Ooit zei een therapeut: jij kunt niet zo goed bij jouw gevoel. Dat vond ik toen nogal merkwaardig want ik vind mijzelf bij uitstek een gevoelsmens. Toch merk ik, jaren later, dat er ook iets in zit. Ik laat niet alles toe. Ik speel de rol van nonchalante flierefluiter inmiddels zo natuurgetrouw dat ik me niet meer bewust ben dat een deel ook toneelspel is.
Gisteren zaten we met het gezin in de auto en mijn oudste zoon was flink opstandige. Terwijl mijn vrouw begint te snuiven en mijn jongste zoon te schelden blijf ik dan heel lang kalm en beheerst bezig de boel rustig in goede banen te leiden. Tot ik ineens ontplof. Dat zal natuurlijk het resultaat zijn van opgehoopte spanning, maar van die spanning ben ik mij daarvoor nauwelijks bewust.
Het ligt voor de hand om de verklaring voor plotselinge zuippartijen ook in die richting te zoeken. Ik schrijf het hier even op, zodat ik er ook later nog eens over na kan denken.