Jannigje

Nog even CHAPAEU voor Huttula, maar ook voor Lars en Spirit!! Ondanks àlles, want gemakkelijk is het niet, maar jullie doen het toch! Voor Huttula Voor Lars En voor Spirit

Ik heb een beer als "huisdier", die hoeft gelukkig nooit naar de dokter. Zijn humeur is standvastig optimistisch, hij geeft mij een knuffel als ik het allemaal niet meer weet. Ook zomaar, als ik erom vraag. Hij zegt nooit nee. Je moet wat. "Mijn" ekster heeft net een bad genomen op mijn balkon, eigen drinkbak, zit nu zijn toilet te maken. Helaas geen tuin, maar dit dan weer wel.

Melodie ook weer zuiver krijgen valt niet altijd mee, zeker als je aan een nieuw muziekstuk begint

Geen idee, maar ik zet mezelf er ook weer op. Ik heb behoefte aan gezelschap merk ik

Nou ja zeg, was ik vergeten mijn bericht te plaatsen! @Asterix, bij mij werken abrikozen goed voor de darmen, geweekt of gedroogd, maakt niet uit. Zeker als ik er 's morgens mee begin, opmde nuchtere maag dus. Sterkte allebei, wat een vreselijk moeilijke situatie voor je vrouw en voor jou. Angsten zijn killing, zo moeilijk en zwaar en ongrijpbaar @smart, sjaal om, iets dikkere jas aan en dan naar buiten, lekker de wind door je haar.

Goedemorgen allemaal @Kohtje, veel plezier @Suikertje, fijn dat je al weer in de lucht bent. Succes met je zoektocht. @Lars, rot gevoel dat een dag je zo "aan kan staren", ken dat. @Yvonne, dank je voor de thee. Meestal ben ik te laat, nu lekker niet. En nu naar de sportschool, maar weer proberen de draad op te pakken.

Dank jullie wel, wat lief van jullie Het gesprek gisteren was een enorme anticlimax !!! De chirurg leek de missie te hebben mij gerust te stellen. Hij wilde blijkbaar een eind maken aan alle onrust. (Dat is helaas niet gelukt) Hij had het er steeds over dat ik me geen zorgen hoefde te maken omdat het niet kwaadaardig is. Ja dat weet ik zei ik steeds. Dat leek zijn enige boodschap te zijn. Hij leek niet te begrijpen dat ik dat stadium inmiddels al voorbij ben en nu andere zorgen heb, nl een gigantische tumor in mijn buik, oke, goedaardig, maar toch en daarbij de rest van mijn lever die (als reactie) veel te groot is geworden. De mdl arts vertelde mij vorige week dat er overleg is geweest met een specialist uit het AMC hier in Amsterdam, omdat zij in hun ziekenhuis zo'n grote, ingrijpende operatie waarschijnlijk niet zelf kunnen doen. Dat vond ik een geruststellende gedachte ( van dat overleg bedoel ik dan hè) maar toen ik hem ernaar vroeg kreeg ik daar geen antwoord op. Hij leek het idee te hebben dat hij het zelf echt wel allemaal kan. Hij zei nog net niet "fluitje van een cent"! zijn verhaal is dus heel anders dan het verhaal van de mdl arts die bij hetzelfde overleg was. Het valt allemaal wel mee volgens hem. Als ik geen klachten heb, kan het best blijven zitten!!! Nou dat weer!! 5 specialisten binnen twee maanden is echt af te raden!!! Ik heb wel klachten, dus het zal wel waarschijnlijk uitdraaien op een operatie. Er is nog wel een mogelijkheid om te proberen de tumor te verkleinen. Dat was wel nieuw voor mij, ik dacht dat dat in mijn geval niet kon, maar blijkbaar misschien wel. Als dat lukt, kunnen de klachten afnemen en is het misschien niet nodig een grote operatie te doen. Als het niet lukt, moet het alsnog. Allemaal verschillende verhalen en interpretaties, bah. Het enige positieve was dat hij zei dat "we" rustig de tijd kunnen nemen om te bespreken wat de (on)mogelijkheden zijn. Ik kwam met veel vragen en ben met bijna nog meer vragen weggegaan. Het was tijd, de volgende patiënt wachtte. Tja, die heeft ook een afspraak, wil ook aandacht, wil ook geholpen worden. Dus ik ging, niet gerustgesteld, weer weg. Met nog heel veel vragen. Over 2 weken vervolg, kon niet eeerder. Nu moet ik leren verdragen dat er een enorme tumor in mij zit en die daar nog wel een tijd kan zitten. Dat vind ik moeilijk, ik wil dat niet, maar dat is niet anders. Als ik een grote, risicovolle operatie kan voorkomen, moet ik daar natuurlijk voor kiezen. Heel dubbel. Ik ben heel moe, voel me verward, lamgeslagen door alle tegenstrijdige meningen, weet niet wat wel of niet goed is....... Zoveel meningen van artsen, dan nog alle adviezen die ik krijg van mensen om me heen, die het goed bedoelen, maar die me daarmee lang niet altijd helpen. Ik moet wijs zien te worden uit alle feiten, meningen, mogelijkheden. En dat op een manier die goed is voor mij. Dus zelf staan en kiezen en overeind blijven. Doen wat goed is voor mij, niet doen wat ik denk dat ik moet doen omdat.......(vul maar in).... het zegt/wil/vindt. Moeilijk, moeilijk. Wordt vervolgd.

Goedemiddag Goed gedaan Rapilos Suikertje, welkom in je nieuwe huis!!! En Tot gauw hier op het forum.

Ja Reacher, er gaat een vriendin mee. Dank je wel ❤️

Ja, Reacher, ik ben stillig. Ik merk al veel langer dat ik niet meer veel tegelijk "kan hebben". Vroeger moest ik, dat dacht ik tenminste he, heel veel ballen tegelijk in de lucht houden. Dat is me vaak niet gelukt. Het duurde lang voor ik toe kon en wilde geven dat ik dat niet meer kon. Minder ballen dus. Maar qua energieverdeling maakt dat niet veel uit. Minder ballen, maar ook minder energie. Al mijn energie gaat nu naar mijn gezondheid, de zorgen die ik daarom heb. In 6 weken tijd ben ik ongeneeslijk ziek verklaard, o nee, toch niet, het was een vergissing, sorry. Dat laatste zei ze trouwens niet uit zichzelf. Daarna was de vraag: maar wat is er dan wél aan de hand. Dat weet ik inmiddels en daar ben ik erg van geschrokken. De oncoloog had mij verteld dat ik tumoren heb in mijn lever, ze hadden ook gezegd dat die groot waren, maar niet hoe groot. Op goede vrijdag was ik bij een mdl arts (maag, darm, lever), zij heeft mij de scans laten zien. Ik ben daar heel erg van geschrokken: één tumor is 22-20-17 cm groot! Dat is echt gigantisch. De rest van mijn lever is ook heel erg vergroot. Dat drukt allemaal op mijn ingewanden, maar ook al op mijn wervelkolom. Een aantal van mijn onverklaarbare klachten lijkt nu verklaard te kunnen worden. Maar wat te doen? Morgen moet ik naar een chirurg en ik ben ontzettend bang! Toen ik het bericht kreeg dat ik dood zou gaan, was ik op een bepaalde manier sterk en moedig. Ik was niet bang om dood te gaan, wel voor de manier waarop, maar ik wilde die laatste fase goed doen. Nu voel ik me bang en onzeker: opereren lijkt de enige mogelijkheid, maar dat is erg riskant en wordt zoveel mogelijk afgeraden. Maar doorgroeien van die tumor kan ook niet. Ik benbang!!!!!! Toen ik hoorde dat ik niet ongeneeslijk ziek was, moest ik weer helemaal omschakelen. Misschien " moest" ik dus nog wel tig jaar, opeens had ik weer schijnbaar alle tijd. Maar dat is niet zo, ik heb een vijand in mijn lijf die groeit, tegen alles in, die ruimte inneemt, die mij vreemd is, die een vijand is, maar die ook van mij is, uit mij voortkomt. Reuze verwarrend. Het gezegde over lijden zegt: de mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest, maar dat nooit op komt dagen, zo heeft hij meer te dragen dan God te dragen geeft. Ik hoop dat het morgen meevalt. Ik hoop dat ik duidelijkheid krijg, en dat er mogelijkheden zijn.

Helemaal mee eens Smart Goedemorgen allemaal Zo de deur uit voor mijn laatste therapiedag, ik ben er niet gerust op. Maar het is niet anders, van "de Verzekering" mogen we niet langer. Dus onvrijwillige exit voor vier groepsleden vandaag

Andersom denken, anders denken, omdenken

Ha bah Lars, wat een h*#<>{r. Als je het kunt, zou ik het bespreken met je pb'er, niet mee blijven zitten. Al zou je zijn gedrag niet kunnen veranderen dan heb je in iedere geval iets voor jezelf gedaan. Je bent dan voor jezelf opgekomen en dat is belangrijk. Het gedrag van een ander kunnen we soms niet veranderen, dat van onszelf wel. Sterkte ermee! Neem ons in gedachten maar mee, dan staan we voor, naast en achter je. Samen sterk!

Nou Kohtje, daar ben je klaar mee. Wist hij op welke hoogte de beklemming zit? Want dat is wel van belang natuurlijk. (Sorry, ik zal me er niet mee bemoeien, je schiet niet veel op met ongevraagd advies of meningen vrees ik.) Succes in ieder geval. ik hoop voor je dat "we" over drie maanden tevreden zijn. Zelf heb om al twee weken "gedoe" met mijn rug, het schiet er steeds in en dat is pijnlijk, Bah. Bewegen is lastig. Tot zover de medische rubriek voor vandaag

Ach ja,dat is zo moeilijk, je wilt niet dat ze lijden, maar je wilt ze ook niet kwijt. Een vreselijk dilemma. Volg je hart

Lieve Sita, wat een strijd, wat een emoties, moeilijk. Ik wens je veel sterkte en wijsheid. En ook mildheid voor jezelf. Je weet dat drank niet goed voor je is, maar je kunt ook niet alles tegelijk! Als het je nu niet lukt om niet te drinken, probeer het dan binnen de perken te houden, zo weinig mogelijk te drinken. Wees worden is moeilijk, welke leeftijd je zelf ook hebt. Ik spreek uit ervaring

Ik heb je eindelijk weer gelezen Smart, en ik had een reactie geschreven, die ik nu weer heb verwijderd. Het voelde niet goed, het heeft met mijn eigen gevoel van onmacht te maken denk ik. Dus voor jou

Goedemiddag. Hier nog zo een Reacher

Helende gesprekken zijn van onschatbare waarde

@Smaragd: over aannames gesproken, ik dacht ook dat je een vrouw was. . Je bent daarin dus niet de enige Lars. Gefeliciteerd met je resultaat: promoveren!! Wauw Een klein plaatje voor jou!!!!

@Reacher: die vraag van de AD ligt er inderdaad ook nog, staat op het lijstje met een heleboel andere vragen

@Lars: Dank je Lars, ja ik heb inderdaad gemerkt dat er veel meer mensen voor me zijn dan ik had gedacht, ook hier. En dat vind ik heel bijzonder. Ik had dat niet verwacht, dat zegt alles over het beeld dat ik van mijzelf had/heb, dat realiseer ik me heel goed. Deze opmerking was niet bedoeld als kritiek, verre van, maar als constatering. Want zo gaat het inderdaad, bij mij ook. Het ging alleen allemaal zo snel, ik kon het niet bijhouden. Van het ene uiterste in het andere binnen twee weken. @lady jane: er moet inderdaad e.e.a herstellen. Vanmiddag is daar in ieder geval een goed begin mee gemaakt in het gesprek met de oncoloog. Zij vermeed zelf het thema "wat is er gebeurd en hoe" en dat voelde niet goed. Het gesprek dreigde voor mij helemaal de verkeerde kant op te gaan. Het voelde gekunsteld, stroef. Toen heb ik mijn moed bij elkaar geraapt en gezegd wat ik wilde zeggen: ik heb heel veel moeite gehad, en nog, met wat er is gebeurd. Jij had dit zo niet mogen doen. Toen vroeg ze wat ik van haar nodig had, dat vond ik mooi. Ik heb nodig dat jij tegen mij zegt dat je dit niet goed hebt gedaan, ik heb het nodig dat jij mij je excuses voor aanbiedt, want mijn hele wereld stond op zijn kop, twee keer, en daar heb ik heel veel last van. Jij had niet tegen mij mogen zeggen dat ik kanker met uitzaaiingen had en ongeneeslijk ziek was, voordat je dat 100% zeker wist. Ze gaf dat onmiddellijk toe, dat vind ik wel groots van haar. Daarmee gaf ze aan dat ze erkende dat ze fout had gehandeld. Voor mij betekent dit dat ik mij gezien en serieus genomen voel, en dat is voor mij belangrijk. De toon van het gesprek daarna was volledig anders. Het werd een echt gesprek zonder "een hete brei" waar omheen gedanst werd. Ze nam uitgebreid de tijd, kon veel vragen niet beantwoorden, maar een aantal wel. Die lever van mij blijkt heel uitzonderlijk te zijn. Noch de radioloog, noch zij heeft ooit iets dergelijks gezien!? Ze staan voor een raadsel. Een zeer twijfelachtige eer!!! Wat ze ook niet begrijpen is dat die vreemde afwijkende lever nog gewoon functioneert. Mijn leverwaarden zijn niet echt afwijkend. En verder is mijn lever ongeveer 2x zo groot als hij zou moeten zijn!!!! Geen wonder dat ik een aantal klachten heb, dat ding zit gigantisch in de weg. De vraag is nu: wat te doen. Hoe snel groeien de tumoren, kunnen ze kwaadaardig worden, moet die hele grote (van 20 cm doorsnee) er uit, kan dat wel, etc. Allemaal voor de MDL arts. Nu maar hopen dat ik zo uniek ben, en mijn lever ook, dat de artsen mij een interessant geval vinden en extra hun best doen om een oplossing te vinden. Wordt vervolgd, maar in een veel rustiger tempo!