Eigenlijk vind ik het jammerste aan d eperiode dat ik niet bewust met mezelf bezig was, maar te veel werKte, dronk, rookte en doorging....dàt ik niet bewust met mezelf bezig was. Ik heb het mezelf ontnomen eerder te groeien en mijn geest te verruimen. Jammer. Het is zo. Ik weet het, maar had me graag deze stappen ( volwassen worden ging het laatst , ik meen bij Etty? , over) eerder gegund. Volwassen worden ja.
Boek De Ontwenning raakt me zeer. Wat kan dat mens schrijven. Niet alleen bekwaam in uitdrukkingsvaardigheid, maar ook in analyse. Mooi. En ik leer weer meer. Zie weer meer.
Op dit moment ben ik op een punt dat ik denk dat ik het beste af zou zijn zonder relatie. Puur omdat ik alleen met mezelf bezig ben. Met grenzen stellen. Weten wat ik voel. Want dat vind ik het moeilijkste dat er is. Nog steeds. Heeft er ook mee te maken dat ik maar moeilijk kan vertrouwen op mijn gevoel. De liefde en erkenning van anderen lijkt altijd groter en belangrijker.
Maar goed. Zo zit het niet. Ik ben getrouwd en heb twee kinderen. En zo groot hoef ik het misschien allemaal niet te maken. Maar ik v8nd en blijf het ingewikkeld vinden, de verliefdheid die ik voelde voor een ander zit er nog. Soms een beetje meer dan anders. Het is meer een diep gevoel van liefde geworden. Maar in hoeverre projecteer ik al die gewilde erkenning op die persoon. Wat schrijf ik hem allemaal in gedachten toe? Onzinnige bezigheden. Dit soort gedachtes. Laat maar gaan.
ik voel me af en toe of ik een proefwerk doe en het goede antwoord moet geven. Maar misschien zijn A en B allebei juiste antwoorden. Ik merk dat de tijd veel doet. Veel goed doet. Dus ik durf soms iets meer te vertrouwen. Dat ik er wel uit ga komen. En misschien is het niet zo groot. Het verhaal in mijn hoofd....