Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Jannigje]

Ik ben verhuisd, dat weten jullie al. Bij mij duurt het langer, wat ik al schreef, mijn ziel gaat te voet. Ik voel me zo vreemd, letterlijk en figuurlijk, alsof ik een rol speel in iemand anders film, alsof ik tijdelijk een rol vervul en straks weer in mijn oude realiteit terugkeer.              Ik verbaas mij en voel me verward. Er is nu geen flat meer waar ik naar terug kan, ook al was ik daar niet gelukkig, het was bekend en vertrouwd. Gisteren heb ik de sleutels ingeleverd en dat was het dan. Geen weg terug, alleen maar een weg vooruit. Onbekend, best griezelig. 
Dit is het dus, ik woon hier nu. Ik wandelde vanmiddag in mijn nieuwe omgeving, het was alsof ik op bezoek was. Ik liep op een pad dat de grens is tussen stad en platteland, de wind door mijn haar, vogelgezang, rust. Aan die rand wilde ik wel wonen, maar dat zou nooit gebeuren. Het is ook niet gebeurd, maar ik kom wel in de buurt. Dat pad is bijna mijn nieuwe achtertuin zogezegd. Ik ben vreemd, voel me vreemd, maar dit is mijn nieuwe realiteit, ik kan het niet bevatten.

En die tuin, wat heerlijk om zo maar buiten te kunnen lopen. Door mijn planten is er toch al een begin van groen. 
Ik kan er nog niet bij.

Ben je blij vroeg iemand. Dat weet ik niet, ik weet niet wat is voel. Maar ik woon hier nu, ik ben niet op bezoek.

[Reacher]

Ontheemd. Tussen twee levens in. Zo lees ik dit tenminste.  Je  schoorvoetende ziel staat voor een nieuwe deur naar een nieuwe veilige plek. 
Maar geen haast, neem je tijd. 

[Jannigje]

Ja zoiets, ontheemd voelt het wel. Ik merk dat ik me in gedachten en gedrag gedraag alsof ik op bezoek ben hier, alsof ik me als gast goed moet gedragen om geen overlast oid te veroorzaken. 
Niet dat ik van de overlast ben, maar opeens dacht ik, hé je woont hier nu, jij mag ook iets willen, verwachten misschien zelfs. 
Maar het hoeft inderdaad niet allemaal vandaag of morgen. 

[Jannigje]

Keuzes:

We hebben altijd een keuze, dat weet ik nu, maar heel lang heeft dat niet zo gevoeld. Voor mij voelde het alsof het leven me overkwam en dat ik daar geen invloed op uit kon oefenen. Dat was een akelig en angstig gevoel.

Niet het gevoel en idee van eigen regie, in ieder geval zo veel mogelijk.

Ik was nooit goed in keuzes, was altijd bang dat ik de verkeerde zou maken en dat ik daar dan voor eeuwig aan vast zat. Ik durfde vaak niet te denken dat de keuze die ik maakte de beste was die ik op dat moment kon maken en dat ik later altijd weer andere keuzes zou kunnen maken, indien nodig. Een eeuwige twijfelaar. Zo heb ik heel lang gedubd over de vraag: blijf ik in de stad of ga ik terug naar het platteland. In mijn hart wil(de) ik het laatste, maar rationeel gezien waren er ook redenen om in de stad te blijven. Ik kon niet beslissen, mede door mijn financiële positie, maar dat zou uiteindelijk niet de doorslag moeten geven. Ik was nog niet uitgedubd .
En toen opeens kwam dit huis voorbij. Ik had niet veel tijd om te beslissen, want na mij 728 anderen (letterlijk).

En ik, de eeuwige twijfelaar heb ja gezegd. Daar ging mijn verhuizing naar het platteland, zomaar het raam uit. Ik koos voor een woning in een wijk die ik nooit zelf zou hebben uitgezocht. In ruim een week tijd heb ik een keuze gemaakt die consekwenties heeft voor de komende ....... jaar. 
Dus totaal geen uitgestippeld plan, maar een min of meer spontane actie, voortgekomen uit “ik moet hier weg, want dit is echt slecht voor mij”. 
En dan nu een huis met een túin, in de stad, aan de rand, vlak bij het groen. 
Een soort combinatie van wensen?

Ik weet het niet en misschien hoeft dat ook niet. Misschien kan ik het laten gebeuren en zien wat er verder op mijn pad komt, zonder de eindeloze oordelen.

 

[Maverick]

Misschien heb je tussen je twijfels door deze keuze wel gemaakt omdat het zo moest zijn, dat jij degene was die van die 728 dit huis moest krijgen. Misschien wel een beetje voorbestemd? Ik vind dat wel een mooie gedachte.

 

 

[Jannigje]

Ja misschien is dat wel zo. Het was opvallend dat het huis vrij kwam op een voor mij belangrijke datum (dat wist ik toen nog niet), ik de officiële toewijzing kreeg op een voor mij lastige datum en daarvan bericht kreeg toen een dierbare vriendin 60 werd. Misschien is dat toeval, misschien is het me toegevallen en moest het zo zijn.

Het was wel zo dat ik nog niet eerder een eengezinswoning met tuin had gezien waarvoor ik nr 1 was. 
Ik voel wel voor die voorbestemming, ik vind dat ook wel een mooie gedachte. De mensen om me heen zien het ook zo, eindelijk het keren van het tij voor mij. 
Dank je @Maverick

 

[Jannigje]

Ik heb mijn zus een adreswijziging gestuurd, op zich niets bijzonders. In dit geval voor mij wel, zij wil namelijk geen contact meer met mij, daar heeft zij haar redenen voor. Die ken ik niet, die wil ze niet met mij bespreken en dat vind ik pijnlijk en moeilijk, maar ik heb me erbij neergelegd. Niet passief maar actief, ik laat het nu bij haar, haar keuze. Al heel lang heb ik (vaak) gedaan wat mijn zus wilde, dat klinkt slachtofferig en zo voelde ik me ook heel lang. Slachtoffer, geen mogelijkheid tot eigen regie, zo voelde het echt.

Nu is dat veranderd, ik weet nu dat ik wél keuzes heb. mijn keuzes van toen doen me soms nog veel verdriet en soms stijgt het schaamrood me nog naar de kaken. Ik kan de geschiedenis niet uitwissen, maar ik kan nu wel andere keuzes maken.

Een van die keuzes is doen wat ik zelf wil tav die adreswijziging. Ik heb geen idee of ze wel of niet wil weten waar ik woon, ik heb geen idee waar zij is, letterlijk en vooral figuurlijk. Ik deed heel veel dingen wel of niet omdat zíj dat wilde, niet om wat ik zelf wel of niet wilde of voelde. En nu wilde ik die adreswijziging sturen, om meerdere redenen denk ik. 
Één is: ik doe het nu wél, lekker puh. Kinderachtig of kinderlijk, ik weet het niet precies. Maar ik had het even nodig om het te durven.

[Jannigje]

Dank je @Cleo66 

[Mootje]

Fijn je weer nu en dan te lezen @Jannigje  

Hoop dat je snel je draai vind in je huisje en ook je spulletjes vind 

[Jannigje]

Een mooie dagdraad vandaag, mindfull,  met aandacht.

Ik kan er niet in mee, ik ben aan het overleven. Al een tijdje, niemand ziet het, want ik laat het niet/ nauwelijks zien, een heel klein beetje bij een paar vriendinnen. Want ik heb een nieuw huis, ik ben er op vooruitgegaan, dus het gaat goed met mij. Net als na mijn scheiding, toen was ik opgelucht, of althans dat hoorde ik te zijn.

Ik was het niet, ik was verdrietig en ongelukkig, net als nu. Maar ik zeg het niet. Maar zo langzamerhand voel ik me als een vulkaan die op uitbarsten staat, alleen ik explodeer niet, ik implodeer. En imploderen betekende of kon betekenen: eten, drinken, roken. O ja, en mijzelf opsluiten, isoleren. 
Dat wilde ik minder gaan doen, mijzelf isoleren. Maar ik doe het weer, in ieder geval even. Ik moet weer op de rails komen.

Voor en na de verhuizing was ik sterk, tot ieders en mijn eigen verbazing. Voor mijn omgeving betekent dit: zie je wel, je “kunt het”.            Het?  Een klus klaren? Ja dat kan ik. Leven? Niet zo goed.

Ik was sterk, ik heb veel gedaan, veel geregeld. En daarbij ben ik gigantisch over mijn grenzen gegaan, dat wist ik, dat kon voor mij ook niet anders, ik wist niet hoe ik het anders moest of kon doen. Ik weet hoe het in dit soort situaties bij mij werkt, ik zet mijzelf volledig in en sluit alle angst, onzekerheid, somberheid op in een kerker ergens diep in mijzelf. Dat kan ik een tijdje volhouden, tot het niet meer gaat of tot een klus geklaard is.  De buitenwereld weet niet of weinig van die kerker. Voor hen was ik “beter” en dat kwam door mijn nieuwe huis.

Maar ik ben zelf degene die is verhuisd, mét mijn depressies, mijn angsten, mijn wanhoop. Die zijn weer uit hun kerker gekomen en wonen hier nu ook. Ze zijn overal, ook in mijn tuin. Ik wil ze niet, maar ze zijn er en ik moet er mee omgaan, dat moet ik al heel lang. 
 Vanmorgen durfde ik weer mijn bed niet uit. Gisteren eigenlijk ook niet maar toen moest ik naar het museum en dan kan ik mijzelf dwingen, omdat men op mij rekent en ik daar een taak heb.

Vandaag zou ik gaan wandelen, spinnen, circuittraining ed. Het is mijn sportwoensdag,  Maar ik ga niet, ik kan nu geen mensen zien. Gisteren vond ik de knop nog wel weer, als die om is merk je niets aan me. Dan zie je de wanhoop en somberheid niet want die laat ik niet zien.

Als Jekell and Hyde , zo gedraag ik mij. Naar buiten toe ben ik mevrouw Jekell, het vriendelijke best opgewekte mens,  van binnen ben ik een soort Mevrouw Hyde (niet het misdadige) wiens gevoel mijlen ver afstaat van haar gedrag.

Mijn buurman heeft net besloten dat hij gaat zegen en schuren en óók zijn muziek wil kunnen horen, ik ben van mijn apropos. Ben meteen de draad kwijt.

Ik schrijf hier omdat ik wel wil delen, wel wil zeggen hoe ik mij voel, even een beetje druk van de ketel wil. 
Mijn eerder berichten heb ik verwijderd omdat ik bang ben dat ik op een negatieve manier aandacht vraag, mij als slachtoffer gedraag. Oud thema.
Nu laat ik het maar staan. 
 

 

[Lika]

Ik lees je @Jannigje

[Jannigje]

3 uur geleden zei Lika:

Ik lees je @Jannigje

Fijn @Lika 

[Jannigje]

3 uur geleden zei Cleo66:

Jee Jannigje , wat kan je goed verwoorden hoe je overlevingstechnieken werken. Je weet dus heel goed wat je doet en hoe het zou moeten , maar het lukt niet om het anders te doen . Is er geen therapie die je hierbij zou kunnen helpen . Ik herken wel wat in wat je schrijft . Mijn masker zit ook vastgeklonken aan mijn hoofd.  Na een leven lang imiteren en camoufleren , had ik geen idee wat ik zelf wil of wens , wie ben ik überhaupt.  Met babystapjes gaat het vooruit sinds ik nuchter ben en met behulp van ambulante begeleiding,  waardoor ik inzicht krijg in mijn gedrag.  Ook het werken aan mijn eigenwaarde is een grote hobbel . 

Zoek gepaste hulp meid,  je hoeft het niet alleen te doen 

Ik behoor tot een groep mensen bij wie therapie werkt, maar bij wie de depressies ed niet overgaan. M.b.v. Therapie bleef ik op de been zeg maar.
Bij de GGZ is therapie gericht op herstel en aangezien ik niet herstel in de zin van beter worden, vinden ze behandelen niet meer zinvol. De therapie is daar dus gestopt. Ik ben nog bij hen ivm medicatie (psychiater), daardoor kan ik niet elders therapie krijgen. (Verzekerings kwestie) Bij een vrijgevestigde therapeut kan ik waarschijnlijk wel terecht , maar dus niet nu.

 

[lady jane]

[Rosee]

Lieve Jannigje, ben blij dat je het hier deelt. En fijn dat het hier kan. Knuffel

[Gryhe]

@Jannigje ik weet niet zo goed wat ik op jouw situatie kan zeggen. Waarom ik toch íets opmerk is om en signaal naar je te uiten dat je er ook mag zijn.

Voor jouw komt de zon ook zodra op. Het wil dat je van het én warmte energie opdoet. De wolken zorgen dat gedoseerd gaat. Wellicht heb je vandaag een goeie dag, probeer naar buiten te gaan en iets moois te ontdekken.

Anyway, blijf schrijven, ik waardeer je draadje enorm. 

[Jannigje]

 

Op 15-7-2020 om 22:51 zei knakker:

 Goed dat jij het hier uit. Misschien ook onder vrienden iets meer gaan doen? Jij lijkt steeds te denken dat je geen aandacht mag vragen en dat je je leed beter voor je kunt houden. Dat mag best. Het lucht jou op, en ik vind het fijn meer over jou te lezen. Ik mag jou wel, denk ik. Kop op hoor.

 

Dank je, ik mag jou ook wel!

Wat ik zo moeilijk vind is een balans vinden. Als ik altijd/meestal zou zeggen hoe ik me voel, ben ik bang dat ik mensen afschrik. Het is niet zo dat ik me zo nu en dan eens zo voel, het is bijna altijd zo. En dat is lastig. Als het tijdelijk is, is het makkelijker om het te zeggen, want het gaat weer over en het is ook makkelijker om te horen want het gaat weer over,  Maar als het blijft dan is het een ander verhaal. Horen dat iemand blij is met zijn of haar leven, dat het hem of haar goed gaat is over het algemeen fijn om te horen. We hoeven ons dan geen zorgen te maken, we hoeven niets te doen, geen raad te geven. Het geeft geen ongemakkelijk gevoel, tenzij je jaloers bent natuurlijk. Het evenwicht wordt niet verstoord. Dit alles er van uitgaande dat we zelf ook goed tot redelijk goed in ons vel zitten.

Maar als het niet goed gaat hebben we het gevoel dat we iets moeten, moeten helpen, raad moeten geven, het lijden verzachten.  En als dat niet kan, kun je je gemakkelijk machteloosheid  voelen of wrevel zelfs, zeker als het lang duurt. Het is naar als het met iemand uit je omgeving niet goed gaat, zeker als die persoon je na staat. (Mijn invulling, mijn woorden)

Het is voor mij de kunst om te zeggen hoe ik me voel op een manier die behapbaar is denk ik.  En op een manier waarmee we samen weer verder kunnen. (Ik mis LARS nog heel vaak, mede omdat hij beschreef dat hij niet meer kon en wilde, ik begreep dat helemaal. En ik wist dat hij dat van mij begreep.  Ik kan nog wel, dus ik ben er nog.)

Ik kende een oudere mevrouw bij wie ik regelmatig op bezoek ging, het viel me elke keer zwaar. Waarom? Niet zozeer omdat ze het altijd moeilijk had maar meer de manier waarop ze dat communiceerde denk ik. Het was zo zwaar, altijd. Het duurde lang voordat we door die zwaarte waren en over andere dingen konden praten. Ik zag er steeds meer tegenop om naar haar toe te gaan.                                            Dat wil ik dus absoluut voorkomen!!!                                                                                                                                                                               Een andere dame was behoorlijk beperkt en had veel pijn door reuma (RA). Zij had het ook moeilijk, maar naar haar ging ik graag en ik deed van alles en nog wat voor haar. Zij had het moeilijk maar was geen slachtoffer denk ik. Misschien zit daar wel het verschil. 
Ik weet denk ik niet goed hoe ik aan kan geven hoe ik mij echt voel, hoe ik daar aandacht voor kan vragen omdat ik bang ben om slachtofferig te zijn en dat wil ik absoluut niet.  Bovendien vind ik het lastig om te zeggen dat ik me bijvoorbeeld vreselijk somber en angstig voel en dan vervolgens over te gaan tot de orde van de dag. Terwijl dat wél is wat ik graag wil. Ik wil het vaak alleen maar kunnen en mógen zeggen!!
Ben jij blij? Fijn voor je.     Ik niet, ik ben bang en somber. En dan door of zo. Want dan kan ik ook wel weer mee in jouw blij-zijn, want ook al kan ik het niet, voel ik het niet, ik wil het wel graag van jou weten.

Dan kan het allebei bestaan, dan wordt het allebei gezien.  (Ik weet precies wat ik hiermee bedoel, maar ik heb geen idee of jullie het begrijpen) 

Adciezen en goede raad helpen bijna nooit, het geeft mij vaak alleen een machteloos gevoel. Luisteren helpt wel. En me soms gewoon meeslepen: Komop Jan, we gaan wandelen of zo.

“Ik lees je Jannigje” was fijn @Lika

 

 

 

 

 

25 juli 2020 bewerkt door Jannigje

[Lika]

Ik lees je @Jannigje en wellicht meer: ik denk het te begrijpen. 

Ik wil dat je weet dat ik het kan handelen om te horen ' bang en somber' en door. Ik kan het aan om te horen dat je geen behoefte hebt aan advies of bevraging als ik daar inschiet. Want dat doen we :ja. Bijna vanzelf.

Wat had ik graag gewild dat ik bang en somber mocht zijn toen ik dat met grote regelmaat was. Gewoon bang en somber bij de rest mogen zijn. Er gewoon welkom mee zijn. 

Je bent welkom. Ik lees je.

Lika

[Lonster]

Goed omschreven, fijn dat je zo uitgebreid je ideeën hierover opschrijft Jannigje. Dat kan ik ook handelen. En de meeste mensen wel, die de moeite nemen om jouw toelichting te lezen.

De mensen die jouw verhaal niet kennen zullen inderdaad inde troostende of adviserende rol schieten, dat gaat zo makkelijk.

[nancy]

Jannigje   ,  even een bloemetje voor jou van mij. 

[Jannigje]

52 minuten geleden zei Lika:

Ik lees je @Jannigje en wellicht meer: ik denk het te begrijpen. 

Ik wil dat je weet dat ik het kan handelen om te horen ' bang en somber' en door. Ik kan het aan om te horen dat je geen behoefte hebt aan advies of bevraging als ik daar inschiet. Want dat doen we :ja. Bijna vanzelf. Ik moet daar zelf ook mee oppassen hoor, want ik heb zelf de neiging ook, al ben ik me er nu veel meer bewust van.

Wat had ik graag gewild dat ik bang en somber mocht zijn toen ik dat met grote regelmaat was. Gewoon bang en somber bij de rest mogen zijn. Er gewoon welkom mee zijn. : Hier schiet ik helemaal vol van, want precies dat is wat ik vaak alleen maar wil.Er “gewoon” bij mogen zijn. Zonder iets te moeten, zonder  uit te moeten leggen of me te verantwoorden.

Je bent welkom. Ik lees je.

Lika

[Jannigje]

50 minuten geleden zei Lonster:

Goed omschreven, fijn dat je zo uitgebreid je ideeën hierover opschrijft Jannigje. Dat kan ik ook handelen. En de meeste mensen wel, die de moeite nemen om jouw toelichting te lezen.

De mensen die jouw verhaal niet kennen zullen inderdaad inde troostende of adviserende rol schieten, dat gaat zo makkelijk.

Wat ik net ook al schreef bij Lika, ik moet er zelf ook op letten. Onze behoefte is ook om te helpen, Het is ook bijna altijd goed bedoeld dat weet ik ook.

Herman Finkers verwoordde het eens heel mooi. Hij had bekend gemaakt dat hij aan een chronische vorm van leukemie leed, nou dat heeft hij geweten. Uit alle hoeken van het land kreeg hij van alles en nog wat opgestuurd, allemaal goedbedoelde goede raad en adviezen, diëten, behandelingen regulier of alternatief, die soms ook lijnrecht tegen elkaar ingingen overigens. Hij heeft toen tijdens een show de mensen bedankt voor hun goede intenties en ze gelijk gevraagd om het niet meer te doen. Hij deed dat zo waardig en met respect en toch heel duidelijk, mooi vond ik dat. Ik heb vaak de juiste woorden niet of ben bang iemand te kwetsen. Want ik vind het best lastig om tegen iemand te zeggen: ik weet dat je het goed bedoelt, maar toch heb ik het liever niet.

[Jannigje]

37 minuten geleden zei nancy:

Jannigje   ,  even een bloemetje voor jou van mij. 

Dank je lieve Nancy.

Ik las in eerste instantie: een bloemetje voor jou én mij. Ja dacht ik, Nancy kan ook wel een bloemetje gebruiken.

Dus:  en  ( mag je zelf kiezen) voor jou.

Gaat het wel met je?

[Yana]

Tjee zeg Jannigje, wat schrijf je dat allemaal helder op. Ik kan me goed voorstellen dat je er gewoon wilt mogen zijn met jouw gevoel en ervaring. Lijkt me zo lastig dat iedereen dan gaat proberen om het goed te maken.

Ik denk dat veel mensen moeite hebben met neerslachtigheid en angst, laat staan met gedachten aan de dood. We zijn zo gewend om alles wat moeilijk lijkt te ontlopen en zeker niet aan de buitenwereld te laten zien, we vinden dat we falen als we niet gelukkig zijn.

Zoals jij het hier schrijft vind ik heel mooi, je vertelt gewoon hoe het voor je is, ik vind dat iets heel anders dan klagen of je gedragen als slachtoffer.

 

[kruidenthee67]