Kohtje

Ja, dat weet ik, @renaldo61. Toch maar (weer) eens bespreekbaar maken bij je huisarts? Of zelf serieus wat onderzoek doen naar mogelijke oorzaken of naar foefjes om de slaap te bevorderen?

Maandag 13 oktober 2025 is nieuw, inclusief kansen

is dat nou niet veel verschrikkelijker dan in één keer "plons" aan de kou 'wennen'? Nou ja, ik kan me er sowieso niet goed een voorstelling van maken. Ben zó'n enorme koukleum.. dus hoe dan ook: chapeau!!

Ik vind vaak rommel verplaatsen al een probleem omdat ik dan dingen niet kan terugvinden die altijd een vast plekje in de rommel hadden...😁

Haha, @Spirit, nee, ze heeft mij altijd goed kunnen zien. Dichtbij zag en ziet ze uitstekend, maar de staar kwam opzetten en veraf werd alles steeds valer en vager. Nu ze al bijna 60 jaar diabetes type I heeft is alleen die lichte achteruitgang van haar ogen eigenlijk een godswondertje. Blindheid, amputaties van voeten en benen zijn niet ongewoon bij diabeten, maar zij komt er (tot nu toe) genadig van af. En ik daardoor natuurlijk ook. Wat soepeltjes lopende onderdelen betreft, daarin verslaat ze me ruimschoots. Op alle fronten.

Dank je, @Moeps. Ik wist niet dat elk huwelijksjaar een jubileum met een naam was. Barnsteen dus. En dat in hetzelfde jaar dat ik voor het eerst in het geboorteland van m'n vader was, alwaar heel veel barnsteen vandaan komt.

Voor het eerst sinds tijden weer eens uit eten geweest met m'n vrouw. Een simpele doch voedzame maaltijd in een bistro hier op de Brink. Reuze leuk weer eens. Ter gelegenheid van onze 34e trouwdag vandaag. En m'n vrouw kon zomaar weer eens de overkant van de Brink helder zien omdat ze vorige week nieuwe lenzen geïmplanteerd heeft gekregen. Kan ze ook weer zelf autorijden. Vinden we alletwee fijn.

Ze hebben het dan wel vaak over de kracht van herhaling, maar teveel herhaling kan ook afstomping tot gevolg hebben. Tijdens mijn jarenlange meetingbezoeken vertelde ik in mijn shares eigenlijk altijd zo'n beetje hetzelfde verhaal, namelijk m'n eigen ervaringen in m'n herstel. Dat herstel was nou niet zo opzienbarend dat ik meerdere keren per week een totaal andere ervaringen had te delen. Om het voor de toehoorders, maar vooral ook voor mezelf in zekere zin een beetje "levend" te houden, probeerde ik elke share met andere woorden, een andere insteek en andere voorbeelden of vergelijkingen te vertellen. Opdat het niet zo'n automatisch afgestoken verhaaltje werd waarvan de strekking op den duur aan me voorbij zou gaan. Daardoor kon ik mijn eigen herstel beter als echt persoonlijk herstel zien en niet als een zgn. logisch gevolg van het blindelings volgen van richtlijnen en adviezen.

"Ik kan geen alcohol drinken, want als ik een glas drink, drink ik er twee en dan een volgende en een volgende … Daarom drink ik geen alcohol." "Nooit meer. Ik heb dit kunnen bereiken dankzij de hulp van mijn psychiater en mijn Femke." "Een nieuwe dag, nieuwe kansen." Je eigen woorden, misschien helpt het, of dringt het weer een beetje beter tot je door als een ander deze woorden schrijft.@renaldo61

Ja, die ken ik nog maar al te goed. Maar ik ging ook altijd wel en heb nooit, geen enkele keer, spijt gehad dat ik gegaan was. Ook niet als ik na 40 km rijden op een meeting kwam waar we maar met z'n tweeën of drieën waren. Dat kwam wel eens voor, en ik moet zeggen dat die meetings net zo waardevol waren als de drukbezochte meetings. Vooral doordat alles er om heen (koffie zetten, literatuur klaarleggen, kortom de ruimte klaarmaken voor de meeting omdat je van tevoren niet weet hoeveel mensen er komen) alsook het in acht nemen van het volgen van het format met twee, drie, vier mensen, me deden inzien dat structuur de rust en kalmte geeft die voor een verslaafde in herstel zo belangrijk is. Of we nou met z'n tweeën, drieën of met z'n vijfentwintigen waren, sharen en luisteren naar andere ervaringen hadden altijd een positief effect op m'n eigen herstel. Gewoon blijven gaan, Zbb en serviceposities aanpakken voor de betrokkenheid. Dat helpt echt. 👍

Mag je, waar je nu woont, helemaal geen huisdieren? Ook geen kleine, zoals bijvoorbeeld een hamster, cavia of ander knaagdier dat binnen gehouden kan worden? Of een (binnen)kat? Vogels, vissen... noem maar op, iets waar verder niemand last van hoeft te hebben. Want hoe klein en/of onbeduidend dan ook, elk (levend) huisdier heeft liefdevolle aandacht nodig en ben je dus voor nodig. En ik begrijp volkomen dat niets jouw Femke kan vervangen, maar met elk ander levend wezentje kun je een nieuwe band opbouwen. Ik beschouw onze honden ook niet als vervanging van onze eerdere honden, maar wel als b(h)ondgenootjes voor déze tijd van leven.

Ik vraag me dan af of dat gisterochtend heel vroeg was of gisteravond heel laat. M.a.w. hoort 0.00 uur bij eergisteren, gisteren of bij vandaag?

Dat is jammer @Lonster1. Ik ben ook niet zo van de Nederlandse series en films omdat ik het acteren vaak zo toneelschool- geacteerd vind, maar Oogappels vind ik toch wel een pareltje. (en dat terwijl ik weinig tot niets heb met (opgroeiende) kinderen/pubers. (praktijk-gezien))

Knakker nog recht zo die gaat? Ik voelde trouwens bij mijn laatste alcoholstop helemaal niet (meer) iets van weemoed. Eerder het gevoel van met een acute wortelontsteking naar de tandarts gaan en geholpen worden. Eerst dus een gevoel van wanhoop, met vooral de nadruk op het 'hoop'-gedeelte van dat woordje en daarna de enorme opluchting van 'er vanaf zijn'..

@alesto, niet in de gracht werpen natuurlijk, daar ligt al genoeg troep. Beter inleveren bij verzamelpunt chemisch afval.

En dan de magere versie daarvan.

In België wordt het 'platte kaas' of 'verse kaas' genoemd.

Ja, tuurlijk. Dat deed ik met drinken ook. Als ik steeds had aangekondigd dat en wat ik wilde gaan drinken, was ik misschien wel nooit alcoholist geworden...🙃

Dag ferry. Waar komt deze reactie nou ineens, zomaar uit het niets, vandaan?

KAS LEEGGEHAALD OP VOLKSTUIN spoor van verdachten leidt naar winkeltje Rapilos, als ik jou was dan zou ik morgen Niet naar het winkeltje gaan. 😊

O, haha... ja, dat verhaal speelde zich ongeveer een halve eeuw voordat er zich iets begon te roeren van wat tegenwoordig AA heet af. Ik vermoed dat je in die tijd inderdaad niet veel keus had tussen iemand op z'n (blauwe) ogen vertrouwen of niet vertrouwen. Hoewel iemand die veel met een verslaafde partner te maken heeft (gehad) in die tijd toch ook wel bepaald gedrag kon herkennen, net als tegenwoordig. Problemen komen vaak voort uit het niet willen of durven herkennen van die tekenen vanuit persoonlijke loyaliteit. Maar nooit iemand vertrouwen die in het verleden verslaafd bleek is wel erg bot. Het verschilt van persoon tot persoon, van situatie tot situatie. Denk ik.

Je geeft hier wel een erg korte samenvatting van het hele verhaal. In elk geval kun je de verslaafde die hier uitgebeeld werd blijkbaar niet vertrouwen. Je zegt dat dat pas aan het eind van het verhaal bleek, maar waren er al geen tekenen die in elk geval twijfel over de oprechtheid van die meneer aan het licht brachten? Had hij aan zijn herstel gewerkt of zei hij alleen maar dat hij al een tijd clean was? Was er in de tussentijd nog contact geweest tussen die twee mensen? Enz. enz... Om aan de hand van één verhaal nu te zeggen dat je nooit iemand met een verslavingsverleden kunt vertrouwen vind ik wat kort door de bocht.

En nog even wat anders, @knakker. 7 September schreef je onder andere dit: 'Een duidelijke aanleiding om te gaan drinken heb ik wederom niet echt kunnen ontdekken. Ja, er was niemand thuis, maar dat is best schamel.'[...] Jij noemt het schamel. Maar ik ben even in m'n eigen verleden gedoken en herinnerde me dat toen ik in 2006 na een half jaar behandeling uit 'de kliniek' kwam en al een maand of 5 totaal droog stond, daar compleet gelukkig mee was. Thuis pakte ik de draad weer op wat betreft m'n werk, m'n vrouw was blij, kreeg er vertrouwen in dat dit allemaal weer goed ging komen of al goed was gekomen en ze kon meer en meer zichzelf zijn zonder de zorgen over hoe ze me 's avonds aan zou treffen. Na enkele maanden kondigde ze aan dat ze een weekje naar een goede vriendin in het westen van het land zou gaan. Die had het wat moeilijk en behoefte aan -in dit geval- een goede vriendin om even wat afleiding te hebben. Ik stond toen al ruim een half jaar droog en het ging allemaal prima. We hadden het goed zo samen. Maar tijdens dat weekje alleen thuis ging het helemaal mis. Iets met een kat die van huis is en dansende muizen. Ik had in die tijd nog eens in de twee weken een gesprekje met een behandelaar en heb het hier uiteraard uitgebreid over gehad met haar. In eerste instantie leek het te gaan om een soort van onverwachte uitglijder, dacht ik, maar na lang graven en wroeten een aandringen van m'n behandelaar kwam er dan toch uit dat dit helemaal niet zo onverwacht was. Het moment dat die vriendin van m'n vrouw belde met het verzoek of zij een weekje wilde over komen, ging bij mij de alarmbel af van: dan ben je een week alleen thuis. Maar in plaats van dat die alarmbellen me alarmeerden en me in te dekken en op m'n hoede te zijn, gaven ze me juist het startsein om m'n oude donkere 'geheime' kant weer even naar boven te halen. Ik vond het juist wel spannend en ik was gewoon nieuwsgierig naar hoe het ook al weer was om weer eens even 'helemaal van de wereld te zijn'. Want al die maanden niet drinken waren eigenlijk best vermoeiend, hoewel ze me ook enorme voldoening gaven. Dat vermoeiende en voldane kwamen voort uit het feit dat ik eigenlijk niets meer deed dan mezelf dagelijks te bewijzen tegenover m'n vrouw en alle mensen om me heen (vermoeiend) en daar nog in slaagde ook (voldaan). Dat er dan ineens even een weekje 'vrij' aankwam voelde als een soort cadeautje als beloning voor een tijdje goed gedrag. Je hebt triggers en triggers. Vele kun je aan zien komen, maar er zijn ook van die lange termijn triggers of onderhuidse triggers of onderhuidse lange termijn triggers. Die zie je vaak niet en leiden dan tot de zgn. 'uit het niets'-terugvallen. Door m'n spirituele kant te onderkennen en te ontdekken (met behulp van m'n sponsor bij NA) en ermee aan het werk te gaan (iedereen heeft een spirituele kant) heb ik geleerd dat ik niet het middelpunt van m'n eigen leven ben (egocentrisch) maar dat ik een onderdeel ben van bewegingen, krachten en wetmatigheden die zich niet laten sturen door wat ik wil maar waarin ik wel een persoonlijke verantwoordelijkheid heb. In eerste instantie vond ik dit allemaal nogal zweverig gezwets, maar door er meer mee aan de gang te gaan vond ik steeds meer innerlijke rust en kwamen begrippen als 'vergeving' en 'overgave' en 'berusting' meer en meer tot leven. Gevolg van dit alles is dat de behoefte aan verdoving weg is omdat er geen vermoeiing meer is om mezelf steeds te (moeten) bewijzen en ook geen behoefte aan voldoening omdat het me lukt om me te bewijzen. Voldoening heeft plaats gemaakt voor een gevoel van bevrijding. Feitelijk heb ik mezelf bevrijd door te zijn wie en wat ik ben.

Ergens vorige week had @Etty het over Acceptance and Commitment Therapy (ACT). Ik heb daar even wat over moeten lezen om te weten wat ze bedoelde. En ik herkende daar bijna 1 op 1 alles in waar ik in het 12 stappenprogramma aan heb gewerkt. De therapie trok m'n aandacht door het woordje 'Acceptance", één van de 'toverwoorden' die mij zo hebben geholpen om me over m'n overtuiging dat ik alles zelf wel in de hand heb heen te helpen.

Stoppen met drinken vanuit angst om mensen kwijt te raken, teleur te stellen, werkte bij mij altijd maar tijdelijk. Vertrouwen van anderen kwijtraken gaat makkelijk (paardsnelheid), vertrouwen terugverdienen kan lang duren (slenterende voetgangerssnelheid). M'n voornemens om te stoppen met drinken waren, na de zoveelste ruzie, altijd oprecht en vaak ging het ook wel enige tijd goed, soms tot wel een jaar of zelfs nog langer. Maar er kwam altijd weer een moment waarop dat vertrouwen redelijk hersteld leek en er zich in diezelfde periode iets voordeed waardoor een drankje geoorloofd leek, hetzij iets feestelijks, hetzij iets (melo)dramatisch. Waardoor (soms pas na enkele dagen tot weken) het hele riedeltje weer van voren af aan begon. Dat stoppen uit angst voor... het werkte goed totdat de angst op den duur minder werd of zelfs weg was. Op een gegeven moment zette mijn vrouw me uit huis. Ik vond een appartementje en kon m'n goddelijke gang gaan wat drinken betreft. Maar het besef daalde in dat dit toch geen leven was. Via Tactus verslavingszorg waar ik al jaren ambulante hulp kreeg en een half jaar in een kliniek had doorgebracht, kreeg ik een tip dat er destijds door Tactus een nieuw soort dagbehandeling was gestart op basis van de 12 Stappen. Daar heb ik me, ten einde raad, aangemeld en daar kwam ik voor het eerst in aanraking met de hele 12 Stappen wereld. In eerste instantie stond ik hier nogal sceptisch tegenover en dacht ik: dit is het toch niet voor mij, ik heb al die 'poespas' niet nodig, maar ik bedacht me niet veel later ook dat ik met al mijn 'eigen goedbedoelde oplossingen' juist hier terecht was gekomen. Dus ik besloot me er in te storten en al m'n (voor)oordelen die gebaseerd waren op theoretische 'kennis', te toetsen aan de realiteit. Eén van de eerste dingen waarvan ik doordrongen raakte dat ik die onder de knie moest zien te krijgen, was dat ik m'n eigenwijsheid moest leren beteugelen. Want ik wist wel dat ik eigenwijs ben maar toegeven dat dat me tegenwerkte vond ik moeilijk, want eigenwijs... Eerlijkheid was ook zo iets. Eerlijk zijn naar anderen is leuk voor anderen, ziet er goed uit naar de buitenwereld, maar belangrijker en moeilijker was eerlijk zijn naar mezelf. Kon ik toegeven dat ik m'n eigen leven niet in de hand had, dat ik onderhevig was aan regels en wetten die mijn eigen wil te boven gingen? Ik ging er altijd van uit dat ik met eigen keuzes en een portie eigen wil m'n leven zou moeten kunnen inrichten naar eigen believen. Maar het kwam er vaak op neer dat ik bruggen aan het bouwen was die ik uiteindelijk nooit zou oversteken omdat, tijdens dat bouwen, de omstandigheden weer waren veranderd. Waardoor ik vaak het spoor bijster was en drank/verdoving/ontvluchting de pijn/teleurstelling verzachtte. Toegeven dat ik het leven niet in eigen hand heb vond ik moeilijk maar was voor mij noodzakelijk. Daarvoor had ik de innerlijke kalmte nodig die me kon laten accepteren dat er nou eenmaal dingen zijn waar ik geen zeggenschap over heb. Natuurlijk waren er ook dingen die ik wel kon veranderen. Voornamelijk mijn tekortkomingen. Toegeven dat ik sowieso tekortkomingen heb was op zich al een enorme verandering/verbetering. M'n (valse) trots en weer die eigenwijsheid zaten me daarbij enorm in de weg. Maar tekortkomingen had ik en heb ik nog steeds. Volop zelfs. Het gebed van kalmte, moed en wijsheid is nog steeds, bijna dagelijks wel, een reminder voor me. Dankzij het 12 stappen programma heb ik geleerd dat er heel veel lagen in dat gebed zitten. Onder elke waarheid die ik ontmantel zit wel weer een andere waarheid die ontmanteld kan worden. M.a.w. ik heb eigenlijk nooit de waarheid in pacht. De meetings van eerst AA maar later voornamelijk NA, omdat daar sterk de nadruk werd gelegd op het vinden van een sponsor en daarmee echt aan de stappen te werken (met behulp van het NA stappen werkboek dat toen net zo'n beetje in de Nederlandse vertaling uit kwam) hebben me geholpen om de theorie van de stappen om te zetten in daadwerkelijke verandering van mezelf t.o.v. m'n kijk op het leven en daarmee m'n omgaan met m'n verslaving. Niet de angst om 'vergelding' als ik (toch) zou drinken maar de intrinsieke overtuiging dat drank/verdoving niets anders is dan ontkenning van het Nu, hebben het me mogelijk gemaakt om zonder nadenken de drank te laten voor wat 't is: onnodig.