Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Rosee]

[Jannigje]

Een dierbare vriendin van mij is vorige week geopereerd, daardoor is veel aandacht naar haar gegaan, met liefde overigens. Zij is echt een vriendin voor mij in alle opzichten. Ik denk dat zij de enige is die mij zonder reserves accepteert. Zij is ook degene met wie ik nu een paar keer op vakantie ben geweest. Zij weet van mijn depressies, van mijn gevecht. Zij laat mij ‘s morgens ook als ze ziet dat het moeizaam gaat. Hooguit de vraag: is het weer moeilijk? Ja, het is weer moeilijk. En dan daarna rustig ontbijten, thee/koffiedrinken en dan kon/kan ik (meestal) wel weer. Daarna kunnen wij het heel gezellig hebben samen. Al het onderliggende hoef ik dan niet meer te benoemen, dat voegt voor mij niets toe. Maar ik kán het zeggen en dat maakt alle verschil van de wereld. 

Toen haar partner stierf kon ik er voor haar zijn, ten tijde van mijn operatie was zij er voor mij (en hóe) en nu kan ik er weer zijn voor haar. Dat is fijn en goed.

Tegelijkertijd bemerk ik dat zij voor mij blijkbaar een rots in de branding is, ik heb altijd het gevoel dat ik een beetje meelift met haar, ja met wat? Haar kracht, haar levensenergie? Ik weet het niet goed.
Zij zei altijd: ik heb het moeilijk, ik ben vreselijk verdrietig, maar ik ben niet depressief . Jij wel, dat is anders.
Nu is zij degene die weinig kan, die pijn heeft, die verzorging (letterlijk) nodig heeft en dat die krijgt ze, van verschillende kanten. O.a. van mij. Natuurlijk, vanzelfsprekend.
Maar ik ben ook van slag en dat is meer dan alleen de bezorgdheid voor naar gezondheid en welzijn. Ik weet heel goed wat ik bedoel en voel, maar ik weet niet goed of ik het in woorden kan vangen zodat het duidelijk is voor jullie. Alsof ik mij voel wankelen omdat zij nu minder stevig is?

Doordat ik veel met haar bezig ben, zijn jullie reacties minder binnen gekomen dan ik dacht. Ik lees de laatste pagina terug en merk dat ik veel reacties nu beter tot me door kan laten dringen. En nogmaals : dank! Want ik kan er ook echt wat mee.

En die ADB knokploeg zie ik helemaal zitten, even in de fantasie, zo nu en dan. We hadden ook ooit zoiets in een therapiegroep, aangedragen door iemand die dat ook ooit daadwerkelijk had geregeld in haar eigen leven. Dat was natuurlijk niet de bedoeling, maar soms konden wij wel even stoom afblazen met de fantasie. Het idee van jullie achter en om me heen met de bokshandschoenen aan indien nodig is wel een fijne gedachte. 

[Lika]

Ik snap je zo goed. Ook dat wankelen...

[lady jane]

slaapwel straks Jannigje

[Yana]

Hé Jannigje, je bent stil hier.

❤️

[nancy]

Jannigje, ik mis je ook 

[Jannigje]

Ja ik was stil, deels omdat ik er niet toe kom om te lezen en te schrijven. Mijn energie is beperkt en ik merk dat als ik aandacht besteed aan het ene (zoals nu mijn geopereerde vriendin) het andere niet meer lukt. Soms las ik even een stukje, maar vaak pas laat en dan ook maar deels. Reageren voelt dan als mosterd na de maaltijd.

Deels ook omdat ik van slag ben door een paar dingen.
Ik wil even een bericht van Jopie citeren om het te verduidelijken.

[Jannigje]

Op 1-10-2020 om 18:31 zei Jopie:

Beter dat ze vroeg afhaken op wat jij echt bent, dan nadat je echt iets hebt opgebouwd, denkt bij iemand te horen, en dat ze dan vluchten toch?

Dit houdt me al heel lang bezig, en natuurlijk heb je gelijk Jopie. Ik heb me een groot deel van mijn leven in allerlei bochten gewrongen  om er toch maar bij te horen en ik was vooral bezig met wat ik dacht dat de ander wilde. Om zo in ieder geval te mogen blijven.
Ik probeer dat nu anders te doen, maar vind dat nogal eng, en ook lastig om daarin een balans te vinden.

Wat jij hierboven schetste, is vorige week toch gebeurd. Een vrouw met wie ik nu een paar jaar bevriend ben en die ik als vriendin beschouwde heeft onze vriendschap “op pauze gezet”, of hoe zeg je dat. Zij is iemand met wie ik het contact anders ben begonnen, op voet van gelijkheid. Met haar deelde ik vrij veel, en zij met mij.
Maar nu wil zij afstand tijdelijk of permanent dat weet ik niet. Want zij kan mijn “zwaarte” er niet bij hebben, zij heeft behoefte aan “licht”.

Ik probeer de hele week al woorden te vinden en dat lukt me niet goed.
Gevoelens buitelen over elkaar heen, schrik, verdriet, boosheid, angst.
Nu heb ik mijzelf laten zien en nu gebeurt het tóch. Zie je wel dat het níet kan! Dat was een van de eerste reacties. 
Maar wat er ook is is het besef dat haar keuze misschien meer zegt over haar dan over mij. (ondertussen hoor ik het thema van Schindlers list op de radio, zo mooi!). 
 

Wat ik nu probeer is zuiver te voelen en denken wat dit betekent voor mij.
@Jopie, Jij had het een keer over mensen die totaal verschillende behoeften kunnen hebben, wat contact dan lastig kan maken. En dat het daarbij niet gaat over goed of fout maar simpelweg over “op verschillende plekken zijn”, even een andere weg gaan, of permanent een andere weg gaan.
Ik probeer nu zonder oordeel te kijken naar mijzelf en naar haar. En misschien kunnen we er samen uit komen en kunnen we nog wel samen oplopen, maar misschien anders, geen idee.

Waar ik wel trots op ben is dat ik overeind ben gebleven, ik kon luisteren en reageren, niet vanuit de aanval maar zeker ook niet vanuit de defensie. Ik heb het niet meteen helemaal op mijzelf betrokken.

Maar ondertussen voelt het knap waardeloos.

 

 

[Jannigje]

Op 1-10-2020 om 18:31 zei Jopie:

Ik zou zó voor je gaan, jannigje. Heb je niets aan in dit kader, en dendert ook keihard heen over wat je schrijft, maar........ onderschat niet wat je bent.  En geeft. 

Het gaat niet over perfectie, het gaat (mij) om waar kunnen maken wat ik aanga. Een relatie is (voor mij) commitment. En onderhand weet ik redelijk wat ik wel en niet kan of wil. 

Ik heb er wel degelijk iets aan , het ontroerde en ontroert me echt. Dank je wel 

Juist die commitment herken ik zo en ik dacht dat ik dat had met die vriendin, maar haar voorwaarden zijn blijkbaar/misschien toch anders dan ik dacht, of misschien beter, ze lijken onderweg nogal veranderd te zijn. en dat doet pijn.

[Reacher]

Mag ik even ongenuanceerd boos worden op die vriendin? Wat een  zeg. 

[Reacher]

Als zij pauze wil dan hoeft ze toch niet te zeggen dat het door jouw ‘zwaarte’ komt? 
Ze kan aangeven dat ze even geen draagkracht heeft.

Of dat jullie het allebei momenteel moeilijk hebben en elkaar nu even niet kunnen helpen. 

En dan spreek je een moment in de toekomst af ( kan over een maand zijn of zelfs over een half jaar) waar je elkaar opzoekt en bespreekt hoe je voortaan verder met elkaar de vriendschap vorm geeft. Die houvast geef je elkaar.

Dit is NIET zoals een liefhebbende persoon in je leven met jou om mag gaan. 

[Reacher]

Het is inderdaad waar dat de behoeftes van twee mensen verschillende richtingen in kunnen gaan, maar als dat bij 1 van tweeen begint te spelen dan benoem je wat die behoefte is en diskwalificeer je die ander niet op grond van jouw behoefte. 
 

Als je behoefte hebt aan licht en luchtigheid dan verwijt je de ander niet dat deze persoon dat op dat ogenblik niet kan geven. 
Die vriendin had zelf op zoek moeten gaan naar licht en luchtigheid! 
Nu maakt ze jouw zwaarte nog een beetje (veel) zwaarder!

[Reacher]

Grrrr. Ik geloof dat er van boosheid een adertje is gesprongen 

[Reacher]

@Jannigje 

En @Jopie trouwens ook 

[lady jane]

misschien is het te makkelijk om boos op die vriendin te worden?
ze heeft Jannigje nu wel op pauze/halt gezet hierdoor, en dat is lullig.
maar is ze daardoor ineens een ander persoon dan de vriendin die J dacht te hebben?
Ik weet het niet.
Ik vind  het een wat new age achtige uitdrukking; ik heb behoefte aan licht en kan jouw zwaarte er niet bij hebben
maar het zegt wel iets over haar, blijkbaar zit zij ook niet goed in haar vel, of komt ze tekort aan evenwicht/gelijkwaardigheid
in jullie relatie Jannigje. Op een ander moment gaat dan misschien wel weer. Ze zou misschien eerlijker geweest kunnen zijn door te zeggen
ik kan er nu niet voor jou zijn zoals jij me nodig hebt?of zoals zij denkt dat jij haar nodig hebt? Dat klinkt inhoudelijk en niet veroordelend.
Maar het zijn maar woorden allemaal. Belangriojk is dat jij het je niet persoonlijk aantrekt, want idd het zegt iets over haar.
Als de vriendschap echt is, kunnen jullie hierop terugkomen. Zo niet dan kun jij je energie misschien beter voor jezelf gebruiken of voor mensen
aan wie je wel vriendschap en respect ontleent.
makkelijk praten hier misschien, maar ik herken van beide partijen wel wat. pijnlijk en verdrietig blijft het. 

[Reacher]

Ik lees niet dat @Jannigje boos is op haar vriendin @lady jane. Dat ben ik. @Jannigje is een stuk genuanceerder en kijkt er zuiverder naar dan ik.

En omdat het mij niet is overkomen is het inderdaad makkelijker om boos te zijn. 

[Reacher]

37 minuten geleden zei lady jane:

misschien is het te makkelijk om boos op die vriendin te worden?
 

Oh dat schrijf je al, sorry  

[Lika]

En ik ben trots op jou. Overeind gebleven en kunnen luisteren en en en.... 

En natuurlijk doet het iets met je, voelt het waardeloos: ja! 

Het zegt iets over haar. Haar voorwaarden nu. 

[Rosee]

[Reacher]

Ik ben hier toch over na blijven denken. Als je op een bepaalde manier in elkaar zit dan kan  het juist makkelijker zijn om genuanceerd te zijn ipv een standpunt in te nemen en een emotie toe te laten. De confrontatie met jezelf uit de weg te gaan.

Mijn mening: Het moment dat jij: Jannigje hier boos om kunt worden, ook al heeft die mevrouw het recht om voor zichzelf te kiezen etc. etc. zónder je daar schuldig over te voelen kan juist voor jou helend zijn. Want boos kunnen worden omdat je voelt dat je recht hebt op meer is (nogmaals mijn mening) voor jou Jannigje, de grootste uitdaging. En je hoeft niets met die boosheid te doen. Behalve misschien op kickboksen gaan.

Niet voor iedereen is boos worden de juiste reactie. En niet voor iedere situatie (in het geval van je gekke buren is genuanceerd zijn veeeeel beter). Voor anderen is verdrietig  zijn datgene dat heelt. 
Waarschijnlijk zijn alle emoties die je doorloopt bij rouw helend. 

 

 

 

 

[Lonster]

Ik heb hier weinig aan toe te voegen. Enkel dat ik het mooi vind dat je deze herkenbare situatie hier beschrijft en ook hoe je met je emoties en op de reacties reageert. 

[Yana]

21 uur geleden zei Jopie:

Boosheid verdringt, is mijn ervaring, de echte onderliggende emotie

Bij veel mensen en zeker bij veel vrouwen is het eerder andersom volgens mij. We zijn zó bang om boos te worden (want dan zijn we niet lief) dat we dan maar verdrietig worden en gaan huilen. Ik vind het heel bevrijdend om zo af en toe eens ongenuanceerd boos te zijn. Het geeft ook zo'n lekker levendige, krachtige energie in je lijf terwijl ik van huilen vooral doodmoe word.

[Yana]

Rot voor je Jannigje, maar die dingen gebeuren. Jij bent wie je bent en soms zullen mensen daar niet mee om kunnen gaan, 't is niet anders. Toch lijkt me dit beter dan maar een beetje sociaal verantwoord gedrag te vertonen uit angst afgewezen te worden, dat is zóóó saai. Blijf jij maar lekker jezelf, je bent hartstikke leuk!

[Jannigje]

@lady jane, ik ken inderdaad haar binnenkant niet

23 uur geleden zei Reacher:

Het is inderdaad waar dat de behoeftes van twee mensen verschillende richtingen in kunnen gaan, maar als dat bij 1 van tweeen begint te spelen dan benoem je wat die behoefte is en diskwalificeer je die ander niet op grond van jouw behoefte. 
 

Als je behoefte hebt aan licht en luchtigheid dan verwijt je de ander niet dat deze persoon dat op dat ogenblik niet kan geven. 
Die vriendin had zelf op zoek moeten gaan naar licht en luchtigheid! 
Nu maakt ze jouw zwaarte nog een beetje (veel) zwaarder!

Dit is waar het voor mij vooral om gaat. Het verwijt dat het na de verhuizing slechter met me ging. In dat verwijt hoor ik dan “schuld”.
Mijn eigen schuld dat ik na de verhuizing tot op zekere hoogte in elkaar zakte, emotioneel en ook wel lichamelijk uitgeput. 
En schuld is voor mij een zeer gevoelig punt. Ik heb me zo vaak geschaamd en schuldig gevoeld voor mijn depressies, ze als een tekortkoming gezien. 

 

[Jannigje]

23 uur geleden zei lady jane:
ik kan er nu niet voor jou zijn zoals jij me nodig hebt?of zoals zij denkt dat jij haar nodig hebt? Dat klinkt inhoudelijk en niet veroordelend.
 

Als ze dit gezegd zou hebben dan had ik dat kunnen begrijpen. Zeker als we het erover hadden kunnen hebben wat wij allebei nodig hebben.