Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Jannigje]

8 uur geleden zei Reacher:

Ik ben hier toch over na blijven denken. Als je op een bepaalde manier in elkaar zit dan kan  het juist makkelijker zijn om genuanceerd te zijn ipv een standpunt in te nemen en een emotie toe te laten. De confrontatie met jezelf uit de weg te gaan.

Mijn mening: Het moment dat jij: Jannigje hier boos om kunt worden, ook al heeft die mevrouw het recht om voor zichzelf te kiezen etc. etc. zónder je daar schuldig over te voelen kan juist voor jou helend zijn. Want boos kunnen worden omdat je voelt dat je recht hebt op meer is (nogmaals mijn mening) voor jou Jannigje, de grootste uitdaging. En je hoeft niets met die boosheid te doen. Behalve misschien op kickboksen gaan.

Met Wat je hier schrijft sla je de spijker behoorlijk op zijn kop. Boos worden is voor mij inderdaad een grote, en misschien wel dé grootste, uitdaging. Ik heb heel lang geen boosheid kunnen voelen, vakkundig verdrongen. Boosheid stond voor mij voor destructie, onherstelbare schade. Ik heb het niet geleerd. Ik was er heel bang voor, en nog wel, maar minder. Wat voor mij lastig blijft is mijzelf goedkeuring geven voor de boosheid die ik voel. Want mag ik boos zijn, heb ik het recht daartoe? Wie ben ik dat......

 Bij jouw eerste zin denk ik meteen aan mijn moeder: je beschrijft haar ten voeten uit! Gék werd ik van het altijd vooral de andere kant zien., van nooit eens boos mogen worden op iemand of iets. Want ja, die andere kant......
Zo voorkom je inderdaad conflicten, dat heb ik ook heel goed geleerd. 

 

[Jannigje]

43 minuten geleden zei Yana:

Bij veel mensen en zeker bij veel vrouwen is het eerder andersom volgens mij. We zijn zó bang om boos te worden (want dan zijn we niet lief) dat we dan maar verdrietig worden en gaan huilen. Ik vind het heel bevrijdend om zo af en toe eens ongenuanceerd boos te zijn. Het geeft ook zo'n lekker levendige, krachtige energie in je lijf terwijl ik van huilen vooral doodmoe word.

Ik reageerde op @Reacher voordat ik jouw bericht las. 
De angst voor boosheid klopt bij mij helemaal, ik werd inderdaad verdrietig, maar veel later ook zelfdestructief. Ik ging de boosheid op mijzelf botvieren vrees ik. 
Durf jij ook ongenuanceerd boos te zijn in gezelschap ? Ik ben nu wel vaker boos van binnen, maar naar buiten toe niet. Openlijke Verontwaardiging is voor mij al heel wat.

Het lijkt me ook heel fijn om die boosheid te kunnen uiten, in het vertrouwen dat je niet relaties daarmee onherstelbaar verwoest.

[Jannigje]

42 minuten geleden zei Yana:

Rot voor je Jannigje, maar die dingen gebeuren. Jij bent wie je bent en soms zullen mensen daar niet mee om kunnen gaan, 't is niet anders. Toch lijkt me dit beter dan maar een beetje sociaal verantwoord gedrag te vertonen uit angst afgewezen te worden, dat is zóóó saai. Blijf jij maar lekker jezelf, je bent hartstikke leuk!

Dank je wel. 

[Yana]

13 minuten geleden zei Jannigje:

Durf jij ook ongenuanceerd boos te zijn in gezelschap ?

Ik mocht als kind ook absoluut niet boos zijn maar heb als tegenreactie wel een heel 'assertieve' periode gehad. Toen werden mensen bang van me, ook niet ideaal . Nu ben ik weer een schatje, maar áls ik kwaad ben dan maakt het me niet uit wie erbij is, ik kan voluit schreeuwen als ik het écht zat ben (dan spreek ik ook opeens vloeiend Frans). Ooit heb ik allerlei therapie-achtige dingen gedaan zoals bio-energetica en andere vormen van lichaamswerk, hypnotherapie, voice dialogue, dynamische meditaties enz. Toen heb ik geleerd om voluit boos te zijn  maar ook om kwetsbaar te zijn.

[Reacher]

Ik wil ook wel zo’n sessie volgen @Yana .

Hoe leren wij -ja, ik ook-  om eens goed boos te kunnen worden? 

[Jannigje]

Dat is mooi zeg, voluit boos én ook kwetsbaar kunnen, durven, mogen zijn. 
Blijkbaar heb jij niet de angst voor onherstelbare schade? Vertrouwen dat het kan en mag, boos worden en dat het daarna weer goed kan komen met de mensen tegen wie je boosheid is gericht? Er vanuit gaande dat het mensen zijn die er toe doen voor jou.

Ik zou het ook wel willen leren, want dat zou mij een hoop innerlijk gedoe besparen, zelfverwijt bijvoorbeeld. 

25 oktober 2020 bewerkt door Jannigje
Foutje

[Lika]

Zo leerzaam voor mij dit te lezen. Dank jullie. Als ik huil, vraagt mijn man vaak "ben je boos?". Soms kan ik er dan bij.

[Lieke7777]

@Jannigje     emoties  reguleren  is niet  makkelijk  als je iets  niet  geleerd hebt  en vooral als je de gevolgen  niet  weet .

Heb er ook last van om te leren voelen  ' en uiten .   Boos worden of echt voor jezelf opkomen  oei die gevolgen  die  er zijn of kunnen zijn .  Ws maak ik het  zelf al groter  dan dat ze kunnen worden .  Ik ben met mijn behandelaar  hier  mee bezig  .. pff ze prikt mij  flink  hierin .  Heb al gezegd  dat  ik echt niet van plan ben eens goed boos te worden maar ze drijft er naartoe  misschien maar er eens  aan overgeven   heb veel boosheid  van vroeger in mij zitten  ..die ik  wegstop maar .. sterkte en soms  zeggen  dingen  meer van een ander dan van jezelf ..

25 oktober 2020 bewerkt door Lieke7777

[Yana]

10 uur geleden zei Reacher:

Hoe leren wij -ja, ik ook-  om eens goed boos te kunnen worden? 

Indertijd leefde Osho (Bhagwan) nog en in die gemeenschap werd bijvoorbeeld iedere ochtend de 'dynamic' gedaan. Een meditatie van een uur met daarin ook tien minuten ruimte om je helemaal te laten gaan: huilen, gillen, jubelen, schoppen, schreeuwen, dansen, wartaal uitslaan... wat maar in je op komt. Dat heb ik heel vaak gedaan en dat hielp. Er zijn nog steeds plekken in NL waar je dat kunt doen (op plekken waar je niemand lastig valt met je herrie en je samen bent met anderen wat ook wel stimulerend werkt). Nu met corona even niet natuurlijk maar verder is het een aanrader. (en nee, je wordt er niet gebrainwashed en hoeft ook je geld niet in te leveren, ik zeg het er maar vast bij )

[Lieke7777]

Ik heb een poos geleden op bureau  jeugdzorg  een flinke  boosheid aanval  gehad  ' wist niet  wat mij overkwam  eigenlijk .  

Heb  op de tafel geslagen/ gegooid ' geroepen  dat ik een time out wilde  .  En ben weggegaan  en heb de deur keihard  achter mij  dicht geslagen  .  Ik dacht  hoe  harder hoe beter ' het interesseerde  me niet  ik kwam echt door iets in een trigger die ik niet kon tegen houden. 

Op  de gang ben ik gaan zitten  vloekend  en wel ' komt er een beveiliger  of alles goed ging ik dus NEE wat denk je zelf met al die kinderlokkers hier zo ..    uiteindelijke  wel tot bedaren terug  gesprek  ingegaan ... ow wat was ik bang voor  consequenties  maar die zijn er niet geweest alleen complimenten  om de time out aan te gaan  en rustig weer terug  te keren  ..

 

 

 

 

25 oktober 2020 bewerkt door Lieke7777

[Yana]

Maar het is volgens mij niet zo dat het leven pas mooi kan worden als je je boosheid durft te uiten en je al je andere issues hebt uitgewerkt. Uiteindelijk doet het er allemaal niet zoveel toe. Hoe we ook in elkaar zitten, we zíj́n al vrij en geluk. Als je geïnteresseerd bent in vingerwijzingen naar die vrijheid dan zijn we tegenwoordig gezegend met internet. Op YouTube is er bijv. Patrick Kicken die allerlei mensen interviewt (waaronder Jan Geurts) maar je kunt ook luisteren naar Eckhart Tolle, Mooji (the invitation), Lisa Cairns, Adhyashanti en honderden anderen... wat een rijkdom 

En waarom zeg ik dit allemaal? Geen idee eigenlijk, ik ben niet uit op discussie ofzo. Waar deze mensen het over hebben is het enige in mijn leven wat me werkelijk blij maakt, daarom vind ik het wel leuk om het een keer te delen.

Deze 'zoektocht' kan beter zonder drank en als de waarheid zich voor je ontvouwt hebben we vast geen behoefte meer aan verdoving.

Het mooiste zou zijn als jij @Jannigje dit leest en daardoor een keer luistert naar een van die verlichte zielen en dat dan in één keer het kwartje valt en je schaterlachend ziet dat dit hele leven één grote kosmische grap is. Ik gun het je van harte.

[Yana]

10 uur geleden zei Jannigje:

Dat is mooi zeg, voluit boos én ook kwetsbaar kunnen, durven, mogen zijn. 
Blijkbaar heb jij niet de angst voor onherstelbare schade? Vertrouwen dat het kan en mag, boos worden en dat het daarna weer goed kan komen met de mensen tegen wie hapje boosheid is gericht?

Goh nou, dat weet ik allemaal niet, daar denk ik niet zo over na geloof ik. Ik ben dan éérst boos en daarna zien we wel weer verder. De laatste keer was tegen een vriend van me en die was duidelijk niet van plan het me te vergeven, toen moest ik alsnog huilen en snotterde ik iets van: "nu hou je niet meer van me en blijf je altijd boos op me en dat vind ik helemaal niet leuuuuuk, sniksnik", en toen kwam het toch weer goed 

Klinkt heel stom als ik het opschrijf 

[Lonster]

Haha Yana, die dingen die je opschrijft komen me allemaal heel bekend voor. Een vriendin van mij is in India geweest in een ashram van Osho (na zijn overlijden) en heeft aan ons, haar vriendenclubje, bij terugkomst ook van dat soort sessies gegeven. Met schudden en ademhaling, en schreeuwen en vloeken mocht je ook. Ik moest er heel erg van lachen. Dat mocht gelukkig ook. Als je wilt leren om je voluit te uiten, is het vooral een kwestie van doen. Experimenteren. Boos worden kan ik ook moeilijk, maar ik kan het tegenwoordig gelukkig wel. Van introvert ben ik veel meer een flapuit geworden. Dat valt aan de ene kant niet in goede aarde, aan de andere kant merk ik dat je mensen aantrekt, als je je uit. Mensen weten dan waar ze aan toe zijn bij jou. Dat voelt op een bepaalde manier veilig. En je nodigt daarmee ook anderen uit om zich vrijuit te uiten. 

Lichaamswerk is erg spannend en eng. Maar als je dat aandurft, laat je de spanning die je in je lijf opbouwt los. Woede slaat vaak naar binnen en vreet je op, als je het niet uit. Het is niet makkelijk om dat aan te gaan, maar het levert wel veel op. En het is zoals Yana ook schrijft een positieve ontdekking. 

Een haptonoom heeft me ook op de goede weg gezet, om meer te voelen en me te uiten.

 

[lady jane]

19 uur geleden zei Yana:

Ik mocht als kind ook absoluut niet boos zijn maar heb als tegenreactie wel een heel 'assertieve' periode gehad. Toen werden mensen bang van me, ook niet ideaal . Nu ben ik weer een schatje, maar áls ik kwaad ben dan maakt het me niet uit wie erbij is, ik kan voluit schreeuwen als ik het écht zat ben (dan spreek ik ook opeens vloeiend Frans). Ooit heb ik allerlei therapie-achtige dingen gedaan zoals bio-energetica en andere vormen van lichaamswerk, hypnotherapie, voice dialogue, dynamische meditaties enz. Toen heb ik geleerd om voluit boos te zijn  maar ook om kwetsbaar te zijn.

Oh wat grappig Yana, wie weet zaten we in dezelfde groepen haha

 

25 oktober 2020 bewerkt door lady jane

[Reacher]

Ik ga als eerste maar eens het strand opzoeken tijdens een storm en daar lopen gillen. Als probeersel. Kan ik me hoogstens schuldig voelen als er een voorbijganger schrikt 
Jij @Jannigje?

[Jannigje]

Ik las ooit over een shouting tree, dat is een boom tegen wie je kunt schreeuwen,   Vloeken,, huilen, wat je maar wilt, hij kan het hebben.
Zoek zo’n boom was het advies.

Ik heb wel gezocht, maar wij leven veel te dicht op elkaar, ik was te bang dat anderen me zouden kunnen horen, dus dan hield ik mijzelf erg in.

wat ik ooit wel heel lekker vond was tijdens een zelfverdedigingscursus leren een plankje door midden te slaan, terwijl je een kreet slaakt. In het begin waren het kreetjes,  maar al vrij snel werden dat heuse kreten. Een kreet slaken en dan een plankje doormidden slaan. Dat gaf wel een sterk gevoel. En het voelde heel bevrijdend.

[Jannigje]

Heel soms schreeuw ik in de auto met de ramen dicht natuurlijk.

[lady jane]

Wij leerden een kuil te graven en alle woede, verdriet en weet ik wat
aan de aarde terug te geven, kuil weer dicht maken zelf natuurlijk.
grappig om te lezen hoe we toch een weg vinden daarin uiteindelijk,
alles beter dan verdrinken daarin blijven hangen.
Ik heb zo vreselijk veel goeds geleerd in mijn jonge jaren, dat ik het
eigenlijk onbegrijpelijk vind dat ik er met die kennis en ervaringen
toch zo lang in drinken ben blijven hangen.
 

[Yvonne]

up ivm spam

 

[Jannigje]

Het lukt me niet om mijn gedachten goed op papier te krijgen. Ik ben te onrustig, ik moet straks ook nog Zoom-zingen en daarvoor nog inzingen. Mijn hoofd staat er niet goed naar

Het gaat erom dat de vriendin die onze vriendschap in de wacht heeft gezet mij via een app heeft laten weten dat ze geen contact meer wil. 
Ik kom erop terug.

[lady jane]

[Lika]

[Reacher]

Ik heb het vorig jaar ook meegemaakt @Jannigje. Één van mijn beste vrienden, ik kende hem al twintig jaar. Plots een hele boze brief. 
Hij wilde per direct geen contact meer. Directe aanleiding was een grapje dat ik maakte. (Sindsdien ben ik wat bang om grappen te maken). En de rest van de brief ging over opgespaarde irritaties. 
Heel wat zaken die ik had kunnen toelichten, die we samen hadden kunnen doorwerken en verwerken. In al die jaren niets van gemerkt, en dat zorgt ervoor dat je je andere vriendschappen  met meer onzekerheid gaat bekijken.

Ik wilde dit eigenlijk niet schrijven want dan gaat het plots over mij (en het roept verdriet op), maar misschien is het goed om te delen. 
Staan we er niet zo alleen in.

[Lonster]

Me too. Een vriendin die voor mij uit het niets de vriendschap opzei via een brief. Ze vond hoe ik in het leven stond niet passen bij hoe zij tegen dingen aankijkt en aanpakt. Dat had ze met allerlei mensen besproken behalve met mij. Ik voelde me beoordeeld en afgewezen. En erg boos. Later hebben we er over gesproken en het leek erop dat we weer samen door een deur konden. Maar dat bleek niet zo te zijn. Haar brief had dat verpest. Het heeft me lang bezig gehouden, heel naar.

Andersom heb ik een vriendin pijn gedaan door de vriendschap op te zeggen. Niet via een app of brief maar in meerdere gesprekken, waarin bleek dat zij totaal niet begreep waarom. En dat was dan ook eigenlijk mijn punt... ze begreep mij niet. Ik vond dat geen goede basis voor een vriendschap. Ook daar heb ik me lang rot over gevoeld. 

Ik heb daar veel met anderen over gesproken, het beëindigen van vriendschappen. Veel mensen kiezen ervoor om afstand van iemand te nemen en de vriendschap stilletjes dood te laten bloeden. Er actief iets mee doen lijkt mij beter. Pijnlijk is het sowieso.

[Jannigje]

Dank jullie wel voor het schrijven @Reacher en @Lonster . Dat het pijn oproept snap ik heel goed. En ja, die dingen houden je lang bezig. 
Ik vind het ook zo akelig dat ze niet eerder iets heeft gezegd, dat had haar en mij een hoop frustratie gescheeld. En mij ook pijn en verdriet en ook boosheid om de manier waarop. Volgens mij was het allemaal helemaal niet nodig geweest als we hadden gepraat. Want blijkbaar lagen haar en mijn verwachtingen nogal uit elkaar?

Het lijkt op het , bijna mijn hele leven lange gedoe, met mijn zus. PPffff

Ik breek me al dagen het hoofd over hoe ik het beste kan reageren. Het is niet zo dat ik mijn eigen woorden niet weet, die heb ik wel redelijk helder.
Maar wat is wijsheid?
En wat wil ik bereiken? 
En wat zijn mijn motieven?

Reageren vanuit een gekwetst ego is niet de juiste manier. Mijn mond houden (opnieuw!) voor de lieve vrede ook niet.
Maar in haar app heeft ze een aantal zinnen van mij gezet waar ze moeite mee had. Dat snap ik wel als je ze zonder context ziet staan. Maar tijdens dat gesprek was dat anders.  Ik wil niet vervallen in welles-nietes en "ja maar toen zei jij dat". Dat gaat over de vorm niet over de inhoud, denk ik.

Ik wil best excuses maken als ik fout ben geweest, maar ik heb geen zin in alle verantwoordelijkheid alleen te nemen. Heb ik altijd gedaan.
"Sorry hoor, ik bedoelde het niet zo"
"Sorry dat ik je boos heb gemaakt"
"Sorry dat ik überhaupt ruimte inneem"
"Natúúrlijk ligt de fout bij mij"
Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Dat wil ik niet meer.
Maar ik merk bij haar geen enkele zelfreflectie, alles wordt bij mij gelegd. Ik wil geen gehakketak, mij niet steeds moeten verdedigen. Maar wat dan wel?

En dan is er nog mijn "zwaarte"
Blijkbaar heeft zij het idee gehad dat zij mij moest redden, allerlei ideeën aangedragen (voor mij ongevraagde adviezen waar ik regelmatig niets mee kon) waar ik dan vervolgens niets mee deed (smoezen voor had volgens haar) volgens haar.. Trekken aan een dood paard zeg maar.
Zij kan mij niet meer helpen zegt ze.
Ik ben daar echt verbijsterd door, ik heb haar nooit gevraagd om me zo te "helpen". Zo was onze vriendschap ook niet, dacht ik.

Ik heb een concept geschreven, durf het niet te versturen, nog niet. 
Wat is ego, wat ben ik, wat mag ik? Welke toon.