Kohtje

Ach lieve Agnieta, boos had ik niet genoemd.. ook ontzettend boos kun je worden van niet drinken bij trek. Het gekke is dat je ook ontzettend boos kan worden als je wél gaat drinken als je dat éigenlijk niet wilt.. Dat heeft te maken met machteloosheid en onhanteerbaarheid. Twee dingen die we allemaal helemaal niet willen. En je hebt helemaal gelijk als je zegt dat je niet in één dag verslaafd bent geraakt en er ook niet in één dag vanaf komt. Maar elke cleantijd, hoe kort of hoe lang ook, begint wel met dag één.

Qua risico behoren wij hier op het forum toch allemaal maar tot die "slechts" 2,7%.

In Rusland wordt ook veel meer zelfgestookte en "giftige" alcohol gedronken. Veel Russen bevriezen met alcohol op. De mentaliteit van de Russen is veel melancholieker.. er zijn zoveel verschillen tussen Rusland/Russen en Nederland/Nederlanders dat 't een beetje appels met peren vergelijken is. En bovendien is inderdaad wat Monster al een beetje aangeeft elke alcoholdode er één die onnodig en teveel is.

't Is niet voor het eerst bull, toch? Als het bull is, is dat een moment om te doen wat nodig is om niet in herhaling te vervallen. Trek gaat niet vanzelf over. Je kunt gaan drinken om de trek tegen te gaan, het zwijgen op te leggen. Je bent nu vijf jaar hier om te proberen die trek het hoofd te bieden. Vijf jaar lang was de uiteindelijke oplossing drank. Misschien nu die trek eens doorstaan? Met wat voor middelen dan ook? Van niet drinken word je knettergek als je trek hebt. Maar je gaat er niet dood van. Het kan je leven vergallen voor dit moment. Maar je gaat er niet dood van. Alles en iedereen kan je gestolen worden voor dit moment. Alles en iedereen is waardeloos. Je lijd ontzettend. Je denkt het niet vol te houden, alles lijkt onmogelijk als je niet even wat drinkt. Maar door niet te drinken, ook als het onmogelijk lijkt, na slapeloze nachten, na dagenlang op de top van je zenuwen geleefd te hebben, na aan het eind van je Latijn gekomen te zijn zonder drinken, zul je merken dat het went. De verschrikkingen van niet drinken als drinken het liefste is wat je doet, wennen. Alles toegestaan, behalve drank. Kijken wat dát oplevert?

Dank je wel, Lucide.

Een huisarts die je een beetje kent zal wel de nodige reserves hebben om refusal voor te schrijven. Tenminste niet onder zijn of haar verantwoordelijkheid. Laat een verslavingsdeskundige dat maar bepalen, zou ik ook denken. Verslaafden maken soms rare sprongen.. helemaal als de "nood" hoog is. Ik denk daarbij maar even aan een recent gevalletje hier op het forum.

Ja, rapilos. Wel al veel nuttige dingen/dingetjes gedaan. Maar allemaal van dat losse, (bijna) dagelijks terugkerende, ook wel huishouden genoemd. Het liefst zou ik het nuttige met het aangename verenigen. Maar wat nuttig is vind ik vaak niet aangenaam (behalve boodschappen doen en de hond uitlaten) en wat ik aangenaam vind (m'n vak uitoefenen) is over het algemeen vrij nutteloos.. tenminste voor de samenleving.. M'n vak uitoefenen doe ik momenteel niet. Ik zit met een atelier dat half leeggehaald is en een atelier dat half propvol staat, oftewel, verhuizing. En verhuizen is ook weer zoiets: nuttig, maar erg onaangenaam.. Nou ja, niet zeuren, koh. Dan eerst maar flink nuttig bezig zijn voor het weer aangenaam kan worden.

Best moeilijk om nuttig bezig te zijn als je daar niet voor opgeleid of in de wieg gelegd bent.

Ja, ik ga maar weer wat nuttigs doen..

M'n moeder zou zeggen: "daar waar je hem achtergelaten hebt.."

Ik denk maar zo dat je best wat lef in je donder nodig hebt om nuchter te zijn/worden/blijven.. het valt om de dooie dood niet mee, soms.

Elke dag nieuwe kansen en mogelijkheden, bertd. Misschien beter voor jou als het nooit meer mooi weer wordt? In elk geval de moed niet opgeven. Ik was ook niet in één keer alcohol de baas vanaf het moment dat ik alcohol de baas wilde worden. En dan ineens lukt het. Wanneer dat precies begon weet ik niet meer helemaal.. maar het moet ééns begonnen zijn. Nou ja, ik weet natuurlijk wel wannéér het begon, op m'n stopdatum.. maar hoe en/of wat???? Er was niet een bepaald moment dat ik zeker wist dat het nu wél zou lukken. Dat bleek pas na een tijdje. Na één week, na één maand, na een half jaar, na een jaar, na vijf jaar..... en nog heb ik geen garantie dat het echt definitief gelukt is. Ik heb het als verslaafde in me om terug te kunnen vallen. Als dat gebeurt, kan ik altijd weer opnieuw beginnen. Of niet, natuurlijk. Dat hangt ervan af hoeveel macht ik mijn verslaving geef. Ik weet nu dat ik sterker kan zijn dan mijn verslaving door er een anti-verslaving tegenover te zetten. Die anti-verslaving heb ik gevonden in een programma dat me laat inzien dat ik niet ten onder hoef te gaan aan mijn ziekte. Mits ik daar wat voor doe. En dat is vaak niet zo makkelijk omdat het tegen de ene kant van mijn wil (drinken) indruist, maar de andere kant van mijn wil (stoppen) voedt. Niet opgeven, berdt. Blijven zoeken, blijven proberen, blijven doorgaan. Of je nou wel of niet op het forum bent/komt..

of

hoebedoeluu jopielief??

Mijn hemel, ik heb weer zo'n dag.. . Ik ga maar weer eens wat nuttigs doen.

"Morninkjes", bolletje. Vraag je nou of ik ietwat heb kunnen pitten of vraag je Ietjefietje of ze wat heeft kunnen pitten? Ik heb wel kunnen pitten. Beetje onrustig door de warmte. Maar niet onaardig.

Sterkte lady jane. En pas maar op voor barstjes met al die koude-warmte overgangen..

een simpel saunaatje.. betekent dat dan voor de centrale verwarming gaan zitten??

Dan zou je toch ergens blij moeten zijn dat je zoon uit huis geplaatst is en dat het gaat zoals het nu gaat, Agnieta. (regelmatig zien, bedoel ik) Want je zegt zelf dat je oudere kinderen dingen hebben gezien en meegemaakt die een kind nooit zou mogen zien of meemaken. En je zegt zelf dat je nu al vijf jaar hier bent en nog steeds niet voor langere periode gestopt kan blijven. Daar is je jongste zoon dan in elk geval niet dagelijks bij betrokken. Hoe moeilijk het ook is als kind om niet bij je eigen ouders op te groeien. Ik weet ook uit eigen ervaring hoe moeilijk en verwoestend het is om op te groeien in een gezin dat geplaagd wordt door alcoholisme. Hoewel dat me ook weer gemaakt heeft tot wat ik ben.. vol afschuwelijke herinneringen, ervaringen.. er zijn mensen die dat trauma's noemen.. Ik noem ze niet, ik neem ze mee en bekijk ze nu op latere leeftijd voor wat ze zijn. Ik ben wel eens jaloers op mensen die een gelukkige jeugd zeggen te hebben gehad. Maar aan de andere kant voel ik het ook niet zo dat ik een ongelukkige jeugd heb gehad. Pas veel later kwam het besef dat het allemaal veel beter, veel gelukkiger had gekund. Daarvoor was het gewoon normaal.. Mijn jeugd. Iedereen heeft wel wát. Momenteel ben ik bezig met een stukje verwerking door toe te staan dat mijn vrouw tijdens het koken met een vleesmes het vlees snijdt in de keuken terwijl ik er bij ben.. eerder deed ik dat zelf of ik was weg uit de keuken.. kan niet goed tegen mensen met een (vlees)mes. Ik heb mijn moeder in stilte vaak verweten dat ze bij m'n vader is gebleven met vijf kinderen. Ook was ik mijn moeder vaak dankbaar dat ze bij hem is gebleven met vijf kinderen. Ik heb drie broer(tje)s en een zus(je) die allemaal wel een tik van de molen hebben meegekregen. De één wat duidelijker dan de ander. Ik ben de enige van de vijf die alcoholist is geworden. Maar de ziekte verslaving uit zich op heel verschillende manieren bij mijn broers en zus. En als ik ons zo alle vijf eens objectief probeer te bekijken, dan zijn we eigenlijk best wel gewoon doorsnee mensen. Met elk z'n eigen zorgen, problemen, eigenaardigheden, angsten, verdrietjes, en ook fijne en mooie dingen. Maar zonder alcoholisme in het gezin zou ik waarschijnlijk óók tot een doorsnee burger zijn opgegroeid. Én misschien ook wel tot alcoholist. Zeker weten doe ik dat natuurlijk niet, maar ik bedoel maar te zeggen dat niet de omstandigheden waaronder je opgroeit je maken tot wat je bent, maar hoe je omgaat met die omstandigheden. Je jongste zoon heeft het dan nu misschien niet makkelijk buiten z'n eigen gezin, het zal hem niet per definitie een slechter mens maken. En voor jou zelf is het misschien wel positief omdat een stukje verantwoordelijkheid wat je blijkbaar niet optimaal kunt dragen, van je schouders genomen is. Ook voor jou geldt: je bent geen slachtoffer van je omstandigheden, je staat midden in je omstandigheden. Maak er wat van.

Nou, je dag heb je natuurlijk al wel. Maandag 11 mei 2015!! Hebben we allemaal. Nu moeten we er elk voor zich wat van zien te maken.

Zo, bloemenvaasje weer bekeken, veel gehoord over alle buren in het seniorencomplex, lekkere dingetjes in overvloed gehad en of ik niet vergeten was dat ik in juli met haar naar de oogarts zou gaan. Het was gezellig. En dat meen ik. Ik ben zo blij dat zij aan mij kan vragen of ik dingen die ik met haar afspreek niet vergeet in plaats van andersom.. Ik denk dat de tijd dat het wél nodig was dat ze dit soort dingen aan me moest vragen omdat ik met m'n afgestompte hersens echt álles vergat of gewoon niet nakwam, haar getraind heeft. Ze herhaalt wel veel verhalen, maar vergeten doet ze niet zo veel. 84 Is ze.

of in je ogen wrijven...

58 Jaar geleden viel moederdag op 12 mei. Ik gaf mijn toen nog spiksplinternieuwe moeder toen voor het eerst een cadeautje. Een vaasje dat door een keramieken hondje werd ondersteund met daarin een bosje gele fresia's met van die groene "dingetjes" erbij. Dat had mijn toen nog spiksplinternieuwe vader voor me gekocht. Ik denk van een voorschot op mijn latere zakgeld, want ik had zelf nog geen rooie cent. Straks ga ik bij mijn onderhand oude moeder langs met een bos bloemen zonder vaas. Vaasjes en vazen heeft ze meer dan genoeg. Bloemen heeft ze nooit genoeg... Ook dat eerste vaasje heeft ze nog, met een geplakt hondenpootje. Straks krijg ik te horen dat ze dat op haar eerste moederdag van me gekregen heeft. Goh... van mij?? ja ja... Een goede en/of leerzame dag gewenst voor jullie allemaal.

Hoi, Gisteravond laat teruggekeerd van een weekje Frankrijk. Goed bevallen. Zo goed dat we over twee weken weer gaan. Een week met z'n tweeën plus hondje op een kleine tien vierkante meter wonen en reizen. Lekker hoor. Dan krijg je, als je thuiskomt bijna pleinvrees als je je eigen woonkamer weer inkomt. 4 Mei was bijzonder door een bezoek aan Colleville waar een "kleine" tienduizend witmarmeren kruizen/davidsterren staan. Elk kruis, elke davidster representeerd een amerikaanse soldaat die gesneuveld is tijdens en kort na de invasie in Normandië. Vorig jaar was ik daar op 5 juni, een dag voor de herdenking van D-day, toen 70 jaar geleden. Het leek toen wel kermis.. nu heerste er een serene rust. 's Avonds 20.00 uur hebben we in ons campertje twee minuten stilte "gehouden". Zonder tv, zonder radio, zonder mensen om ons heen die "meededen". Gewoon twee minuten stilte met ons tweetjes. Met fluitende en tjilpende vogeltjes om ons heen. Het was stiller dan stil... 5 Mei is in Frankrijk een heel gewone dag. Maar vrij heb ik me wel gevoeld. 7 Mei verjaardag. Lekker ook al weer met z'n tweetjes. Groen gebakje gezocht, niet gevonden. Toen maar een rood gebakje gegeten. Dat groene gebakje is een beetje een traditietje geworden sinds we een jaar of tien geleden voor het eerst m'n verjaardag in het buitenland vierden. Dat was toen in Engeland. Het enige gebakje dat er nog wel lekker uitzag was groen geglazuurd.. Sindsdien proberen we elke keer groene gebakjes te vinden op 7 mei. Trouwens, nog bedankt voor de felicitaties hier op het forum. En Spud, weer terug, ook alsnog gefeliciteerd. En gisteren, 8 mei, was het in Frankrijk bevrijdingsdag. Dan is daar bijna iedereen vrij. Het leek wel zondag. Geen vrachtwagens op de weg, overal herdenkingsbijeenkomsten en festiviteiten. We konden in Frankrijk lekker doorrijden. In België kwamen de file's weer. Daar was het gewoon vrijdag- werkdag.. Net een beetje de afgelopen week hier doorgehiphopt.. Ik vind het altijd knap als mensen (Blondie, Joris) na een terugval(letje) de moed niet opgeven en weer doorgaan. Ik moest erg lachen om de fysio van Kaboutertje die in z'n blootje waarschijnlijk al veel vrouwen heeft gezien en de ogen van de fysio van Wijfie die bijna uit haar BH rolden.. Nou ja. Ik ben er weer. Ik hoop dat jullie weinig last van me zullen hebben. Dag dag..