Kohtje

Ik heb nu zoooooooooo'n zin om een duit in het zakje te doen.. hahaha.. :D

Die Rose ken ik wel. Stoere vrouw. Niet mijn type.

Ik heb drie weken niet gerookt zonder daar echt moeite te hebben moeten hoeven gedaan te hebben gehad.. . Het stond niet op mijn "to do" lijstje, dat stoppen. Ik was een paar dagen flink ziek en rookte daardoor niet. Na die paar dagen flink ziek kwam de trek in een sigaretje niet meteen terug. En zo kabbelde het niet roken een beetje voort. Maar ineens was daar die trek wél weer. En omdat ik het niet roken op dit moment geen prioriteit geef heb ik er aan toe gegeven. Ik ben dus (weer) een * rokende niet-drinker. Drank-, drugs-, en medicijnvrij.

Gipsy, ik kan hier niets mee. Ik vind je in wezen een lieve meid, maar je loopt steeds weg van goede raad, goede hulp, goede zorg die anderen je bieden. Zo blijf je jezelf proberen te redden terwijl je drenkeling bent (die kunnen niet zwemmen). Zonder reddingsboeien, handvatten, hulplijnen ga je het niet redden. Maar je zult toch eerst aan jezelf moeten toegeven dat je niet kunt zwemmen. Een 10 voor het leven is niet reëel. Een (mager) zesje is al heel erg de moeite waard. LAAT je nu eens helpen, ook als het vreselijk is.. geef je over...

Stoppen met drinken moet je wel zelf doen maar je hoeft het niet alleen te doen. Dit forum kan daarbij helpen. Drinken doe je ook zelf. Soms lijkt het er op dat dit forum gebruikt wordt om niet alleen te hoeven drinken.

Pfff,bertd.. drank heeft een hoop schade bij me aangericht, maar m'n gehoor (in dit geval gezicht) is nog best redelijk, hoor. ennehhh... ja. ik ben blij dat ik dat niet meer doe.

Ik dacht destijds ook in één keer even te stoppen en dan in één keer van een hoop gedonder af te zijn. Even wat andere maniertjes aanleren en klaar is kees. De praktijk van stoppen leverde echter alleen maar een hoop gedonder méér op. De eerste weken, maanden..(laat ik maar positief en motiverend proberen te blijven) kwam er zoveel op me af waar ik met m'n versimpelde alcoholistenverstand nooit van z'n leven rekening mee gehouden had, dat ik dacht dat de wereld zich tégen me keerde omdat ik gestopt was, dat ik gestraft werd. Nog steeds denk ik wel eens dat alcoholverdoving een oplossing zou kunnen zijn voor mijn niet lekker in m'n vel zitten. De korte termijn effecten waren ook best aangenaam, zo voor de beleving. Maar beleving is maar zo kort. De volgende beleving staat zó weer voor de deur. En die is dan weer zodanig dat alcoholverdoving weer de oplossing lijkt.... cirkeltje. Om dat cirkeltje te doorbreken is het voor mij nodig geweest om tegen muren op te lopen, keer op keer.. m'n kop te stoten, keer op keer.. het nuttige met het onaangename te verenigen, keer op keer.. op m'n tanden te bijten, keer op keer.. door zure appels heen te bijten, keer op keer.. kortom, een welgemeend rotleven te leiden. Voordeel van een rotleven leiden bóven een borrel om me beter te voelen is dat dat rotleven steeds meer beloning begon op te leveren. Niet steeds weer uitkomen bij: "stom, stom, stom, en wéér een borrel", maar bij: "stom, anders doen, beter..." Vaak niet leuk, niet fijn, maar langzaam aan wél anders en beter. Vandaag uitzitten is een hoopvol begin van een nuchter leven. Morgen is álles anders. En morgen kun je dan óók weer uitzitten. Met uitzitten ben ik verder gekomen dan het woord doet vermoeden. Niet alles hoeft vandaag te veranderen. Door deze instelling in praktijk te brengen is vandaag al anders voor me dan toen ik nog in één keer alles wilde veranderen. Kalmte om te aanvaarden wat je niet kunt veranderen, Moed om te veranderen wat je kunt veranderen en Wijsheid om tussen deze twee het verschil te weten/ontdekken..

niet in één dag, maar wel met hazen"slaapjes" tussendoor aan één stuk door...

Welles. En niet alleen wijn. Ik spreek uit ervaring. Heb nóg een hekel aan glasbakken.

Dit soort teksten, bekentenissen zo je wilt, zijn dit forum. Dus ja, je hoort hier.

Redelijk, Sowhat. Hij geeft al goed aan dat ie "uit" moet. Soms zien wij dat echter niet.. ze moeten ook nog zo vaak, kunnen nog niet in één keer alles doen.

Goede morgen, Het fijne van 's morgens in het donker de hond uitlaten is dat je de buien niet ziet aankomen. Dat is tegelijkertijd het vervelende: je ziet de buien niet aankomen. Zeiknat, maar wel een lekker zondagsontbijtje na afloop. Lars, het vervelende van wachten op opname is dat je de opname ziet aankomen. Aan de andere kant, zo werkte het bij mij tenminste, kon ik me voorbereiden door een paar dagen van te voren niet te drinken.. ik zou ze daar wel eens laten zien dat ik best zonder drank kon en van goede wil was. Toen ik daar eenmaal zat was ik blij dat ik "nuchter" die opname inging. De eerste week detox heb ik als een soort "rusthuis" weekje ervaren. Daarna drie weken diagnostiek. Erg leerzaam, ik kreeg daar een andere kijk op hoe ik met drank omging.. ik was verslaafd (geraakt), in eerste instantie niet zozeer door alcoholhoudende dranken, maar door mijn manier van met het leven omgaan, mijn manier van het leven beoordelen. Daarna de "echte" behandeling: dat nieuwe inzicht in de praktijk (proberen te) brengen. Oefenen, oefenen, oefenen.. Met vallen en opstaan, maar ook MET andere verslaafden, therapeuten, dagboekschrijven... allemaal dingen die ik eerder uit de weg ging. Aan mijn kop geen gezeur, was mijn motto tijdens mijn drinken. Hoe meer gezeur aan mijn kop hoe beter, is nu mijn motto.. door confrontatie, botsingen, meningsverschillen, kortom, door met mijn (bijna altijd) ongelijk geconfronteerd te worden en daar voor leren open te staan, ben ik gaan inzien dat de wereld, het leven, veel meer inhoudt dan alleen mijn zielige ikje en mijn eigen perfectie. Tot op de dag van vandaag ben ik dagelijks bezig om me mijn ziekte verslaving voor ogen te houden. Ik ben niet perfect, ik ben nog steeds verslaafd aan vele dingen. Ik leid een "westers" leven, compleet met alle "verworvenheden" van onze westerse kapitalistische, materialistische wereld. Daar heb ik vrede mee. Maar ik ben niet meer afhankelijk van stemmingsveranderende chemicaliën om op een tevreden manier door het leven te kabbelen, terwijl ik tegelijkertijd wist dat ik mijn en vele levens om mij heen aan het vernietigen was. Opname bleek een zegen. Hoe zeer ik er in het begin ook tegenop zag. En achteraf gezien is die tijd omgevlogen..

Oude man???

Lars, ik schreef een stukje voor een andere forumgenote en bedacht me dat ik dit stukje eigenlijk ook voor jou heb geschreven. De stap om te stoppen met gebruiken is in theorie makkelijk te nemen, de praktijk laat verslaving in al z'n onbarmhartigheid weer meteen op ons los. Ik heb het stukje voor jou even gekopieerd en geplakt: In onze machteloosheid en verslagenheid, in onze zwartste periodes zijn we (als verslaafden) tot niets anders in staat dan gebruiken. Mooi dat er klinieken zijn die ons kunnen helpen om, ondanks onze machteloosheid en verslagenheid, ondanks onze "verstriktheid" toch niet te gebruiken. Vooral mooi als we zélf deze klinieken zien als keerpunt van ten onder gaan aan verslaving naar hoop op herstel van onze verslaving. Zélf, zélf, zélf.. het blijft een feit dat we Zélf het voetenwerk moeten verrichten om de touwtjes die ons binden vrij spel te geven, langer te maken, en zodoende weer kunnen gaan genieten van de patronen en lijnen in ons leven. We zijn allemaal gebonden aan allerlei wetten, machten, krachten, regels en noem maar op. Daar is niets mis mee. Maar er is een groot verschil tussen keuzes maken binnen deze regels (creatief leven) en keuzes(?) maken die aan regels gebonden zijn (verslaving). Ik gebruikte mijn kliniek-tijd om, zonder de mogelijkheid (lees: vanzelfsprekendheid) van gebruiken, de mogelijkheden van niet gebruiken te (her)ontdekken.. Ik schrok van de hoeveelheid mogelijkheden. Ik schrok zo erg dat ik weer ging gebruiken. Ik kon pas gaan genieten van herstel toen ik niet meer hoefde te gebruiken en begon te begrijpen dat ik niet ook álle mogelijkheden van het leven moest benutten. Ik ging genieten van keuzes maken, van het afbakenen van mijn behoeftes en daarmee het behapbaar maken van mijn mogelijkheden. Maak het klein, maak het klein.. en hou het klein. Een advies dat ik keer op keer kreeg. Een advies/suggestie met een dikke gouden rand!!

Wat stap 1 precies inhoudt weet ik niet. Misschien begrijp ik 'm zelfs niet. Maar dat hoeft ook niet per se. Als de essentie onderhuids maar wat bij me teweegbrengt. Per keer dat ik die stap lees komt ie anders binnen. Ik ga je dus verbeteren noch bevestigen, jopie. Ik vind dat je een mooie samenvatting cq interpretatie geeft. Maar precies?? Morgen is alles anders.

Rariteit is onze grote gemeenschappelijke deler en maakt ons tegelijkertijd van persoon tot persoon uniek.

Agnieta, ik ben, net als jij, een "oudgediende" hier op het forum. En ja, ik ben je wel eens (spuug)zat.. maar daar staat in hoofdletters tegenover dat ik je als "oudgedienden" onder elkaar ook ontzettend MIS als je hier een tijd niet bent. Ik denk dat dat een heel klein beetje te vergelijken valt met vriendschap.

Je drinkt teveel, Agnieta. Hoe minder je drinkt, hoe minder kans dat je je drinken over je laptop uitstort.

Sorry, spuit elf.. de dagdraad is alweer véél verder dan waar ik begon te typen.

Ik denk dat er een groot verschil is tussen theoretisch snappen en praktisch snappen. Dat is wat voor mij ook wat het verschil maakte tussen de "gewone" verslavingskliniek met een heleboel knappe koppen, deskundigen, die "weten" wat verslaving is en de 12-stappen behandeling met "ervaringsdeskundigen" die "WETEN" wat verslaving is. Je kunt een hoop leren over fietsen, uit boeken, verhalen, films, documentaires, onderzoeken, kijken, analyseren... Maar je weet pas wat fietsen is als je zélf gefietst hebt.

Ik zal proberen kortere zinnetjes te typen. Na plaatsing zijn de zinnen die ik zo netjes over het berichtvak had verdeeld ineens raar afgebroken.. verbrokkeld.

Mooie Gipsy, In onze machteloosheid en verslagenheid, in onze zwartste periodes zijn we (als verslaafden) tot niets anders in staat dan gebruiken. Mooi dat er klinieken zijn die ons kunnen helpen om, ondanks onze machteloosheid en verslagenheid, ondanks onze "verstriktheid" toch niet te gebruiken. Vooral mooi als we zélf deze klinieken zien als keerpunt van ten onder gaan aan verslaving naar hoop op herstel van onze verslaving. Zélf, zélf, zélf.. het blijft een feit dat we Zélf het voetenwerk moeten verrichten om de touwtjes die ons binden vrij spel te geven, langer te maken, en zodoende weer kunnen gaan genieten van de patronen en lijnen in ons leven. We zijn allemaal gebonden aan allerlei wetten, machten, krachten, regels en noem maar op. Daar is niets mis mee. Maar er is een groot verschil tussen keuzes maken binnen deze regels (creatief leven) en keuzes(?) maken die aan regels gebonden zijn (verslaving). Ik gebruikte mijn kliniek-tijd om, zonder de mogelijkheid (lees: vanzelfsprekendheid) van gebruiken, de mogelijkheden van niet gebruiken te (her)ontdekken.. Ik schrok van de hoeveelheid mogelijkheden. Ik schrok zo erg dat ik weer ging gebruiken. Ik kon pas gaan genieten van herstel toen ik niet meer hoefde te gebruiken en begon te begrijpen dat ik niet ook álle mogelijkheden van het leven moest benutten. Ik ging genieten van keuzes maken, van het afbakenen van mijn behoeftes en daarmee het behapbaar maken van mijn mogelijkheden. Maak het klein, maak het klein.. en hou het klein. Een advies dat ik keer op keer kreeg. Een advies/suggestie met een dikke gouden rand!!

Ik heb bewondering voor dierenartsen. Hier ook weer "aan de slag". Pup is hartstikke leuk, lief en leergierig.. erg speels ook, speelser dan "onze ouwe" vroeger was. Maar wel vermoeiend. Ben geen twintig meer, merk ik..

en dat van de kat??