Kohtje

Zo zie ik het ook met verslaving. Pas toen ik er last van kreeg ging ik me afvragen of ik verslaafd was. Tot die tijd was er niks om me af te vragen..

Ja, nou, hier maak je volgens mij van een olifant weer "gewoon" een mug. 't Is pas relevant als je last hebt van die olifant.

Waar zit 'm nou toch die pijn en moeite in, An? Wat maakt dat je eigenlijk liever niet die "veiligheid" inbouwt? (m.a.w. waarom wil je eigenlijk drinken? want dat lees ik in je berichtjes)

Wijfie, hier maak ik me nou juist zo zorgen om bij jou.. Jouw gedachten worden met grote regelmaat in de praktijk gebracht. Je komt hier ook vaak melden dat alles goed is gegaan, dat geef ik toe, maar ik heb dan meer het gevoel van: "pfffff, daar heeft ze mazzel gehad.." dan dat ik denk: "die Wijfie gaat lekker.." Ik hoop van harte dat je morgen ook weer "mazzel" hebt, maar erg stabiel kom je nog niet op me over. Ik hoop dat je eindelijk eens tot de overtuiging komt dat drank je niet staat. Ik hoop dat je je dusdanig sterk en zelfverzekerd zult gaan voelen dat dat drankduiveltje niet meer gemeen naar je lacht maar niet eens met je in gesprek durft te gaan. Ik hoop dat je eens niet meer zult hoeven zeggen: "er is leven na de drank" maar dat je kunt zeggen: "er is leven zonder drank".

Ja jowan, maar tussen een bedreiging zien en een bedreiging als zodanig herkennen én erkennen en daar naar handelen kan nog een lange weg van vallen en opstaan liggen...

JaNina, probeer eens net als ik te "dwarrelen", te "fladderen".. verras en laat je verrassen. Gewoon hier en daar wat schrijven. Maakt niet eens zoveel uit wat.. Als je dwarrelt heb je grote kans dat je ineens érgens wel "een beetje wortel schiet"..

Wijfie, als je nou toch zó geen zin hebt om te drinken, waar maak je je dan druk om? Aan de andere kant: als je je zo druk maakt om zéér grote gevaren, waarom gá je dan in hemelsnaam?

Voor het fixeren van pastel- en houtskoolwerkstukken op papier en potlood/houtskoolschetsen op doek gebruik ik altijd goedkope haarlak. Stinkt een uur in de wind, maar dat doet officiële fixeer en/of vernis ook. Scheelt financieel gezien een "slok op een borrel"..

Tja, meissie, als je in opdracht schildert en de "klant" verwacht uiterlijke gelijkenis, dan is een foto wel handig. Maar schilderen vanuit hoe jij je model ziet, paard, hond, mens, bosje bloemen, stilleven, maakt niet uit, geeft uiteindelijk een veel persoonlijker schilderij. Ik schilder zowel "grof" zoals jij dat noemt alsook fijn, op het priegelige af. Afwisselend, al naar gelang mijn stemming. Soms maanden met één priegelschilderij bezig, dan weer eens twee of drie op een dag (grof, vlot...). Ik gebruik van allerlei soorten penselen, kwasten, palletmessen, en verschillende soorten verf (meestal niet door elkaar, hoor). Olie, acryl, gouache, maar ook (kleur)potlood, inkt, viltstift, waskrijt, pastelkrijt etc... De term doppen ken ik niet, tenminste niet gerelateerd aan schilderen. Wel gerelateerd aan boontjes.

Aan de andere kant is het weer makkelijker, Bolletje. Je hoeft geen voorbeeld te volgen, alleen je ingevingen of dát wat je al geschilderd hebt.

Je mag niet klagen, fruitvlieg. 't Staat al weer aardig bovenaan..

Met telkens kleine stapjes kom je uiteindelijk een heel eind, Suikertje. Oók bij de tandarts. Blijven stappen, hoor..

Bedoel je niet dat het dan eigenlijk wel JOUW olifant is? In jouw hoofd? In JOUW realiteit? Maar dat het eigenlijk misschien in de objectieve realiteit toch (maar) een mug is? Ik kan een halve nacht wakker liggen als ik een mug hoor zoemen zonder dat ik 'm kan vinden. Ik zie mezelf dan de volgende ochtend al onder de enorme bulten, half leeggezogen en met gekmakende jeuk wakker worden. Dat wil ik niet... Dus ik lig maar te woelen en om me heen te slaan als het gezoem dichterbij komt. Dit is letterlijk waar, maar ook figuurlijk. In mijn realiteit van dat moment, die nacht, vliegt er een gigantisch bloeddorstig wezen door de slaapkamer. Toch betreft het "slechts" een muggetje...

Ik ben wel blij met de steeds terugkerende "discussies" over wel of niet drinken, minderen of stoppen, wel of geen experiment aangaan. Voor mij zijn ze een teken aan de wand. Ik kwam op dit forum terecht na een klinische behandeling. Ik kwam uit de kliniek, een half jaar droog, ervan overtuigd dat ik nooit meer zou drinken. Ik miste de feedback van de groep in de kliniek waar we elke ochtend ons (verplichte) dagboek met elkaar deelden. Ik miste de worstelingen, de mislukkingen, de triomfen van anderen, en ik miste de mogelijkheid om mijn eigen worstelingen, mislukkingen en triomfen te delen. Ik miste de schoppen onder mijn **huppeldepup** en ook wel de veren in diezelfde **huppeldepup**... Mijn vrouw wees mij op het bestaan van dit forum. Schoppen ónder.. en veren ín.. wisselen elkaar hier in ras tempo af. In het begin voelde dat voor mij nogal persoonlijk, was ik er soms behoorlijk door gestreeld of van streek. Er was echter iets wat ik nog moest leren. Dat was luisteren. Niet luisteren naar wat er letterlijk werd gezegd. Dat kon ik wel, deed ik van kinds af aan en betrok ik altijd op mijn eigenste persoontje. Dat soort luisteren had me erg wantrouwig gemaakt, erg lichtgeraakt en daardoor geneigd om kwaad te worden en me uiteindelijk in mezelf terug te trekken, en in die kleine egocentrische wereld werd alcohol mijn "steun en toeverlaat". Maar luisteren naar mezélf. Ik moest nog leren dat wat er tegen me gezegd werd een spiegelfunctie had. Het woord betweterig werd hier genoemd. Ik heb ook mensen "beschuldigd" van betweterigheid. Zelf werd en word ik ook regelmatig "beschuldigd" van betweterigheid. Ik ben me gaan realiseren dat betweterigheid, "beter-weterigheid", "best-weterigheid", misschien uit verkeerde motieven voortkomt, maar dat, als ik goed luister, die betweterigheid niets anders is dan een uitspreken van een zeer persoonlijke (angstaanjagende) ervaring. In de ervaring van een ander zit altijd een kern van waarheid (anders zou het geen ervaring zijn) die misschien ook wel eens voor mij kan gelden. Want ik heb ook geleerd dat we allemaal niet zo heel veel van elkaar verschillen. Helemaal niet wat betreft ons gezamenlijk "ontdekken" dat we misschien wel een probleem met alcohol hebben en ons gezamenlijk besluit om daar iets aan te willen doen. Ik kwam op dit forum, nuchter, en ik zakte langzaam aan af naar bijna constante dronkenschap. Ik luisterde niet goed. Ik hoorde wat ik wilde horen, ik vertelde hoe anderen het volgens mij zouden moeten aanpakken.. éénrichtingsverkeer op een weg naar de afgrond. Die afgrond bereikte ik in 2007/2008. Ik viel in een enorme diepte. Ik dacht dat ik enkele jaren daarvoor mijn dieptepunt al eens bereikt had. Dat bleek slechts om het materiële dieptepunt te gaan. Nu was ik ook mentaal op een dieptepunt geraakt. Doordat ik dácht dat ik mijn drankprobleem onder controle had en tóch weer onder de dwingende, verstikkende mantel van alcohol was terechtgekomen, was mijn laatste stukje eigenwaarde aan gruzelementen geslagen. In mijn totale wanhoop heb ik mij aangemeld voor een behandeling onder het mom van: baat het niet, schaden kan sowieso niet meer... In die behandeling heb ik de beginselen geleerd van luisteren, en oefen daar nog dagelijks in.. Juist dát wat mij pijn doet in de woorden van een ander, is waar ik van kan leren. Of een ander mij nou op een botte manier of op een zachte manier pijn doet is uiteindelijk niet relevant. Pijn is pijn, de waarheid is de waarheid. Alleen de manier waarop die gebracht wordt kan verschillen. Ik heb onderscheid leren kennen tussen de boodschap en de boodschapper... Tot die tijd zag ik dat verschil niet. Nu oefen ik daar nog dagelijks in.. De boodschapper kan ik bedanken, verguizen of wat dan ook, maar waar ik werkelijk mee aan de slag moet is de boodschap. Luisteren naar de boodschap is niet alleen van toepassing op mijn omgaan met mijn verslaving, het is op elk gebied in m'n leven toepasbaar. En ook als ik denk mijn verslaving onder controle te hebben zal ik moeten blijven luisteren naar boodschappen. Ze komen op verschillende manieren bij me binnen. Door aardige en ook onaardige woorden, maar ook door gevoelens, soms door iets wat je intuïtie zou kunnen noemen. Ik moet proberen open te blijven staan voor boodschappen.. De boodschapper kan ik eventueel weer buitensluiten, hoewel het mooier is als de boodschapper nog even blijft voor verduidelijking en eventueel een kopje koffie... Nu weet ik even niets meer. Bedankt voor jullie tijd.

Nou Bolletje, die vergelijking gaat niet helemaal op, hoor.. Een diabeet heeft een puur physiek mankement. Een alcoholist heeft nog altijd de mogelijkheid om zichzelf mentaal te veranderen zodat "medicatie" onnodig wordt.

Ik wil niemand op z'n ziel trappen, niemand ontmoedigen, niemand ongelijk geven. Ik wil alleen delen wat ik zelf ervaren heb en wat ik aan ervaringen van andere verslaafden uit hun eigen mond heb horen vertellen in meetings. Plus dat ik dat wil delen wat ik geleerd heb uit de literatuur van NA-Anonieme Verslaafden. Dit alles samen maakt dat ik erg huiverig ben voor alles wat met (verdovende) medicatie te maken heeft. Ons verslaafde lichaam kent het verschil niet tussen drugs (incl. alcohol) en medicatie die door een arts wordt voorgeschreven. De pest met verslaving is dat we vaak wéten dat we onszelf aan het vernietigen zijn, maar dat we ons uiteindelijk toch laten leiden door waar het lichaam om schreeuwt. Dus dénken dat we verantwoord bezig zijn (hetzij met medicatie, hetzij met een enkel glaasje op z'n tijd) is geen garantie voor een clean leven. Verslaving gaat het verstand te boven. Ook artsen zijn te misleiden. Dat is waar ik me vaak over verbaas en waardoor bij mij regelmatig alarmbellen gaan rinkelen wanneer ik lees over allerlei met naam en toenaam vermelde middeltjes die het leven makkelijker maken.

Blekje, bedankt voor je reaktie. Trek is lastig, om niet te zeggen gevaarlijk. Trek heeft altijd een oorzaak. Er is altijd een aanleiding voor trek. Ik lees dat je alert bent en hulp hebt. Ik hoop voor je dat je de oorzaken voor trek en onrust zult ontmaskeren en dat je ze kunt ontwapenen. Wat betreft toestand in de wereld en milieu: verbeter de wereld, begin bij jezelf. M.a.w. hou het klein en dichtbij.

??

Dat pammetje kun je niet elke dag nemen.. Nu hoeft dat misschien nog niet, maar alcohol nam je ook waarschijnlijk niet meteen elke dag. Langzaam sluipt een steeds frequenter gebruik er in. Je raakt niet in één dag verslaafd. Wat is nou eigenlijk het verschil tussen dat pammetje en alcohol? Verlangen naar ontspanning zoeken in middelen is de kern van verslaving. Ik heb zelf veel meer gehad aan het ontrafelen van alle verwikkeligen waardoor ik me onrustig ging voelen. Pas toen ik inzicht kreeg in mijn onrust kon ik stappen zetten op weg naar ontspanning. Zonder daarbij middelen nodig te hebben. Om inzicht in mijn onrust te kunnen krijgen heb ik eerst mezelf moeten leren kennen. Hierbij heb ik een enorme steun gehad aan het Stappenwerkboek van NA-Anonieme Verslaafden. Of je je nu wel of niet aangetrokken voelt tot het 12-Stappen programma, Stap 4 is sowieso erg nuttig om (al dan niet alleen maar voor jezelf) te doen: maak grondig en onbevreesd een morele inventaris van jezelf op. In deze stap wordt ons aangeraden om eens eerlijk naar onszelf te kijken en onszelf eens antwoord te geven op vragen die de relatie tussen onszelf en onze omgeving aangaan, zoals over wrok, gevoelens, schuld en schaamte, angst, relaties, seks, misbruik, geheimen alsook waardevolle eigenschappen. Kijk eens rond en blijf niet hangen in het zoeken naar de makkelijkste weg. Waarschijnlijk komt er veel "oud zeer" naar boven als je jezelf eerlijk gaat onderzoeken. Maar bedenk dat je alleen vérder kunt komen door stappen te nemen. En dat je voor elke stap die je neemt een afzetpunt nodig hebt. Dat een afzetpunt met regelmaat in de "drek van het verleden" ligt wil niet zeggen dat je er niet verder door komt. Zolang je in beweging blijft zul je niet in die "drek" blijven steken.

Je snapt niet waarom je tóch gehaald hebt ondanks dat je tegen jezelf zei het niet te doen. Dat valt onder het kopje: "de waanzin van verslaving". Huttula raadt je aan gewoon door te gaan. Daar sluit ik me bij aan met de toevoeging: ga eens wat dieper in op die waanzinnige tegenstelling van niet willen maar toch doen.. Wél doen als je weer totaal nuchter bent.

kers onder de slagroom op de taart is ook lekker

Jopie, beschadigen hoeft niet altijd het gevolg te zijn van iets fout doen. Beschadiging kan ook het gevolg zijn van starheid, niet buigzaam zijn. Jij kunt iets goed doen en toch iets in je omgeving beschadigen als die omgeving jou geen ruimte geeft, als die omgeving stijf staat van "eigenwaarde" (egoïsme), doof en blind is voor jouw signalen. Dat geldt ook andersom.. als je zelf doof en blind bent voor signalen van buitenaf. Dat laatste kun je zelf veranderen. Een stilteplek kun je in je hoofd creëren. Meditatie heet dat.

Hmmmm... m'n laatste twee berichten zijn een beetje met elkaar in tegenspraak. In het eerste noem ik mezelf een simpele ziel en in het tweede zeg ik dat ik een eenvoudig programma volg voor ingewikkelde geesten. Ik bedoel in beide gevallen te zeggen dat ik vaak veel te problematisch denk, terwijl de oplossing vaak erg eenvoudig is. Maar eenvoud kan me erg beangstigend voorkomen omdat er zoveel ruimte om zélf in te vullen omheen zit. Ik denk dat ik een beetje (denk)ruimtevrees heb. Ik vul die ruimte graag comfortabel met allerlei nutteloze gedachten en gevoelens, zoals "ja maar... áls..." en "stel je nou eens voor dat...". Of zelfs: "zo simpel kan het toch niet zijn??.." De grote kunst voor mij is om die ruimte leeg te laten en de eenvoud tot me door te laten dringen en er echt in te gaan geloven.

Zo simpel kan het dus zijn, loper.. Ik heb zelf diezelfde behandeling gevolgd en ben tot de conclusie gekomen dat het waar is dat het herstelprogramma een simpel programma is voor ingewikkelde geesten. Dit forum is mij ook tot hulp evenals de AA- en NA-meetings. De laatste twee omdat ze ook de 12 stappen als basis hebben, dit forum omdat ze die juist niet hebben, maar allemaal hebben ze als grootste gemene deler: de verslaafde die zijn verslaving de baas wil worden.