Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Lonster]

1 uur geleden zei Jannigje:

wat laat ík na,

Een hoop rommel.  spreek voor mezelf hè. 

Zo'n vraag gaat al snel over wat anderen van jou vinden. Is dat wel zo belangrijk? Ben je pas geslaagd als er een standbeeld voor je wordt opgericht? 

 

[Lonster]

Open ik mijn mailbox, vind ik in een nieuwsbrief een link naar een podcast over zingeving. Wat een "toeval" weer. Dus die heb ik beluisterd, dankzij jouw verhaal.

Deze goeroe vindt de vraag over wat je bereikt in je leven een nuttige vraag. Deze vraag kan je motiveren om zin aan je leven te geven. Als je zin aan je leven geeft, groei je als mens. Daarmee geef je kwaliteit aan je leven en een boost aan je geluksgevoel. Waar een mens gelukkig van wordt, is groei. Dat is het doel van het leven. Als je dat wegwuift (zoals ik deed) maak je jezelf klein.

Aldus deze goeroe. Het is een inspirerend verhaal (hoewel hier en daar wat opgeklopt, maar ach). Ze haalt de psychiater Victor Frankl aan, een joodse psychiater die door zijn ervaringen binnen concentratiekampen een theorie heeft ontwikkeld en mensen geholpen heeft om hun eigen zingeving te vinden. Hij heeft er ook een boek over geschreven.

Mocht je interesse hebben in de podcast, die is via haar website te beluisteren

https://vilna.nl/podcast-2/?mc_cid=d480260e97&mc_eid=1f17d775ed

 

31 juli 2020 bewerkt door Lonster
nuancering

[bumperjim]

Zingeven is wat anders dan nalaten. Wie laat er iets na. Krijgt Rutte een standbeeld en een straat met zn naam? Pff  Artiesten laten soms iets na. De grote. 

Zingeven kan ieder op zn eigen niveau'tje. Dat kan vandaag al. (Nalaten is voor later). Zingeven of gewoon goed doen. Wat heb ik vandaag voor goeds gedaan. Iemand blij gemaakt misschien. 

[Lonster]

Dat is wat die goeroe ook zegt. Het mag ook breien zijn. Het hoeft niets groots te zijn. Maar wel iets waar je je zelf in ontwikkelt. 

[bumperjim]

Leuk dat je breien zegt. Mijn oma was achterin de 80 toen breide ze nog truien, ik geloof voor Roemenië. Zingeving  

[Jannigje]

4 uur geleden zei Lonster:

Een hoop rommel.  spreek voor mezelf hè. 

Zo'n vraag gaat al snel over wat anderen van jou vinden. Is dat wel zo belangrijk? Ben je pas geslaagd als er een standbeeld voor je wordt opgericht? 

 

Dat standbeeld valt voor mij meer in de categorie “iets bereikt hebben”, dat bedoelde ik niet. Nalaten gaat voor mij meer over iets betekenen voor anderen, er toe doen voor (een)aantal) anderen. Geen eiland zijn.

[Jannigje]

Vanavond reed ik een vriendin naar een ziekenhuis waar zij voor een onderzoek naar toe moest. Ik ken het ziekenhuis, ben er regelmatig zelf of met iemand anders geweest. Ik wist welk onderzoek ze kreeg, maar ik had me niet gerealiseerd op welke afdeling we moesten zijn. Ik had er niet over nagedacht, dacht alleen maar dat wij in dat ziekenhuis moesten zijn, voor haar, verder niet.

Opeens kreeg ik het door toen we het bord vanDe afdeling zagen en we de trap op liepen. Ik schrok ervan.

Drie jaar geleden werd ik in een bed naar diezelfde afdeling gereden omdat er  biopten uit mijn lever moesten worden gehaald, om te achterhalen waar de primaire tumoren zich bevonden e.a.d hand daarvan te bepalen hoelang ik (waarschijnlijk) nog te leven had.

Opeens waren daar weer die herinneringen. Ik was niet voorbereid, dus ze rolden over en door me heen. 
 

[Lika]

Gek om mee te maken @Jannigje. Dat was een idiote, te spannende periode voor je. En daar zat je opeens weer even middenin. 

Gaat het nu?

[Jannigje]

Ja hoor, het gaat wel. 

[Jannigje]

32 minuten geleden zei Jannigje:

Ja hoor, het gaat wel. 

Dit klopt niet, het gaat eigenlijk niet goed.
Nadat ik thuiskwam keek ik bij “wie ie wie” en kwam deze zin tegen bij JosefJ , en dat net vandaag na mijn bezoek aan dat zh: .”En opeens was ik er nog... prognose overleefd, zonder levensdoel”. Op een iets andere manier gold/geldt dit ook voor mij. En dat is heftig

[bumperjim]

[Lika]

@Jannigje ja. 

[Yana]

Wat voor doel zou er kunnen zijn in het leven? Voor mij bestaat er geen doel en dat is goed.

[Jannigje]

@Yana, is het voor jou voldoende dat je er bent?

 

[Jannigje]

Waar het bij mij over ging was dat ik te horen had gekregen dat ik nog hooguit een paar jaar te leven had. Na de aanvankelijke schrik voelde ik ook opluchting. Een paar jaar? Dat red ik wel, dat houd ik wel vol, dat kan ik wel en de laatste fase ga ik goed doen, in ieder geval zo goed mogelijk. Natuurlijk was ik bang , bang voor pijn, bang voor lijden, maar niet om dood te gaan.

En toen had ze zich vergist en was mijn doodvonnis opeens weer van de baan. 
Niks afscheid nemen, doorgaan moet je.
Misschien word ik wel met zo oud als mijn vader en dan moet ik nog heel lang. En dat joeg en jaagt me schrik aan. Want hoe doe ik dat?
Waarschijnlijk is dit voor de meeste mensen onvoorstelbaar en dat is maar goed ook denk ik, maar voor bv Lars was het volkomen herkenbaar. 
Misschien is doel geen goed woord, misschien gaat het over dat men het leven ondanks alles wel oké vind, levensvreugde? Ik weet het niet, weet daar geen woorden voor.

[Rosee]

Lieverd

[Yana]

2 uur geleden zei Jannigje:

@Yana, is het voor jou voldoende dat je er bent?

 

Ja, maar dat is niet altijd zo geweest. Ik weet ook hoe het voelt om aan het leven te lijden.

 

1 uur geleden zei Jannigje:

Misschien word ik wel met zo oud als mijn vader en dan moet ik nog heel lang. En dat joeg en jaagt me schrik aan. Want hoe doe ik dat?
Waarschijnlijk is dit voor de meeste mensen onvoorstelbaar...

Ik kan het me heel goed voorstellen, zeker als je leeft met depressies en angsten. Ik ben inmiddels een blijmoedig type maar ook dan is het leven een enorm gedoe en zal het ook een opluchting zijn om er afscheid van te mogen nemen.

Toen mijn zusje te horen kreeg dat ze ging sterven had ze ook een hele riedel aan dingen waarvan ze opgelucht was dat ze zich dáár gelukkig niet meer mee bezig hoefde te houden (haar wasmachine die vervangen moest worden, gebit dat aan renovatie toe was, aambeien die behandeld moesten worden en zelfs de verzuchting dat dit de laatste keer was dat ze haar uitgroei moet bijverven ).

[Manou]

Helpt mij deze openheid.Bedankt.Zelf ook te dealen met angsten en depressie.Moffel dat meestal weg al is het alleen al omdat mensen er geen raad mee weten.

[Manou]

Mooi ook hoe jij depressie beschrijft en herkenbaar .Bedankt Jannigje.

[lady jane]

Ik heb in de bieb dit boek gereserveerd:

Dwars door het donker : toegeven aan ongelukkig zijn

 

Barnhoorn, Nowelle

 

er waren lovende recenties, maar die kan ik nog niet beamen dus
maar misschien ook de moeite waard om te lezen hier.

[Lonster]

Zin geven aan je leven is niet altijd makkelijk. Vorige pagina hadden we het er ook over. Ik merkte op het yoga-weekend dat ik verbondenheid met anderen ook erg belangrijk vind, en gemist heb in de corona-tijd. In plaats van elkaar steunen bemerkte ik veel afstand en angst.

[Jannigje]

Op 7-8-2020 om 15:08 zei Yana:

Toen mijn zusje te horen kreeg dat ze ging sterven had ze ook een hele riedel aan dingen waarvan ze opgelucht was dat ze zich dáár gelukkig niet meer mee bezig hoefde te houden (haar wasmachine die vervangen moest worden, gebit dat aan renovatie toe was, aambeien die behandeld moesten worden en zelfs de verzuchting dat dit de laatste keer was dat ze haar uitgroei moet bijverven ).

Ik dacht meer aan: gelukkig word ik niet dement, krijg ik geen (andere) enge ziektes meer en hoef ik niet meer na te denken over wat te doen als ik niet meer verder kan.
De oogbehandeling die ik zou ondergaan heb ik afgezegd, want dat was niet meer nodig. 
Ik kan me geen praktische dingen herinneren.

Bijzonder dat jij na “lijden aan het leven” ondanks alles jezelf nu een blijmoedig mens noemt/ kunt noemen.

[Jannigje]

7 uur geleden zei lady jane:

Ik heb in de bieb dit boek gereserveerd:

Dwars door het donker : toegeven aan ongelukkig zijn

 

Barnhoorn, Nowelle

 

er waren lovende recenties, maar die kan ik nog niet beamen dus
maar misschien ook de moeite waard om te lezen hier.

Het voorwoord ziet er wel belovend uit. Alleen steiger  ik meteen als ik lees dat ze opeens het licht zag. Daarna las ik wel dat het muntje dan wel gevallen was maar dat het leven daarmee niet meteen veranderd was. Dat maakt haar weer een stuk geloofwaardiger.

Wil je me laten weten wat je ervan vindt? Ik wacht even met bestellen, ik kan op het moment niet goed zelfhulpboeken verdragen.  

[Jannigje]

Op 7-8-2020 om 16:17 zei Manou:

Helpt mij deze openheid.Bedankt.Zelf ook te dealen met angsten en depressie.Moffel dat meestal weg al is het alleen al omdat mensen er geen raad mee weten.

Het helpt mij om erover te schrijven, fijn dat jij er ook iets aan hebt.
Het blijft lastig hè? Het is ook niet eenvoudig voor de omgeving, maar voor ons ook niet. Het wegmoffelen om anderen te sparen ken ik maar al te goed, dat is vaak ook de reden dat ik hier niet schrijf als ik me echt heel somber of radeloos voel. 
Weet jij waar jij behoefte aan hebt? Een luisterend oor? Advies, of juist niet?

[Jannigje]

3 uur geleden zei Lonster:

Zin geven aan je leven is niet altijd makkelijk. Vorige pagina hadden we het er ook over. Ik merkte op het yoga-weekend dat ik verbondenheid met anderen ook erg belangrijk vind, en gemist heb in de corona-tijd. In plaats van elkaar steunen bemerkte ik veel afstand en angst.

Verbinding kunnen voelen is denk ik één van de belangrijkste dingen in het leven. Alle materiële zaken kunnen daar niet tegenop.

Juist dát mis ik heel vaak en dat ligt niet aan de ander. Er zijn echt mensen die de verbinding met mij wel  willen, wel voelen , alleen ik kan het vaak niet. Het is dan alsof ik niet bij de ander kan komen. Er is A.h.w. een zichtbare verbinding, ik zie het, maar ik voel het niet. Alsof er een glazen wand tussen ons inzit waar ik wel doorheen kan kijken maar die mijn gevoelens blokkeert.