Even voorstellen Myle

[xenia]

Ik ben het wel met Lika eens. Het kost tijd. En een rotgevoel uitzitten is heel moeilijk, ik zit in dat schuitje momenteel.. dat is uiteindelijk de reden waarom we naar de drank grijpen. De eerste dagen zijn een soort kick maar daarna komt wel de confrontatie waar je eerder voor wegliep. Maar het is te doen, en de beloning in de ochtend is het zo waard! Succes vandaag lieve Myle! 

[Myle]

6 uur geleden zei Lika:

Hoe meer je 'duwt tegen een gevoel hoe harder het wordt.

Een soort van: Als je niet mag denken aan een bepaald iets, zeg bijvoorbeeld een roze olifant, ga je er juist aan denken. Kwam even bij me op toen ik die zin las. 

Het is de tijd uitzitten, het gaat hopelijk steeds beter en met meer vertrouwen in mezelf.

@Pelle2 Inderdaad genieten van alledaagse dingen, zonder verwachting dat het meteen beter gaat voelen allemaal. Soms is het even rot. Alcohol is ook rot, al is de tijdelijke roes hetgeen zo moeilijk is om tegen te vechten. Maar het is de verwachting ervan ja. Het levert uiteindelijk alleen ellende op.

@xenia Die eerste dagen voelen bij mij ook als een kick en dan vervaagt langzaam dat goede gevoel, heb ik het idee dat ik het toch niet voor altijd kan volhouden. Een beetje in alles of niks denken. En dan ga ik voor de bijl. Maar het fris en helder kunnen denken en (deels) beter slapen en uitgeruster wakker worden wegen zeker op tegen de nadelen van het mezelf knock out zuipen. Het blijft 's nachts moeilijk en vaak slapeloos maar ik hoef de dag niet steeds te beginnen alsof ik opsta uit een coma.

 

[Myle]

waarom

Tegen iedereen die huilt 
zou ik willen zeggen 
dat je vandaag ook even 
naast je neer mag leggen.

Tranen kunnen vallen, 
maar ook groeien tot 
de kracht om op te staan 
en te vechten voor je lot. 

Je kunt denken aan toen 
en twijfelen aan vandaag, 
stil blijven staan en nooit 
verder komen dan de vraag 

‘waarom’ 

Maar richt je liever op morgen 
en blijf in al je kracht 
net even langer dan de rest 
lopen tot je stiekem lacht. 

Je hoeft niet alles 
gelijk perfect te hebben. 
Maar weet dat eens 
verdriet en pijn wegebben.

---- 

Dit schreef ik ooit op een krijtbord van een separeer. 

[Lika]

[Lika]

connection versus addiction

Ha @Myle opgezocht voor je. Hier zit die Tedtalk in.

Je brein kan een nieuwe weg aanleren. (neuroplasticiteit). Het is nooit te laat. 

[Myle]

@Lika Bedankt voor de link. Ik ga het zeker bekijken.

@Cleo66 Ja het gaat bij mij eigenlijk alleen 's avonds of snachts mis. Maar die drank haal ik overdag in huis. Soms met de wetenschap dat ik het 'nodig ga hebben' , vaak ook met het idee -dan kan ik er altijd nog naar grijpen als...-. (En ja, als het in huis is dan is het eigenlijk al verloren)

Ik heb het met mijn behandelaars gehad over refusal maar dat willen ze me niet voorschrijven. Ik zou geen "echte" alcoholist zijn omdat ik drink om herbelevingen en dissociatie te voorkomen. Ik voel me hierin nogal een beetje tekortgedaan, alsof ik geen echt probleem heb.

Er wordt letterlijk door verpleegkundigen tegen me gezegd dat een alcoholist de hele dag door zou drinken. Dit is niet zo. Dat weet ik, maar zij blijkbaar niet echt.

Mijn psycholoog neemt me hierin wel iets meer serieus heb ik het idee. Maar ik heb nog maar 2 gesprekken met haar gehad. Toch denk ik dat ik bij haar een ingang moet proberen te vinden. Dit terugvallen geeft namelijk echt geen positieve energie.

Trouwens, de nachtdienst gaat me niet 'controleren'. Daar ben ik volgens hen te eigenwijs voor en ik zou toch wel doen wat ik wil. Ergens zou ik een stukje controle wel op prijs stellen. In elk geval het idee dat ik word gehoord en zo voelt het niet. Ik heb gisternacht nog de nachtdienst gebeld en ik heb gezegd dat ik had gedronken en hoeveel. Vandaag was de ochtenddienst totaal niet op de hoogte. 

Ik voel me een beetje alleen hierin. Alsof ik mezelf moet bewijzen zelfs. Moet ik dan met mijn dronken harses hier over het terrein gaan zwalken of zoiets? Ik doe dat niet en ik wil dat niet. Ik probeer gewoon hulp te vragen maar dat gaat dus niet helemaal van harte.

[Lika]

Ik denk eigenlijk dat het niet zo relevant is of je drinkt om herbelevingen en dissociatie te voorkomen. Je drinkt te veel alcohol en dat wil je niet. Je doet het toch. Dus probleem met alcohol.

Iedereen heeft een reden. Een reden om 'weg te willen van'. 

Het trauma dat je hebt kan zeker zo groot zijn dat stoppen met drinken enger is misschien? Het leven zonder (nog) moeilijker? 

Maar het lijkt me dat je daaraan, om dat te verbeteren, te vertrouwen en te steunen op je eigen kracht, geen alcohol kunt gebruiken. 

Ik ben geen deskundige. Ik vertel maar wat ik denk. Houd vol!

 

[Myle]

Thanks @Lika. Het is inderdaad het probleem met alcohol. Wat er daarnaast speelt vind ik zelf niet zo belangrijk momenteel. Want ik denk dat alle heling en voorwaartse stappen enkel kunnen gebeuren als ik niet meer drink. Dat is misschien stap 1 van de ? Misschien wel honderd. Maar het is een belangrijke stap. Een die ik echt wil nemen.

[Lika]

Ik volg je volledig in die gedachte. Je wilt minder problemen. Niet méér!

[Smaragd]

38 minuten geleden zei Myle:

 

Er wordt letterlijk door verpleegkundigen tegen me gezegd dat een alcoholist de hele dag door zou drinken. Dit is niet zo. Dat weet ik, maar zij blijkbaar niet echt.

Meen je dit nu echt???

Zijn het wel verpleegkundigen??

Ben zelf verpleegkundige en als zij dat ook zijn. Zouden ze echt wel beter moeten weten. De verloedering van de zorg en begeleiders, is bekend. Maar als dit echt tegen je gezegd wordt, kan er met mijn verstand niet bij. Misschien doe jij je wel te goed voor? Ook dat kan natuurlijk. Lees maar 1 kant van het verhaal.

Heb je nu gedronken of nog niet? In huis gehaald of niet?

Log beter uit even, hier kan ik nou kwaad om worden, als ze dat echt gezegd hebben. 1 iemand heeft dat gezegd of algemeen denken/zeggen ze het zo?

Goed dat je het deelt, maar wat erg als het zo is en zo gezegd is. 

[Rosee]

Ik sta hier ook versteld van @Myle en @Smaragd en ik ben niet eens een verpleegkundige. Te gek voor woorden.

[Myle]

Sorry @Smaragd maar het is echt letterlijk tegen me gezegd. De verpleegkundigen waarmee ik te maken heb zijn over het algemeen niet experts in verslaving. Ze werken op een afdeling of 'wijkteam' zoals ze zichzelf sinds kort noemen, voor mensen die chronisch psychiatrisch patiënt zijn. 

[Smaragd]

Dan nog! Ze zijn niet voor niets verpleegkundige, hoef je geen expert voor te zijn in alcohol/verslaving etc. Te dom/kortzichtig voor woorden. Dit item komt natuurlijk voor in de opleiding tot verpleegkundige. Ws psychiatrische verpleegkundige dan juist zouden ze dat moeten weten/kunnen inschatten.

Schaam mij echt dan voor mijn collega's als ze dat zo zeggen tegen je.

Sterkte en je moet dit wel zeggen tegen die psychologe. Kan echt niet.

[Myle]

En trouwens, ik doe mezelf juist níet meer beter voor dan ik ben. Ik weet niet wat het is, misschien ongeloof dat ik mijn drankmisbruik zo verborgen wist te houden. Ze wisten wel dat ik meer dronk dan dat ik zei. Maar ik vertelde eerder naar hen dat het eens per maand mis ging, ipv elke dag. 

Ik heb vandaag niks in huis gehaald. Ik drink nu limonade. En ik wil er weer voor gaan. Zoals afgelopen nacht ging dat wil ik echt niet meer. 

[Smaragd]

okay top en niet gaan bestellen!

Moet nu weg, zie je vanavond later als je er ook bent.

[Sandro]

Denk dat het voor verpleegkundigen lastig is om niet op de "buitenkant" te oordelen. Ik ken je niet uiteraard, maar wat ik lees is iemand die goed overkomt op anderen.

Misschien een vreemd voorbeeld, maar veel meer ervaring heb ik gelukkig niet: mijn vriendin was aan het bevallen van ons eerste zoon. 'S nachts hield ze het niet meer van de pijn van de weeën, dus ik verloskundige bellen. Verloskundige komt bij ons thuis en mijn vriendin doet zich heel sterk voor, dat is ze gewend om te doen. Gevolg is dat ze niet naar het ziekenhuis werd doorgestuurd, terwijl dat achteraf wel het beste was geweest. Beter had ze een hoop bombarie gemaakt en het uitgeschreeuwd van de pijn.

[lady jane]

ik denk dat het niet eens alleen de verpleegkundigen of hulpverleners zijn die een drankprobleem niet kunnen erkennen/herkennen
maar ook vrienden en fam.leden. Ikzelf heb jaren eerder dan ik stopte, geworsteld, gevraagd, hulp gezocht en over gesproken, ook mèt de schaamte
die daarbij hoorde. De enige die het wel erkende was mijn, nu ex. En dat was nou net degene van wie ik moeite had om het van aan te nemen.
Want immers, hij had er baat bij dat ik moest veranderen, en dat gaf een escape voor zijn aandeel. Zo maakte ik mezelf onbewust wijs.
Toen ikzelf er echt aan toe was te stoppen, maakte het niet meer uit wat anderen zeiden of dachten. Bij sommigen zag ik toen dat zij nog meer dan ikzelf
dronken. Of ook zichzelf wijs maakten dat probleemdrinkers eerst afgegleden moesten zijn eer ze hulp zochten.
Maar toen was ikzelf het moment voorbij nog mijn excuses als redenen om te drinken te zien. En toen was het stoppen veel gemakkelijker dan ik ooit
voor mogelijk had gehouden. En ik weet nu ook, dat ik ook in staat was mensen te laten zien wat ik durfde/wilde/kon laten zien van mezelf.

[Myle]

@Sandro Zo'n vreemd voorbeeld is het niet. Helemaal niet eigenlijk.

Ik ben gewend me voor te doen als iemand die het soms een beetje moeilijk heeft, maar het echt best wel redt allemaal. Maak je maar geen zorgen over mij. En intussen 'verdwijnen'. De momenten van verdwijnen ook zoveel mogelijk verborgen houden, en me alleen laten zien als het allemaal wel gaat. Zo kon ik heel lang de schijn ophouden. 

En nu ik open ben geweest lijkt het alsof mensen me niet willen of kunnen geloven. Want ik ben tenslotte dat meisje, die vrouw die vorig jaar nog haar vwo haalde. Hoe doe je dat met zoveel medicatie en drank tegelijk? Nouja, bijvoorbeeld met een fotografisch geheugen. En met de wil om van mijn halve diploma een geheel te maken. Gewoon lezen en het in je opnemen. Zo ook gesprekken die ik voer. Zelfs straalbezopen kom ik soms nog wel uit mijn woorden en geef ik de indruk dat alles wel goed gaat en dat ik iets zinnigs te melden heb. Jammer dat ik daar dan mijn opnamerecorder voor nodig heb om het te 'herinneren'. 

Ik zit soms heel erg in strijd met mezelf, om het uit te schreeuwen. Te janken en te vertellen dat ik het allemaal helemáál niet kan en het niet alleen red. Ik heb pogingen gedaan, maar toch teveel in stilte. Ik durf niet te schreeuwen. Het staat voor mij symbool voor agressie en pijn.

[lady jane]

schreeuwen is ook niet echt nodig (ja misschien tijdens therapie)
maar wel jezelf serieus nemen en claimen dat anderen dat ook doen
daar is ook moed voor nodig, maar ook zorgen dat je knop ook echt om is
en het kan zijn dat je daar nog niet aan toe bent Myle, dat kan ik niet beoordelen, jij wel?

[Myle]

Dankje @lady jane. Je bericht raakt. Ik weet even niet meer te zeggen.

[Myle]

Ik had net een heel bericht geschreven maar het is weg.

@lady jane Ik weet niet zeker of bij mij de knop echt helemaal om is. Ik wil het wel. En schreeuwen in stilte is nu het enige wat ik kan (denk ik). 

[Lika]

En soms lukt het opeens @Myle. Ik weet niet waarom, maar opeens kon ik tegen mijn coach zeggen: ik neem mezelf serieus. En dat is fijn.

Ik gun jou dit moment ook snel.

[lady jane]

denk je. probeer eens wat anders uit zou ik je aan willen raden.
als ik je berichten aan anderen lees (en dan aan jezelf zegt) ben
je verder dan je denkt/weet

[Woodie]

Is het een idee om je gedachten eens op papier te zetten en dit te laten lezen aan je psychiater/team van verpleegkundigen? Want hier beschrijf je zo puur je angsten en problemen zonder dat je een masker hoeft op te zetten. Dit doe je waarschijnlijk wel in een face-to-face gesprek. Het is ook moeilijk om je kwetsbaar op te stellen. Terwijl je dit wel nodig hebt want zo zien ze misschien ernst van je klachten niet. Al snap ik hun benadering totaal niet! 

[Myle]

 voor nu. Voor iedereen. Ik voel heel veel bij jullie reacties. Ik moet alleen echt slapen. Misschien ben ik over een uur wel weer wakker. Ik ga nu alleen wel proberen iets te slapen. Liefs