Etty

En dan kan je eigenlijk niet meer terug naar de fase waarin je jezelf nog kon voorhouden dat je een blije drinker was he? Dan wordt het drinken iets wat je eigenlijk tegen je zin doet. Je bent niet meer blind bent voor de effecten op jezelf, je lichaam, de relaties met de mensen om je heen. En toch stop je niet. Je blijft het jezelf aandoen. En gaat dat steeds meer in jezelf afkeuren. Dat is een hele nare fase.

Goedemorgen, Een vrij weekend zonder afspraken, waarin ik kan doen wat ik wil. Wat wil ik? De afgelopen tijd zijn we helemaal geleefd door de behoeften van schoonmoeder die nu even een weekje met vakantie is. Waardoor we beseffen hoeveel tijd daar in ging zitten. Dat gaan we dus zo ver mogelijk terugschroeven.

Maar dan hoe je er als volwassene uit kunt komen bedoel je? Een kind leert zichzelf te haten en schuldig te voelen om te overleven. '' a bad me' zijn. Zonder tijdsbesef en volledig afhankelijk. Wat we als volwassene doen: zeggen tegen onszelf dat we goed zijn zoals we zijn, dat zou een kind nooit tegen zichzelf kunnen zeggen. Want wat voor hoop heb je dan nog?

Ik kwam iets tegen wat ik had opgeschreven nav mijn zoektocht naar wat er zoal geschreven is over schuldgedachten, de hardnekkigheid, het bijna verslavende. ‘Better be a bad me in a good world, than a good me in a bad world’ Zo duidelijk over hoe het kan ontstaan...

Reasons to be cheerful, part three

Mijn liefje kan het niet waarderen, spelbreker, koptelefoon opgezet.

Knock a little louder sugar!

Goedemorgen, Heb ik door het muziekdraadje 'love shack' in mijn hoofd, en wiebel op mijn stoel. Ga het maar eens opzetten en meezingen, dan verdwijnt het meestal uit mijn hoofd en kan ik aan de slag.

Ik had er nog nooit van gehoord, Psychologietheater. Is het alleen gericht op liefdesrelaties @kruidenthee67? Byron Katie ben ik al een tijdje nieuwsgierig naar. Vanochtend werk ik wakker na een rotdroom. Bekend thema. Rakelt gevoelens op die ik niet wil voelen, maar nu is het voor het eerst (wat dit thema betreft) anders. Ik zie dat ik als reactie op zoek ga naar degene die mij dit aandoet. En stop dat. Als mij werkelijk iets wordt aangedaan, dan kan ik altijd nog actie ondernemen. Er is geen acuut gevaar. Eerst die schatkist openmaken. Wat is het een sterke drang, om toch bevestiging te willen van iets buiten mij, of mezelf/de ander de schuld geven als reactie òp. Het gereedschap is dan het denken. Net als de opmaat naar een borrel.

Zo'n appje wèl sturen ter afdekking is voor mij hetzelfde mechanisme als toch weer een glas wijn drinken omdat ik wil verdoven.

'Ons denken is er doorgaans helemaal op gericht grip te krijgen op de 'harde' werkelijkheid om ons heen, teneinde ons te behoeden voor schade en schande. Terwijl in werkelijkheid die schade en schande juist voornamelijk door ons denken gecreëerd en in stand gehouden wordt.' Ook van Jan. Dat is voor mij de kern. Plus dat we die schade en schande (of het walhalla) creëren om een verklaring te hebben voor de pijnlijke verdrongen gevoelens die geraakt worden gedurende de dag. Om deze af te dekken. Het volstaat, merk ik, om te stoppen met die verklaringen bedenken en eventueel het oude verdriet toe te laten. Dan is mijn hoofd weer fris. En elke keer geniet ik van dat moment, prijs ik mezelf gelukkig dat ik dit heb ontdekt, omdat ik zo goed weet hoe het is om weg te zakken en eigenlijk niet te weten hoe er weer uit te komen. Kleine opluchtingmomenten gedurende de dag. En ook wel fascinerend om te zien hoe het denken je wil beschermen tegen de opkomende oude werkelijkheid, wat je allemaal kunt verzinnen. Ik vind het lijken op jouw keuze voor geluk @Yana. Even bezig met die bel-angst, niet wegdrukken, en er niet je dag door laten verpesten. Wèten dat je het zelf bent die je dag verpest, en dat je een keuze hebt. Dat stoppen met nare of fantastische verhalen bedenken vereist discipline (Jan noemt dat vreugdevolle regelmaat), tot het een gewoonte wordt. Als ik de gewoonte laat varen, gaan de verhalen weer hun gang en bepalen mijn gedrag. Tot nu toe althans. Net als buikspieren kweken gaat dit (nog?) niet vanzelf. Voor mij hoeft dat ook niet. Ik zie wel of het verzet vanzelf verdwijnt of dat het steeds weer een (liefst) liefdevol duwtje nodig heeft. Oh ja.

Ik denk dat het er altijd al is, dat ik er alleen niet bij kan, meestentijds. Zoals de schuur , die helemaal vol ligt met in mijn ogen troep waardoor je steeds weer opnieuw schroeven en tangetjes koopt die je al blijkt te hebben. Maar gaandeweg wordt het een opgeruimd geheel. Perse nodig denk ik niet. En zeker niet allemaal. Het lijkt me voldoende om aandacht te hebben voor die patronen waar je op dit moment last van hebt. En er is altijd wel wat

Dat vind ik heel verfrissend. Zo had ik er nog nooit naar gekeken. Zo geïndoctrineerd ben ik met het idee dat belmoeite of angst iets kinderachtigs is, waar je je voor moet schamen. Dat het beter is om er geen enkele moeite mee te hebben.

Je treft de ander onvoorbereid, die misschien niet zo'n zin heeft in een telefoongesprek, al de hele dag heeft gepraat, of in een depressieve stemming. En dan het toneelstukje met de beleefdheden. Helemaal niet zo'n fijne uitvinding, die telefoon. Het legt haarfijn bloot dat we niet kunnen praten over wat we echt willen. Zou je zeggen: ik weet werkelijk niet waar ik het nu over moet hebben met je, dan zou het nog best een leuk gesprek kunnen worden.

Goedemorgen, Ik houd ook niet van bellen. Ook zakelijk niet. Ben stiekem blij met de vervanging door whats app. Mensen vragen tegenwoordig eerst of ze kunnen bellen, direct de telefoon pakken lijkt steeds meer te worden gezien als een inbreuk. Net als onuitgenodigd op bezoek komen. Ik heb een tijdje niet betalende debiteuren nagebeld. Dat waren geen fijne gesprekken. Toen verdween de angst wel en pakte ik sneller de telefoon ook op andere momenten. Het helpt me als ik het gesprek niet voorbereid en mag krukken. Ik hoef er niet goed in te zijn, ik hoef het niet leuk te vinden. En ik mag dat ook in mezelf afkeuren. En dan de telefoon pakken en bellen. Eh,eh,eh. Je zou ook een mooie brief kunnen schrijven @Yana? Met de uitnodiging om jou eens te bellen als het ze uit komt? Je mag mij ook bellen om te oefenen, dan laat ik lekker veel stiltes vallen die je mag opvullen

Dat zich gewoon in een veilige omgeving wil kunnen ontwikkelen, leren, vrolijk en spontaan zijn, zonder tegelijkertijd op de ander(en) te moeten letten om te voorkomen dat het fout gaat, ze boos worden, weggaan, verdrietig worden. Egoïstisch? Ik let nog steeds op. En zal dat uit gewoonte altijd blijven doen. Ik maak mezelf klein en negeer mijn eigen behoeften. Als ik goed kijk dan ben ik niet de enige die door mijn gedrag een prijs betaalt. En het is grappig genoeg dàt, het belang van de ander, wat me heeft gemotiveerd er iets aan te gaan doen. Leren over bewustzijn, meditatie, afweermechanismen. En nu de situatie met mijn kinderen een paar blinde vlekken blootlegt, zie ik dat ik in mijn zelfobservatie alleen dàt zag wat past bij het belang van de ander. Wat er beter, anders moest in mezelf. Fijn dat ik dit nu zie. Nu probeer ik het vermijdingsgedrag te stoppen en komen er angsten naar boven die voor mij duidelijk vroegkinderlijk zijn. Als ik dit of dat niet doe, dan word ik verlaten, volledig over het hoofd gezien, worden ze gek of razend, kunnen ze het leven niet aan en dan is er niemand voor mij, enz enz. Als ik er op tijd bij ben tenminste, want mijn hoofd verzint vliegensvlug een verhaal dat ik beter aan mezelf kan verkopen. Een appje sturen met een smoes om eigenlijk te checken of iemand nog wel met me wil omgaan. En ja hoor, ze reageren gewoon fijn, weg angst. En: ook weer bevestigd, dat je deze specifieke ander nodig hebt, het niet alleen kunt. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik deze angsten aandurf, in de bek durf te kijken, ontmaskeren als illusie: ik ben niet meer klein en afhankelijk. Maar: rustig aan. Heavy stuff. 'Hoewel het onderzoek naar de aard van je gedachten dus soms knap lastig is, levert het onderweg ook fascinerende ervaringen op, en uiteindelijk een vreugdevolle vrijheid die nergens mee te vergelijken is en ook op geen enkele andere manier te verwerven''. Uit verslaafd aan denken, van onze Jan.

Jazeker mag het @Reacher. Het niet lukken gebeurt toch, als het gebeurt. Bij het duiden helpt mij de volgende uitspraak van Rosenberg: "Natural Giving: Anything we do in life which is not out of that energy, we pay for and everybody else pays for. Anything we do to avoid punishment, everybody pays for. Everything we do for a reward, everybody pays for. Everything we do to make people like us, everybody pays for. Everything we do out of guilt, shame, duty, or obligation, everybody pays for."

Dat hoeft ook niet:)

Ik ben zo vaak gestopt in mijn leven dat mensen die ik al langer ken denken :'yeah right' , als ik aangeef niet te drinken. Het vertellen tegen de ander, de ander overtuigen, werkt voor mij dan ook niet als stok achter de deur:)

Dat anderen jou helemaal geloven daarin, vertrouwen, is dat belangrijk voor jou?

Is ze bezorgd om je denk je?

Door wie wordt je aangevallen @ikkanhet? Voor mij zou een beetje alcohol al een aanloopje zijn naar meer. Dus als iemand die mij kent zou zien dat ik ik het opdrink, dan kan ik me enige bezorgdheid wel voorstellen. Sommige mensen vinden het leuk om je op inconsequent gedrag te betrappen.

Het clubje waarin elke stap vóóruit gevolgd wordt door twee stappen achteruit of eindeloze herhaling van zetten. Waarin de stap vóóruit van de één de anderen in de club beangstigt, en een stap achteruit veiligheid lijkt te bieden. Saamhorigheid. De krabbemand. En zeggen tegen de één: jij mag wel schelden want jij bent om de één of andere reden niet toerekeningsvatbaar, daarmee ga je voorbij aan de onherroepelijke schade die iemand toebrengt aan de relaties met anderen, die nodig zijn voor die stap vooruit.

Goedemorgen, Zit in een ritme van 10 uur naar bed, 5 uur wakker. Ik zou een gratis aangeboden koffielikeur, net als het roomboterkoekje naast het kopje, onaangeroerd laten staan. En jij? Heb je dit recent bij de hand gehad?

Ik vermoed dat dit voor sommigen als kind aangeleerd gedrag is om met geweld of misbruik om te gaan. Als je de dader klein maakt, ridiculiseert, zielig, begrijpt, dan krijg je een beetje controle terug, voel je je minder machteloos. Kun je een soort caretaker worden voor de 'dader'. Of hem op afstand zetten. Ik weet dat dit voor mij lang zo was, het was een manier om mijn eigen pijn niet te voelen. Ik ben geneigd te lachen om iemand die uit zijn plaat gaat. Mijn schoonmoeder is haar zelfbeheersing kwijt en ik vond het aanvankelijk vermakelijk om haar de zorgmedewerkers te zien uitkafferen, tot ze het van de week het op mij gemunt had. Pas toen zag ik dat ik die zorgmedewerkers gewoon over het hoofd had gezien, net als mezelf toen ik klein was. Het agressieve gedrag komt niet echt binnen als het op anderen gericht is. Wat ik ook meen te zien is dat degenen die zelf de neiging hebben al of niet dronken zich op anderen af te reageren, het voor elkaar opnemen. Het gedrag bagatelliseren. Het 'slachtoffer' kleiner maken, minder zielig, een aansteller of aanstichter (blijven) vinden. Vanuit schuld en schaamte? De angst om het te hebben verpest voor zichzelf? Als het inleven in de dader puur vanuit een groot empathisch vermogen zou komen, dan zou je verwachten dat er tegelijkertijd ook empathie zou zijn voor het slachtoffer. En dat zie je zelden, er lijkt in het hart een keuze te worden gemaakt.