Oke, ook ik wil er voor mezelf aan geloven, hoe confronterend ook. Eigenlijk is mijn lijst te lang om op te schrijven.
Vrienden en familie s nachts dronken bellen/mailen/appen om conflicten uit te praten en het alleen maar erger te maken, s ochtends doodsbang zijn omdat je niet meer weet wat je hebt gezegd, drugs bestellen en 2 nachten doorgaan, in bed belanden met wildvreemden, me misdragen in clubs en eruit worden gezet, me misdragen op feesten van werk en op het matje worden geroepen, midden in de nacht ontslag nemen via de mail en s ochtends spijt hebben en proberen het terug te draaien, verstuurde mails proberen in te trekken, gemene dingen zeggen achter iemands rug om, wat je nuchter niet zou doen, 2 keer out gegaan op straat met kinderen erbij, met bakfiets en al omkieperen (gelukkig zonder kinderen erin) enorm veel zelfmedelijden hebben, in een bus midden op de vloer geplast (gelukkig zag niemand het) met de vader van een vriendin gezoend, onder invloed van drank en drugs met weet hoeveel mannen en vrouwen gezoend, met directeur van werk, onuitstaanbaar gedrag tegenover iedereen, etc etc etc. Maar het ergste vind ik wel de 2 keer dat ik out ging met mijn jongste zoon erbij, die hulp moest halen terwijl ik op straat lag en de eerste keer op de trap van mijn huis. Dat beschouw ik als mijn dieptepunt.
Oef wat confronterend.
Waarschijnlijk vergeet ik nog tientallen dingen. Om nog maar te zwijgen van alle kwijtgeraakte sleutels, pinpassen, geld etc.