Hallo. Doodeng.

[Sensitief]

Dichtbij jezelf blijven @Lika

Wat neem je waar, wat doet het met je, welk gevoel heb je erbij en welk verzoek kun je doen? 

[Lika]

Welk verzoek kun je doen? Oef...mooi, dat ik nu al dichtklap. Dat is het precies! Ik ga eens even die kant op denken. Thanks!

[Sensitief]

Succes @Lika

[smart]

Soms is er gewoon wat er is...

Open staan. Blijven doen!

[Lika]

Weet niet hoe het kwam, maar opeens hadden we het erover. Man en ik. Ik heb gezegd dat mijn ultieme droom is twee huizen naast elkaar. Lekker mijn eigen stek, keuken, slaapkamer, rommelhok. Hij zei dat ik vriendelijk, zorgzaam ben voor hem en meer niet. Klopt. Ik kan er niets anders van maken. 

Hij vertelde dat hij tegen alles opziet, niets leuk vindt. Dat weet ik. Dat maakt dat ik me moeilijker voel om mijn gevoel (dat er nog maar beperkt is in relationeel opzicht) te uiten. Dat uitgesproken. Voel me een verschrikkelijk mens, maar voel me ook rustig. Hij verdient het dat ik geen doe-alsof-show speel. Dat ik hem meeneem in mijn beweging/gevoel.heb te lang in mijn eentje gemord en verdoofd.  Ik verdien het dat ik mag voelen, me niet hoef te straffen voor wat ik voel. 

En ik kan nu niets beslissen. Ben er niet aan toe. Hij wil geen verandering, behalve wel een leuk leven. Argh.....

ik wou dat alles klaar en af was. Dat we weten hoe het afloopt. Doe ik te lang hierover? Mag dat juist? Van mij mag het. Wat maakt gelukkig (genoeg)? Oef. 

14 mei 2018 bewerkt door Lika

[kruidenthee67]

Poe

Wat in mij opkomt....pijnlijk...maar eerlijkheid is goed. Dat verdien je beiden. Zorgvuldig...geweldloos en respectvol. En dan?...tijd...kmw

[IJsvogel]

Op 10-5-2018 om 15:48 zei Lika:

Ik moet het goede antwoord geven, maar heb heel vaak geen idee. Pas in rust en vaak alleen, komt het gevoel waarbij ik me comfortabel voel boven drijven. 

Dit is zo herkenbaar.  En nu moet ik ook deze gesprekken en dat bepaalt veel voor mijn toekomst en het herstel na burn out en eigenlijk zeg ik alleen maar: ik weet het niet.  Wat wil ik nu, hoe gaat het, kan je al meer uren werken..... Geen idee, gisteren niet, vandaag wel, morgen?? Dat weet ik nog niet.

En dat zegt ook weer een hoop

[IJsvogel]

2 uur geleden zei Lika:

En ik kan nu niets beslissen. Ben er niet aan toe. Hij wil geen verandering, behalve wel een leuk leven. Argh.....

ik wou dat alles klaar en af was. Dat we weten hoe het afloopt. Doe ik te lang hierover? Mag dat juist? Van mij mag het. Wat maakt gelukkig (genoeg)? Oef. 

Bijzonder en heftig dat jullie dit zo besproken hebben, lijkt me. Verder alleen maar liefs en veel sterkte. 

[Lika]

Ik vind het ook doodeng hoor! En ben gewoon nog waar ik altijd was. Maar de behoefte durven uit te spreken, te mogen uitspreken, dat is al zo veel voor mij. Zo eng. En ook om dat te doen zonder boos te zijn ofzo. Ik voel me niet boos.

[Sensitief]

Ach lieve @Lika, wat een lastige situatie. Het klinkt als een broer en zus relatie, i.p.v. een huwelijk. De knoop doorhakken is idd zo moeilijk. Er hangt zoveel vanaf; veiligheid, de juiste beslissing voor de kinderen, financieel enz. Mijn relatie was qua aantrekkingskracht goed maar op communicatie waardeloos, hierdoor was ik ongelukkig. De tip die ik ooit kreeg van de relatietherapeut was de mantra op te zeggen;  ik hoef niet te blijven en ik hoef niet te gaan. Er is dus een moment gekomen dat ik die beslissing wel durfde te nemen en al het andere wat toen door mijn hoofd ging, nu bijzaak is. De veiligheid zit in mezelf en ik verdien het geluk en een ontspannen leven. Jij ook! Zodra jij er klaar voor bent ga je de beslissing maken. Heb vertrouwen

[Lika]

Dat denk ik nu ook maar. Dank je.

En inderdaad. Voor mij voet het als broer en zus, man vindt dat onbegrijpelijk. Ik zou werkelijk niet weten waar ik het vandaan moet halen om dat weer om te buigen. Voelt als totaal onnatuurlijk inmiddels. Goed, ik stond er zelf bij en keek ernaar toen het gebeurde. 

Ik vind het zo jammer dat hij het niet (net als ik) een leuk plan vindt om in twee flats naast of vlakbij elkaar te gaan wonen. Maar hij houdt sowieso niet van verandering en zeker niet van deze.... ik heb er gewoon helemaal zin in. Voelt ook niet zwaar of moeilijk, maar als logisch. ( Als we dat allebei zouden vinden. )

nou ja. Komt tijd, komt raad inderdaad.

15 mei 2018 bewerkt door Lika

[lady jane]

[Sensitief]

Tja en dan blijf je loyaal aan de ander, je voelt je schuldig. Kiezen voor jezelf en dus je geluk ... blijft een lastig proces, maar is wel mogelijk als de tijd rijp is

[smart]

Oh wat zou dat fijn zijn... naast elkaar wonen!
Mijn ex spreekt zich er ook wel eens over uit (nu we na een hele tijd weer op zeer goede voet staan) en we doen dus plotseling weer best veel samen.
Toch zouden we geen van beiden meer onder 1 dak willen. De eigen vrijheid is mij te lief. Hij kan...  het ook niet. Nu dus wel een half uur rijden bij elkaar vandaan; ja broer/zus maar erg dierbaar.

Niet te vergelijken: wij zijn oudjes en hebben geen kids samen. Maar ik zou het je zoo gunnen. Je eigen-ding-leven. Zonder het gezamenlijke weg te gooien.

 

[Lika]

Even vanaf mijn werk melden dat ik domweg gelukkig ben vandaag. Dat ik vanochtend op de fiets ECHT zag dat ik een keuze heb. Altijd. Niet gemakkelijk altijd, maar wel ene keuze. Ben ik eerder heel boos om geworden als iemand dat zei.

Ik zie ook hoe ik in feite voor mijn man ben gaan zorgen en daarmee verantwoordelijkheid voor mezelf heb laten lopen. Ook onze relatie heb laten lopen. En ik kon mezelf vergeven. Ik deed het naar beste kunnen.

ik kan ook gelukkig zijn zonder dat mijn leven perfect is of alles is zoals ik ten diepste zou wensen. Over de dingen die niet goed zitten moet ik me beraden. Wederom: komt tjd komt raad.

 

( ook even hier. Gekopieerd van dagdraad, maar belangrijk inzicht.)

[Lika]

En eng. Dat ook. Dus kleine stapjes. Maar heeft alles te maken met verantwoordelijkheid nemen.

[Lika]

Ik ook. Is alleen niet zo handig....

[kruidenthee67]

17 augustus 2017 nam ik zelfverantwoording. Sinds die tijd nuchter. En vallen er kwartjes op alle vlakken. Ook in relatie. Waardevol. Kleine stapjes...groot resultaat soms. En ja keuze. Klinkt cliché of simpel. Maar die is verbonden aan verantwoording nemen...of misschien wel dragen.

❤

[Lika]

-update-

@NickyLJ80 liet een bel rinkelen gisteren. In de ‘zorg’ schieten en denken dat je er iets mee moet. De gevoelens van de partner bij de partner laten. En wat mijn gevoel dan is. Ik kom er niet uit, behalve dat ik me beklemd voel en niet voel voldoen. Ik wil dat het me lukt vrede in de huidige situatie te vinden. Omdat ik denk dat die goed genoeg is, omdat ik kinderen heb, omdat ik niet durf te zeggen dat ik het liefst alleen wil. Tenminste ik heb het wel gezegd. Dat die behoefte eronder zit. Maar klopt die wel? Is het niet toch stiekem een manier om het buitenland legaal in mijn leven te fietsen? Maar andersom is het buitenland nou niet net de manier om hier uit de huidige situatie te komen? Stiekem? Buitenland en ik zeggen alleen hallo. 

Mijn partner loopt rond met zijn zware rugzak. Werk is ingewikkeld (al heel lang) , niets lijkt helemaal goed, hij is niet tevreden over en met zichzelf. Nu de kinderen groter zijn drukt dat zwaar. Er is geen ‘vlucht’ meer in de verzorging. Wie heeft hem nog nodig?

Er is meer...

Ik zie het en weet dat ik niet kan helpen. Ik kan erover praten, ik kan hem de mogelijkheid aanbieden. In acceptatie en niet vluchten ligt het begin van de oplossing denk ik. Maar ik vrees dat dat niet gaat.  Ik begrijp het ook wel. Wie ben ik? En dan juist ik! 

Ik voel ook dat ik oordeel. Ik ben lekker met mijn pad en ontwikkeling bezig en hij vlucht weer! Bah! Het maakt me boos  dat veroordeel ik weer van mezelf. 

Nou ja. Dus zo.  

Ik weet het niet. Ik zie dat ik misschien al die jaren niet hierover nadenken nodig had omdat ik het niet aankon. Daarvoor gebruikte ik drank en werk. Ik kan mezelf vergeven. Ik deed het beste wat ik toen kon, dacht ik. 

Ik moet erop vertrouwen dat de tijd me zal helpen om te weten en te zien of ik nu tracht te vluchten of gewoon te veranderen wat ik niet kan accepteren. 

[Rosee]

[Lika]

-lesson learned-

Vandaag bij mijn oude ouders. Ik zag hun onmacht. Ook in de omgang met elkaar. Ik zag mijn moeder. Ik vroeg haar even haar ogen dicht te doen zodat ik haar iets kon laten voelen. Het gaat niet. Net ik. Zoals ik was. Ik verander langzaamaan. Durf meer toe te laten.

Ik zag hun strijd om zelfstandig te blijven. Ik zag hun onbegrip van veel zaken, de woede. Want hoe? 

Wat wordt er veel gevraagd van een 85 jarige. Leer maar eens hulp vragen. Leer maar eens met internet omgaan. En hoe... hoe moet je weten wat je wel en niet hoeft te weten? Hoe kun je accepteren en meebewegen nog leren als je niet eens je ogen even kunt sluiten als je dochter dat vraagt?

Opeens kon ik mijn gebruikelijke reactie van boosheid uit onmacht omzetten in begrip. Ongeduld omzetten in geduld. En hun strijd erkennen.

Er kwam ruimte. 

21 mei 2018 bewerkt door Lika

[bumperjim]

Misschien heb je maar een jaartje voorsprong op je partner, of nog minder. Blijf bij jezelf. Ieder zn rugzak  

Boosheid omgezet in begrip, mooi. Mij is het vandaag niet gelukt. Ergernis omgezet in extreme ergernis. Het mezelf veroordelen skip ik nu maar. En door.  

[IJsvogel]

Wat mooi, en verdrietig tegelijk 

[lady jane]

een prachtige les in compassie Lika

[Lika]

@bumperjim ik gooi er binnenkort nog maar een workshop ‘ik en mijn innerlijke criticus’ tegenaan. We kunnen nog niet zo goed samen dansen. Ik kan me niet zo goed laten leiden. Net mijn moeder, zag ik vandaag! En als ik nog een beetje mee leer bewegen met die criticus ben ik vast nog (Haha) veel minder boos. 

let’s dance dus. En David Bowie helpt overal tegen, voor en mee. Rot dat je extreme ergernis ervaarde. Gebeurt mij natuurlijk ook heel vaak. Daarom was ik vandaag zo dankbaar dat ik voor mijn ouders iets anders kon voelen dan die boosheid. 

En verdrietig @IJsvogel? Soms. Ja. Maar in het geval van mijn ouders zie ik ook hoe ze zich een leven lang hebben stand weten te houden. Op hun manier. En ik kan nu echt gaan voelen dat ze dat dus niet zomaar even veranderen. Ook al zie ik hoe het veel makkelijker kan! Ik ga het loslaten en ga naast ze staan. Ga vaker langs en ben er. Voor hun. Meer niet.

@lady jane, ja compassie. Het gebeurde opeens. Ik heb gehuild toen ik thuiskwam. Heel veel ijs gegeten, want er kwam veel mee aan gevoel..... maar ik ben zo blij dat dit nu gebeurde. Ze zijn er nog! En ik ga ze vasthouden tot het eind. En ze hebben alle recht om alles op hun manier te doen, punt.