Sandro

Dat je dan uberhaupt nog kunt slapen...

Er staan twaalf koeien onder één paraplu maar ze worden niet nat. Hoe kan dat?

Ja...ga zo even hardlopen. Vanavond lezen, misschien iets zenboeddhistisch. Als je trouwens geïnteresseerd bent in meer sportboeken zoals die van Dekker dan raad ik het boek van de schaatser Ykema aan. Heel indrukwekkend. https://images.app.goo.gl/C14eFsy6vpdF2Xs7A

@bumperjimdat is ook wat mij tegenstaat aan religies. Ik wil niet een bepaald figuur vereren, waarvan ik niet weet of die ooit bestaan heeft. En ik geloof niet in een hemel, reïncarnatie, whatever. Bij het boeddhisme heb ik altijd wel een goed gevoel gehad, maar liep dan altijd weer tegen aspecten aan die mij niet aanspreken, zoals bovengenoemde aspecten. Heb jij misschien een tip voor een artikel of boek (vanuit het vroegere boeddhisme)?

Ik ga de uitdaging aan.

Dat is bij uitstek een boek dat ik zou kunnen lezen. Laat aub weten of het de moeite waard is. Wat bedoel je precies? Zoals ik aangaf ben ik atheïst.

Knakker! Wat jij schrijft is precies wat ik bedoel, en hoe ik het voel. Je vat het lange artikel mooi samen. Dus mensen: skip de longread en lees gewoon de post van knakker als je geen zin hebt om lang te lezen.

Alvast voor na het eten, als je aan de koffie begint en eigenlijk de tv wilt aanzetten, netflix wil kijken o.i.d, hier is een alternatief. Het artikel: "Omhels het lijden en kus het leven in het voorbijgaan". Het is een longread dus niets voor bijv Fleur en Lonster Ik merk trouwens dat veel van dit soort artikelen een religieuze inslag hebben, terwijl ik zo atheïstisch als de pest ben. Hoe dat kan is iets voor mij om over na te denken. https://www.trouw.nl/nieuws/omhels-het-lijden-en-kus-het-leven-in-het-voorbijgaan~b5a1ed7d/?referer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F

Moet het niet naar je mond? Of ben je te ziek? Beterschap in ieder geval.

Lijkt me gezond. Gisteren had ik vliegtuigvoedsel; te weinig en te zout. Vandaag eet ik wat mijn vriendin mij voorschotelt. Lijkt rijst met curry en boontjes te worden.

Soms dronk ik ook wijn, of sterke drank. Ik weet nog dat er een keer een kennis van mijn ouders langs kwam met een dochter waar ik stiekem verliefd op was. Had ik een fles rode wijn naar binnen gewerkt voordat ze er waren, uit onzekerheid. Ik weet ook nog dat ik vrijwel niks merkte, niet aangeschoten was ofzo. Dat viel me tegen. Toen was ik een jaar of 14/15 denk ik.

Theoretisch? Dat heb ik dan even gemist. Tenzij een artikel per definitie theorie is. Beter. Sindsdien voel ik de last langzaam van mijn schouders vallen. Het is goed zo, ik hoef niet alles perfect te doen. En ervaar de emoties maar zoals ze zijn. Het verhoogt je bewustzijn, dat is beter dan het vergroten van je ego. Ja, bij mij ook. Ik verborg trouwens ook blikken bier onder mijn bed enzo. Mijn ouders wisten dat ongetwijfeld, maar deden er vrijwel niks tegen. Daarmee wil ik mezelf geen slachtoffer maken overigens, want dat ben ik niet.

Ja, volgens mij wel. Faalangst/onzekerheid. Ik begon al vrij jong, in de vroege puberteit. Is ook wel een leeftijd waarin onzekerheid naar voren kan komen natuurlijk.

Met afbranden zou ik geen moeite hebben hoor. Voor de discussie kan het juist leuk zijn, moet je wel het artikel gelezen hebben Wat was voor jou de reden om te drinken trouwens, als ik vragen mag? Nu ik iedereen zo loop te bevragen, is het misschien wel netjes om wat context te geven bij mezelf. Ik ben ook nooit gepusht hoor, door mijn ouders. Dus daar komt de "faalangst" niet vandaan. Grootste deel is persoonlijkheid in mijn geval. Ander deel is het gevoel dat mijn vader wilde dat ik anders was dan ik was. Was altijd een dromer en dat waardeerde hij totaal niet. Dat is blijkbaar traumatischer geweest dan ik ooit had gedacht. @Bor ik ben afgestudeerd in de psychologie. Qua werk doe ik echter heel wat anders. Maar ben dus wel geïnteresseerd in de psyche, ja

Goed bezig! Ben je schrijver, schilder of doe je iets anders creatiefs toevallig?

Dat stukje tekst over social media geldt ook niet voor mij hoor, ik zit niet op social media. Kan me voorstellen dat je dan afhaakt. Denk dat er voor een groot deel van de mensen echter wel een kern van waarheid in zit. Wat wel voor mij geldt, is dat ik mezelf niet toe sta te falen, wat dat dan ook precies is. Het gaat ook niet alleen maar om social media; het "niet mogen lijden" zit dieper in de maatschappij (denk ik) en wordt ook wel benoemd in het artikel.

@knakkerik weet niet of je nog wel eens wat drinkt, maakt verder ook niet uit, maar mag ik je vragen waarom je dat deed? M.a.w. waarom dronk je?

Wat betredt lijden, en het nut ervan, is dit stukje de moeite waard om te lezen (hopelijk niet te zweverig ): Wij met onze beelden van volmaaktheid, van geluk zonder smetje, waar we elkaar de ogen mee uitsteken. Elkaar gek maken, elkaar opjagen. We mogen niet lijden, we mogen niet voelen. Het is misschien wel het grootste taboe in deze tijd; lijden. Als we kijken naar de beelden die we van onszelf maken op de sociale media, dan is ieders leven volmaakt, is de een nog gelukkiger dan de ander en niemand heeft last van wat toch echt bij ons menselijk leven hoort; namelijk lijden aan de onvolmaaktheid van het leven. We hebben daar de grootste moeite mee, wij als moderne, westerse mens met name. Wij met onze beelden van volmaaktheid, van geluk zonder smetje, waar we elkaar de ogen mee uitsteken. Elkaar gek maken, elkaar opjagen. En als we dan inderdaad door de hoge eisen van een volmaakt leven, opgebrand raken, dan heeft de reguliere psychologie of psychiatrie eigenlijk maar een antwoord; de pil. De pil die ons gevoel van onbehagen, ons lijden onderdrukt. We mogen niet lijden, we mogen niet voelen. Of is het zo dat we de kunst van het lijden hebben afgeleerd? Tijd is geld, we moeten snel door, door met geld verdienen, door met het voldoen aan de steeds hogere eisen van de economie. En als we in die zin niet meer functioneel zijn, geen geld meer opbrengen, dan is ons leven misschien wel voltooid en mogen we daar met behulp van deskundigen een einde aan maken. Of kunnen we die dood overwinnen door wat wij wetenschappelijke vooruitgang noemen, waardoor we instaat zijn om een letterlijk bionische mens te scheppen, half mens, half robot. Een onoverwinnelijk wezen waar het lijden geen vat meer op heeft. Heel herkenbaar dat heel ons systeem, zowel ons persoonlijke als ons collectieve systeem gericht is op het ontwijken van het gevoel van onbehagen, gevoel van leegte, van lijden. Tegelijkertijd ontkomen we er niet aan. In ieders leven komen momenten voor die ons brengen aan de rand van onze persoonlijkheid. Daar ligt onze kans, daar ligt onze groeimogelijkheid. En wat is er dat dan eigenlijk groeit? Bewustzijn. Bewustzijn is wat groeit op het moment dat we de moed hebben om iets van ons menselijk lijden toe te laten. Te voelen dus. We zijn zo bang om te voelen. En dat is logisch. Omdat ons systeem, onze persoonlijkheid niet in staat is om ons lijden te dragen. Onze persoonlijkheid alleen, ons ego, gaat gebukt onder de last van ons lijden. Eigenlijk is het een stukje sterven. En wie zoekt dat nu vrijwillig op? Het bijzondere, het wonder misschien, is dat in dit stukje sterven, een geboorte verborgen ligt. De geboorte van ons bewustzijn. Dat bewustzijn is geen onderdeel van ons ego, dat is onderdeel van wat je onze essentie zou kunnen noemen. Dus als we in staat zijn om in onszelf een stukje van ons menselijk lijden toe te laten, sterven we een stukje, sterft ons ego een stukje, maar tegelijkertijd wordt ons bewustzijn geboren. En dat bewustzijn is wonderwel in staat om ons lijden te dragen. En zo kan er een nieuw mechanisme ontstaan, dat niet langer gericht is op het ontwijken van ons lijden, maar dat gericht is op het stukje bij beetje toelaten van ons lijden om van daaruit ons bewustzijn geboren te laten worden. Lijden wordt dan vreugde, wordt dan geluk, wordt dan liefde. Dat klinkt misschien allemaal heel mooi en je zou je kunnen afvragen, doe ik dat dan helemaal voor mezelf alleen? Nee, want dat proces van het sterven van ons ego en het geboren worden van ons bewustzijn is niet alleen goed voor onszelf, maar ook voor de wereld. Je zou het zelfs een stap in onze menselijke evolutie kunnen noemen. Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Een van de belangrijkste menselijke patronen om ons menselijk lijden buiten de deur te houden, is het projecteren van wat ons wordt aangedaan, buiten onszelf. De ander is de oorzaak van onze pijn (die we in dit patroon dus niet toelaten). Alles wat een bedreiging vormt voor het systeem dat ons ego heeft opgebouwd, dient bestreden te worden. Te vuur en te zwaard. Zo ontstaan oorlogen, in het groot, in het klein, we zijn elkaars vijanden in de oneindige poging om het innerlijk lijden buiten de deur te houden. Het mag duidelijk zijn dat op het moment dat we in staat zijn, dat we de moed hebben, om in onszelf iets van ons lijden toe te laten, dat we dan dit patroon van projectie van de vijand buiten onszelf, doorbreken. Het is een gekke omkering, want ons doel veranderd radicaal van het bestrijden van de vijand buiten ons, naar het bijna dankbaar zijn voor de pijn die de ander ons aandoet. Want dit biedt de kans om iets van ons lijden in onszelf toe te laten en te transformeren naar bewustzijn. Naar vreugde, van innerlijk geluk, van liefde. Dat wordt natuurlijk bedoeld met heb je vijanden lief. Maar het is tegelijkertijd het moeilijkste van allemaal, omdat het bewustzijn vraagt, een groot bewustzijn, dat maar langzaam van binnenuit geboren wordt.

Een gezonde dosis ambitie is prima inderdaad. Maar als je normen en waarden je zeggen dat je álles goed moet doen, dan zit dat jezelf enorm in de weg. Dan ga je risicoloos door het leven, uit angst om te falen (althans, dat maak je er zelf van) en bereik je helemaal niets. Maar goed, zoals je zelf al schreef, begreep je me al Ik moet regelmatig tegen mezelf zeggen, als iets volgens mijzelf beter had gekund:" maakt niks uit, volgende keer beter". En focussen op de dingen die wél goed gingen.

Accepteren dat ik bang mag zijn (of wat voor negatieve emotie dan ook), zorgt bij mij voor opluchting. Er begint langzaamaan een last van mijn schouders te vallen nu ik begin te beseffen dat ik alles wat ik "moet", door mezelf is opgelegd. Niet door iemand anders, maar door mezelf. Als ik dat eenmaal los kan laten, al die dingen die ik van mezelf moet maar mezelf in feite alleen maar tegenhouden, zal ik veel zorgelozer leven. En omdat het iets is wat bij mezelf ligt, weet ik ook dat ik het zelf kan oplossen. Ik ben er overigens nog niet helemaal, maar ik maak wel stapjes merk ik.

Precies.

Goed punt Bor. Ik schreef het verkeerd denk ik. Met bang zijn is ook niets mis. Wat ik eigenlijk bedoel, is dat je emoties niet uit de weg moet gaan, ook bangheid niet. En voor mij is het dan goed, als ik bang voor iets ben, om te beseffen dat dat helemaal niet erg is. En dat ik niet bang hoef je zijn, want fouten maken is helemaal niet erg.

Ik wil even iets met jullie delen, iets wat voor mij erg goed helpt. En dat is het besef dat ik niet "speciaal" of uitzonderlijk hoef te zijn. Net als 99,9% van de mensen ben ik dat niet en ben ik "gewoon". En dat is helemaal goed. Net als alle mensen maak ik continu inschattingsfouten, doe ik verkeerde aannames, etc. Dat doen wij mensen nu eenmaal. Dus waarom zou ik bang zijn om fouten te maken. Waarom zou ik uberhaupt bang voor iets moeten zijn? Bang zijn voor lijden is zo'n beetje het slechtste wat je kunt doen. Lijden is juist waardevol. Je leert ervan. Ook andere emoties horen er gewoon bij. In feite zijn emoties niets anders dan feedback van je lichaam. Negeren en verdoven is zo zonde! Als je het op deze klinische manier bekijkt, hoef je inderdaad nergens bang voor te zijn. Dat was het, excuus voor deze serieuze noot zo vroeg op de dag

Goedemorgen. Wat een rare dagdraad gisterennacht, ik begrijp helemaal niet waar het over gaat...snel vergeten maar, lijkt me. Ik wil ook droog blijven vandaag zodat ik net als @Morgon morgenochtend zo fris als een hoentje kan gaan hardlopen!

De edele kunst van not giving a fuck, van Mark Manson.