar he? Dat ik dat denk... Geniet van dit. Het is fijn. Ja, om in soort van rust je dingen te doen. Ook moeilijke dingen. Beetje terugleunen en tóch doen. Zoiets... Lika reageerde hierop 1
bumperjim Geplaatst 13 februari 2019 Rapport Geplaatst 13 februari 2019 Myep de wereld draait gewoon door ondanks onze zorgen en stress. En schuldgevoelens. En minderwaardigheidsgevoelens. En weet ik wat nog allemaal. Al die gevoelens die komen en gaan en die maar een zeer beperkt nut hebben. En die we dus niet serieuzer moeten nemen dan nodig is. We moeten er niet tot onze nek in zitten in die gevoelens. Lika reageerde hierop 1
Lika Geplaatst 13 februari 2019 Auteur Rapport Geplaatst 13 februari 2019 Ik wil heel graag vriendjes zijn @kruidenthee67 En @bumperjim het gaat door allemaal ja. Ik weet het: komen en gaan. Maar soms word ik bijna verlamd door angst lijkt het. En dan is het moeilijk te geloven. Maar ja. Ik ben er weer. Zo fijn!
Lonster Geplaatst 13 februari 2019 Rapport Geplaatst 13 februari 2019 O dat klinkt fijn Lika. Alsof de lente komt. Lika reageerde hierop 1
Lika Geplaatst 15 februari 2019 Auteur Rapport Geplaatst 15 februari 2019 De lente komt en gaat en komt en gaat. Bang ben ik vaak. Bevangen door paniek regelmatig. Naderend onheil..... Ik heb ‘iemand om mee te praten’ gevraagd op mijn werk. Mijn zorg gedeeld. En ik voel de signalen. Herken ze. Moeilijk om mezelf niet te ‘slaan’ daarvoor. Ik ga veel wandelen dit weekend. Ademen.
lady jane Geplaatst 15 februari 2019 Rapport Geplaatst 15 februari 2019 als Lika komt van Telika dat is de betekenis gift of God wat zou het fijn zijn als je die angsten los kunt laten♥
bumperjim Geplaatst 16 februari 2019 Rapport Geplaatst 16 februari 2019 Op 13-2-2019 om 07:05 zei Lika: Ik wil heel graag vriendjes zijn @kruidenthee67 En @bumperjim het gaat door allemaal ja. Ik weet het: komen en gaan. Maar soms word ik bijna verlamd door angst lijkt het. En dan is het moeilijk te geloven. Maar ja. Ik ben er weer. Zo fijn! “Ik ben er weer, zo fijn” dat is je blauwe lucht achter de wolken van je zorgen. Van binnen ben je van goud, zegt de Boeddha. Of zei iemand, in ieder geval. Zie jezelf over 5 jaar. Dan ben je alweer een stuk verder op weg met je angsten. Dan ben je misschien een of meerdere persoonlijke ervaringen rijker. Trieste, misschien. Sterker geworden. En daardoor misschien iets opgeschoten in het idee dat angsten maar angsten zijn. En dat je misschien zelf je grootste angst bent. Misschien leven we hiervoor, om dat langzaam te ontdekken. En dat dan door te geven. Dit stadium had je nooit bereikt als je was doorgegaan met verdoven
Lika Geplaatst 16 februari 2019 Auteur Rapport Geplaatst 16 februari 2019 Klopt @bumperjim. Dat weet ik. En de grap is dat dezelfde ‘problematiek’ niet weg ging door te verdoven hoor.... even en dan meer verdoving en meer en weer. En ... na ooit vele depressies vanwege hetzelfde gewoon de totale burnout in. Ik ben bang voor de consequenties van fouten. Wil alles uitpluizen ...wat als...., moet ik niet.... etc, etc. En toch maak ik fouten. Hellup! Nu zie ik mezelf. Soms is een arm om mezelf heen nog lastig, maar daar mag ik voor gaan praten. Ik weet het zelf, maar wil een vinger aan mijn pols. Door te praten.
Aanbevolen berichten
Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen
Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten
Account aanmaken
Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!
Registreer een nieuw accountAanmelden
Ben je al lid? Meld je hier aan.
Nu aanmelden