Klassement

Ik was vroeger ongeveer 2 keer per jaar voor een periode van 3 maanden neerslachtig. Dan at ik teveel, dronk teveel, en rookte weer. Ik deed geen leuke of interessante dingen. Als ik daar maar weer genoeg van baalde ging ik op zoek naar een oplossing. Ik had inmiddels weer een rokershoest, was weer kilo's aangekomen, en had weer dagelijks last van schaamte vanwege de laatste dronkenschap. Op een dag stopte ik dan met roken, drinken, of ik ging op dieet. Soms alles tegelijk. De knop ging om. Ging naar de sportschool, sprak weer af met vrienden, enz. En was zo blij en opgelucht dat ik weer uit de hel was. Euforisch, hyper was ik dan. Vol zelfvertrouwen. Na een maand of drie was de hoest weg, was ik slank en fit. Maar de manier waarop ik met (vermeende) afwijzing, teleurstelling en tegenslag omging was er nog steeds: mezelf helemaal de grond in boren. Daar was ik me niet van bewust. Ik geloofde gewoon wat ik dacht. En tegenslag gebeurt, hoe slank, gezond of interessant je ook bent. De euforie verdween al snel en ik zat weer in dat neerslachtige hoofd gevangen. De voordelen van mijn gezonde leven betekenden dan vrijwel niets meer. Dat is niet te harden zonder iets om het te verzachten. Dus there you go: het hoopje dat je met stoffer en blik hebt opgeveegd weer op de vloer verspreiden zodat je weer opnieuw kunt vegen. (als je zo terugkijkt en nog wil beweren dat er zoiets bestaat als een vrije wil mag je mij dat uitleggen). Als ik stopte met iets wat niet goed voor me was dan was dat altijd vanuit de intentie dat het voor altijd was. Ik dacht niet: ik doe alleen vandaag gezond en verstandig, morgen ga ik weer terug in de put misschien. Dus bij mij was juist het besluit voor altijd en het onwrikbare geloof daarin (tijdelijk uiteraard) de basis voor het euforische gevoel. De laatste keer dat ik besloot te stoppen (15 maanden geleden) voelde ik geen euforie. Ik weet wat ik stiekem met stoppen met alcohol probeer op te lossen en het is tot mijn bewustzijn doorgedrongen dat het niet werkt.

Het voelt nog steeds goed.

Een maand en een halve week. In plaats van een bingeavond nu hobbyen en de volgende dag weer iets leuks. Ik geniet ervan.

Bob chapeau

en heb je ook gevraagd waarom de artsen en apotheken je dan niet terwille zijn met de verstrekking van baclofen? ze zijn niet bezig met patienten te pesten, maar juist te beschermen. Ik begrijp wel dat je wanhopig op zoek bent naar een wondermiddel. Maar een dodelijke ziekte? Sorry, daar ben ik het niet mee eens, je zou veiliger afkicken door de eerste niet te nemen en te werken aan de onderliggende oorzaken van je verslaving. De meeste forummers hier bewijzen dat dat kan.

En als ik terugdenk aan anderen die bij de dag gestopt waren herken ik je stelling ook niet helemaal @Bob Ik zag er wel een glimpje van bij @bumperjimtoen hij net op het forum kwam kijken maar hij ging toen voor minderen. Ik denk dat het meer met karakter te maken heeft. Positief ingesteld (willen) zijn.

dat is ook lang mijn valkuil geweest, en soms nog. Maar ons denken gaat alle kanten op, en toch maken we onbewust een keus daaruit en volgen dat. En net als bij jou is dat vaak alles of niets. Uitputtend was dat. Euforie is positieve stress uiteindelijk. En dat is ook stress. Misschien heeft de natuur het daarom wel een beetje afgeschaft nu ik ouder ben. Om te beschermen? Om te leren dat tevredenheid mijn nieuwe geluk is? Ik was vroeger soms op jacht naar geluk, en liet vele kleine gelukjes zo maar aan me voorbij gaat. En dus altijd ontevreden. Himmelhoch jauchsend hoeft niet meer, en zum tode betrubt volgt dus ook niet meer.

Inmiddels de 2 maanden gepasseerd en middenin wat ze noemen de wall. Een paar dagen lastig gehad met trek en niet gedronken. Maar sta nu heerlijk op met het gevoel dat ik daar nu weer even door ben. Ben ondertussen ook goed aan het eten en 5 kilo kwijt. Wil nu gaan bewegen, zwemmen. Ben al wel begonnen met de fiets te pakken en de auto laten staan. Goed bezig! Al zeg ik het zelf

De euforie van het gestopt zijn Sommigen schrijven hier over een vrij lang aanhoudend gevoel van euforie nadat ze met de inname van alcohol gestopt zijn, maar ook van het gevaar dat terugval op de loer ligt als die euforie na enige tijd afneemt. Ik meen op te merken dat dit patroon zich vooral voordoet bij mensen die, in elk geval in het begin, van dag tot dag besluiten de eerste niet te nemen. Mensen die een besluit voor wat langere tijd hebben genomen lijken daar minder mee te maken te hebben en accepteren makkelijker dat het leven zonder alcohol niet ineens in alle opzichten mooier wordt. Klopt dit in jullie ervaring?

Zeker @Toos, ik doe met je mee hoor