Jannigje

Andersom denken, anders denken, omdenken

Ha bah Lars, wat een h*#<>{r. Als je het kunt, zou ik het bespreken met je pb'er, niet mee blijven zitten. Al zou je zijn gedrag niet kunnen veranderen dan heb je in iedere geval iets voor jezelf gedaan. Je bent dan voor jezelf opgekomen en dat is belangrijk. Het gedrag van een ander kunnen we soms niet veranderen, dat van onszelf wel. Sterkte ermee! Neem ons in gedachten maar mee, dan staan we voor, naast en achter je. Samen sterk!

Nou Kohtje, daar ben je klaar mee. Wist hij op welke hoogte de beklemming zit? Want dat is wel van belang natuurlijk. (Sorry, ik zal me er niet mee bemoeien, je schiet niet veel op met ongevraagd advies of meningen vrees ik.) Succes in ieder geval. ik hoop voor je dat "we" over drie maanden tevreden zijn. Zelf heb om al twee weken "gedoe" met mijn rug, het schiet er steeds in en dat is pijnlijk, Bah. Bewegen is lastig. Tot zover de medische rubriek voor vandaag

Ach ja,dat is zo moeilijk, je wilt niet dat ze lijden, maar je wilt ze ook niet kwijt. Een vreselijk dilemma. Volg je hart

Lieve Sita, wat een strijd, wat een emoties, moeilijk. Ik wens je veel sterkte en wijsheid. En ook mildheid voor jezelf. Je weet dat drank niet goed voor je is, maar je kunt ook niet alles tegelijk! Als het je nu niet lukt om niet te drinken, probeer het dan binnen de perken te houden, zo weinig mogelijk te drinken. Wees worden is moeilijk, welke leeftijd je zelf ook hebt. Ik spreek uit ervaring

Ik heb je eindelijk weer gelezen Smart, en ik had een reactie geschreven, die ik nu weer heb verwijderd. Het voelde niet goed, het heeft met mijn eigen gevoel van onmacht te maken denk ik. Dus voor jou

Goedemiddag. Hier nog zo een Reacher

Helende gesprekken zijn van onschatbare waarde

@Smaragd: over aannames gesproken, ik dacht ook dat je een vrouw was. . Je bent daarin dus niet de enige Lars. Gefeliciteerd met je resultaat: promoveren!! Wauw Een klein plaatje voor jou!!!!

@Reacher: die vraag van de AD ligt er inderdaad ook nog, staat op het lijstje met een heleboel andere vragen

@Lars: Dank je Lars, ja ik heb inderdaad gemerkt dat er veel meer mensen voor me zijn dan ik had gedacht, ook hier. En dat vind ik heel bijzonder. Ik had dat niet verwacht, dat zegt alles over het beeld dat ik van mijzelf had/heb, dat realiseer ik me heel goed. Deze opmerking was niet bedoeld als kritiek, verre van, maar als constatering. Want zo gaat het inderdaad, bij mij ook. Het ging alleen allemaal zo snel, ik kon het niet bijhouden. Van het ene uiterste in het andere binnen twee weken. @lady jane: er moet inderdaad e.e.a herstellen. Vanmiddag is daar in ieder geval een goed begin mee gemaakt in het gesprek met de oncoloog. Zij vermeed zelf het thema "wat is er gebeurd en hoe" en dat voelde niet goed. Het gesprek dreigde voor mij helemaal de verkeerde kant op te gaan. Het voelde gekunsteld, stroef. Toen heb ik mijn moed bij elkaar geraapt en gezegd wat ik wilde zeggen: ik heb heel veel moeite gehad, en nog, met wat er is gebeurd. Jij had dit zo niet mogen doen. Toen vroeg ze wat ik van haar nodig had, dat vond ik mooi. Ik heb nodig dat jij tegen mij zegt dat je dit niet goed hebt gedaan, ik heb het nodig dat jij mij je excuses voor aanbiedt, want mijn hele wereld stond op zijn kop, twee keer, en daar heb ik heel veel last van. Jij had niet tegen mij mogen zeggen dat ik kanker met uitzaaiingen had en ongeneeslijk ziek was, voordat je dat 100% zeker wist. Ze gaf dat onmiddellijk toe, dat vind ik wel groots van haar. Daarmee gaf ze aan dat ze erkende dat ze fout had gehandeld. Voor mij betekent dit dat ik mij gezien en serieus genomen voel, en dat is voor mij belangrijk. De toon van het gesprek daarna was volledig anders. Het werd een echt gesprek zonder "een hete brei" waar omheen gedanst werd. Ze nam uitgebreid de tijd, kon veel vragen niet beantwoorden, maar een aantal wel. Die lever van mij blijkt heel uitzonderlijk te zijn. Noch de radioloog, noch zij heeft ooit iets dergelijks gezien!? Ze staan voor een raadsel. Een zeer twijfelachtige eer!!! Wat ze ook niet begrijpen is dat die vreemde afwijkende lever nog gewoon functioneert. Mijn leverwaarden zijn niet echt afwijkend. En verder is mijn lever ongeveer 2x zo groot als hij zou moeten zijn!!!! Geen wonder dat ik een aantal klachten heb, dat ding zit gigantisch in de weg. De vraag is nu: wat te doen. Hoe snel groeien de tumoren, kunnen ze kwaadaardig worden, moet die hele grote (van 20 cm doorsnee) er uit, kan dat wel, etc. Allemaal voor de MDL arts. Nu maar hopen dat ik zo uniek ben, en mijn lever ook, dat de artsen mij een interessant geval vinden en extra hun best doen om een oplossing te vinden. Wordt vervolgd, maar in een veel rustiger tempo!

Daar ben ik eindelijk: Mijn gesprek met de oncoloog is goed verlopen, ik wilde twee dingen en die heb ik "gekregen": een excuus en een voorlopig plan van "hoe nu verder" Ik zal er op mijn eigen draad verder op in gaan. Ik ben wel trots op mijzelf, ik heb tegen haar gezegd dat ik echt behoefte had aan een excuus van haar en dat kreeg ik. Dat had ik gehoopt, maar niet verwacht. En verder heb ik vandaag te horen gekregen dat ik een uniek geval ben: het beeld van mijn lever betekent in 99,9% van de gevallen dat de persoon in kwestie ernstig ziek is en ongeneeslijk ziek omdat de tumoren kwaadaardig zijn. Die van mij zijn goedaardig. Ik ben dus die ene 0,01%, dat geloof je toch niet? (retorische vraag) Ik heb nog veel vragen, daarmee ga ik nu naar een maag-darm-lever arts.

Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed een antwoord op die vraag. Ik heb de afgelopen weken veel meegemaakt, veel verschillende emoties ervaren en verschillende kanten van mijzelf gezien. Ik ben altijd bang geweest dat ik compleet in zou storten als ik het nieuws zou krijgen dat ik kanker zou hebben en mogelijk binnen niet al te lange tijd dood zou gaan. Ik was bang dat ik een ramp voor mijn omgeving zou zijn: opstandig, slachtoffergedrag, zielig..... Maar dat gebeurde niet, het tegenovergestelde zelfs. Ik stond van mijzelf te kijken. Ik was verbaasd over hoe ik was en met de dingen omging. Ik kwam in een stroomversnelling terecht die overging in een waterval: vrije val. En toen opeens bleek de dreiging een vergissing, een voorbarige reactie, een beroepsdeformatie. Afgezien van helemaal in de war en opgelucht (niet blij), merkte ik dat ik heel moe was. Zo moe! Ik had geen tijd gehad om rustig stil te staan bij wat er allemaal gebeurde. Vorige week ben ik dagen lang alleen thuis gebleven, ik was zo in de war en de kluts kwijt. Ik kreeg heel veel aandacht, voelde betrokkenheid bij veel mensen, ook hier. Dank daarvoor. En zo snel als het kwam, ging het weer. En daar moet ik ook weer aan wennen. Ik deed allemaal dingen waar ik al lang moeite mee heb: zelf mensen bellen, de telefoon aannemen (zeker 's avonds). ik aanvaardde hulp, ik stelde grenzen.......... Misschien heb je wel gelijk Monster, dat ik mijzelf, mijn depressies nog steeds afkeur. Waarom kon/deed ik al die dingen wel toen ik dacht dat ik kanker had en dood ging? En dreig ik nu weer terug te gaan naar mijn gedrag ervoor? Er was iets van: het moet nu eindelijk maar eens uit zijn met het gedonder, altijd maar bang en onzeker! Daar heb je geen tijd meer voor! Was ander gedrag nu legitiem? Mocht het, moest het zelfs bijna, omdat ik niet veel tijd meer had? Durfde ik omdat ik een korte periode "kon overzien" ? Of mag ik alleen aandacht vragen en aannemen als ik "echt" iets mankeer, als er iets heel ergs met me gebeurt? Depressies zijn ook heel erg, maar anders erg blijkbaar. Morgen moet ik weer naar de oncoloog. Ik ben benieuwd hoe ik dan zal zijn. En natuurlijk ben ik benieuwd hoe het nu verder moet met die lever van mij.

Doen bij jou de leestekens het wel; toch nog maar eens proberen of ik gêne, seance plénière, crème, crêpe kan schrijven met accent aigu, accent grave en accent circonflexe

Dank je Lika

Gezang was orenstrelend, antwoordt zij ietwat overdreven misschien, maar zonder gene (accent circonflexe wil niet blijven staan)

Het was een prachtig concert Lady Jane, wij vonden het zelf mooi en het publiek, waaronder ook de nodige oudleden, vond het prachtig Ik heb wel een traantje gelaten aan het eind, dat was goed en mocht van mijzelf (en van de anderen ook)

Dank je Lars, ja dat is echt fijn. De laatste weken zijn op zijn zachts gezegd akelig geweest, en daardoor was dit concert extra emotioneel. Maar ooh, wat kan muziek mooi zijn!!!! En wat een feest dat ik dan zelf mee mag zingen. Dat probeer ik me maar elke keer voor ogen te houden als ik de moed weer kwijt ben.

Ik kreeg van mijn mede alten een bosje bloemen, daar schoot ik helemaal van vol. Zo lief vind ik dat!!!

We hebben een prachtig concert gehad! Heel mooi, aangrijpend ook. Daar moet ik echt van afkicken. Na elk concert hetzelfde, het hoort erbij, maar dat is niet altijd leuk. Maar goed, nu op naar Mozart en Schubert

Geduld is ook niet eenvoudig Lieve, zeker als je het moeilijk hebt. Het is ook nogal een klus he! Het klinkt simpel "we nemen de eerste niet", maar dat is niet altijd zo gemakkelijk. Afgelopen vrijdag hadden we generale repetitie voor het concert van vandaag, naderhand liep ik met een paar mensen terug, zij gingen nog even een café in voor een "welverdiend wijntje". Ga je mee? Nee, ik ga naar huis. Niet erg, maar toch even iets van: zij kunnen wel.......... Maar ach, dat was mar een moment.

Dus ik deed gewoon maar mee, kan goed uitpakken, maar ook helemaal verkeerd.