Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Jannigje]

Och @Lika, ik kan me je angst zo goed voorstellen. Er zijn inderdaad factoren waar we geen invloed op hebben en dat is soms erg beangstigend, zeker als het niet (zo) goed gaat.

@Cleo66, ja dat bagatelliseren is erg. Ik heb liever dat men niet weet wat te doen of zeggen en dat vervolgens zegt dan dat wegpoetsen. Ooit was er een vriendin die ik vertelde over mijn boulimia. Zij zei toen tegen mij “ik snap er niets van, maar ik geloof je wel”. Dat deed me zo goed! Want natuurlijk snapte ze het niet, ik snapte er zelf ook niets van, maar ze nam me wel serieus.

voor jullie allebei 

[Jannigje]

We hadden vanavond een bijeenkomst van ons koor, Corona proof, dus alles op gepaste afstand en níet zingen, want dat mag nog niet.. Het is nu officieel, alle concerten zijn voor dit jaar geannuleerd. 

Misschien gaan we in groepen zingen. Het bestuur stelt voor om bijvoorbeeld met de mensen met wie je in de rij zit een groep te vormen, want “dan zit je fijn bij je zangmaatjes”.  Leuk idee zou je zeggen.
Maar ik vind het vreselijk, ik ben namelijk vorig jaar zeer tegen mijn zin in een andere rij gezet, wel met een maatje gelukkig. Ik zit nu naast de enige vrouw met wie ik (en velen met mij maar die hielden meestal hun mond) problemen heb en ik voel me absoluut niet prettig in die rij. Er zijn drie fijne rijen en die willen natuurlijk graag bij elkaar blijven. Misschien valt het mee, maar ik kon/kan het vandaag niet hanteren.

Ik zat met al die koorleden maar voelde me zo vreselijk alleen, eenzaam. Ik zag hen maar kon geen verbinding voelen, had ook geen tekst. De Corona afstand kwam nu wel even goed uit.

Terug naar de auto liep iemand met me mee, zij weet dat ik ben verhuisd.
En, vroeg ze, woon je lekker in je nieuwe huisje?
Ik moet nog erg wennen zei ik. 
Wennen? Je woont er toch al een tijdje?
Ja dat klopt.
En je hebt nu toch fijn een huis met een tuin?
Ja, dat klopt.
Hoezo moet je dan nog wennen?
Ja, wat zeg je dan. 

 

 

[bumperjim]

Ja precies.

Veel mensen stellen de vraag pro forma zonder een echt antwoord te willen horen.

Ik selecteer ook de mensen aan wie ik iets persoonlijks vertel. 

[Maja]

@Jannigje: een nieuw huisje en een tuin kan leuk en heerlijk zijn, maar alles draait erom of je jouw huisje je past als een oude jas. Dat is vaak een groeiproces. Waar je deels aan kunt werken en wat je deels overkomt. Zo is mijn ervaring tenminste. 
Ik ben allang gestopt om eerlijk en/of uitgebreid te antwoorden op de zo holle vraag: Hoe gaat het? Terwijl ze de vraag stellen kijken ze al over je schouder wie ze verder zien die ze interessanter vinden of of ze uit alweer verder kunnen. Als je iets anders zegt dan ‘goed hoor’ dan is dat een hinderlijk oponthoud. De meesten hebben geen zin omzichtig te verdiepen in de hobbels die anderen op hun weg tegenkomen. Vluchtig moet het blijven. Uitzonderingen, zoals een hartsvriend(in), daargelaten. Je hierop instellen heeft mij al een hoop teleurstelling gescheeld. 
Klinkt misschien zuur, maar dat is het niet. Ik probeer zoveel mogelijk factoren die mijn welzijn negatief beïnvloeden af te vlakken of uit te schakelen. Dat houdt mij overeind, sterkt mij in mijn (wankele) zelfvertrouwen en helpt mij tegen depressieve gedachten. Ik probeer uit die gitzwarte modderpoel te blijven, natuurlijk ook geholpen door ad medicatie. Ben je nog steeds teleurgesteld over de werking van de bupropion of gloort er een sprankje hoop?

 

[Lika]

Ik ben heel selectief aan wie ik wat vertel. Maar soms gebeurt het precies zoals je beschrijft.

Ik was vandaag in de stad van mijn verleden. Wat je schrijft vandaag, dat gevoel en die situaties; als ik daar loop, voel ik ze vaak weer. Zo eenzaam. Te midden van mensen die lijken te weten wat ze moeten doen en weten hoe. Het gevoel overvalt me daar vaak. 

Ik weet nog hoe het voelt @Jannigje. Daar ben je niet alleen in.

 

[bumperjim]

49 minuten geleden zei Lika:

mensen die lijken te weten wat ze moeten doen en weten hoe.

Ja dat ja, heel precies  

maar als je t van dichtbij bekijkt...

[Jannigje]

Ik doe dat ook meestal, dat sociaal gewenst antwoord, maar zij (of eigenlijk haar man) staat iets dichter bij mij. Gisteravond kon ik nauwelijks mijn tranen bedwingen en ik kreeg “goed hoor” niet voor elkaar. Om toch een antwoord te kunnen geven zei ik dat ik nog erg moet wennen, wat overigens ook zo is. Ik wilde tegen haar niet zeggen dat ik me vreselijk somber en eenzaam voelde. 
Daarna heb ik snel het gesprek op haar gebracht en wel doorgevraagd, toen ging het tenminste niet meer over mij.

Ik heb wel vaker gezegd dat ik de balans moeilijk vind, wat zeg ik wel en wat niet. Mijn buitenkant en binnenkant lopen vaak zo uiteen. Behalve als ik me erg depressief voel, dan zijn we wel dicht bij elkaar. Maar dan is het weer moeilijk om me onder mensen te begeven omdat die dan niet weten dat ik last heb van depressies. 
 

Helaas @Maja, als de pillen zouden werken zou ik me toch beter moeten voelen. Misschien moet ik naar 450 MG, daar heeft de psychiater het wel over gehad, maar dan vrees ik dat mijn darmen echt in de problemen komen. Heb jij daar geen last van?

[Jannigje]

1 uur geleden zei Lika:

Ik ben heel selectief aan wie ik wat vertel. Maar soms gebeurt het precies zoals je beschrijft.

Ik was vandaag in de stad van mijn verleden. Wat je schrijft vandaag, dat gevoel en die situaties; als ik daar loop, voel ik ze vaak weer. Zo eenzaam. Te midden van mensen die lijken te weten wat ze moeten doen en weten hoe. Het gevoel overvalt me daar vaak. 

Ik weet nog hoe het voelt @Jannigje. Daar ben je niet alleen in.

 

Ik zie het voor me en voel het in mijn buik, akelig . Geen goede plek voor jou dus,  hopelijk hoef je daar niet  vaak te zijn. 

[Maja]

41 minuten geleden zei Jannigje:

 

Helaas @Maja, als de pillen zouden werken zou ik me toch beter moeten voelen. Misschien moet ik naar 450 MG, daar heeft de psychiater het wel over gehad, maar dan vrees ik dat mijn darmen echt in de problemen komen. Heb jij daar geen last van?

Nee, geen last van darmen. In het begin wel last van droge mond. Slik je de medicijnen ook in de ochtend ivm mogelijke slapeloosheid als neven uitwerking? En let je op de dosering bij verhoging? Er is alleen ervaring opgedaan met 150 of 300 mg. 

Ik duim weer met je mee!

 

[Jannigje]

@GewoonDoen, Ik heb er wel over nagedacht, maar nog nooit geprobeerd. Ik zal het er opeens met de psychiater over hebben, mogelijk heeft zij er ervaring  mee. Ik weet van iemand die het ook gebruikte tegen de pijn, maar daar zat naast THC dat andere bestanddeel in, ik weet even niet hoe het heet.

Hoe wist jij welke dosering je moest hebben? Via de site die in jouw bericht staat? 
En geen zorg hoor, ik vind het wel fijn dat je erover begint, ik had er zelf niet meer aan gedacht.

[Jannigje]

@Maja, die droge mond had ik ook in het begin, dat is overgegaan. Ik slik het inderdaad ‘s ochtends. 
 

[Jannigje]

Dank voor de informatie.

[Jannigje]

Ik ben van slag. In de namiddag hoorde ik mijn buurvrouw, zij had mij iets te zeggen. Ze heeft last van mij. Wat? Hoe dan? Geluidsoverlast!

Zij gaat vroeg slapen en hoort volgens haar bij mij boven dan geluid. Wat voor geluid? Radio of tv, dat wist ze niet. Maar ik heb boven nooit iets aanstaan. Toch heeft ze last van me. Dan zal het de tv beneden wel zijn volgens haar.
Ik ben al heel voorzichtig, luister buiten als ik bijvoorbeeld muziek aan heb met de deur open om te controleren hoe hard het klinkt. De tv staat niet hard, dus ik snap werkelijk niet waar zij het over heeft.

Ik  voelde me ineen schrompelen, bah. Gelukkig weet ik toevallig dat ze ook problemen heeft met de andere buren, die daar ook niets van snappen, maar toch vind ik het heel vervelend. Ik zou bijna de anonimiteit van de flat terugwillen. Ik probeer een plekje te vinden voor mijzelf hier, temidden van de mensen die hier al woonden en houd (veel) rekening met wat ik doe en wanneer.

Het is nu de kunst voor mij op overeind te blijven, niet nog verder weg te zakken. 
Ik schrompelde meteen, had meteen het gevoel van “Zie je wel, ik ben teveel, ik mag niet”. Maar er is ook iets van “ ben jij nou helemaal betoeterd “” Ik zal mijn plekje moeten claimen, en niet wachten op toestemming van de buren.

Rekening houden met, prima

Aanpassen, oké tot op zekere hoogte.

Onderdanig zijn, niet oké.

 

 

 

[Lika]

Wát een leerschool @Jannigje. Lastig hoor. Misschien kun je haar als oefenmateriaal zien? Als de andere buren hetzelfde ervaren staat het overduidelijk los van jou...

[lady jane]

1 uur geleden zei Jannigje:

ben jij nou helemaal betoeterd “” Ik zal mijn plekje moeten claimen, en niet wachten op toestemming van de buren.

 

1 uur geleden zei Jannigje:

Onderdanig zijn, niet oké.

[Jannigje]

2 uur geleden zei Lika:

Wát een leerschool @Jannigje. Lastig hoor. Misschien kun je haar als oefenmateriaal zien? Als de andere buren hetzelfde ervaren staat het overduidelijk los van jou...

Na de aanvankelijke ineenschrompeling dacht ik dat ook Lika. Ik baal ervan, maar als het moet dan moet het. Ik heb na 42 jaar eindelijk een huis met een tuin waarvan ik hoop te gaan genieten op den duur en nu zou zij mij al in willen perken met onmogelijke eisen? De kunst is nu om haar probleem niet tot het mijne te maken. Die neiging heb ik wel,  M aar nu zal ik daar erg alert op moeten zijn en het niet doen. Mijzelf kennende zal dat een hoop energie kosten, maar dat is dan niet anders.
Als ze blijft klagen kan ik zeggen dat ik last heb van haar roken.  De rook komt mijn huiskamer en slaapkamer binnen. (Dat doe ik natuurlijk niet, het mens moet kunnen roken in haar eigen tuin, jammer dan voor mij.Ik wil me natuurlijk helemaal niet verlagen tot dat niveau. )

Ik kan haar ook aanbieden oordoppen voor haar te kopen. 

[Jannigje]

2 uur geleden zei Jopie:

 

Voor jou, van mij

Twee van mijn favorieten  , ik hou van hun muziek,

Dank je wel,  mooie tekst, mooie melodie. 

[Jannigje]

1 uur geleden zei Cleo66:

Always wear your invisible crown 

Dat vind ik wel een mooie, daar moet ik nog wel flink aan werken, maar ik geloof wel dat ik begrijp wat je bedoelt.

[Jannigje]

Het is wel apart dat iemand als ik die mijn hele leven in een min of meer onderdanige rol heeft gezeten, die altijd bezig was met: doe ik het wel goed, hebben anderen geen last van me,  neem ik niet ten onrechte plek in etc.nu hierin verzeild ben geraakt. Van proberen het iedereen zo goed mogelijk Naar de zin te maken naar iemand die overlast bezorgd.

In de politiek zouden ze kunnen zeggen”ik herken mij niet in deze tenlastelegging “

 

14 september 2020 bewerkt door Jannigje

[Lika]

Zeker apart! Een buitenkans aan oefenmateriaal zou Jan Geurts zeggen. 

Ga je mee met wat een ander van je vindt? Je bent niet wat een ander jou maakt? Je bent meer dan welke rol ook! Als jij weet dat je goed handelt is het goed. Wat naar voor je buurvrouw om steeds zo boos te worden op van alles en nog wat? Wat een lijden voor haar ook!

Etc, etc

[Jannigje]

Ik was bezig een reactie op de dagdraad te schrijven toen de woorden opeens weer uit het toetsenbord vloeiden. Dat hoeft allemaal niet op die draad, dus maar even hier.

@knakker jij zei meen ik dat de deze periode ook wel fijn vindt, ondanks de Corona omdat je (o.a) meer tijd met je gezin doorbrengt. Dat raakt me , ik kan me daar van alles bij voorstellen.
Voor mij geldt dat niet. Mijn leven is enorm veranderd en dat vind ik heel moeilijk. Ik heb juist activiteiten buiten de deur nodig om structuur te hebben en mensen te ontmoeten, het begon weer op gang te komen, maar door de nieuwe maatregelen worden dingen weer teruggedraaid, logisch natuurlijk. Vanavond zouden wij weer een koorrepetitie hebben, voor het eerst in 7 maanden maar dat gaat niet door. 
Ik heb boeken genoeg, kan wel een paar  jaar vooruit, er zijn nog cursussen uit te werken of opnieuw door te nemen. Dat is het allemaal niet,  ik moet naar buiten om dingen te ondernemen en mensen te zien. Het heeft me heel veel moeite gekost om te komen waar ik ben en nu dit.
Sorry, het is niet mijn bedoeling om zielig te doen.  MAar ik maak me echt zorgen om mijzelf en dan heb ik het niet over de Corona, die ook zorgelijk is. 

Over relaties gesproken, gisteren kwamen allerlei meningen langs, de meeste heel  begrijpelijk voor mij. Ik zou zelf ook geen relatie met mij willen hebben denk ik, tenzij ik inderdaad heftig verliefd zou worden. Nu zit ik aan de kant van iemand “ aan wie iets mankeert” en dat valt niet mee. (Ik bedoel dit overigens niet als veroordeling of klacht, maar als constatering van een feit)
Er zijn mensen die een vriendschap met mij hebben verbroken en dat snap ik wel. Mijn harde werken en mijn best doen kunnen niet voldoende zijn. Tegelijkertijd is dat een reden waarom ik huiverig ben om te delen hoe het echt met mij gaat en ben ik in aardig wat situaties de aardige, vrolijke, geïnteresseerde persoon (die ik ook wel ben.). Vaak helpt dat ook wel, maar lang niet altijd en dan wordt het lastig.
Ik ben als de dood dat mensen afhaken. Jij zei als eerder dat het misschien beter is om (meer) te delen, maar ja.....
Ik ben daar nog lang niet uit. 
 

[Lonster]

Heel begrijpelijk, je voorbehoud over wat je wel of niet wilt of kunt delen met een ander. Dat blijft uitproberen. Wil iemand het echt weten? Dan kun je meer vertellen. Wat meer oppervlakkige relaties is ook fijn, maar verbinding met de ander is dan minder hecht. 

Er zitten heel veel mensen aan de kant van iemand aan wie iets mankeert denk ik. Is het zoeken naar verbinding in die hoek dan niet aantrekkelijk voor je? Om mensen te vinden die hetzelfde mankeren?

Voor mensen die alleen wonen (zoals ik ook) zijn de beperkingen die nu weer terugkomen pittig inderdaad. 

 

[Rosee]

Kan me voorstellen dat dat heel lastig is nu Jannigje, door de corona weer gedwongen een aantal stappen terug te doen. Blij dat je het deelt hier. Zou best een kop thee/wandeling met je willen maken. Met meer mensen hier trouwens. Misschien komt het weer eens tot een meeting en kunnen we lekker wandelen ofzo.

[Jannigje]

Vandaag was ik weer op pad als vrijwilliger. Een interessante plek, leuke mensen, aardige gesprekken,  niets mis mee.  Behalve dan de enorme steen in mijn buik en in mijn borst. Het deed fysiek pijn. Ik heb geprobeerd te ontspannen,  mijzelf toegesproken, moed ingesproken, het werkte niet. Ik ben bang merk ik. Bang voor de onredelijkheid ban de buren, ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan. 

Je hebt gelijk @Yvonne, ik moet natuurlijk haar roken niet in de strijd gooien, ik moet helemaal geen strijd aangaan. Maar ik moet ook niet helemaal verkrampen en dat doe ik nu wel. Ik durfde vanmiddag bijna niet naar huis en beweeg als een schim in mijn eigen huis. 
Niet goed! 


 

[Jannigje]

Ik realiseerde me gisteren dat ik goed ben geworden in dat vrijwilligerswerk, ik zeg het niet snel van mijzelf, maar ik keek van een afstandje en zag dat ik veel heb geleerd in de zin van kennis vergaren,  maar ook in de zin van durven zeggen dat ik iets niet weet. Gisteren waren er mensen die veel meer wisten van specifieke onderwerpen dan ik en dat kan ik nu benoemen en dankbaar aanvaarden en zeggen dat ik het leuk vind dat ik van hen kan leren. En dat meen ik ook. Gisteren voelde het niet als tekortschieten, ik hoefde al die dingen ook niet te weten, mijn verhaal was goed genoeg. En de informatie  van een  timmerman was aanvullend en heel welkom. Ik werd er niet onzeker van.

En al die mensen opvangen, met alles wat weer net iets anders liep dan verwacht en gepland, het was geen probleem. ik kan dat wel, ik raakte niet in paniek, kon alles opvangen, . Vandaag ook, we moesten improviseren, maar met een vriendelijk woord en een kopje thee (doet het altijd goed, zeker als mensen dat niet verwachten) kom je ver. Ik val daar niet meer van omver.

En aan de andere kant , tegelijkertijd ben ik dat kleine onzekere, angstige wezen dat niet goed voor haarzelf op kan komen.  Dat oprecht  niet weet hoever een ander mag gaan omdat ik dat nooit heb geleerd. Waar mag ik Ho zeggen, waar mag ‘ik zeggen dit wil ik niet, dit vind ik niet acceptabel. En het dan ook zo zeggen dat het overkomt. Congruent, dus woorden en lichaamstaal die dezelfde boodschap spreken.

En toch zit er ergens ook iets van verontwaardiging, van “ben jij nou helemaal betoeterd”! ,Maar dat is een kwetsbaar stekje nog, dat vergt goede verzorging, goede aarde, genoeg water en aandacht, want het is teer.

Ik kon wel huilen dat ik zo gespannen was dat ik het goede van deze dag met geen mogelijkheid kon voelen. Ik heb het wel geregistreerd, in mijn hoofd. 
maar wat jammer.

Dit gebeurt te vaak

In ieder geval  vanavond geen boze buurman.