Een leven vol alcohol

[knakker]

Wel, dan zal dit mijn nummer 1000 zijn. Overigens heb ik in een vorig leven (2018-2022j al veel meer geschreven, dus het getal is niet helemaal accuraat.

Maar over dat badwater. Ik heb mij daar als melancholische tobber altijd in thuisgevoeld. Ik zei altijd: ‘Je moet er toch niet aan denken dat je een opgeruimd en levensblij karakter zou hebben. Daar zou ik doodongelukkig van worden’. Maar ik heb meerdere malen ervaren dat naarmate de drank uit mijn systeem is ik wel degelijk - en zeer tot mijn verrassing - een tamelijk ongecompliceerd en positief karakter blijk te ontwikkelen. Vroeger keek ik eigenlijk ook wel op tegen het type getroebleerde dichter, wanhopig drinkend bij het keukenlicht enzo, en was de weltschmerz en wehmut altijd dichtbij. Maar verdomd, ik geloof intussen echt dat de alcohol als een duistere brandstof voor dat moeizame levensgevoel heeft gefunctioneerd. Nu luister ik bijvoorbeeld wel eens naar ABBA, ik bedoel maar, muziek die ik vroeger als oppervlakkige rotzooi verfoeide. Niet alles ligt verankerd in de genen of in het noodlot bedoel ik.

Evenmin bedoel ik dat je geforceerd naar positiviteit moet gaanstreven, want dat is gelul en werkt hooguit averechts. Maar je moet er ook niet gek van opkijken dat een en ander in het leven best mee blijkt te vallen nadat je eenmaal duurzaam die kartonnen doos der verslaving van je kop hebt weten te zetten en je weer eens rustig om je heen kunt kijken.

8 uur geleden bewerkt door knakker

[Mormel]

@knakker: dat romantische beeld van de drinkende of drugsverslaafde kunstenaar of buitenbeentje, mag dan cliché zijn, elk cliché heeft een grond van waarheid onder zich. Er is ergens een reden waarom mensen die zich niet echt conform de maatschappelijke norm gedragen verdwalen in de wereld van geestverruimende middelen. 
Dat wil niet zeggen dat ik het verheerlijk, noch dat ik dat als noodlot zie. 
Eigenlijk verfoei ik dat romantische beeld van de artiest die een liederlijk leven leidt en waarbij de kunstzinnige uitspattingen spontaan komen, want voor mij is creatief werk meer een ambacht waar je vele duizenden uren insteekt om tot een resultaat te komen. Contradictie hierbij is voor mij wel dat je vele duizenden uren in een vaardigheid kunt steken, maar je net dat drupje waanzin/talent/aanleg moet hebben om je werk op te tillen. 

Daar dit mijn draadje is, ga ik even heel openhartig zijn. Ik kom uit een familie waarbij langs mijn vaderskant elke man dronk maar naast hun baan waren ze ook allemaal bezig met tekenen, schilderen, het creatieve zeg maar; langs mijn moeders kant zitten er veel mentale problemen, zijzelf chronisch depressief, een zus met schizofrenie, andere zus bipolair. Zelf ben ik dan een smeltkroes van beide waarbij ik enerzijds mentale problemen heb en anderzijds de drang naar alcohol en de aanleg voor het creatieve. Misschien dat dit ooit moest gebeuren om te leiden naar een resultaat, maar dan ben je meer bezig met het noodlot.
Op dit moment weet ik niet meer wat ik van mijn leven moet maken. De laatste maanden probeer ik erg om aan de verslaving te werken, zelfs al lijken mijn hervallen dit tegen te spreken. Ondertussen blijf ik ook verder schrijven en waar ik in het verleden her en der verhalen publiceerde ben ik momenteel ook echt in overleg met een boek. Daarnaast probeer ik mij in te zetten voor de samenleving door mijn vrijwilligerswerk en nu terug een betaalde baan op te pakken. En eigenlijk weet ik het niet. Eigenlijk weet ik niet of ik dit leven nog wel wil voortzetten als het zou betekenen dat ik terug voltijds in de samenleving moet meedraaien. Terwijl ik enerzijds de eerste ben om mensen te helpen wanneer ze daar nood aan hebben, ben ik anderzijds ook een persoon die niets dan afkeer voelt voor burgers die zich slechts als consument gedragen. 
Enfin, verward dus.