Klassement

Iedereen die een toetsenbord kan bedienen kan tegenwoordig zijn ongeredigeerde hersenspinsels tegen betaling netjes opgemaakt en in een chique kaftje laten "uitgeven". Klinkt gewichtig, maar is doorgaans niet meer dan vulsel voor de kliko.

'Het is normaal om je even stuurloos te voelen' Deze quote ligt op mijn tafel om iedere dag even het besef te hebben dat het onrustige, stuurloze gevoel wat ik ervaar er mag zijn na ongeveer 30 jaar overmatig gedronken en gerookt te hebben en nu ruim een maand gestopt te zijn. Vele relaties, banen, schaamtevolle momenten, katers, diepe depressies en andere gezondheidsproblemen hebben de revue gepasseerd de afgelopen jaren. Sinds ruim een jaar heb ik een relatie met iemand die een nog veel groter alcohol probleem heeft als ik heb wat me heeft doen inzien dat dit niet het leven is wat ik wil. Ik ben trotse moeder van 2 puberzoons waarvan de jongste de helft van de week bij mij woont, ik heb een aantal goede vrienden die een gezond en stabiel leven leiden, een fijn huis met hondje en poes maar toch ben ik niet gelukkig met mezelf. Ik ben psychisch niet stabiel en ik heb een aantal chronische aandoeningen die invloed op mijn stemming en lichamelijke conditie hebben. Ik hoop door het stoppen met drinken en roken dat ik op alle fronten stabieler word en ik weet dat ik dan eerst door een moeilijke periode heen moet komen... Maar pfffff.... wat is het heftig, wat een gedachten en gevoelens. Wie ben ik zonder alcohol? Wanneer ga ik me beter voelen? Hoe ga ik mijn sociale leven invullen zonder alcohol en kan ik wel verder met mijn huidige partner? Ik ben bang om eenzaam te zijn als ik een andere/gezondere weg insla omdat ik afscheid van mijn twee wekelijkse kroegmomenten neem en een andere band op moet gaan bouwen met mezelf. Ik ben erg onzeker over mijn uiterlijk en over mijn kunnen in alles eigenlijk. Een ingewikkelde jeugd die mij gevormd hebben kan ik de schuld niet meer geven. Ik ben 43 jaar en wil mijn leven zelf op orde hebben zonder alcohol..... Ik merk dat ik erg veel behoefte heb aan contact met lotgenoten om te sparren over het leven. Intake bij de Jellinek staat gepland over een maand, dan heb ik twee maanden niet gedronken en ik vraag me af of dat de plek nog wel is voor mij voor hulp al weet ik ook dat die gedachte juiste een valkuil kan zijn. Ik hoop hier verhalen van anderen te horen, contact te krijgen met lotgenoten en elkaar te kunnen inspireren om een gezonde levensstijl na te kunnen streven. Groetjes V

@Lika, waarschijnlijk ligt het zwembad nog gewoon daar waar je het de laatste keer hebt neergelegd. Even goed nadenken dus.. 😉

Goedemorgen frummers. En wéér een mooie dag in het vooruitzicht. Eerst even een bakje, hond uitlaten en daarna zie ik wel. Goeie genade @Mormel, wáár ben je nog niet doorheen? Door jouw drankvoorraad, of door iets wat 'buiten' jou zou liggen? Kom op, je schaft die rommel zelf aan, je maakt jezelf zelf kapot, je zadelt jouw vrouw op met jouw verantwoordelijkheid, en last but not least: je doet jouw hond enorm tekort met dat zuipen, want echt, zuipende mensen geven honden een heel ellendig gevoel... Raap jezelf bij elkaar, kieper de rest weg en durf de kater aan, wordt weer mens.

Heyy @Claudius ja het gaat wel hoor,nog een paar dagen en dan ga ik weer naar huis. vandaag op verlof geweest en morgen nog een paar uurtjes weg.

Zondag 31 augustus 2025 voor ons allemaal

ik zie dat je je verhaal op 2 plekken hebt geplaatst ik had bij dat op wie is wie je welkom geheteh. Dat is ook de plek waar de meeste mensen hun hoekje hebben/houden. De draadjes hier zakken weg tussen de dagdraden, dominodraadje en muziek enzo. En jouw dagboek is zeker geen ditjes en datjes, toch? nogmaals welkom!

Welkom Vincenzo. Mooi dat jouw moeder zo'n goed voorbeeld voor jou is. Dat haar geduld opraakt snap ik ook, maar net zoals ikzelf, velen hier en zijzelf waarschijnlijk ook, zijn we waarschijnlijk allemaal met vallen en opstaan adb geworden, en sommigen worstelen nog. Hoe jonger je hier komt, hoe meer kans op nog een lang en sterk nuchter voor de boeg! Mijn dochter is het 2 jaar geleden ook gelukt, en ik heb zo ontzettend veel respect voor haar, want als je jong bent ben je waarschijnlijk een buitenbeentje als je niet meedrinkt met de rest. Ze is van jouw leeftijd en ik heb haar echt volwassen zien worden de laatste 2 jaar. Ik kan er (gezond) sjaloers op zijn. En jij kunt dat ook. niet dat sjaloers zijn, maar zo jong, zo vroeg al oogsten. Met de steun van je moeder, dit forum en misschien heb je meer mensen/plekken? heel veel succes en gebruik jouw plekje hier maar als een soort van dagboek, wat je op moeilijke momenten terug kunt lezen. Je zult zien dat je steeds wijzer wordt en gaat oogsten.

Myep dat is het vervelende als je in een asiel werkt: elke dag zijn er mensen die de regels willen omzeilen en gewoon koste wat het kost die ene hond willen en meteen meenemen. Het zijn bijna allemaal vrijwillgers he en zo mogen allemaal voor je klaarstaan. Mensen leveren daar hun hond in als een vuilniszak en anderen "willen" dan die hond alsof het een jasje in de opruiming is. Maar het asiel heeft ook wat te zeggen daarover. Die willen het beste voor de hond. Die willen vooral de hond niet terug zien volgende week want "hij blaft" of "hij plast in huis" of "hij gaat achter de katten aan". Mensen die zomaar blindelings een hond willen meenemen, die zien ze daar elke dag. Overigens trekken ze heel snel zwart/wit conclusies wat betreft samenleven met een kat, maar hee zoveel tijd hebben ze daar ook niet beschikbaar en zoals ik al zei het zijn meestal vrijwilligers.

Hoi, ik ben nieuw hier en wil mijn ei even kwijt. Mensen in mijn eigen omgeving proberen je wel te begrijpen maar is toch lastig als je het zelf niet hebt meegemaakt.. Ik ben een vrouw van 31 die nu bijna 2 jaar 'vrij' is van een ex partner die alcoholverslaafd is. Ik was bijna 6 jaar samen toen ik er een punt achter heb gezet, en heb 1,5 jaar samengewoond. Als je geliefde verslaafd is wil je helpen uit de goedheid van je hart en omdat je van diegene houdt. Terwijl je eigenlijk onbewust ook de verslaving helpt. En dat realisatie moment duurde een tijd, ik zat zelf ook niet lekker in mijn vel en stond eigenlijk op 'overlevingsstand/automatische piloot'. Sinds april 2022 tm oktober 2023 heb ik samengewoond met een alcholverslaafde vriend. In die 1,5 jaar tijd heb ik de meest nare dingen naar mijn hoofd gegooid gekregen letterlijk en figuurlijk. Ik was op een bepaald moment bang dat ik alles maar accepteerde om maar geen uitbarsting te krijgen. Confrontaties, geprobeerd hulp te zoeken. Waar begin je? Het heeft 0 zin als de verslaafde het niet inziet. Mijn partner was inmiddels zo afhankelijk van mij dat hij niet meer zelf naar de supermarkt kon omdat hij zo zwak was door bijna niet eten en alleen maar op zwaar bier, wijn of zware drank te leven. Op het einde van onze relatie was het zo erg dat hij gewoon in de ochtend als die wakker werd begon met zijn eerste zware blik bier halve liter, van 14% en misschien 8 op één dag dronk. Hij werkte niet meer, heeft alles opgegeven, rekeningen van hem stapelde op een hoopje ellende was het. 4 oktober 2023 is het zo erg uit de hand gelopen in huis dat ik zijn vader heb gebeld huilend om 11 uur in de avond omdat hij maar niet ophield met ruzie zoeken. Heeft gaten in de deuren geslagen en echt vreselijke dingen gedaan. Zijn vader heeft de politie gebeld en toen kwam er 6 man bij ons over de vloer. Het was confronterend, ik schaamde me. Hoe heb ik het zover laten komen? Dacht ik bij mezelf. Ik heb huilend mijn spullen gepakt en bij mijn ouders gaan slapen een plan gemaakt en dit was klaar. Ik heb meerdere brieven geschreven, mails waarin ik mijn zorgen had geuit omdat praten gewoon niet ging. Het kwam niet binnen bij hem, had zoveel moeite met praten dat het gewoon vervelend was om überhaupt te praten. Ik heb een ultimatum gesteld voor 1 november zoek je hulp, ik je ouders iedereen willen helpen want ik kan niet langer op deze manier met je leven. Was hij mee akkoord, hij deed alleen het tegenovergestelde, doordrinken ik sliep niet thuis, dus hij had alles voor zichzelf. Dus toen met dwang eigenlijk hem zover gekregen af te kicken. Hij was afgelopen februari 1 jaar clean. We hebben contact gehouden en ik ben verhuisd omdat ik niet meer in het oude huis kon wonen, met flashbacks en nachtmerries. Nu een ongeveer 1,5 jaar later kijk ik terug en ben ik zo ontzettend trots op mijzelf dat ik deze keuze heb gemaakt. Ik heb mijn leven weer terug, ik voel me weer beter, mijn zelfvertrouwen komt terug. Maar ik vind het zo moeilijk om opnieuw open te staan voor een nieuwe partner. 1 omdat ik nog vriendschappelijk contact heb met mijn ex. En 2 bang om weer met een gebroken hart te zitten, teleurgesteld te worden etc. En de reden waarom ik hier nu mijn verhaal doebis omdat mijn ex partner mij afgelopen avond opbelde... uitglijder en aangeschoten heeft hij mij opgebeld. Dit triggerde mij weer van 'ik moet helpen want ik geef om hem'. En in plaats van nu weer de helpen hand te spelen doe ik hier mijn verhaal. Het doet me nog pijn te zien en te horen dat hij er nog steeds mee stoeit. Maar ik wil door met mijn leven, ik wil niet weer in die rollercoaster zitten maar durf het contact niet te verbreken omdat hij mij ook terugbetaald van wat ik heb voorgeschoten.. dus ja ik zit nu van en nu? Want hiervoor hadden we gewoon normaal goed contact en was het goed. Maar blijkbaar is er een tegenslag in zijn leven en ja greep die naar de fles om het zo kort door de bocht te zeggen.. Ik merk dat ik onrustig wordt en denk 'zal die nu weer van alles drinken?'Zal ik weer opgebeld worden straks? Neem ik dan op? Vind het echt lastig wat dan te doen dus ja ik dropte hier even mijn verhaal. Of als iemand wat gelijkwaardig heeft meegemaakt ale tips etc. Zijn welkom. Dank voor het lezen. 🙏