En toen kwamen er weer andere dagen. Andere gevoelens en angstgedachten. ‘Ik doe het niet goed. Op mijn werk zien ze (nog) niet hoe slecht ik eigenlijk ben....! Ik hou ze voor de gek!!!’
en toen gingen die gedachten weer weg.
En toen kwam het buitenland weer even wat meer in beeld. En wist ik even niet wat ik daarmee wil of moet. Of eigenlijk weet ik het wel. Ik wil dit bijzondere contact aanhouden op de manier zoals het nu is. Dat durf ik hem, die nu opeens meer lijkt te willen, niet te zeggen. Ik zou hem dolgraag willen zien, maar dat is het ook denk ik. Ik mag van mezelf eindelijk van meer mensen houden. Ik voel ruimte. Ieder op zijn eigen manier. Mijn intentie moet heel helder zijn. Dan kan ik dat ook liefdevol met de ander delen. En dan kan aanvaarden wat voor de ander goed is.
Even op kauwen. En zien. Ik durf gewoon heel veel niet, maar het helpt om te zien. Tijd te nemen en vooral zien en accepteren. Van daaruit kan er iets (wat dan ook) verder. Zien en verdoven was de reactie op zien en niet accepteren.
Ik loop hier al mij. Hele leven mee te worstelen. Niet gek dus dat het niet in 2 dagen: Hup, anders is!!!
Er gebeurt zoveel de laatste weken. Ongelofelijk.
Iets waar ik heel trots op ben: kinderfeestje (slaapfeestje) gevierd zonder stress/verzet. Overdreven inzet van mijn kant. Gewoon ik was er, het is niet mijn hobby, maar ik was er en was er helemaal bij. Het was goed.
file