Kohtje

Door je hier wel mee bezig te houden blijf je met "externe" zaken bezig. Je vrouw staat voor háár keuze om wel of niet met jou verder te gaan. Jij hebt jóuw keuze al gemaakt: je wilt met haar verder. Als jij van jouw keuze de regel maakt dat het dan ook zó moet gaan, dan leg je haar jouw keuze min of meer op en beperk je jezelf en haar in het zien van andere mogelijkheden. Lars, ook het loslaten van bindende voorwaarden in een relatie kan een relatie opleveren. Mijn vrouw deed mij het huis uit. We hielden contact. Ik kon niet anders dan met mezelf bezig gaan. Het had geen zin me met onze relatie bezig te houden. Mijn vrouw had gekozen voor háár leven na zich jarenlang de "zorg" voor mij op zich te hebben genomen. Ze was net zo ziek als ik, net zo slachtoffer van verslaving.. Zij ging naar een zelfhulpgroep voor partners en familie van verslaafden (Al Anon), verdiepte zich in de literatuur die daar voorhanden was en kwam er achter dat het liefste en beste dat zij voor mij kon doen loslaten was. En voor mij was dat, achteraf gezien, een pracht cadeau. Nadat ik zelf de keuze had gemaakt om mijn "oude" leven los te laten en met een blanco blik aan de 12 stappen van herstel begon, werd me duidelijk (zowel theoretisch als ook in de praktijk) dat een gelukkig leven niet vast te houden is maar me toe kan komen als ik zelf zo min mogelijk voorwaarden aan geluk stel. Door niet te drinken en met hulp van het stappenprogramma was ik in staat om op een "normale" manier beslissingen te nemen, dingen te aanvaarden, dingen te respecteren en de lessen en beloningen van het leven te bezien voor wat ze zijn.. Niet zoals ik het wil maar zoals het is. Langzaam maar zeker ontstond tussen mijn vrouw en mij een nieuwe relatie. Een die gekleurd is door het verleden maar, en dat is anders dan vroeger, waarin de toekomst nog geen kleur, geen lijntjes bevat. En waarin we allebei onze verantwoordelijkheid hebben én nemen. Loslaten heeft mij, ons, veel meer opgeleverd dan we met vasthouden zouden hebben bereikt.

"Soms is het een zegening om helemaal 'uit elkaar te vallen'. Je krijgt dan de kans om jezelf helemaal opnieuw 'op te bouwen'. En als herboren en nieuw tevoorschijn te komen. Soms is het nodig om al die 'stukjes' opnieuw te ordenen. Wees niet bang voor chaos, zie het als een kans." Lars, deze tekst heb je zelf geplaatst bij "Treffende uitspraken". Niet zomaar een uitspraak. Een perfecte tekst die in de tekstballons van jouw persoonlijke (strip)verhaal past. Neem jezelf en deze tekst serieus. Kijk naar de chaos met de ogen van een architect. Zie de bruikbare resten en de mogelijkheden voor de toekomst. Vaak is het een opluchting om van een ingewikkeld leven weer een sober, eenvoudig leven te maken.

Verslavingsklinieken zijn geen pretparken. Maar met je opname geef je jezelf, je vrouw, je moeder misschien wel het mooiste kado, namelijk een positieve investering, in eerste instantie in jezelf, in een volgende instantie aan de rest van de wereld. Soms lijkt een kadootje na het uitpakken tegen te vallen, maar na verloop van tijd dringt de werkelijke waarde pas door.

Ja, een alcoholische partner maakt oud.. wees maar lief voor haar.

Hé Lars, gefeliciteerd met de verjaardag van je vrouw. Mijn vrouw is vandaag ook jarig. Hahaha... ik ben dan wel exact twee weken ouder dan jij, maar mijn vrouw is jonger. Vandaag 58 geworden.

Ik vertrek ook maar eens. Niet als gewoon, gezond autonoom mens, maar als verslaafde die z'n neus achterna gaat. Komt misschien het evenwicht ten goede. Groet, Kohtje.

Wat bedoel je met "zogenaamd wel geaccepteerde vormen", jopie? En ja, het begint met die eerste niet nemen.. maar waar eindigt het dan? Wanneer is het echt klaar? Verslavingsgedrag, dát is mijn ziekte verslaving. Mijn zoeken naar manieren om onaangename raakpunten met het leven te verzachten. Alcoholisme is slechts een symptoom. Omgaan met drinkers alléén houdt me niet alert genoeg. Omgaan met mensen die erkennen dat ze de ziekte verslaving hebben en daar mee aan de slag gaan of zijn, laat me mezelf keer op keer "scannen". Aan de hand van de "scanuitslagen" kan ik schaven, zagen, timmeren, metselen...

Jopie, misschien heb je, net als ik, de ziekte verslaving. Ik heb de ziekte verslaving. Ongeneeslijk. Ik heb m'n drinken een halt weten toe te roepen. O.a. door hier te blijven komen. Alertheid is van groot belang. Maar verslaafd ben ik nog altijd en zal ik altijd blijven, al weet ik theoretisch nog zo goed hoe niet-verslaafd is of zal kunnen zijn. Een gezond autonoom mens vertrekt hier gewoon als 't voorbij is, zeg je. Ik denk dat gezonde autonome mensen hier niet eens komen. Waarom zouden ze?

Jopie, Sowhat, smart.. je mag me wel serieus nemen, maar niet letterlijk opvatten.. Of is het nou andersom?

Ik weet niet van het wat en hoe van dat gesprek, maar als er wat dan ook besloten wordt neem dan mee dat wat je in je in de bovenste quote over een groepsgenote zegt ook heel goed mogelijk (waarschijnlijk zelfs) voor jou geldt, Lars. Je zit nog maar in de diagnostiek-fase. Niet leuk, maar wel handig om een goed beeld te krijgen van hoe je verder zou kunnen gaan op je weg naar herstel. Beter nu even op je tanden bijten en een goed vervolgadvies krijgen dan nu afhaken en dan maar weer "aanrotzooien".. Bedenk dat je er niet zit om gezellig in een groep te zitten maar dat ieder voor zich daar aan een basis aan het timmeren is. Een EIGEN basis. Je hoeft in deze groep nog niet een nieuwe manier van leven ten toon te spreiden, je moet er alleen achter zien te komen hoe je een begin kunt gaan maken met een nieuwe manier van leven.

Ik heb nu zoooooooooo'n zin om een duit in het zakje te doen.. hahaha.. :D

Die Rose ken ik wel. Stoere vrouw. Niet mijn type.

Ik heb drie weken niet gerookt zonder daar echt moeite te hebben moeten hoeven gedaan te hebben gehad.. . Het stond niet op mijn "to do" lijstje, dat stoppen. Ik was een paar dagen flink ziek en rookte daardoor niet. Na die paar dagen flink ziek kwam de trek in een sigaretje niet meteen terug. En zo kabbelde het niet roken een beetje voort. Maar ineens was daar die trek wél weer. En omdat ik het niet roken op dit moment geen prioriteit geef heb ik er aan toe gegeven. Ik ben dus (weer) een * rokende niet-drinker. Drank-, drugs-, en medicijnvrij.

Gipsy, ik kan hier niets mee. Ik vind je in wezen een lieve meid, maar je loopt steeds weg van goede raad, goede hulp, goede zorg die anderen je bieden. Zo blijf je jezelf proberen te redden terwijl je drenkeling bent (die kunnen niet zwemmen). Zonder reddingsboeien, handvatten, hulplijnen ga je het niet redden. Maar je zult toch eerst aan jezelf moeten toegeven dat je niet kunt zwemmen. Een 10 voor het leven is niet reëel. Een (mager) zesje is al heel erg de moeite waard. LAAT je nu eens helpen, ook als het vreselijk is.. geef je over...

Stoppen met drinken moet je wel zelf doen maar je hoeft het niet alleen te doen. Dit forum kan daarbij helpen. Drinken doe je ook zelf. Soms lijkt het er op dat dit forum gebruikt wordt om niet alleen te hoeven drinken.

Pfff,bertd.. drank heeft een hoop schade bij me aangericht, maar m'n gehoor (in dit geval gezicht) is nog best redelijk, hoor. ennehhh... ja. ik ben blij dat ik dat niet meer doe.

Ik dacht destijds ook in één keer even te stoppen en dan in één keer van een hoop gedonder af te zijn. Even wat andere maniertjes aanleren en klaar is kees. De praktijk van stoppen leverde echter alleen maar een hoop gedonder méér op. De eerste weken, maanden..(laat ik maar positief en motiverend proberen te blijven) kwam er zoveel op me af waar ik met m'n versimpelde alcoholistenverstand nooit van z'n leven rekening mee gehouden had, dat ik dacht dat de wereld zich tégen me keerde omdat ik gestopt was, dat ik gestraft werd. Nog steeds denk ik wel eens dat alcoholverdoving een oplossing zou kunnen zijn voor mijn niet lekker in m'n vel zitten. De korte termijn effecten waren ook best aangenaam, zo voor de beleving. Maar beleving is maar zo kort. De volgende beleving staat zó weer voor de deur. En die is dan weer zodanig dat alcoholverdoving weer de oplossing lijkt.... cirkeltje. Om dat cirkeltje te doorbreken is het voor mij nodig geweest om tegen muren op te lopen, keer op keer.. m'n kop te stoten, keer op keer.. het nuttige met het onaangename te verenigen, keer op keer.. op m'n tanden te bijten, keer op keer.. door zure appels heen te bijten, keer op keer.. kortom, een welgemeend rotleven te leiden. Voordeel van een rotleven leiden bóven een borrel om me beter te voelen is dat dat rotleven steeds meer beloning begon op te leveren. Niet steeds weer uitkomen bij: "stom, stom, stom, en wéér een borrel", maar bij: "stom, anders doen, beter..." Vaak niet leuk, niet fijn, maar langzaam aan wél anders en beter. Vandaag uitzitten is een hoopvol begin van een nuchter leven. Morgen is álles anders. En morgen kun je dan óók weer uitzitten. Met uitzitten ben ik verder gekomen dan het woord doet vermoeden. Niet alles hoeft vandaag te veranderen. Door deze instelling in praktijk te brengen is vandaag al anders voor me dan toen ik nog in één keer alles wilde veranderen. Kalmte om te aanvaarden wat je niet kunt veranderen, Moed om te veranderen wat je kunt veranderen en Wijsheid om tussen deze twee het verschil te weten/ontdekken..

niet in één dag, maar wel met hazen"slaapjes" tussendoor aan één stuk door...

Welles. En niet alleen wijn. Ik spreek uit ervaring. Heb nóg een hekel aan glasbakken.

Dit soort teksten, bekentenissen zo je wilt, zijn dit forum. Dus ja, je hoort hier.

Redelijk, Sowhat. Hij geeft al goed aan dat ie "uit" moet. Soms zien wij dat echter niet.. ze moeten ook nog zo vaak, kunnen nog niet in één keer alles doen.

Goede morgen, Het fijne van 's morgens in het donker de hond uitlaten is dat je de buien niet ziet aankomen. Dat is tegelijkertijd het vervelende: je ziet de buien niet aankomen. Zeiknat, maar wel een lekker zondagsontbijtje na afloop. Lars, het vervelende van wachten op opname is dat je de opname ziet aankomen. Aan de andere kant, zo werkte het bij mij tenminste, kon ik me voorbereiden door een paar dagen van te voren niet te drinken.. ik zou ze daar wel eens laten zien dat ik best zonder drank kon en van goede wil was. Toen ik daar eenmaal zat was ik blij dat ik "nuchter" die opname inging. De eerste week detox heb ik als een soort "rusthuis" weekje ervaren. Daarna drie weken diagnostiek. Erg leerzaam, ik kreeg daar een andere kijk op hoe ik met drank omging.. ik was verslaafd (geraakt), in eerste instantie niet zozeer door alcoholhoudende dranken, maar door mijn manier van met het leven omgaan, mijn manier van het leven beoordelen. Daarna de "echte" behandeling: dat nieuwe inzicht in de praktijk (proberen te) brengen. Oefenen, oefenen, oefenen.. Met vallen en opstaan, maar ook MET andere verslaafden, therapeuten, dagboekschrijven... allemaal dingen die ik eerder uit de weg ging. Aan mijn kop geen gezeur, was mijn motto tijdens mijn drinken. Hoe meer gezeur aan mijn kop hoe beter, is nu mijn motto.. door confrontatie, botsingen, meningsverschillen, kortom, door met mijn (bijna altijd) ongelijk geconfronteerd te worden en daar voor leren open te staan, ben ik gaan inzien dat de wereld, het leven, veel meer inhoudt dan alleen mijn zielige ikje en mijn eigen perfectie. Tot op de dag van vandaag ben ik dagelijks bezig om me mijn ziekte verslaving voor ogen te houden. Ik ben niet perfect, ik ben nog steeds verslaafd aan vele dingen. Ik leid een "westers" leven, compleet met alle "verworvenheden" van onze westerse kapitalistische, materialistische wereld. Daar heb ik vrede mee. Maar ik ben niet meer afhankelijk van stemmingsveranderende chemicaliën om op een tevreden manier door het leven te kabbelen, terwijl ik tegelijkertijd wist dat ik mijn en vele levens om mij heen aan het vernietigen was. Opname bleek een zegen. Hoe zeer ik er in het begin ook tegenop zag. En achteraf gezien is die tijd omgevlogen..

Oude man???

Lars, ik schreef een stukje voor een andere forumgenote en bedacht me dat ik dit stukje eigenlijk ook voor jou heb geschreven. De stap om te stoppen met gebruiken is in theorie makkelijk te nemen, de praktijk laat verslaving in al z'n onbarmhartigheid weer meteen op ons los. Ik heb het stukje voor jou even gekopieerd en geplakt: In onze machteloosheid en verslagenheid, in onze zwartste periodes zijn we (als verslaafden) tot niets anders in staat dan gebruiken. Mooi dat er klinieken zijn die ons kunnen helpen om, ondanks onze machteloosheid en verslagenheid, ondanks onze "verstriktheid" toch niet te gebruiken. Vooral mooi als we zélf deze klinieken zien als keerpunt van ten onder gaan aan verslaving naar hoop op herstel van onze verslaving. Zélf, zélf, zélf.. het blijft een feit dat we Zélf het voetenwerk moeten verrichten om de touwtjes die ons binden vrij spel te geven, langer te maken, en zodoende weer kunnen gaan genieten van de patronen en lijnen in ons leven. We zijn allemaal gebonden aan allerlei wetten, machten, krachten, regels en noem maar op. Daar is niets mis mee. Maar er is een groot verschil tussen keuzes maken binnen deze regels (creatief leven) en keuzes(?) maken die aan regels gebonden zijn (verslaving). Ik gebruikte mijn kliniek-tijd om, zonder de mogelijkheid (lees: vanzelfsprekendheid) van gebruiken, de mogelijkheden van niet gebruiken te (her)ontdekken.. Ik schrok van de hoeveelheid mogelijkheden. Ik schrok zo erg dat ik weer ging gebruiken. Ik kon pas gaan genieten van herstel toen ik niet meer hoefde te gebruiken en begon te begrijpen dat ik niet ook álle mogelijkheden van het leven moest benutten. Ik ging genieten van keuzes maken, van het afbakenen van mijn behoeftes en daarmee het behapbaar maken van mijn mogelijkheden. Maak het klein, maak het klein.. en hou het klein. Een advies dat ik keer op keer kreeg. Een advies/suggestie met een dikke gouden rand!!

Wat stap 1 precies inhoudt weet ik niet. Misschien begrijp ik 'm zelfs niet. Maar dat hoeft ook niet per se. Als de essentie onderhuids maar wat bij me teweegbrengt. Per keer dat ik die stap lees komt ie anders binnen. Ik ga je dus verbeteren noch bevestigen, jopie. Ik vind dat je een mooie samenvatting cq interpretatie geeft. Maar precies?? Morgen is alles anders.