Kohtje

Vaarwel ikkanhet. Rust zacht.

Ja, dat weet ik, @renaldo61. Toch maar (weer) eens bespreekbaar maken bij je huisarts? Of zelf serieus wat onderzoek doen naar mogelijke oorzaken of naar foefjes om de slaap te bevorderen?

Maandag 13 oktober 2025 is nieuw, inclusief kansen

is dat nou niet veel verschrikkelijker dan in één keer "plons" aan de kou 'wennen'? Nou ja, ik kan me er sowieso niet goed een voorstelling van maken. Ben zó'n enorme koukleum.. dus hoe dan ook: chapeau!!

Ik vind vaak rommel verplaatsen al een probleem omdat ik dan dingen niet kan terugvinden die altijd een vast plekje in de rommel hadden...😁

Haha, @Spirit, nee, ze heeft mij altijd goed kunnen zien. Dichtbij zag en ziet ze uitstekend, maar de staar kwam opzetten en veraf werd alles steeds valer en vager. Nu ze al bijna 60 jaar diabetes type I heeft is alleen die lichte achteruitgang van haar ogen eigenlijk een godswondertje. Blindheid, amputaties van voeten en benen zijn niet ongewoon bij diabeten, maar zij komt er (tot nu toe) genadig van af. En ik daardoor natuurlijk ook. Wat soepeltjes lopende onderdelen betreft, daarin verslaat ze me ruimschoots. Op alle fronten.

Dank je, @Moeps. Ik wist niet dat elk huwelijksjaar een jubileum met een naam was. Barnsteen dus. En dat in hetzelfde jaar dat ik voor het eerst in het geboorteland van m'n vader was, alwaar heel veel barnsteen vandaan komt.

Voor het eerst sinds tijden weer eens uit eten geweest met m'n vrouw. Een simpele doch voedzame maaltijd in een bistro hier op de Brink. Reuze leuk weer eens. Ter gelegenheid van onze 34e trouwdag vandaag. En m'n vrouw kon zomaar weer eens de overkant van de Brink helder zien omdat ze vorige week nieuwe lenzen geïmplanteerd heeft gekregen. Kan ze ook weer zelf autorijden. Vinden we alletwee fijn.

Ze hebben het dan wel vaak over de kracht van herhaling, maar teveel herhaling kan ook afstomping tot gevolg hebben. Tijdens mijn jarenlange meetingbezoeken vertelde ik in mijn shares eigenlijk altijd zo'n beetje hetzelfde verhaal, namelijk m'n eigen ervaringen in m'n herstel. Dat herstel was nou niet zo opzienbarend dat ik meerdere keren per week een totaal andere ervaringen had te delen. Om het voor de toehoorders, maar vooral ook voor mezelf in zekere zin een beetje "levend" te houden, probeerde ik elke share met andere woorden, een andere insteek en andere voorbeelden of vergelijkingen te vertellen. Opdat het niet zo'n automatisch afgestoken verhaaltje werd waarvan de strekking op den duur aan me voorbij zou gaan. Daardoor kon ik mijn eigen herstel beter als echt persoonlijk herstel zien en niet als een zgn. logisch gevolg van het blindelings volgen van richtlijnen en adviezen.

"Ik kan geen alcohol drinken, want als ik een glas drink, drink ik er twee en dan een volgende en een volgende … Daarom drink ik geen alcohol." "Nooit meer. Ik heb dit kunnen bereiken dankzij de hulp van mijn psychiater en mijn Femke." "Een nieuwe dag, nieuwe kansen." Je eigen woorden, misschien helpt het, of dringt het weer een beetje beter tot je door als een ander deze woorden schrijft.@renaldo61

Ja, die ken ik nog maar al te goed. Maar ik ging ook altijd wel en heb nooit, geen enkele keer, spijt gehad dat ik gegaan was. Ook niet als ik na 40 km rijden op een meeting kwam waar we maar met z'n tweeën of drieën waren. Dat kwam wel eens voor, en ik moet zeggen dat die meetings net zo waardevol waren als de drukbezochte meetings. Vooral doordat alles er om heen (koffie zetten, literatuur klaarleggen, kortom de ruimte klaarmaken voor de meeting omdat je van tevoren niet weet hoeveel mensen er komen) alsook het in acht nemen van het volgen van het format met twee, drie, vier mensen, me deden inzien dat structuur de rust en kalmte geeft die voor een verslaafde in herstel zo belangrijk is. Of we nou met z'n tweeën, drieën of met z'n vijfentwintigen waren, sharen en luisteren naar andere ervaringen hadden altijd een positief effect op m'n eigen herstel. Gewoon blijven gaan, Zbb en serviceposities aanpakken voor de betrokkenheid. Dat helpt echt. 👍

Mag je, waar je nu woont, helemaal geen huisdieren? Ook geen kleine, zoals bijvoorbeeld een hamster, cavia of ander knaagdier dat binnen gehouden kan worden? Of een (binnen)kat? Vogels, vissen... noem maar op, iets waar verder niemand last van hoeft te hebben. Want hoe klein en/of onbeduidend dan ook, elk (levend) huisdier heeft liefdevolle aandacht nodig en ben je dus voor nodig. En ik begrijp volkomen dat niets jouw Femke kan vervangen, maar met elk ander levend wezentje kun je een nieuwe band opbouwen. Ik beschouw onze honden ook niet als vervanging van onze eerdere honden, maar wel als b(h)ondgenootjes voor déze tijd van leven.

Ik vraag me dan af of dat gisterochtend heel vroeg was of gisteravond heel laat. M.a.w. hoort 0.00 uur bij eergisteren, gisteren of bij vandaag?

Dat is jammer @Lonster1. Ik ben ook niet zo van de Nederlandse series en films omdat ik het acteren vaak zo toneelschool- geacteerd vind, maar Oogappels vind ik toch wel een pareltje. (en dat terwijl ik weinig tot niets heb met (opgroeiende) kinderen/pubers. (praktijk-gezien))

Knakker nog recht zo die gaat? Ik voelde trouwens bij mijn laatste alcoholstop helemaal niet (meer) iets van weemoed. Eerder het gevoel van met een acute wortelontsteking naar de tandarts gaan en geholpen worden. Eerst dus een gevoel van wanhoop, met vooral de nadruk op het 'hoop'-gedeelte van dat woordje en daarna de enorme opluchting van 'er vanaf zijn'..

@alesto, niet in de gracht werpen natuurlijk, daar ligt al genoeg troep. Beter inleveren bij verzamelpunt chemisch afval.

En dan de magere versie daarvan.

In België wordt het 'platte kaas' of 'verse kaas' genoemd.

Ja, tuurlijk. Dat deed ik met drinken ook. Als ik steeds had aangekondigd dat en wat ik wilde gaan drinken, was ik misschien wel nooit alcoholist geworden...🙃

Dag ferry. Waar komt deze reactie nou ineens, zomaar uit het niets, vandaan?

KAS LEEGGEHAALD OP VOLKSTUIN spoor van verdachten leidt naar winkeltje Rapilos, als ik jou was dan zou ik morgen Niet naar het winkeltje gaan. 😊

O, haha... ja, dat verhaal speelde zich ongeveer een halve eeuw voordat er zich iets begon te roeren van wat tegenwoordig AA heet af. Ik vermoed dat je in die tijd inderdaad niet veel keus had tussen iemand op z'n (blauwe) ogen vertrouwen of niet vertrouwen. Hoewel iemand die veel met een verslaafde partner te maken heeft (gehad) in die tijd toch ook wel bepaald gedrag kon herkennen, net als tegenwoordig. Problemen komen vaak voort uit het niet willen of durven herkennen van die tekenen vanuit persoonlijke loyaliteit. Maar nooit iemand vertrouwen die in het verleden verslaafd bleek is wel erg bot. Het verschilt van persoon tot persoon, van situatie tot situatie. Denk ik.

Je geeft hier wel een erg korte samenvatting van het hele verhaal. In elk geval kun je de verslaafde die hier uitgebeeld werd blijkbaar niet vertrouwen. Je zegt dat dat pas aan het eind van het verhaal bleek, maar waren er al geen tekenen die in elk geval twijfel over de oprechtheid van die meneer aan het licht brachten? Had hij aan zijn herstel gewerkt of zei hij alleen maar dat hij al een tijd clean was? Was er in de tussentijd nog contact geweest tussen die twee mensen? Enz. enz... Om aan de hand van één verhaal nu te zeggen dat je nooit iemand met een verslavingsverleden kunt vertrouwen vind ik wat kort door de bocht.

En nog even wat anders, @knakker. 7 September schreef je onder andere dit: 'Een duidelijke aanleiding om te gaan drinken heb ik wederom niet echt kunnen ontdekken. Ja, er was niemand thuis, maar dat is best schamel.'[...] Jij noemt het schamel. Maar ik ben even in m'n eigen verleden gedoken en herinnerde me dat toen ik in 2006 na een half jaar behandeling uit 'de kliniek' kwam en al een maand of 5 totaal droog stond, daar compleet gelukkig mee was. Thuis pakte ik de draad weer op wat betreft m'n werk, m'n vrouw was blij, kreeg er vertrouwen in dat dit allemaal weer goed ging komen of al goed was gekomen en ze kon meer en meer zichzelf zijn zonder de zorgen over hoe ze me 's avonds aan zou treffen. Na enkele maanden kondigde ze aan dat ze een weekje naar een goede vriendin in het westen van het land zou gaan. Die had het wat moeilijk en behoefte aan -in dit geval- een goede vriendin om even wat afleiding te hebben. Ik stond toen al ruim een half jaar droog en het ging allemaal prima. We hadden het goed zo samen. Maar tijdens dat weekje alleen thuis ging het helemaal mis. Iets met een kat die van huis is en dansende muizen. Ik had in die tijd nog eens in de twee weken een gesprekje met een behandelaar en heb het hier uiteraard uitgebreid over gehad met haar. In eerste instantie leek het te gaan om een soort van onverwachte uitglijder, dacht ik, maar na lang graven en wroeten een aandringen van m'n behandelaar kwam er dan toch uit dat dit helemaal niet zo onverwacht was. Het moment dat die vriendin van m'n vrouw belde met het verzoek of zij een weekje wilde over komen, ging bij mij de alarmbel af van: dan ben je een week alleen thuis. Maar in plaats van dat die alarmbellen me alarmeerden en me in te dekken en op m'n hoede te zijn, gaven ze me juist het startsein om m'n oude donkere 'geheime' kant weer even naar boven te halen. Ik vond het juist wel spannend en ik was gewoon nieuwsgierig naar hoe het ook al weer was om weer eens even 'helemaal van de wereld te zijn'. Want al die maanden niet drinken waren eigenlijk best vermoeiend, hoewel ze me ook enorme voldoening gaven. Dat vermoeiende en voldane kwamen voort uit het feit dat ik eigenlijk niets meer deed dan mezelf dagelijks te bewijzen tegenover m'n vrouw en alle mensen om me heen (vermoeiend) en daar nog in slaagde ook (voldaan). Dat er dan ineens even een weekje 'vrij' aankwam voelde als een soort cadeautje als beloning voor een tijdje goed gedrag. Je hebt triggers en triggers. Vele kun je aan zien komen, maar er zijn ook van die lange termijn triggers of onderhuidse triggers of onderhuidse lange termijn triggers. Die zie je vaak niet en leiden dan tot de zgn. 'uit het niets'-terugvallen. Door m'n spirituele kant te onderkennen en te ontdekken (met behulp van m'n sponsor bij NA) en ermee aan het werk te gaan (iedereen heeft een spirituele kant) heb ik geleerd dat ik niet het middelpunt van m'n eigen leven ben (egocentrisch) maar dat ik een onderdeel ben van bewegingen, krachten en wetmatigheden die zich niet laten sturen door wat ik wil maar waarin ik wel een persoonlijke verantwoordelijkheid heb. In eerste instantie vond ik dit allemaal nogal zweverig gezwets, maar door er meer mee aan de gang te gaan vond ik steeds meer innerlijke rust en kwamen begrippen als 'vergeving' en 'overgave' en 'berusting' meer en meer tot leven. Gevolg van dit alles is dat de behoefte aan verdoving weg is omdat er geen vermoeiing meer is om mezelf steeds te (moeten) bewijzen en ook geen behoefte aan voldoening omdat het me lukt om me te bewijzen. Voldoening heeft plaats gemaakt voor een gevoel van bevrijding. Feitelijk heb ik mezelf bevrijd door te zijn wie en wat ik ben.

Ergens vorige week had @Etty het over Acceptance and Commitment Therapy (ACT). Ik heb daar even wat over moeten lezen om te weten wat ze bedoelde. En ik herkende daar bijna 1 op 1 alles in waar ik in het 12 stappenprogramma aan heb gewerkt. De therapie trok m'n aandacht door het woordje 'Acceptance", één van de 'toverwoorden' die mij zo hebben geholpen om me over m'n overtuiging dat ik alles zelf wel in de hand heb heen te helpen.