Jannigje

Op dit moment doe ik het niet zo goed hoor, ik ben opeens heeeeeeel bang! Ik ben verschrikkelijk duizelig, heb pijn in mijn zij en zie opeens allemaal beren op de weg.

Zo fijn dat jullie er zijn!!! Een kaarsje voor mij, wat lief! Donderdag gaat de vriendin mee die al 2x met mij is meegegaan. Toen ik het lijstje met afspraken kreeg, pakte zij het af en zette meteen al die afspraken in haar agenda. Geen discussie over mogelijk. Vanmiddag naar het museum geweest. Mijn "baas" op de hoogte gebracht, wonderlijk, onwerkelijk. Er was iemand met mij mee die ik gisteren pas op de hoogte had gesteld, ik kan maar een aantal mensen per dag informeren, meer kan ik niet behappen. Zal ik met je meegaan, vroeg ze? Goh? Mee? Zomaar? Meen je dat? (Dit en nog veel meer is dan de interne dialoog hè) . Graag zei ik, wat fijn! Goed van mij hè? Ik ga echt proberen al die oude gedachten en overtuigingen op een zijspoor te zetten. En dan horen wat mensen echt tegen me zeggen ipv wat ik denk dat ze zeggen. Toen ik de post haalde zong ik, opeens hoorde ik een stem achter mij. U bent vrolijk?!. Ach ja wat zeg je dan? Die mevrouw weet niet dat ik ook zing als ik vrolijk ben, maar juist heel vaak als ik bang en/of verdrietig ben. Dus ik zei zoiets als: ach ja mevrouw, het leven is al moeilijk genoeg, ik probeer er maar een beetje de moed in te houden. Groot gelijk zei ze. Fijne dag mevrouw, u ook mevrouw. Ach ja.

Goedemorgen, dat is onze gebruikelijke begroeting? Is het een goede morgen? Ik weet het niet, is het een slechte? Weet ik ook niet. Ik heb net een paar blz teruggelezen van mijn eigen draad. Mijn God, wat kan de wereld snel veranderen! Wie had dat kunnen denken! Ik snap er nog steeeds helemaal niets van, hoop ergens nog steeds dat het een nachtmerrie is waar ik uit zal ontwaken, badend in het zweet, uitgeput, maar opgelucht. Gelukkig het was maar een droom. Maar het is geen droom. Het is geen droom. Het is geen droom. ik kijk naar mijn lichaam en denk: waar zit jij? Wie ben jij? Waar ben jij? Hoe heb jij al zo lang in mijn lijf kunnen zitten zonder dat ik het wist, zonder dat iemand enig idee had? En hoeláng ben jij er eigenlijk al? Al die "ouderdomskwalen", al het "ongrijpbare gedoe", al die pijntjes, vermoeidheid, komt dat allemaal door jou? De laatste tijd heb ik meer moeite met fietsen, 2 bruggen als ik naar therapie ga, en natuurlijk ook 2 terug. Laats, toen het zo hard waaide, deed ik er 10 min. langer over. Dat vond ik toch wat overdreven, 10 min. Nu denk ik, arm lijf, geen wonder!!! Vandaag is mijn museumdag. Ik was eerst van plan gewoon te gaan en dan om half twee een gesprek te hebben en het nieuws te vertellen. Dat bleek geen goed idee. Ik kan het nu helemaal niet opbrengen. Normaal gesproken (tja wat is dat eigenlijk) loop ik over van ijver en vind ik het leuk om het mensen naar de zin te maken, hen wegwijs te maken, een goed gevoel te geven. Maar opeens merk ik dat ik het niet heb?! Ik kan het nu niet missen, ik moet het voor mezelf bewaren. Straks museum Donderdag uitslag! Ik ben bang. Ik merk dat ik de neiging heb om te willen onderhandelen. Geef me nog wat tijd, geef me tijd om te wennen, te regelen, nog af te kunnen spreken...........Laat me nog één voorjaar meemaken, dan zal ik er van genieten, echt waar. nou ja, zo gaat er van alles door me heen. Dank voor jullie steun en liefde lieve mensen, die betekenen zoveel!!!!! ,

Dank je Vol. ik ben nooit zo goed geweest in directe aandacht of hulp vragen, was altijd bang dat.......... Vul maar in. Nu merk ik hoe fijn het is om te delen, ook ,of misschien wel juist, de moeilijke dingen. Ik heb dit nog nooit meegemaakt en gedaan. Ik bel allerlei mensen op om hen persoonlijk het slechte nieuws te vertellen, omdat ik niet wil dat ze het plotseling via een omweg horen. Ik vind dat heel moeilijk, maar merk ook hoeveel warmte en onverwachte steun en liefde naar me toe komt. "Vroeger" kon ik nooit geloven dat dat echt voor mij bedoeld was, want dat was ik niet waard etc etc....... . Al die negatieve, mijzelf onderuithalende gedachten, parkeer ik nu noodgedwongen en met met veel geweld (anders blijven ze niet zitten) op een bankje. WEG ERMEE. De krijsende duivel die altijd roept JIJ BENT HET NIET WAARD OM.......,,,, heb ik een muilkorf aangebonden. Letterlijk noodgedwongen!!! Ze zijn er, maar op een zijspoor, ik weiger ze nu een rol te laten spelen. Het kan niet, het mag niet. en opeens is er dus al die aandacht en warmte en steun. Voor mij!! Zo ongekend, maar o zo welkom.

Doe maar een goed woordje voor me Fleur, misschien helpt het. En wie weet kom ik nog naar je mooie België, veel zal afhangen van a.s. donderdag, dan hoor ik waar de "bron" zit, althans dat hoop ik. Niet weten vind ik erger dan weten. Zo'n zwaard dat boven je hangt....... Het maakt nogal uit of ik maanden of misschien nog een paar jaren heb of krijg? Ik heb zo vaak niet geweten hoe ik moest/kon/mocht leven, ik heb verlangd naar de dood als oplossing. Niet omdat ik dood wilde maar omdat ik dit leven niet kon. Maar dit........op deze manier........... Be careful what you wish for: het schoot echt door mij heen: het is je eigen schuld, je hebt dit over jezelf afgeroepen. Maar dat is niet zo, ik wilde niet dood, ik wilde leven maar wist niet hoe. Dank voor al jullie reacties, die doen me zo goed!!!! Ik aarzelde om het te vertellen, vond het "te groot", maar ben zo blij dat ik het wel heb gedaan. Ik kan het inderdaad niet alleen. Ik heb geen idee wat me nog allemaal te wachten staat en weet ook nog niet welke steun en hulp ik concreet nodig heb en nog zal hebben. Maar ik zal het laten weten, ik zal echt proberen naar mijn gevoel en behoeftes te luisteren en die kenbaar maken.

Ik heb de dagdraad nog niet gelezen Lars, dus weet niet wat daar speelt. mijn reactie nu heeft daar daarom niets mee te maken Ik weet wel dat het moeilijk is om echt goede raad te geven omdat je nooit in iemand schoenen staat en dus altijd van de buitenkant kijkt. Soms kan dat heel verhelderend zijn, maar niet altijd. Onderstaande spreekwoord vind ik erg mooi en heel waar: "Oordeel niet voordat je drie manen in iemands mocassins hebt gelopen" Een mooi Indiaans gezegde, nog steeds erg van toepassing denk ik.

Goedemorgen Hier bewolkt, maar wel droog

Lars, ik denk aan je

Lieve Blue, wat is het moeilijk om het bijtje er niet bij neer te gooien. Ik ben niet opgenomen, maar herken wel veel van wat je schrijft. Er is moet met een "t" en moed met een "d". Dat moeten met een t is niet fijn, voelt vaak niet goed, maar soms is het het enige wat je hebt en kunt. Ik wil ook graag van "het moeten" af, maar soms houdt het mij ook op de been. Dan is moeten soms gekoppeld aan moed. De moed der wanhoop? Maar oh, wat zou het fijn zijn als moeten niet meer hoeft en mogen en willen er voor in de plaats komen. Ik gun het je

Mijn gedachten onder controle houden, blijkt nu een forse uitdaging

Sterkte vandaag LadyJane , dank je voor de bloemen. Lika, Fleur en Suiker: ik weet nu nog helemaal niets, alleen dat het er niet goed uitziet, ze verwachten geen ontsteking of cyste. Men denkt echt aan iets kwaadaardigs.. misschien valt het mee? Misschien niet? A.s. Maandag ga ik naar een oncoloog, dan hoor ik wat er allemaal moet gebeuren en waarom. De definitieve uitslag zal nog even op zich laten wachten. Vandaag heb ik een koordag, daar ga ik nu maar heen. Afleiding. Tot later

Vandaag zingen i.p.v. Sporten. Regenpak maar weer mee, vrees ik

Goedemorgen

Sterkte lieve Quinn

Forum blijft belangrijk, ook als ik even niet "lijfelijk", of in ons geval "digitaal" aanwezig ben

Ik doe mijn best Wanderer. Ik ben helemaal "in de muziek" vandaag. Op mijn eigen draad heb ik al gerefereerd aan twee liederen, bij jouw naam moet ik denken aan "Let us Wander", een mooi duet, ik weet alleen even niet meer van wie

Lika, ik ben vandaag weer ingelogd. Ik denk ook vaak aan de mensen hier, maar het lukte me niet om aanwezig te zijn. Mijn hoeveelheid energie is flink afgenomen door alles wat zich jaren lang heeft afgespeeld. Mijn dagen zijn natuurlijk net zo lang, maar ik kan minder "hebben". Dat blijft voor mij heel lastig om mee om te gaan. Gisteren was ik naar de crematie van de moeder van één van de vrouwen van mijn therapiegroep. Het is raar om dan van een "kille" bedoening te spreken, maar zo voelde het voor mij. Zoveel "extra" leed in de wereld doordat mensen niet meer kunnen/willen praten met elkaar. Zoveel misverstanden, zoveel onuitgesproken gedachten,gevoelens en daardoor misschien niet waargemaakte verwachtingen. Zoveel eenzaamheid als gevolg daarvan. Ik zag het gisteren allemaal voorbij komen. In dit geval bij haar. het bracht mij terug naar de tijd dat mijn moeder overleed en werd begraven. Toen was ik de "outcast", en tot de dag van vandaag weet ik niet waarom (maar dat is een ander verhaal). Zoveel pijn, verdriet en eenzaamheid bij mij, niet snappen waarom? Waarom? Waarom niet praten, waarom iemand doodzwijgen, ook weer raar in dit verband. Het heeft zoveel pijn gedaan en nog steeds. Waarom toch? Zoveel onmacht, zoveel angst. Wat een, misschien onnodig, verdriet. Ik blijf dat moeilijk vinden.( Ik durfde niet, was bang voor hen, mijn eigen broers en zus.) Ik was er voor haar, omdat ik weet hoe het voelt en ik wilde dat er ieder geval een paar mensen voor haar. Ik kan haar leed niet wegnemen, maar dit kon ik voor haar doen. En ergens ook een beetje voor mijzelf. Terwijl ik dit schrijf luister ik naar "Ruht woll" uit de Johannes Passion, zo mooi en hoe toepasselijk. Over 4 weken mag ik dit zelf zingen, weer in Naarden. Ondanks alles is dat er, de muziek, het zingen, vaak zonder zin, maar toch, uiteindelijk........... Zo mooi, en zo goed voor mij. @ Smart: jouw bericht doet me denken aan het liede "Wie" van Liselore Gerritsen", ik heb het in de uitvoering van Herman van Veen.

Dag allemaal, ik meld me weer na een week (?) afwezigheid. Ik hield alle ballen weer niet in de lucht, en de bal "forum" viel daardoor even op de grond. Niet actief dus. Maar wel aan jullie gedacht. ik zie twee nieuwe namen: Wanderer en Smok, welkom, ook van mij Nadia, naar voor je, sterkte Smart aan het mediteren? Ik wens je rust en balans. Bor, jammer joh, weer opstaan en opnieuw beginnen? Sterkte . Dapper dat je je meldt. De komende dagen ga ik weer bijlezen. Ik wens ons allen weer alle goeds.

Geen cent te makken, is waarschijnlijk een verbastering van de Bargoense uitdrukking "'n cent 'n makke"

Ik ben gewend alles op de fiets te doen, ik houd niet van het OV. Ik vergeet ook vaak dat die optie er is, het zit niet in mijn systeem. Mijn grens ligt bij ongeveer een uur, enkele reis.

Drs. P. Van der S is een vrouw die bij het grote publiek niet bekend is, dit in tegenstelling tot de helaas overleden taalkunstenaar.

Het is gelukkig droog vandaag, gisteren 4x nat geregend, vind ik wel weer even genoeg. Zo meteen dus droog op de fiets.