Jannigje

Het helpt mij om erover te schrijven, fijn dat jij er ook iets aan hebt. Het blijft lastig hè? Het is ook niet eenvoudig voor de omgeving, maar voor ons ook niet. Het wegmoffelen om anderen te sparen ken ik maar al te goed, dat is vaak ook de reden dat ik hier niet schrijf als ik me echt heel somber of radeloos voel. Weet jij waar jij behoefte aan hebt? Een luisterend oor? Advies, of juist niet?

Het voorwoord ziet er wel belovend uit. Alleen steiger ik meteen als ik lees dat ze opeens het licht zag. Daarna las ik wel dat het muntje dan wel gevallen was maar dat het leven daarmee niet meteen veranderd was. Dat maakt haar weer een stuk geloofwaardiger. Wil je me laten weten wat je ervan vindt? Ik wacht even met bestellen, ik kan op het moment niet goed zelfhulpboeken verdragen.

Ik dacht meer aan: gelukkig word ik niet dement, krijg ik geen (andere) enge ziektes meer en hoef ik niet meer na te denken over wat te doen als ik niet meer verder kan. De oogbehandeling die ik zou ondergaan heb ik afgezegd, want dat was niet meer nodig. Ik kan me geen praktische dingen herinneren. Bijzonder dat jij na “lijden aan het leven” ondanks alles jezelf nu een blijmoedig mens noemt/ kunt noemen.

68

Een welverdiend cadeau @Jopie, fijn voor je.

O ja, zo een! Een vriendin van mij heeft ook zo’n hond, die kan altijd eten en inderdaad van alles. Kan je vrouw nog wel een beetje van hem genieten?

Ben jij het? Ik schrok al, ik dacht hoe komt ze nu aan een foto van mij?

Waar het bij mij over ging was dat ik te horen had gekregen dat ik nog hooguit een paar jaar te leven had. Na de aanvankelijke schrik voelde ik ook opluchting. Een paar jaar? Dat red ik wel, dat houd ik wel vol, dat kan ik wel en de laatste fase ga ik goed doen, in ieder geval zo goed mogelijk. Natuurlijk was ik bang , bang voor pijn, bang voor lijden, maar niet om dood te gaan. En toen had ze zich vergist en was mijn doodvonnis opeens weer van de baan. Niks afscheid nemen, doorgaan moet je. Misschien word ik wel met zo oud als mijn vader en dan moet ik nog heel lang. En dat joeg en jaagt me schrik aan. Want hoe doe ik dat? Waarschijnlijk is dit voor de meeste mensen onvoorstelbaar en dat is maar goed ook denk ik, maar voor bv Lars was het volkomen herkenbaar. Misschien is doel geen goed woord, misschien gaat het over dat men het leven ondanks alles wel oké vind, levensvreugde? Ik weet het niet, weet daar geen woorden voor.

@Yana, is het voor jou voldoende dat je er bent?

Is ze ook extra bang door de Corona? Kan hij nog wel goed eten met één snijtand ?

@Asterix, Ik denk regelmatig aan je, ook aan je vrouw. Ik gun haar en jou zo dat het beter gaat, ik hoop echt dat er een betere toekomst is voor jullie Hoe is’t met de hond?

Dit klopt niet, het gaat eigenlijk niet goed. Nadat ik thuiskwam keek ik bij “wie ie wie” en kwam deze zin tegen bij JosefJ , en dat net vandaag na mijn bezoek aan dat zh: .”En opeens was ik er nog... prognose overleefd, zonder levensdoel”. Op een iets andere manier gold/geldt dit ook voor mij. En dat is heftig

Ja hoor, het gaat wel.

Ha @JozefJ, welkom hier. Deze zin springt er voor mij uit, ik herken het. Heb je inmiddels het gevoel dat je wel weer een levensdoel hebt? Deze vraag is erg persoonlijk en je hoeft er natuurlijk geen antwoord op te geven.

Je schiet er nu niets mee op, maar het wordt beter , echt waar. (Ik realiseer me dat ik nu misschien klink als een ouder iemand die na het uitgaan van de eerste verkering zegt spaat er écht iemand anders komt. Hou vol, jij ook @Forza.

Vanavond reed ik een vriendin naar een ziekenhuis waar zij voor een onderzoek naar toe moest. Ik ken het ziekenhuis, ben er regelmatig zelf of met iemand anders geweest. Ik wist welk onderzoek ze kreeg, maar ik had me niet gerealiseerd op welke afdeling we moesten zijn. Ik had er niet over nagedacht, dacht alleen maar dat wij in dat ziekenhuis moesten zijn, voor haar, verder niet. Opeens kreeg ik het door toen we het bord vanDe afdeling zagen en we de trap op liepen. Ik schrok ervan. Drie jaar geleden werd ik in een bed naar diezelfde afdeling gereden omdat er biopten uit mijn lever moesten worden gehaald, om te achterhalen waar de primaire tumoren zich bevonden e.a.d hand daarvan te bepalen hoelang ik (waarschijnlijk) nog te leven had. Opeens waren daar weer die herinneringen. Ik was niet voorbereid, dus ze rolden over en door me heen.

Wat een land, prachtig

Fijne vakantie @Lieke7777, doe de zee de groeten van mij.

Ach Mariska toch. Psychisch? Lichamelijk? Of allebei? Kan ik iets voor je doen?

@Jopie, ik vind je een moedige vrouw.

Klopt deels, zeker als ik wel via lichaamstaal allerlei boodschappen uitzend maar niets zeg. Ik ben er een meester in geworden, Ik kan mijzelf heel goed wegcijferen zonder dat het opvalt, en dat is geen verdienste. Ik moet van ver komen.

@Rosee, blijkbaar is dit niet de eerste keer dat je moeder zoiets doet, het feit dat je broer het contact verbroken heeft en jij ook al een aantal keer zegt genoeg. Maar oh oh wat lastig! Het is hard werken (althans voor mij) om het bij de ander te kunnen laten. Jij hebt uitgelegd dat je het anders bedoelde, meer kun jij niet doen. Maar zij accepteert dat blijkbaar niet en gaat door. En dat wroet dan bij jou. Hou dat maar eens buiten de deur! Wat maakt toch dat wij dat wat we eigenlijk zouden willen zeggen níet zeggen? Ik weet van mijzelf dat ik dan heel onbeholpen kan reageren, vaak om inderdaad problemen te voorkomen, om conflicten uit de weg te gaan. Want zolang ik begripvol ben hoef ik geen ruimte te vragen voor mijzelf. Want dat durf ik dan niet. Dus inderdaad maar liever kiezen voor harmonie en niet voormijzelf. Geen makkelijke taak, vader of moeder zijn. Kind zijn trouwens ook niet, dat blijkt ook wel uit wat jullie schreven en weet ik ook uit eigen ervaring.

Ik dacht vroeger ook dat wij geluk hadden dat wij nooit ruzie hadden, totdat ik mensen ontmoette die dat wel hadden. Doodeng vond ik dat!! De wereld verging in mijn ogen. Maar die verging niet. En wonder boven wonder? Na een ruzie, na het bijleggen konden zij weer verder. En bij ons? Bij ons was geen ruzie, waren wel veenbranden die ondergronds door konden gaan. Je wist eigenlijk nooit wanneer ze echt uit waren. Heel verwarrend vond ik dat. Dus ja, dat gedoe, dat herken ik, ik vind het ook heel vervelend en kan me voorstellen dat je dat stuk eruit wilt knippen.

Goedemorgen

Ik drink regelmatig cranberrysap, ik mix het graag met Spa rood. En goed gedaan hoor, niet roken én niet drinken!