Hallo. Doodeng.

[Lika]

Ik ook. Is alleen niet zo handig....

[kruidenthee67]

17 augustus 2017 nam ik zelfverantwoording. Sinds die tijd nuchter. En vallen er kwartjes op alle vlakken. Ook in relatie. Waardevol. Kleine stapjes...groot resultaat soms. En ja keuze. Klinkt cliché of simpel. Maar die is verbonden aan verantwoording nemen...of misschien wel dragen.

❤

[Lika]

-update-

@NickyLJ80 liet een bel rinkelen gisteren. In de ‘zorg’ schieten en denken dat je er iets mee moet. De gevoelens van de partner bij de partner laten. En wat mijn gevoel dan is. Ik kom er niet uit, behalve dat ik me beklemd voel en niet voel voldoen. Ik wil dat het me lukt vrede in de huidige situatie te vinden. Omdat ik denk dat die goed genoeg is, omdat ik kinderen heb, omdat ik niet durf te zeggen dat ik het liefst alleen wil. Tenminste ik heb het wel gezegd. Dat die behoefte eronder zit. Maar klopt die wel? Is het niet toch stiekem een manier om het buitenland legaal in mijn leven te fietsen? Maar andersom is het buitenland nou niet net de manier om hier uit de huidige situatie te komen? Stiekem? Buitenland en ik zeggen alleen hallo. 

Mijn partner loopt rond met zijn zware rugzak. Werk is ingewikkeld (al heel lang) , niets lijkt helemaal goed, hij is niet tevreden over en met zichzelf. Nu de kinderen groter zijn drukt dat zwaar. Er is geen ‘vlucht’ meer in de verzorging. Wie heeft hem nog nodig?

Er is meer...

Ik zie het en weet dat ik niet kan helpen. Ik kan erover praten, ik kan hem de mogelijkheid aanbieden. In acceptatie en niet vluchten ligt het begin van de oplossing denk ik. Maar ik vrees dat dat niet gaat.  Ik begrijp het ook wel. Wie ben ik? En dan juist ik! 

Ik voel ook dat ik oordeel. Ik ben lekker met mijn pad en ontwikkeling bezig en hij vlucht weer! Bah! Het maakt me boos  dat veroordeel ik weer van mezelf. 

Nou ja. Dus zo.  

Ik weet het niet. Ik zie dat ik misschien al die jaren niet hierover nadenken nodig had omdat ik het niet aankon. Daarvoor gebruikte ik drank en werk. Ik kan mezelf vergeven. Ik deed het beste wat ik toen kon, dacht ik. 

Ik moet erop vertrouwen dat de tijd me zal helpen om te weten en te zien of ik nu tracht te vluchten of gewoon te veranderen wat ik niet kan accepteren. 

[Rosee]

[Lika]

-lesson learned-

Vandaag bij mijn oude ouders. Ik zag hun onmacht. Ook in de omgang met elkaar. Ik zag mijn moeder. Ik vroeg haar even haar ogen dicht te doen zodat ik haar iets kon laten voelen. Het gaat niet. Net ik. Zoals ik was. Ik verander langzaamaan. Durf meer toe te laten.

Ik zag hun strijd om zelfstandig te blijven. Ik zag hun onbegrip van veel zaken, de woede. Want hoe? 

Wat wordt er veel gevraagd van een 85 jarige. Leer maar eens hulp vragen. Leer maar eens met internet omgaan. En hoe... hoe moet je weten wat je wel en niet hoeft te weten? Hoe kun je accepteren en meebewegen nog leren als je niet eens je ogen even kunt sluiten als je dochter dat vraagt?

Opeens kon ik mijn gebruikelijke reactie van boosheid uit onmacht omzetten in begrip. Ongeduld omzetten in geduld. En hun strijd erkennen.

Er kwam ruimte. 

21 mei 2018 bewerkt door Lika

[bumperjim]

Misschien heb je maar een jaartje voorsprong op je partner, of nog minder. Blijf bij jezelf. Ieder zn rugzak  

Boosheid omgezet in begrip, mooi. Mij is het vandaag niet gelukt. Ergernis omgezet in extreme ergernis. Het mezelf veroordelen skip ik nu maar. En door.  

[IJsvogel]

Wat mooi, en verdrietig tegelijk 

[lady jane]

een prachtige les in compassie Lika

[Lika]

@bumperjim ik gooi er binnenkort nog maar een workshop ‘ik en mijn innerlijke criticus’ tegenaan. We kunnen nog niet zo goed samen dansen. Ik kan me niet zo goed laten leiden. Net mijn moeder, zag ik vandaag! En als ik nog een beetje mee leer bewegen met die criticus ben ik vast nog (Haha) veel minder boos. 

let’s dance dus. En David Bowie helpt overal tegen, voor en mee. Rot dat je extreme ergernis ervaarde. Gebeurt mij natuurlijk ook heel vaak. Daarom was ik vandaag zo dankbaar dat ik voor mijn ouders iets anders kon voelen dan die boosheid. 

En verdrietig @IJsvogel? Soms. Ja. Maar in het geval van mijn ouders zie ik ook hoe ze zich een leven lang hebben stand weten te houden. Op hun manier. En ik kan nu echt gaan voelen dat ze dat dus niet zomaar even veranderen. Ook al zie ik hoe het veel makkelijker kan! Ik ga het loslaten en ga naast ze staan. Ga vaker langs en ben er. Voor hun. Meer niet.

@lady jane, ja compassie. Het gebeurde opeens. Ik heb gehuild toen ik thuiskwam. Heel veel ijs gegeten, want er kwam veel mee aan gevoel..... maar ik ben zo blij dat dit nu gebeurde. Ze zijn er nog! En ik ga ze vasthouden tot het eind. En ze hebben alle recht om alles op hun manier te doen, punt.

 

[Lika]

-update- 

praatsessies ingepland met professional. Heb het gevoel dat ik in cirkeltjes rondga. Of dat er iets heel erg broeit onder de oppervlakte. Zodat ik mij uitspreek over mijn verlangen alleen te gaan wonen stromen er tranen. Zodra ik gevoel heb dat ik contact met buitenland moet verbreken ook. Ze komen gewoon en gaan stromen.

ik wil niet iets onderdrukken (met ijs nu!) van mezelf. Daar word ik ziek van. Heb ik al meegemaakt. Ik wil niet iets voeden wat nergens op slaat. Gewoon laten zijn? 

Och, och, och, wat is het duidelijk waarvoor ik drank gebruikte. Contact maken met en luisteren naar mezelf: geen idee hoe! Iemand moet zeggen dat ik het goed doe. Au! 

[Lika]

En het is eigenlijk nog erger.... iemand moet zeggen wat ik voel!

hmmmmm

[Pytje]

Misschien hetzelfde doen als jij deze week van je moeder vroeg: sluit je ogen en beweeg mee.....Juist nu hoef je even niets. De regie van het hele toneelstuk gaat toch gewoon door...altijd

[kruidenthee67]

De compassie die je hebt ervaren voor je ouders...voor jezelf 

[kruidenthee67]

Mooi gezegd Etty. 

Ik heb daarin een driekwart jaar terug een paar stappen mogen zetten...dat ging om verantwoordelijkheid nemen voor mijzelf. Waardoor ik met compassie naar mijn ouders kon gaan kijken. Kon gaan communiceren...heb dat ervaren als een keerpunt. In de crisissituatie voor hen die een paar maanden later volgde heb ik zoveel kunnen doen wat anders onmogelijk was geweest. Ze letterlijk vastgehouden, me kunnen uitspreken, hen laten spreken....dat was anders echt onmogelijk geweest. Tegelijkertijd ook het besef dat ik niet hun leven kan 'oplossen'. Wat bij hen hoort bij hen laten...maar met compassie ja. Dat was en is heel waardevol. Ja..keerpunt...vanuit mezelf. En ook een soort van onomkeerbaar. En ja, dit was nodig op het pad van zelfacceptatie. Wat gebeurt er een hoop...als je nuchter bent...ik realiseer me steeds meer waar ik toe in staat ben. En dat dat mag. Ja, dat ik dat ook wil! Sorry Lika, moest het ff kwijt  Acceptatie en Compassie...

[Lika]

Ja, het is een ‘oei-ik-groei’ moment. Zeker. En prachtig om ter plekke te ervaren.

Tegelijk deze week weer 6 stappen terug. Oude angsten, onzekerheden duiken op. Boos omdat ik ‘daarnou wel vanaf’ dacht te zijn.

Maar....ik herken ze, kan ze duiden en aankijken nu. Morgen wordt een zware werkdag met dingen waar ik me heel druk om maak. Kern is dat ik bang ben afgewezen te worden. Hoe kun je nou zo dom zijn om te denken dat....! ? En ik heb het net zo naar mijn zin op mijn nieuwe plekje dus wil niet dat ‘ze’ (= de baas= de ouder?) boos zijn.

Tegelijk heb ik me duidelijk kunnen uitspreken tegen mijn man mijn behoefte aan alleen zijn en wonen. Zonder boos, zonder van hem  begrip te eisen. Ook dat is groot realiseer ik me nu. Dat mijn behoefte er ook zonder begrip (= goedkeuring) van de ander mag zijn!

Ach Likaatje, Likaatje, ga maar proberen meis....

En ja Thee. Kunnen we alleen maar helder en nuchter voor elkaar krijgen dit. Hoe zwaar ik het soms ook vind. 

Man zei vandaag: ‘ ik wil bier drinken en in slaap vallen’. Toen realiseerde ik me dat ik dat eigenlijk nooit meer denk. Hoe ingewikkeld en pijnlijk ik het soms ook vind wat zich in mij afspeelt. 

 

[kruidenthee67]

Yeah! 

[Lika]

-update-

Na dagen van me zeer zwaar en ellendig voelen, knapte er gisteren iets terwijl ik bij mijn schoonvader was. Bij hem zitten huilen over mijn relatie. Net daarvoor was man boos over de afstand die hij voelt....Schoonvader zei: ''kun je niet een heel klein beetje toneelspelen?"". Eerst was ik boos. Maar toen...

Misschien geen toneelspelen, maar ik kan wel -denk ik- mijn gevoel een beetje de positieve kant op duwen. Ik ben mijn gegraaf een beetje zat. Het IS belangrijk mijzelf niet weg te stoppen, geen dingen tegen mezelf in te doen. Maar... Ik heb nu eenmaal dit leven en het is een goed leven. Hoe zou het zijn als ik me daar eens compleet aan ga overgeven? Brrrrrrr....eng!!!! Maar: ik ga het een kans geven. Het is de moeite waard. 

Opeens werd de lucht weer helder en verdween mijn rugpijn. Ik verwacht geen trompetgeschal, geen hallelujah, maar een beetje gewoon leven is goed genoeg. Kijken of ik dat kan. Ben heel benieuwd.

Realiseerde me vandaag dat de boosheid die ik vorig jaar nog had, verdwenen is. Dat verongelijkte is weg. Er is de wereld aan gevoelen, daar niet van, maar dat ellendige, rottige wegvretende onbestemde: FOETSIE. 

3 juni 2018 bewerkt door Lika

[Gast]

Fijn Lika 

[kruidenthee67]

O Lika...ingewikkeld of simpel? Ik weet het niet...benieuwd hoe je pad gaat..zonder boosheid fijner...

[Lika]

Ik weet het ook niet. Als het (te) ingewikkeld blijkt, dan heb ik het in ieder geval geprobeerd!

[Lika]

Ik voel ipv tevreden, moe en neerslachtig. Begrijp het niet goed. Denk dat dit gebeurt met mij als ik me onder druk voel staan. Terwijl IK degene ben die mijzelf onder druk zet. Raar, maar waar. 

Ik denk dat ik alcohol ook voornamelijk gebruikte om gevoelens als deze uit de weg te gaan. Daarvoor kreeg ik paniek- en angstaanvallen. En ik rende weg. Toen de alcohol dus. En erdoorheen.

En nu is er een mens dat voelt dat ze moet kiezen/iets moet vinden. Eng!!! 

Maar het mens gaat dat maar even voelen gewoon. Wegrennen kan altijd nog. Zucht.

[Lika]

Ik denk dat er gewoon bij komt kijken dat ik moet leren wat ik nog nooit heb gedaan...

 

Alcohol is stilstand. Nu gaat het beginnen met wat ik eerder liet liggen. 

4 juni 2018 bewerkt door Lika

[kruidenthee67]

Alcohol is je leven op de pauze stand zei een groepslid.

Door nuchter te zijn heb je weer op 'play' gedrukt. Tenminste zo ervaar ik het. Het eerste nuchtere jaar....alles komt de eerste keer nuchter voorbij..daar waar ik het vroeger verzoop. En het 2e jaar komen vast andere dingen weer voor de 1e keer voorbij...dat wat ik vroeger zou willen verzuipen. Het is geen optie. Ik moet ver terug, naar waar het ooit stopte. Dat is een zware, negatieve gedachte. Maakt me verdrietig en neerslachtig. Toch kan ik die gedachte niet negeren. Ze is er. Ik ben er. Probeer de gedachte op waarde te schatten. Kan ik terug? Nee. Ik kan alleen maar nu handelen. Wat kan ik nu doen, of niet doen. Soms ook laten. Wilde dat ik gisteren wat had gelaten. In plaats van me (weer) mee laten slepen in mijn emotie. Met alle kwetsende gevolgen van dien.  Wat ik gelaten heb...is drinken, verdoven. Hoe de situatie ook was, dat is pure winst.  Geen schaamte/schuld...wel kunnen zien dat het anders mag de volgende keer. De draad weer sneller samen oppakken ipv wegzakken in mijn eigen donkere wereld. 

Ja, er doorheen...elke keer weer opnieuw....maar ook op afstand kunnen kijken...leren, keuzes maken. En dat allemaal voor jezelf. Met een beetje compassie. 

[bumperjim]

Ladies 

[Lika]

Ja voor mezelf, maar ook voor mijn gezin. Als ik het voor elkaar krijg me hier weer een beetje happy te voelen (hetgeen nu opeens het geval is...) dan is dat winst voor iedereen. Daar probeer ik mezelf de ruimte voor te geven ( en een klein duwtje). lukt het niet, ok. Maar dat zien we dan.

Want dat is namelijk wel veranderd na het weer op play drukken. Tijdens de pauze zijn er kinderen geboren, heb ik de tijd van mijn man gebruikt en ook zijn zorg genoten. 

De laatste tijd kon ik bijna niet ademen thuis, wilde ik niet thuis zijn. ik probeer nu iets anders te kijken. Ik leg meer de nadruk op wat wel fijn is. Wat je aandacht geeft groeit. Zoiets. Ik weet niet of het gaat lukken, maar ik zou het mezelf en ons gunnen. Dus ik probeer het.

5 juni 2018 bewerkt door Lika