Jannigje

Of is dit uit de verkeerde streek? Hoe dan ook , ik wens je veel succes en heel veel liefde

Lieve Lars, ik gun je een fantastisch weekend met je dochter/schoonzoon en kleinkind!!! Als je echt bang bent dat ze je alleen vraagt uit medelijden, kun je dat inderdaad aan haar vragen. Het neemt veel spanning weg en de kans dat je dan kunt genieten lijkt mij groter. Je mag ook best zeggen dat je je onzeker voelt, neemt ook alweer spanning weg. Tenminste bij mij werkt dat zo. Ik hoop dat je gaat

Ja Lika, dat zeg ik ook tegen mijzelf, maar het komt niet binnen. Te moe en nog teveel van slag denk ik. Suikertje: gefeliciteerd Quin: succes joh Lars, wat ga jij nu doen dit weekend?

Lieve mensen allemaal heel hartelijk bedankt voor jullie meeleven en reacties. Eerlijk gezegd ben ik nog behoorlijk van de kaart. Eerst moest ik iedereen het slechte nieuws vertellen, in etappes, nu dit andere nieuws erachter aan. Mijn lijf is gespannen als een veer en doet pijn. Aanvankelijk was er shock, ook opluchting en weet ik wat voor andere gevoelens allemaal. Nu ben ik gruwelijk moe, niet zo verwonderlijk natuurlijk en denk ik: en wat nu, hoe nu verder? De specialist heeft het als volgt verwoord naar mijn huisarts: Patiente is terecht geschrokken van alle wisselende berichtgeving en moet het nieuw nog verwerken.

Ik ga nu maar de afwas doen

Ja, ik ga het wel aan, daarom voel ik ook wat en hoe. Ik hoop alleen dat ik nog wel wat kan slapen, dat scheelt weer een aantal uren.

Weet je Vol, ik ben zo lang bang geweest! Bang voor van alles en nog wat, bang niet goed genoeg te zijn, bang het leven. Maar dit? Ik realiseerde me net opeens dat ik nooit meer beter zal worden, nooit meer. Dat is toch niet te vatten? Ik heb net medicijnen genomen, maar weet niet meer precies welke!!! Ik slikte ze door en dacht meteen: neeee, welke was dit Ik adem, kijk t.v. voor de afleiding, ik loop niet gillend door mijn flat terwijl ik de haren uit mijn hoofd trek, maar ik weet niet meer of ik nu wel of niet een slaappillen heb genomen.

Dank je Lika, LadyJane, Lars, Vol en ja Vasja een mens kan heel bang zijn. Ik wist ook niet hoe bang of op welke manier. Ik ben ontzettend bang nu, de angst bouwt zich al vanaf vanmiddag steeds meer op. Tot een uur of 2 kon ik het nog redelijk weghouden, maar daarna was/is er geen houden meer aan. Geen vertrouwen, geen hoop, een kille verstikkende angst. Vanmiddag liep ik nog te onderhandelen met God, Allah, Jaweh, Boeddha, Brahma, Vishnu, wie dan ook. Het kan gewoon niet waar zijn, geef me nog één voorjaar en zomer"............ Nou ja, dat heb ik al eerder gezegd.

Ach lieve Lars, dank je wel nu is je toch "spreek", moet ik je even streng toespreken? Je zat er namelijk helemaal naast laatst: jij zij dat jij weinig voor mij zou kunnen doen o.i.d. Niet waar lieve Lars, ik voel me door jou ENORM gesteund, echt waar. "Doen" is namelijk een ruim begrip!!! "Er zijn" ook. Er was al iemand die bijna bij mij in wilde trekken, echt waar , dat is doen + er zijn. Maar dat is niet wat ik nodig heb, of wat mij helpt. Jij wel

Ach lieve Vol, zo ik het leven inderdaad. Alles gebeurt en is tegelijkertijd. Het staat allemaal naast elkaar. Hoe wonderlijk, onwerkelijk en pijnlijk het soms ook is! Dus lieverd, geniet van je middag, geniet van je kindjes en je knakworstjes en van de zon!!! Weten dat jij geniet én aan me denkt, helpt enorm!!! Vroeger dacht ik dat ik alleen mijn echte medeleven betuigde als ik mee ging huilen met de wolven in het bos (b.w.v. Spreken). Maar zo werkt het niet, dat is niet "goed". Leef jou leven, geniet als je kunt! Én denk aan mij als je wilt en kunt. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen: ik denk dat je me meer helpt en meer serieus neemt als je doorgaat met je eigen leven. Ook al benijd ík je misschien, ook al zou ík graag willen dat het voor mij anders is. Ook al kan ik het misschien soms niet horen of verdragen omdat ik zelf bang ben of pijn heb. De vriendin die morgen met mij meegaat, staat dag en nacht voor mij klaar. Daarnaast geniet zij enorm van haar partner, haar mooie huis en geweldige tuin, haar volle leven!! Ik denk dat het eerste ook alleen maar kan als zij het tweede ook doet. Ook al is dat voor mij soms pijnlijk. Ik op mijn beurt probeer zoveel mogelijk ook met haar mee te leven en belangstelling voor haar te houden. De wisselwerking, allebei aanwezig, beide situaties zijn er. Soms kan ik het even niet, dan ben ik even stil, tot ik het weer kan. Of tot ik de moed heb om haar te zeggen dat ik blij voor háár ben, maar dat ik haar benijd. snap je een beetje wat ik probeer te zeggen? Ik kan de woorden niet zo goed vinden. Dus lieve mensen, geniet als je kunt, en zeg het. Én leef met mij mee, als je kunt, en zeg het!

Hebben we sommige vragen beantwoord, andere, prangende vragen wachten nog op antwoord

Ja hoor, ik heb een paar heel lieve vriendinnen, die mag ik altijd bellen. "Altijd" doe ik nog niet, maar wel al "vaker". Bellen als ik bang en in paniek ben, is geheel nieuw voor mij. tja, er is veel nieuw voor mij. maar ook lieverds slaap zacht, ik probeer het ook

Op dit moment doe ik het niet zo goed hoor, ik ben opeens heeeeeeel bang! Ik ben verschrikkelijk duizelig, heb pijn in mijn zij en zie opeens allemaal beren op de weg.

Zo fijn dat jullie er zijn!!! Een kaarsje voor mij, wat lief! Donderdag gaat de vriendin mee die al 2x met mij is meegegaan. Toen ik het lijstje met afspraken kreeg, pakte zij het af en zette meteen al die afspraken in haar agenda. Geen discussie over mogelijk. Vanmiddag naar het museum geweest. Mijn "baas" op de hoogte gebracht, wonderlijk, onwerkelijk. Er was iemand met mij mee die ik gisteren pas op de hoogte had gesteld, ik kan maar een aantal mensen per dag informeren, meer kan ik niet behappen. Zal ik met je meegaan, vroeg ze? Goh? Mee? Zomaar? Meen je dat? (Dit en nog veel meer is dan de interne dialoog hè) . Graag zei ik, wat fijn! Goed van mij hè? Ik ga echt proberen al die oude gedachten en overtuigingen op een zijspoor te zetten. En dan horen wat mensen echt tegen me zeggen ipv wat ik denk dat ze zeggen. Toen ik de post haalde zong ik, opeens hoorde ik een stem achter mij. U bent vrolijk?!. Ach ja wat zeg je dan? Die mevrouw weet niet dat ik ook zing als ik vrolijk ben, maar juist heel vaak als ik bang en/of verdrietig ben. Dus ik zei zoiets als: ach ja mevrouw, het leven is al moeilijk genoeg, ik probeer er maar een beetje de moed in te houden. Groot gelijk zei ze. Fijne dag mevrouw, u ook mevrouw. Ach ja.

Goedemorgen, dat is onze gebruikelijke begroeting? Is het een goede morgen? Ik weet het niet, is het een slechte? Weet ik ook niet. Ik heb net een paar blz teruggelezen van mijn eigen draad. Mijn God, wat kan de wereld snel veranderen! Wie had dat kunnen denken! Ik snap er nog steeeds helemaal niets van, hoop ergens nog steeds dat het een nachtmerrie is waar ik uit zal ontwaken, badend in het zweet, uitgeput, maar opgelucht. Gelukkig het was maar een droom. Maar het is geen droom. Het is geen droom. Het is geen droom. ik kijk naar mijn lichaam en denk: waar zit jij? Wie ben jij? Waar ben jij? Hoe heb jij al zo lang in mijn lijf kunnen zitten zonder dat ik het wist, zonder dat iemand enig idee had? En hoeláng ben jij er eigenlijk al? Al die "ouderdomskwalen", al het "ongrijpbare gedoe", al die pijntjes, vermoeidheid, komt dat allemaal door jou? De laatste tijd heb ik meer moeite met fietsen, 2 bruggen als ik naar therapie ga, en natuurlijk ook 2 terug. Laats, toen het zo hard waaide, deed ik er 10 min. langer over. Dat vond ik toch wat overdreven, 10 min. Nu denk ik, arm lijf, geen wonder!!! Vandaag is mijn museumdag. Ik was eerst van plan gewoon te gaan en dan om half twee een gesprek te hebben en het nieuws te vertellen. Dat bleek geen goed idee. Ik kan het nu helemaal niet opbrengen. Normaal gesproken (tja wat is dat eigenlijk) loop ik over van ijver en vind ik het leuk om het mensen naar de zin te maken, hen wegwijs te maken, een goed gevoel te geven. Maar opeens merk ik dat ik het niet heb?! Ik kan het nu niet missen, ik moet het voor mezelf bewaren. Straks museum Donderdag uitslag! Ik ben bang. Ik merk dat ik de neiging heb om te willen onderhandelen. Geef me nog wat tijd, geef me tijd om te wennen, te regelen, nog af te kunnen spreken...........Laat me nog één voorjaar meemaken, dan zal ik er van genieten, echt waar. nou ja, zo gaat er van alles door me heen. Dank voor jullie steun en liefde lieve mensen, die betekenen zoveel!!!!! ,

Dank je Vol. ik ben nooit zo goed geweest in directe aandacht of hulp vragen, was altijd bang dat.......... Vul maar in. Nu merk ik hoe fijn het is om te delen, ook ,of misschien wel juist, de moeilijke dingen. Ik heb dit nog nooit meegemaakt en gedaan. Ik bel allerlei mensen op om hen persoonlijk het slechte nieuws te vertellen, omdat ik niet wil dat ze het plotseling via een omweg horen. Ik vind dat heel moeilijk, maar merk ook hoeveel warmte en onverwachte steun en liefde naar me toe komt. "Vroeger" kon ik nooit geloven dat dat echt voor mij bedoeld was, want dat was ik niet waard etc etc....... . Al die negatieve, mijzelf onderuithalende gedachten, parkeer ik nu noodgedwongen en met met veel geweld (anders blijven ze niet zitten) op een bankje. WEG ERMEE. De krijsende duivel die altijd roept JIJ BENT HET NIET WAARD OM.......,,,, heb ik een muilkorf aangebonden. Letterlijk noodgedwongen!!! Ze zijn er, maar op een zijspoor, ik weiger ze nu een rol te laten spelen. Het kan niet, het mag niet. en opeens is er dus al die aandacht en warmte en steun. Voor mij!! Zo ongekend, maar o zo welkom.

Doe maar een goed woordje voor me Fleur, misschien helpt het. En wie weet kom ik nog naar je mooie België, veel zal afhangen van a.s. donderdag, dan hoor ik waar de "bron" zit, althans dat hoop ik. Niet weten vind ik erger dan weten. Zo'n zwaard dat boven je hangt....... Het maakt nogal uit of ik maanden of misschien nog een paar jaren heb of krijg? Ik heb zo vaak niet geweten hoe ik moest/kon/mocht leven, ik heb verlangd naar de dood als oplossing. Niet omdat ik dood wilde maar omdat ik dit leven niet kon. Maar dit........op deze manier........... Be careful what you wish for: het schoot echt door mij heen: het is je eigen schuld, je hebt dit over jezelf afgeroepen. Maar dat is niet zo, ik wilde niet dood, ik wilde leven maar wist niet hoe. Dank voor al jullie reacties, die doen me zo goed!!!! Ik aarzelde om het te vertellen, vond het "te groot", maar ben zo blij dat ik het wel heb gedaan. Ik kan het inderdaad niet alleen. Ik heb geen idee wat me nog allemaal te wachten staat en weet ook nog niet welke steun en hulp ik concreet nodig heb en nog zal hebben. Maar ik zal het laten weten, ik zal echt proberen naar mijn gevoel en behoeftes te luisteren en die kenbaar maken.

Ik heb de dagdraad nog niet gelezen Lars, dus weet niet wat daar speelt. mijn reactie nu heeft daar daarom niets mee te maken Ik weet wel dat het moeilijk is om echt goede raad te geven omdat je nooit in iemand schoenen staat en dus altijd van de buitenkant kijkt. Soms kan dat heel verhelderend zijn, maar niet altijd. Onderstaande spreekwoord vind ik erg mooi en heel waar: "Oordeel niet voordat je drie manen in iemands mocassins hebt gelopen" Een mooi Indiaans gezegde, nog steeds erg van toepassing denk ik.

Goedemorgen Hier bewolkt, maar wel droog

Lars, ik denk aan je

Lieve Blue, wat is het moeilijk om het bijtje er niet bij neer te gooien. Ik ben niet opgenomen, maar herken wel veel van wat je schrijft. Er is moet met een "t" en moed met een "d". Dat moeten met een t is niet fijn, voelt vaak niet goed, maar soms is het het enige wat je hebt en kunt. Ik wil ook graag van "het moeten" af, maar soms houdt het mij ook op de been. Dan is moeten soms gekoppeld aan moed. De moed der wanhoop? Maar oh, wat zou het fijn zijn als moeten niet meer hoeft en mogen en willen er voor in de plaats komen. Ik gun het je

Mijn gedachten onder controle houden, blijkt nu een forse uitdaging