Etty

Een hele belangrijke... Vormt het voor jou voldoende motivatie? Ik ben zelf nog nooit gewaarschuwd door mijn lichaam of een arts, dat zou mij vermoedelijk wel hebben wakker geschud. Ik ben heel goed op de hoogte van wat het kan aanrichten qua gezondheid, en haat het brak zijn, maar zo tegen vijven kon dat kennelijk de boom in.

Goedemorgen,

Welkom @Fonny, Wat waren voor jou belangrijke redenen om te stoppen?

Goedemorgen, @ikkanhet cafeïne vrije koffie? Ik wil het zelf een tijdje doen om te kijken of het invloed heeft op hoe ik slaap.

Goedemorgen,

Goedemorgen,

Je zei iets over dat je instructies meekreeg van je partner en dat dit weerzin bij je opriep, de behoefte om je eigen gang te gaan. Een waarschuwing vooraf zou bij mij sterke gevoelens van afhankelijkheid van die ander kunnen oproepen (die normaal gesproken verstopt blijven, sluimeren, ik was volwassen). Met als tegenreactie allerlei gedrag waarmee ik me voor even onafhankelijk waan, maar wat het gevolg heeft dat de relatie onder druk komt te staan, er is dreiging, en hoppa, weer dat afhankelijke rotgevoel. En nu is het de overaanpassing, de beloftes en goede voornemens die het afhankelijke gevoel moeten afdekken. Het kan even duren voordat ik door krijg hoe dat gaat knellen en weer plannen ga maken om uit te breken.

In theorie zou het kunnen dat iemand, na misschien wel voor het eerst een keer echt begrepen te worden en zich gehoord te voelen, de andere weg ziet die hij kan inslaan. Dat gun je je ergste vijand. Dus zolang de moderator de treiterkop nog niet heeft gespot kan het geen kwaad eens een gokje te wagen als iemand zich geroepen voelt. Dat zie ik liever dan boze reacties enz enz. Maar het is de treiterkop zelf die de kans misloopt omdat ie heeft lopen treiteren, verder niemand.

Gefeliciteerd @Musashi!

Goedemorgen:)

Als ze nu al trots zijn, zullen ze dat ook wel zijn als je dood bent Je bent toch al iets? Wat zou er nou nog bij moeten? Nóg leuker, jij wil wel het onderste uit de kan hè? Ik ga wat doen, wat weet ik nog niet!

Bij tips hoe een bucketlist te maken of een anti bucketlist stond in het lijstje van voorbereidende vragen: hoe wil je dat mensen over je praten op je begrafenis? Die vraag houdt me bezig. Ik vind het treurig als dat mij dat zou motiveren iets te doen. Het lijkt me juist heerlijk om er helemaal vanaf te zijn, wat mensen van je vinden.

Ik heb het even opgezocht. Een oester is niet makkelijk te openen, daar moet je hard voor werken. Maar als je niet opgeeft dan vindt je misschien een parel. Ik denk dat je meer een gezegde op het oog had waarin ik niet hard hoefde te werken

En dan kan je eigenlijk niet meer terug naar de fase waarin je jezelf nog kon voorhouden dat je een blije drinker was he? Dan wordt het drinken iets wat je eigenlijk tegen je zin doet. Je bent niet meer blind bent voor de effecten op jezelf, je lichaam, de relaties met de mensen om je heen. En toch stop je niet. Je blijft het jezelf aandoen. En gaat dat steeds meer in jezelf afkeuren. Dat is een hele nare fase.

Goedemorgen, Een vrij weekend zonder afspraken, waarin ik kan doen wat ik wil. Wat wil ik? De afgelopen tijd zijn we helemaal geleefd door de behoeften van schoonmoeder die nu even een weekje met vakantie is. Waardoor we beseffen hoeveel tijd daar in ging zitten. Dat gaan we dus zo ver mogelijk terugschroeven.

Maar dan hoe je er als volwassene uit kunt komen bedoel je? Een kind leert zichzelf te haten en schuldig te voelen om te overleven. '' a bad me' zijn. Zonder tijdsbesef en volledig afhankelijk. Wat we als volwassene doen: zeggen tegen onszelf dat we goed zijn zoals we zijn, dat zou een kind nooit tegen zichzelf kunnen zeggen. Want wat voor hoop heb je dan nog?

Ik kwam iets tegen wat ik had opgeschreven nav mijn zoektocht naar wat er zoal geschreven is over schuldgedachten, de hardnekkigheid, het bijna verslavende. ‘Better be a bad me in a good world, than a good me in a bad world’ Zo duidelijk over hoe het kan ontstaan...

Reasons to be cheerful, part three

Mijn liefje kan het niet waarderen, spelbreker, koptelefoon opgezet.

Knock a little louder sugar!

Goedemorgen, Heb ik door het muziekdraadje 'love shack' in mijn hoofd, en wiebel op mijn stoel. Ga het maar eens opzetten en meezingen, dan verdwijnt het meestal uit mijn hoofd en kan ik aan de slag.

Ik had er nog nooit van gehoord, Psychologietheater. Is het alleen gericht op liefdesrelaties @kruidenthee67? Byron Katie ben ik al een tijdje nieuwsgierig naar. Vanochtend werk ik wakker na een rotdroom. Bekend thema. Rakelt gevoelens op die ik niet wil voelen, maar nu is het voor het eerst (wat dit thema betreft) anders. Ik zie dat ik als reactie op zoek ga naar degene die mij dit aandoet. En stop dat. Als mij werkelijk iets wordt aangedaan, dan kan ik altijd nog actie ondernemen. Er is geen acuut gevaar. Eerst die schatkist openmaken. Wat is het een sterke drang, om toch bevestiging te willen van iets buiten mij, of mezelf/de ander de schuld geven als reactie òp. Het gereedschap is dan het denken. Net als de opmaat naar een borrel.

Zo'n appje wèl sturen ter afdekking is voor mij hetzelfde mechanisme als toch weer een glas wijn drinken omdat ik wil verdoven.

'Ons denken is er doorgaans helemaal op gericht grip te krijgen op de 'harde' werkelijkheid om ons heen, teneinde ons te behoeden voor schade en schande. Terwijl in werkelijkheid die schade en schande juist voornamelijk door ons denken gecreëerd en in stand gehouden wordt.' Ook van Jan. Dat is voor mij de kern. Plus dat we die schade en schande (of het walhalla) creëren om een verklaring te hebben voor de pijnlijke verdrongen gevoelens die geraakt worden gedurende de dag. Om deze af te dekken. Het volstaat, merk ik, om te stoppen met die verklaringen bedenken en eventueel het oude verdriet toe te laten. Dan is mijn hoofd weer fris. En elke keer geniet ik van dat moment, prijs ik mezelf gelukkig dat ik dit heb ontdekt, omdat ik zo goed weet hoe het is om weg te zakken en eigenlijk niet te weten hoe er weer uit te komen. Kleine opluchtingmomenten gedurende de dag. En ook wel fascinerend om te zien hoe het denken je wil beschermen tegen de opkomende oude werkelijkheid, wat je allemaal kunt verzinnen. Ik vind het lijken op jouw keuze voor geluk @Yana. Even bezig met die bel-angst, niet wegdrukken, en er niet je dag door laten verpesten. Wèten dat je het zelf bent die je dag verpest, en dat je een keuze hebt. Dat stoppen met nare of fantastische verhalen bedenken vereist discipline (Jan noemt dat vreugdevolle regelmaat), tot het een gewoonte wordt. Als ik de gewoonte laat varen, gaan de verhalen weer hun gang en bepalen mijn gedrag. Tot nu toe althans. Net als buikspieren kweken gaat dit (nog?) niet vanzelf. Voor mij hoeft dat ook niet. Ik zie wel of het verzet vanzelf verdwijnt of dat het steeds weer een (liefst) liefdevol duwtje nodig heeft. Oh ja.