Kohtje

Jazeker, Wijfie. Ik doe niet anders. Alcohol is een drug!!

Wat betreft kilometers maken was en ben ik gezegend met een rijbewijs en eigen autootje. De eerste vijf jaar heb ik wekelijks vijf tot zeven meetings per week bezocht. Voornamelijk in het (midden)oosten van het land. Ik vond het voor mezelf prettig om zoveel mogelijk verschillende meetings te bezoeken om daaruit één of twee meetings te "filteren" waar ik me het meest thuis voelde. Ik kon niet vermoeden dat ik bijna elke meeting die ik bezocht, ook die waar ik me (iets) minder prettig voelde, als toch wel fijn ging bestempelen. En dat ik blééf gaan. Gevolg dus bijna elke dag een meeting. Toen ik in 2012 echter vier maanden naar het buitenland ging en daar geen enkele meeting heb bezocht door omstandigheden was ik min of meer de "touch" een beetje kwijt. Niet het programma, dat werkte door, maar de fellowship. Bij terugkeer moest ik er weer even "in" komen. Dat deed ik bij twee meetings, één op loopafstand van m'n huis en één in het volgende stadje, zo'n 15 km verderop. Tot op de dag van vandaag. Genoeg is genoeg, maar ik zou die eerste jaren met al die meetings en mensen voor geen goud hebben willen missen. En soms bezoek ik gewoon uit nieuwsgierigheid ook nog wel eens een "onbekende" meeting. Zit er zelfs, na al die berichten hier, aan te denken om weer eens een Intact meeting te bezoeken.. Want ook zonder 12-stappen programma zijn we toch allemaal herstellende verslaafden.

jOwan, Wijfie heeft het hier specifiek over Intact groepen.

Dat is, wat mij betreft, helemaal aan jezelf, Blekje, waar je zelf in gelooft en waar je jezelf het fijnst bij voelt. Van harte gefeliciteerd dus met je half jaar..

Hoi Bas, Ja hoor, herkenbaar. Ik heb ook de neiging om als het lekker gaat alles gewoon lekker te laten gaan. Ik heb me ook de gewoonte aangemeten om in elk geval twee avonden per week als vast agendapunt een meeting te bezoeken. Ik zie dat als deel van m'n dagelijks leven. Menigmaal ben ik met een zekere, soms zelfs grote tegenzin naar zo'n meeting gegaan. Had ik er totaal geen zin in. Want alles gaat best lekker, en wat zou zo'n ontmoeting met verslaafden nou toe kunnen voegen. Het liefst heb ik dan helemaal niks met verslaving en al die verhalen daarover te maken. De gedachte daaraan maakt me moe en somber.. kan ik nou niks leukers bedenken? Maar mijn ervaring is óók dat ik tijdens zo'n meeting weer opbloei. Dan voel ik me weer wegzakken in het warme bad van al die ervaringen, al die strijdlust, al dat optimisme van mensen die, net als ik, op en neer gaan met hun gevoelens, emoties, belevingen in hun leven als verslaafden in herstel. Dan hoor ik hoe anderen ook zo tegen de meeting opzagen en, net als ik, weer blij zijn dat ze er zijn... Min of meer hetzelfde hier op het forum. Soms ben ik het zo beu, hier, dat ik denk dat ik niet eens ga kijken hier. Maar aangezien ik toch elke ochtend m'n computertje opstart om de krant te lezen, is de knop "Alcoholdebaas" zomaar ingedrukt. Kijken kost niets. En dan begin ik zo wat te lezen, en dan zie ik weer herkenning, weer zwoegen, weer vreugde, weer saamhorigheid, weer het gekibbel en gediscussieer.. en bovenal weer bekende namen.. tja, dan ben ik min of meer al weer verkocht en wil die dag dan toch wel weer op de hoogte blijven. Bezig blijven met m'n valkuilen hoef ik niet elk moment van de dag te doen als alles lekker loopt. Maar door een paar momenten per dag of per week met lotgenoten in kontakt te blijven, blijf ik me bewust van m'n ziekte verslaving. En daarmee kan ik, zonder uit mijn "flow" te stappen met een gerust gemoed -wat betreft het gevaar voor een terugval- vandaag aan.

Ja Yogajuf. Eigen ervaring is toch het meest betrouwbaar. Gewoon de stoute schoenen aantrekken. Denk er bij AA meetings even aan dat deze vaak graag hebben dat je ze van te voren even belt. Sowieso is bellen wel handig omdat de meetinglijsten nog wel eens willen veranderen en niet op tijd bijgewerkt worden. Niets is zo vervelend als wanneer je met je stoute schoenen voor een gesloten deur staat. Ik hoop dat je iets vindt wat je past.

Yogajuf, in de hoofdstad (die van Nederland) barst het werkelijk van de AA en NA meetings. Meerdere op elke dag van de week. Een walhallah voor herstellende verslaafden. (Helaas óók voor actieve verslaafden) Op de sites van AA en NA kun je ze allemaal vinden.

Ik hoorde trouwens gisteren in de meeting iemand wel iets moois zeggen: "Ik heb nog nooit spijt gehad dat ik gisteren niet gebruikt had".

Maar ook: hoe beter het gaat, hoe makkelijker het wordt..

Ja, dat vermoeden had ik al, MijnGerrit, dat er in zes jaar tijd wel wat veranderd zou zijn. Daarom gaf ik ook aan dat jij beter op de hoogte was van de huidige situatie bij Intact. Dank voor jóuw bijdrage.

In NA kun je je na elke, ook de twintigste of dertigste, terugval opnieuw verbinden (commitment) aan het programma. Je krijgt dan, onder applaus, een (zoveelste) witte sleutelhanger met de tekst "alleen voor vandaag". Het idee hierachter is dat een terugval een voorbehoud aan het programma is. Dat je terugkomt en het opnieuw probeert verdient alleen maar aanmoediging. Of het iemand lukt om clean te blijven is niet aan de andere verslaafden maar ligt aan of iemand zich zó open durft te stellen dat hij of zij de waarheid onder ogen komt en z'n persoonlijke plussen en minnen in kaart brengt. Wel wordt aan het begin van elke meeting gevraagd om, als je de afgelopen 24 uur hebt gebruikt, alleen te luisteren. Een verslaafde onder invloed is sowieso niet open van geest, die staat onder invloed van een middel. De ervaring van een verslaafde onder invloed is niet bevorderlijk voor het herstel van de anderen, maar zeer zeker ook niet voor de persoon in kwestie zélf. Natuurlijk staan we niet te juichen als iemand is teruggevallen. En medelijden is er wel. Niet op de manier die een verslaafde graag wíl ontvangen, zoet en zacht, maar op een confronterende en helpende manier (toch min of meer zacht, want zonder veroordelen..) Met zoet en zacht gaan we misschien denken dat het allemaal wel meevalt, maar door confrontatie met de ervaringen van anderen gaan we misschien beseffen dat we aan een dodelijke ziekte lijden. Het programma wijst ons het pad dat we kunnen bewandelen op weg naar langdurige abstinentie. Daar hebben we zelfs een uitgebreid werkboek voor. En sponsors. En elkaar. En heel veel literatuur die zowel nieuwe dingen aan het licht brengt in ons herstelproces als ondersteunend is bij wat we al geleerd hebben. En het blijft een feit dat elke meeting een eigen karakter heeft. Elke meeting krijgt de "kleur" van z'n bezoekers. Als we echter proberen ons zo veel mogelijk aan de 12 Tradities te houden, die bedoeld zijn om als groep zo open en ruimdenkend mogelijk te blijven, dan zullen, ondanks de verschillen, de overeenkomsten het meest in het oog springen. En de overeenkomst die ik zelf ervaren heb, of het nou in m'n eigen "thuisgroep" is of in een meeting hier verder vandaan tot in Spanje, België, Frankrijk en Zweden aan toe, is de warmte en herkenning van de fellows en de min of meer gelijke structuur tesamen met de overal min of meer gelijke literatuur. En, ook niet onbelangrijk, het maakt geen klap uit of je nou één dag clean bent of al twintig jaar. Alleen voor vandaag is wat ons allemaal gelijk maakt aan elkaar. Inclusief de voorzitter, de penningmeester, de groepsafgevaardigden, de literatuurpersoon, de koffiezetter, én de nieuwkomer.

Da's wéér verzet, Agnieta. Verzet door één zinnetje uit een heel verhaal. Openheid van geest, meissie.. dat maakt de wereld een stuk ruimer en toleranter.

Suikertje, gefeliciteerd met je hondje!! En sterkte vandaag. Tandartsen zijn over het algemeen niet zo geliefd.. zelfs bij oergezonde, niet verslaafde, nergens aan lijdende steunpilaren van de samenleving komt een zekere weerzin tegen de tandarts voor. Respect dus van mij voor jou.

Voor Blekje, Intact versus AA (of andere 12-stappen bijeenkomsten). Er zijn overeenkomsten. Beide zelfhulpgroepen bestaan uit verslaafden die samen naar een oplossing zoeken voor hun verslavingsprobleem. Beide zelfhulpgroepen zijn laagdrempelig en houden op vaste regelmatige tijden hun bijeenkomsten. Beide zelfhulpgroepen bieden menig verslaafde een platform waar ze vrijuit kunnen spreken en op begrip kan worden gerekend. Beide zelfhulpgroepen houden menig verslaafde op het "rechte pad", dus zonder gebruik. Maar verschillen zijn er ook. Intact is een initiatief vanuit Tactus verslavingszorg en is niet in het hele land "beschikbaar", daar waar de 12-stappen groepen wereldwijd te bezoeken zijn. Intact groepen worden geleid door een groepsleider die een cursus/opleiding heeft gevolgd via Tactus, terwijl in de 12-stappen bijeenkomsten (meestal) een uit de "trouwe" bezoekers gekozen voorzitter de bijeenkomst opent en sluit. De voorzitter houdt de normen en waarden tijdens de bijeenkomst in de gaten, maar is geen leider. Intact groepen worden gefaciliteerd vanuit Tactus verslavingszorg, daar waar 12-stappen groepen zichzelf moeten bedruipen en afhankelijkheid van wie of wat ook uit de weg gaan. (Vanuit de gedachte: we hebben als actief verslaafden al zo veel en zo lang op de welwillendheid van anderen geleund, dat het vanuit hersteloogpunt goed is om eigen verantwoordelijkheid te nemen). In Intact groepen wordt regelmatig gediscusieerd met elkaar en worden een soort van "lessen" gegeven aan de hand van een thema, allemaal onder leiding van de Intact-leider. In 12-stappen bijeenkomsten horen discussies niet thuis. Het komt wel voor, maar de in mijn ogen (sorry, ik ben natuurlijk subjectief omdat ik dit schrijf vanuit mijn eigen ervaring) betere 12-stappen bijeenkomsten laten niet toe dat er direct op elkaar gereageerd wordt. Dit vanuit het oogpunt dat de ene verslaafde de andere niet is en we alleen kunnen delen wat onze eigen ervaring is. Anderen kunnen uit die ervaring meepikken wat voor hun misschien helpt. Gedeeltelijk is het vergelijken van Intact en 12-stappen groepen het vergelijken van appels met appels Maar waar de 12-stappen groepen het sterkst afwijken van de Intact groepen is het grondbeginsel. Dan wordt het meer appels met peren vergelijken. Dat grondbeginsel van de 12-stappen groepen ligt in de 12 Stappen en de 12 Tradities die zijn gegroeid vanuit de toevallige ontdekkingen die twee alcoholisten deden in de eerste helft van de vorige eeuw. De Amerikanen Bill W. en Dr. Bob ontdekten dat ze elkaar konden helpen door openlijk met elkaar te spreken over hun alcoholisme. Ze ontdekten dat ze elkaar konden inspireren om droog te blijven door zich te houden aan enkele simpele spirituele regels: eerlijkheid, openheid van geest en bereidwilligheid. Ze probeerden dit uit op enkele andere (opgegeven) notoire drinkers en heel langzaam kwam er een programma tot stand dat - in die tijd - kansloze en ten dode opgeschreven alcoholisten een nieuwe manier van leven zonder alcohol bood. Jaren later ontstonden groepen die zich niet alleen op alcoholisme richtten maar meer op verslaving in het algemeen, allemaal met de 12 Stappen van AA als basis. De Intact groepen zijn, vergeleken met AA en aanverwanten nog piepjong. Ik ging in 2005 voor het eerst naar de eerste net opgerichte Intact groep. Vier jaar lang ben ik daar wekelijks geweest. Veel verdriet meegemaakt, maar ook veel plezier. Intussen groeide Intact, zowel de groepsgrootte groeide alsook het aantal plaatsen waar bijeenkomsten worden gehouden. Voor recente wederwaardigheden betreffende Intact zal MijnGerrit (al eerder hier genoemd) je op de hoogte kunnen brengen. Ik heb in 2009 voor het laatst een Intact groep bezocht omdat ik me ondertussen meer thuis ben gaan voelen bij de AA en vooral de NA. Voor mij gaf juist die min of meer vast omlijnde structuur van de 12 Stappen me de houvast die ik nodig had voor mijn herstel. Maar het ligt voor de hand dat je zelf het best kunt bepalen wat voor jou helpend (genoeg) is als je zélf beide geprobeerd hebt. Ik wil nog wel even benadrukken dat proberen niet is: een keer naar de één en een keer naar de ander, maar dat proberen is: jezelf een kans geven door beide een tijdlang te bezoeken. Liefst verschillende groepen van zowel Intact als AA als NA als CA.. Hoe meer je de verschillen probeert, hoe gerichter je kunt kiezen. Pas dan kun je beoordelen of iets voor je werkt of niet. Dan tot slot nog even een citaat uit het standaardboek van NA-Anonieme Verslaafden: Er zijn veel boeken geschreven over de aard van verslaving. Dit boek houdt zich voornamelijk bezig met de aard van herstel. Als jij een verslaafde bent en dit boek gevonden hebt, geef jezelf alsjeblieft een kans en lees het! Succes Blekje. Groet, Kohtje.

Je hoeft een uitgestoken helpende hand niet te voelen, alleen maar te grijpen. Ik snapte in het begin geen bal van wat "men" me allemaal wilde laten doen en laten. Door domweg te doen en laten wat me werd gesuggereerd merkte ik dat ik uit de afgrond werd getrokken. Eenmaal weer boven op de rand van de afgrond kon ik een beetje op adem komen en kwam heel langzaam het gevoel (terug). Langzaam drong tot me door welke warmte ik ontving van de fellows. Ondanks het feit dat ik vaak dacht dat ze me aan het treiteren waren met hun confronterende opmerkingen, dat ze me pijn wilden doen, me voor schut wilden zetten... Ik had dat nodig om me te realiseren dat ik als actief verslaafde altijd dacht vanuit de slachtofferrol. Altijd dacht dat het leven tegen me gericht was in plaats van dat het een liefdevol geschenk was. Met hulp van die uiterst confronterende spiegels kon ik gaan inzien dat ik me kinderlijk gedroeg. Stampvoetend en met een rood, driftig hoofd overal tegenaanschoppend ging ik door het leven, blij als ik een lotgenoot tegenkwam die er net zo over dacht en deed.. konden we samen schoppen. Lekker. Zo heb ik de eerste jaren in de verslavingszorg ook ervaren. Aan de ene kant was ik blij en dankbaar dat er mensen die "er verstand van hebben" naar me luisterden, aan de andere kant was ik zwaar teleurgesteld als dat wat ze me aan het verstand probeerden te peuteren me moeite zou gaan kosten, als ik er iets voor moest doen en zelfs laten, als ik die dingen in de praktijk moest gaan brengen... zónder naar de drank te grijpen notabene!! "Ze" wisten niet hoe moeilijk het was, hoe het was om verslaafd te zijn. "Ze" hadden makkelijk praten, zaten daar alleen maar hun geld te verdienen. En die arme ik moest maar zien hoe hij het allemaal moest klaarspelen. Stomme verslavingszorg... Pas na jaren, toen ik werkelijk geen uitweg meer zag, werd me duidelijk dat ik alleen door me over te geven kon winnen. Ik gaf me over aan de mensen/instellingen/opvattingen die ik altijd als m'n vijanden had gezien. Ik gaf me over aan de (in mijn ogen) meest idiote theorieën en therapieën. Ik gaf me over aan de onbelangrijkheid van mijn eigen leven met al z'n zeepbellen en luchtkastelen. Alles wat zo belangrijk voor me was was juist dátgene wat mijn verslaving in stand hield. Ik had niets meer te verliezen en ook niets meer te verdedigen. Sindsdien heb ik alleen maar gewonnen.

Ik ga vanavond naar mijn duizendste NA meeting. Ook dát hou ik bij in een hoekje van mijn agenda, net als het aantal dagen dat ik op aarde vertoef, het aantal dagen dat ik "droog" sta, het aantal dagen dat ik niet rook.. Niet dat het nou zo belangrijk is, maar ik vind dat gewoon leuk. Dat bijhouden laat me overigens wel zien dat ik wel wat heb moeten doen om van m'n drankobsessie af te komen, tevens laat het me zien dat zelfs duizend meetings me bij lange na nog niet "volmaakt" hebben gemaakt. Ik heb nog altijd het gevoel dat ik meetings nodig heb om mijn ziekte verslaving onder een zekere mate van controle te houden. Ik heb betreffende mezelf veel dingen gevonden/geleerd en ik ben nog naar veel dingen op zoek. Duizend NA meetings. Daarnaast nog honderd en één meetings van andere 12-stappen fellowships. Zeven jaar. Had ik niet geluisterd naar de suggesties die andere herstellende verslaafden me aan de hand deden, had ik het allemaal beter geweten dan die gekke mensen die ik daar allemaal tegenkwam, had ik me niet opengesteld voor al die in mijn ogen (wereld)vreemde mogelijkheden, had ik me al die jaren alleen op mijn eigen wil en kennis moeten verlaten, dan was ik er óf al niet meer geweest óf ??????? Tja, het is gelopen zoals het gelopen is en het loopt zoals het loopt. Ik heb me met mijn verbintenis aan het 12-stappen programma een geschenk gegeven dat ik gaandeweg mijn herstel steeds meer ben gaan waarderen en elke dag ben ik dankbaar voor het feit dat dit programma bestaat. Een eenvoudig spiritueel, niet religieus programma waar we allemaal gebruik van kunnen maken, ongeacht leeftijd, ras, sexuele geaardheid, levensovertuiging, geloofsovertuiging of gebrek aan geloofsovertuiging.

....en niet in het in verzet gaan tegen mensen die je willen helpen. Niet in het zélf wel oplossen.

Stilte en rust doet je zeer. Misschien toch eens wat meer stilte en rust zoeken, Agnieta. Misschien toch eens naar jezelf luisteren, naar die pijn. Misschien zit daar wel het begin van de oplossing..

En wat gebeurde er met jou tussen dat eerste en tweede bericht?

En toen?

Sorry jowan, ik kan een enorme muggenzifter zijn. Ik hoor deze opmerking wel vaker. En elke keer probeer ik dan daadwerkelijk zelf uit wat ik lees. En ook elke keer zie ik dat, als ik met mijn wijsvinger wijs mijn duim ook diezelfde kant op wijst.. Ik zie dan altijd maar drie vingers mijn eigen kant op wijzen..

Zeilbootbewoner, die hoop kun je alleen zélf gestalte geven door vandaag niet te drinken. Alles valt of staat met jouw eigen acties. Niet je situatie, niet je privé-dingen brengen je aan het drinken. Dat ben je zélf. Dat vertrouwen om vandaag de eerste niet te nemen dat je hebt is een mooie basis. Basis.... vertrouwen alléén is niet genoeg. Actie brengt je door de dag. En actie kan ook betekenen: NIET DOEN!!!

Was eigenlijk van "na mijn tijd" maar heb drie jongere broertjes (nou ja, tjes??) die in een deuk lagen. Keek dan stiekem mee.. toen al stiekem.. .

Ja, en Knots.

Waarom heet Dar nu Tante Til?