Annie87,
Zijn jouw ergste klachten gekomen nadat je helemaal gestopt was? Of kon je daarvoor ook al zo weinig? En je hebt t laatste beetje toch met dia afgebouwd? In welk tempo eigenlijk? En was t nou jouw man die ontslag had genomen om voor je te zorgen. Met zo'n man mag je je handen dicht knijpen. Ik moet zeggen dat ik met de mijne ook echt geluk heb, maar ik weet dat partners ook heel anders kunnen reageren.
Ik probeer nog wel iets te ondernemen. T liefst sluit ik me op in huis, maar ik weet dat dat ook niet de oplossing is en wsc de situatie alleen maar verslechterd. Als de kinderen op school zijn, doe ik niks anders dan thuis een Klein beetje t huishouden. Watje draaien, wc schoonmaken, je kent t wel. En heel veel mediteren. Merk dat ik daar wel rustig van word.
De jongens worden elke dag door opa, oma, oom, of vriendlief van school gehaald. Als ze eenmaal thuis zijn, probeer ik zo normaal mogelijk te functioneren. Dinsdag eten we bij mn ouders, dan ga ik wel altijd mee. De ene x gaat dat goed, de andere x totaal niet. In t weekend gaan we soms met zn allen op stap. Alleen onderneem ik niks. Ja, bezoek aan de psych en heel soms een boodschap, maar liever niet. Auto rijden doe ik al 3 jaar niet. Dat beperkt ook. Ik voel me t beste s avonds als de jongens lief zijn of in bed liggen en ik samen met vriendlief op de bank lig.
Ik ben al 3 jr onderweg en ik moet eerlijk zijn dat ik de laatste maanden me wel veel meer neer kan leggen bij de klachten. Eerder was ik er de hele dag mee bezig, nu accepteer ik het, lukt niet altijd hoor, veel meer en laat t maar gebeuren. Denk wel dat ik daardoor wat minder in paniek schiet, zoals ik eerder wel deed. Dan had ik nu ook al wel weer opgehoogd net lora, maar deze x wil ik er echt af.
Die vrouw van 80 is een mooi voorbeeld. Ik ben de helft en kan hopelijk na msc nog 2 jr aankloten vele gelukkige jaren hebben. Ik denk altijd dat ik onwijs zal genieten als ik klachtenvrij ben